บทที่ 228 ขออภัย พวกคุณไปหาคนอื่นเถอะ
“มาแล้ว”
เฟิงเซิ่งกวาดสายตามองร่างหนึ่งที่ค่อยเดินใกล้เข้ามา รีบดึงเวินน๋อนนิดหน่อย เตือนให้เธอระวังหน่อย จากนั้นยกแขนขึ้นโบกมือทักทายร่างที่อยู่ไกลอีกด้านหนึ่ง “มั่นมั่น ทางนี้”
ลั่วมั่นเดินมาด้านหน้าทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว สายตามองไปร่างของเวินน๋อนก่อนหนึ่งรอบ ในแววตาส่องเห็นให้การดูถูก
“เพิ่งจะลงเครื่องบินมา ลำบากคุณแล้ว คุณเข้าไปพักก่อนสักครู่ อีกสักพักหมอถึงจะมาตรวจ”
เฟิงเซิ่งรีบกล่าวทักทาย
“ไม่จำเป็น” ลั่วมั่นถือกระเป๋าถือแววตาสงบนิ่ง “วันนี้ฉันมาบอกทั้งสองท่านเกี่ยวกับเรื่องการบริจาคไขกระดูก ฉันรู้สึกเสียใจภายหลัง ตอนนี้ทำไม่ได้แล้ว ดังนั้นขออภัย พวกคุณไปหาคนอื่นเถอะ”
“คุณ…คุณพูดอะไร?” สีหน้าเฟิงเซิ่งเปลี่ยนในทันที “คุณพูดเล่นสินะ?”
“คุณรู้สึกเหมือนฉันกำลังพูดเล่นอยู่หรือไง?” ลั่วมั่นสายตาเย็นชา ราวกับมีแสงเย็นวาบส่องประกายออกมา “พวกคุณทำกับฉันอย่างนี้ ฉันยังมาช่วยพวกคุณอีก ในใจพวกคุณไม่คิดอะไรเลยหรือไง? ทำไมฉันต้องช่วยพวกคุณ คิดจะเอาเปรียบฉันได้จริงๆ หรือไง?”
เวินน๋อนโกรธจนตัวสั่น ส่งเสียงดังออกมา
“งั้นก็ไม่ต้องมาตอบตกลงช่วยตั้งแต่เรียกสิ!”
“ไม่ให้ความหวังพวกคุณ จะทำให้พวกคุณลิ้มรสอะไรคือการได้รับและสูญเสียไปได้ยัง? เหมือนที่คุณเฉินไป และต่อมาต้องยอมปล่อยให้คนอื่นไป สบายใจไหม?”
“คนเลว! ฉันจะสู้กับแก!” เวินน๋อนพุ่งเข้าไปอย่างไม่ลังเล ยังไม่ทันได้ดึงลั่วมั่นก็โดนผู้ชายร่างกายกำยำด้านข้างที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ผลักจนเซ คนทั้งคนล้มลงไปกับพื้น ส่งเสียงร้องไม่หยุด
เฟิงเซิ่งเห็นสถานการณ์จึงเข้าไปสู้กับผู้ชายร่างกำยำ ทางเดินเท้าในโรงพยายามเต็มไปด้วยเสียงผู้หญิงร้องและเสียงหมัดกระทบกับขึ้นมาในทันที
ขณะต่อสู้กัน ลั่วมั่นยิ้มเยาะดวงตาทั้งคู่ของเวินน๋อนที่โกรธจนตาเหลือก
“ไม่ต้องไปเกรงใจ พวกเขาเริ่มลงมือก่อน ไปถึงสถานีตำรวจก็เป็นความผิดของพวกเขา ตอนนี้คนคนนี้ไม่ใช่คุณชายรองของตระกูลเฟิงแล้ว ยังใช้อำนาจบาตรใหญ่ขนาดนี้ แค่เห็นไม่ตรงกันก็ลงมือกับผู้หญิง ช่างทำให้คนเปิดหูเปิดตาจริงๆ”
ต่อสู้กันจนคนอ่อนแรงใกล้ตาย ลั่วมั่นถึงบอกให้หยุด
“เฟิงเซิ่ง อย่าโทษฉัน มีแค้นต้องชำระแค้น ฉันก็แค่หาความยุติธรรมให้ตัวเองเท่านั้น ไม่แน่วันไหนฉันอารมณ์ดี อาจจะยอมช่วยเด็กน้อยโชคไม่ดีของครอบครัวพวกคุณก็ได้?”
เธอพูดพลางหัวเราะเยาะและพาชายร่างกำยำสองคนเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
เฟิงเซิ่งกุมหน้าอก ถุยเลือกออกมาหนึ่งครั้ง ดวงตาแดงก่ำจ้องมองไปยังทิศทางที่ลั่วมั่นเดินจากไป ประสาทสัมผัสทั้งห้าบิดเบี้ยวหน้ากลัว
“ลั่วมั่น ความอัปยศวันนี้ ฉันจะจำไว้”
……
เฟิงเฉินเพิ่งจะได้ข่าวว่าที่โรงพยาบาลเกิดเรื่องก่อนจะกลับประเทศจีน
“ไม่รู้ว่าทำไมประธานลั่วถึงเปลี่ยนความคิดกะทันหัน ไม่ยอมบริจาคไขกระดูก จากนั้นก็ทะเลาะต่อสู้กับกับคุณชายรองที่ทางเดินของโรงพยาบาลเมืองเจียงขึ้นทันที”
หลี่สู้ก็ไม่เข้าใจ หลังจากวางสายโทรศัพท์รีบรายงานเฟิงเฉิน
เฟิงเฉินเงินหน้าขึ้นจากเอกสารและถามต่อว่า
“เธอไม่ได้เสียเปรียบใช่ไหม?”
“ไม่” หลี่สู้ส่ายหน้า “คนที่เสียเปรียบคือคุณชายรองกับคุณเวิน
ประธานลั่วพาคนไปด้วย ไม่รู้ว่าไปหาคนมาจากที่ไหน ลงมือค่อนข้างรุนแรง ทางโรงพยาบาลบอกว่าคุณชายรองได้รับบาดเจ็บไม่น้อย”
เห็นท่าทางแปลกใจของหลี่สู้ เฟิงเฉินก็ยิ่งขมวดคิ้วตาม คิดยังไงก็ไม่เข้าใจ
จริงๆ แล้วเป็นเพราะอะไร ที่ทำให้ลั่วมั่นเปลี่ยนใจกะทันหัน แถมยังลงมือกับเฟิงเซิ่งในโรงพยาบาลอีก? นี่ไม่ค่อยสมเหตุสมผล
ในใจของเฟิงเฉินมีความคิดหนึ่ง ที่ไม่ค่อยสบายใจเกิดขึ้น
