บทที่ 220 ไม่มีใครขาดแคลนคำขอโทษ
เมื่อน๋อนน๋อนเห็นเฟิงเซิ่งกลับมา เดิมทีประโยคแรกต้องการที่จะถามว่าได้เงินมาไหม ยังไม่ทันได้พูด ก็เห็นว่าด้านหลังของเขามีเงาที่คุ้นเคยตามมา
“คุณมาได้ยังไง？”
เวินน๋อนเลิกคิ้ว และไม่ปิดบังสายตาอาฆาตแค้นของเธอเลยแม้แต่น้อย
ลั่วมั่นมือถือหยางเหมยหนึ่งตะกร้า พยายามยิ้มเพื่อทำให้อารมณ์ของตนสงบ “ฉันมาเยี่ยมเฮ่าเฮ่า ได้ข่าวว่าเขาป่วย”
เสียงดัง“ปัง” ก้นถ้วยกระทบกับโต๊ะส่งเสียงดัง ทำให้เฮ่าเฮ่าตกใจจนหน้าซีด น๋อนน๋อนมัวแต่ทำเสียงเย็นชาใส่ลั่วมั่น “คุณมาเยี่ยมลูกชายของฉัน ฉันขอถามหน่อยว่าเราเป็นอะไรกัน？อย่าบอกนะว่าคุณคิดว่าในอนาคตคุณจะได้เป็นพี่สะใภ้ฉัน ก็เลยอยากจะมีปฏิสัมพันธ์กับฉัน”
“น๋อนน๋อน มั่นมั่นก็แค่หวังดี พอเธอได้ยินเรื่องค่าใช้จ่ายในการผ่าตัด ก็แค่อยากจะช่วยพวกเรา”เฟิงเซิ่งช่วยอธิบายจุดประสงค์ในการมาของลั่วมั่น
แต่เวินน๋วนกลับไม่รับน้ำใจ
“เธอจะช่วยพวกเราเหรอ？เฟิงเซิ่งสมองของนายมีปัญหาเหรอ？กลับบ้านไปไม่ไปขอร้องพ่อแม่ ไม่ขอร้องเพื่อน แต่กลับไปขอร้องคนที่เคยโกรธเคืองกันมาก่อน？”
เฟิงเซิ่งถูกเธอตำหนิจนหน้าซีด พูดไม่ออกไปชั่วขณะ
“ไม่เห็นคุณจะต้องเคร่งเครียดขนาดนี้เลย” ลั่วมั่นพูดออกมาอย่างใจเย็น “ในเมื่อพวกคุณถือโทษขนาดนี้ แล้วอีกอย่างที่นี่ก็ไม่ต้อนรับฉัน ฉันไปก็ได้ อย่าทำให้เด็กต้องตกใจเลย ”
เมื่อพูดจบ เธอก็เหลือบมองเฟิงเซิ่งครู่หนึ่ง พลางวางตะกร้าหยางเหมยไว้บนโต๊ะน้ำชา จากนั้นก็เปิดประตูแล้วเดินจากไป
ไม่นานนัก เฟิงเซิ่งก็เดินตามออกมา
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ มั่นมั่น สองวันมานี้น๋อนน๋อนเธอก็ร้อนใจไม่น้อย อารมณ์เลยไม่ค่อยดี คุณอย่าถือสาเลยนะ”
“ไม่เป็นไร”
ลั่วมั่นหยิบสมุดเช็กออกจากกระเป๋าจากนั้นเขียนเช็กจำนวนหนึ่งล้านหยวนยื่นให้กับเขา “ถ้าหากว่าไม่พอ ก็โทรมาหาฉัน เพราะถึงยังไงก็เป็นเรื่องของเด็ก ไม่เกี่ยวกับความบาดหมางของผู้ใหญ่ ส่วนเรื่องของการปลูกถ่ายไขกระดูกฉันจะลองถามเพื่อนที่เป็นหมอให้”
เมื่อเห็นลั่วมั่นให้อย่างเต็มใจ ในใจของเฟิงเซิ่งก็ยิ่งรู้สึกผิด
“มั่นมั่น เรื่องก่อนหน้านี้ผมผิดต่อคุณ ผมต้องขอโทษคุณด้วย”
“ไม่ต้องพูดแล้ว คนเราต้องเดินไปข้างหน้า ใครไม่เคยพูดคำว่าขอโทษบ้าง ใช่ไหมล่ะ？”
เฟิงเซิ่งกำเช็กไว้ในมือ ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น ขณะที่เงยหน้าขึ้นมา นัยน์ตาเต็มไปด้วยสีแดงก่ำ ไม่รู้เหมือนกันว่าเสียใจหรือว่า ไม่ยอมแพ้
ชีวิตของคนเราคือถนนให้เดินรถเดินทางเดียว เรื่องที่ดีและไม่ดีที่คุณเคยทำไว้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ คำพูดว่าขอโทษประโยคเดียวไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ แต่ว่าอนาคตยังอีกยาวไกล อยากจะเดินอย่างไร เดินแบบไหน ยังคงเป็นเพียงถนนที่ว่างเปล่า ที่คุณจะเป็นคนละเลงเอง
เมื่อเธอกลับจากโรงพยาบาลมาถึงบ้าน เฟิงเฉินก็กลับมาที่บ้านแล้ว กำลังยุ่งอยู่ในห้องครัว พอลั่วมั่นเข้าบ้านไปก็ได้กลิ่นซุปกระดูกหอมฟุ้งลอยมา หลายวันมานี้เฟิงเฉินหลงใหลในการทำซุปเป็นอย่างมาก ไม่ว่าจะทำงานเหนื่อยขนาดไหนก็จะต้องกลับมาตุ๋นซุป และบังคับให้เธอดื่มให้หมดเกลื้องไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว
ลั่วมั่นค่อยๆเดินไปข้างหลังเขาอย่างช้าๆ สองมือโอบเอวของเขาไว้
“อย่าก่อกวนสิ ระวังลวก”
เสียงทุ้มต่ำดังเข้าหูของเธอ ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกวางใจ
“ไม่ลวกหรอก ฉันหนังหนา”
คนบางคนยิ้มออกมาอย่างจนปัญญา ยื่นมือออกมาตบที่หลังของเธอเบาๆ “ผมว่าก็หน้าด้านอยู่หรอก คุณไปบ้านแม่มาไม่ใช่หรอก แม่ไม่ชวนคุณกินข้าวเหรอ？”
“ยังไม่ได้พบท่าน ก็พบเฟิงเซิ่งเสียก่อน”
เมื่อเธอพูดออกมา เฟิงเฉินก็ไม่มีการตอบสนองใดใด
“เฮ่าเฮ่าป่วย” ลั่วมั่นลองหยั่งเชิง
ก็ยังคงไม่มีการตอบสนอง
“เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว อาจจะต้องใช้เงินจำนวนหนึ่งล้านหยวน พ่อของคุณอายัดบัตรของเฟิงเซิ่งจริงๆ ฉันเห็นเขา หน้านิ่วคิ้วขมวด ”
“คุณจิตใจเมตตา เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่ด้วยกัน ก็เลยให้เงินเขา”
เฟิงเฉินรีบพูดต่อจากเธอ น้ำเสียงแสดงถึงว่าเขารู้ตั้งนานแล้วคุณต้องคิดแบบนั้
