บทที่ 232 เพราะคุณเป็นลูกนอกสมรสคนหนึ่ง
“เวินน๋อน” เฟิงเซิ่งกลัวแล้ว กลัวเวินน๋อนจะเกลียดเขามากเพราะเรื่องนี้ เขาเคยทำผิดมาแล้วครั้งหนึ่ง ผิดแล้วผิดอีก อาจจะไม่มีโอกาสได้รับการให้อภัยจากเธอและหัวใจเธอ
เวินน๋อนไม่ตอบอะไร ค่อยหลับตาลงเพื่อให้น้ำตาหยดสุดท้ายไหลออกมาให้หมด และพูดอย่างช้าๆ ว่า
“เฟิงเซิ่ง สามปีก่อนถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ตอนนี้ฉันคงเป็นภรรยาของเฟิงเฉิน เจิดจรัส รุ่งเรืองมั่งคั่ง ลูกของฉันจะเป็นทายาทโดยชอบธรรมของตระกูลเฟิง คุณคิดว่าคุณเทียบกับเฟิงเฉินได้จริงๆ หรือไง? เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นไปได้ แม้แต่ลั่วมั่นคุณยังเทียบไม่ได้ รู้ไหมเพราะอะไร?”
สายตาเวินน๋อนเหมือนนกล่าเหยื่อที่ซ่อนใบมีดที่แหลมคมไว้ แต่ละคำเหมือนมีดที่บาดใจเฟิงเซิ่ง “เพราะคุณเป็นลูกนอกสมรสคนหนึ่ง ฉันก็ไม่มีทางมีลูกกับคุณอีก ลูกนอกสมรสมีลูกนอกสมรส ต่อให้ฉันถูกขาย ฉันก็ไม่ขายให้คุณ”
“คุณ…” เฟิงเซิ่งโกรธจนตัวสั่น กำหมัดแน่นราวกับพร้อมจะต่อยลงไปบนตัวของเวินน๋อนได้ตลอดเวลา ยกสูงขึ้นมาทันที
จากนั้นไม่นาน ก็มีเสียงกระแทกประตูโครมคราม พายุฝนด้านนอกตามากระแทกประตูและผ่านไป
ภายใต้ความมืดที่ไร้ของเขต เฟิงเซิ่งวิ่งออกไปด้านนอกเหมือนแมลงวันหัวขาด
เขาเกลียดชาติกำเนิดของตัวเองมาก เกลียดทุกคนที่อยู่รอบตัวมาก เกลียดลั่วมั่นคนนั้นที่พูดอย่างทำอย่างเห็นคนจะตายก็ไม่ยอมช่วย เกลียดที่เขามีชีวิตอยู่ภายใต้เงาเฟิงเฉินคนนั้น เกลียดลู่จิ่งจูที่ไม่เคยมองเขาเป็นลูกแท้ๆ เลย เกลียดพ่อที่คอยคิดจะควบคุมตัวเองไปตลอดชีวิต
คืนที่ฝนตกหนัก รถแลนด์โรเวอร์สีดำขับอยู่กลางฝน เข้าใกล้ร่างที่เดินเซไปมาอยู่ตรงหน้า
ที่ปัดน้ำฝนหน้ากระจกรถปัดแกว่งไปมาอย่างสม่ำเสมอ ผู้ชายสวมชุดสูทและรองเท้าหนังนั่งอยู่บนเบาะคนขับ “เขาวิ่งอย่างนี้มาชั่วโมงหนึ่งแล้ว ถ้าวิ่งต่อไปอีกคงจะแหลกสลายไปแล้ว”
เสียงแก่และมั่นคงดังมาจากเบาะหลัง สายตาที่แหลมคมมองทะลุที่กระจกหน้ารถออกไปยังร่างสั่นเทานั่น “ทนได้อีกไปนานแล้ว”
ระหว่างพูด เงาร่างหนึ่งล้มลงบนทางเท้าที่อยู่ไม่ไกล
รถแลนด์โรเวอร์สีดำจอด ผู้ชายถือร่มลงจากรถ…
ฝนที่ตกหนักตลอดทั้งคืนของเมืองเจียงได้ชะล้างร่องรอยของคืนนี้ วันถัดมาอากาศแจ่มใส อากาศที่ร้อนอบอ้าวค่อยๆ ผ่านไป
“ยังต้องรบกวนประธานลั่วไปเขาหลงหู่อีกสักครั้ง สัญญาแถลงการณ์กับหลัวแมนจีเป็นโมฆะไปแล้ว ตอนนี้ทำได้แค่รอดูคุณฝู้จะกำหนดเวลาแถลงการณ์ที่แน่นอนได้ไหม ดูว่าจะเซ็นสัญญาก่อนล่วงหน้าได้ไหม”
เช้าตรู่ ประธานเจินของแผนกประชาสัมพันธ์เอาสัญญาแถลงการณ์เปล่าๆ มาส่งให้ห้องทำงานฝ่ายบริหารของลั่วมั่น ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “ฉันรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ควรรบกวนประธานลั่ว แต่สัญญาฉบับนี้เริ่มแรกคุณเป็นคนเซ็น คนของพวกเราก็ไม่เคยใกล้ชิดกับคุณฝู้ ดังนั้นจึงเกรงว่าจะทำให้คุณฝู้ตกใจ ถ้าคำแถลงการณ์มีข้อผิดพลาดอีกคงไม่ดี”
“ไม่เป็นไร” ลั่วมั่นยิ้ม
“ฉันก็ไม่มีอะไรทำพอดี อย่างนี้แล้วกัน ฉันเก็บของก่อนแล้วจะออกไปเลย”
“เย้ ประธานลั่วช่างเป็นคนดีจริงๆ เลย รบกวนคุณแล้วรบกวนคุณแล้ว ฉันขอบคุณคุณแทนพวกเราในแผนกทุกคน”
หลังจากประธานเจินออกมาแล้ว ลั่วมั่นเปิดสัญญาดูแวบหนึ่ง หลังจากมั่นใจไม่มีปัญหาอะไร จึงถือสัญญาไปที่รถในชั้นจอดรถใต้ดิน และขับรถตรงไปที่เขาหลงหู่
ตีนเขา ทิวทัศน์คฤหาสน์ใกล้ทะเลสาบนั่นยอดเยี่ยม เมื่อก้าวเข้าสู่ประตูภูเขารู้สึกถึงภูเขาที่ว่างเปล่าหลังฝนตกใหม่ได้ในพริบตา
“คุณฝู้” เธอยืนอยู่ในสวนและส่งเสียงทักทายอย่างมีมารยาท “คุณฝู้อยู่ไหม?”
“ทำไมคุณมาอีกแล้วล่ะ?”
ร่างหนึ่งโผล่ออกมาครึ่งตัวที่ระเบียงชั้นสอง ก็คือเด็กหนุ่มเสื้อขาวในวันนั้น แต่วันนี้กลับไม่สวมชุดไทเก๊ก แต่บนร่างกายกลับสวมเสื้อคลุมสีขาวแปลกๆ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ไม่ได้ตัดผม ปกคลุมอยู่บนบ่า แค่ก้มหน้ามองผมทั้งหมดก็ลงมาบังหน้าเขา น่ากลัวเล็กน้อย
