เดิมทีลั่วมั่นไม่ได้คิดมากกับคำพูดของเห่าเหวิน แต่การปรากฏตัวของเจสันทำให้เธอเริ่มเอะใจกับคำพูดเหล่านั้นของเห่าเหวิน อีกทั้งยังมีการเอ่ยถึงคนที่ชื่อจู่ซิง
จู่ซิงเป็นใครกันแน่
เธอยังไม่ทันได้ครุ่นคิด เสียงปิดประตูที่อยู่ด้านหลังดัง‘ปัง’ ขึ้น ทำให้ความคิดเธอหยุดชะงักลง ขณะเดียวกันก็ทำให้เธอตกใจจนต้องเหลียวหลังไปมองในทันที
เห็นถึงร่างที่สูงเพรียว สีหน้าลั่วมั่นถึงกับตะลึงงัน
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”
เฟิงเฉินได้ทำการล็อกประตูห้องน้ำ และยืนนิ่งอยู่หน้าประตูราวกับรูปปั้น ไม่ขยับเขยื้อน จ้องมองเธอด้วยสีหน้าดำทะมึน ดวงตาแดงก่ำ
“ผมเก็อยากจะบอกให้ตัวเองว่าไม่ต้องอยู่ที่นี่ บอกตัวเองให้เชื่อในสิ่งที่คุณทำ”
ลั่วมั่นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ดังนั้นคุณก็เลยกำลังสงสัยฉัน”
“ผมต้องการคำอธิบายจากคุณ”
“อธิบายอะไร”
“เหตุผลที่ไปจากผมแล้วไปอยู่ข้างกายซือโม่”
“ฉันไม่ได้ไปอยู่ข้างกายเขา วันนี้เป็นเพียงงานเลี้ยงต้อนรับเขา ส่วนฉันก็ได้มาตามคำเชิญเท่านั้น ก็เหมือนกับคุณ เหมือนกับทุกคนที่อยู่ในงาน”
“เหมือนกันเหรอ”
ทันใดนั้นได้มีแรงมาจับเข้าที่ข้อมือของลั่วมั่น จนทำให้เธอถึงกับตัวหมุนไปติดกับกำแพงที่เย็นเยียบ “คุณใช้คำง่ายๆแบบนี้มาขีดฆ่าทิ้งเรื่องราวในคืนนี้อย่างนั้นรึ”
“คุณปล่อยฉันนะ” สีหน้าลั่วมั่นแปรเปลี่ยนเป็นขาวซีด “เฟิงเฉินคุณใจเย็นๆหน่อย มันไม่ใช่อย่างที่คนอื่นพูดสักหน่อย”
“คนอื่นพูดว่าอย่างไร” เปลวไฟในดวงตาของเฟิงเฉินไม่สามารถหยุดลงได้อีกอีกไป เขาจับมือของลั่วมั่นพาดกับกำแพง สายตาดุดันขึ้นเรื่อยๆ
“รอให้เรื่องราวเป็นจริงอย่างที่คนอื่นพูด เกรงว่าผมตอนนี้แม้แต่โอกาสในการพูดคุยกับคุณก็คงจะไม่มี ลั่วมั่น คุณต้องการจะจากผมหรือตระกูลเฟิงไปชั่วคราวนั้นผมไม่สนใจ คุณต้องการจะรักษาระยะห่างกับผม ผมก็ยอมรับได้ แต่ผมต้องการให้คุณจำไว้ ว่าคุณนั้นเป็นผู้หญิงของผมเฟิงเฉิน เมื่อก่อนใช่ ตอนนี้ก็ใช่ ต่อไปก็ใช่!”
น้ำเสียงของเขาดุดัน ความแรงของมือก็ยิ่งเพิ่มขึ้น
ลั่วมั่นรู้สึกเจ็บ กัดฟันและง้างมือขึ้นตบหน้าเขาดัง‘เพี๊ยะ’
ห้องน้ำที่กว้างใหญ่ ได้ยินเสียงสะท้อนอย่างชัดเจนเป็นระยะๆ
แก้มของเฟิงเฉิงปรากฏรอยฝ่ามือแดงและบวมขึ้นทันที
ลั่วมั่นสะบัดทิ้งจากพันธนาการของเขา แล้วตะคอกขึ้น
“เฟิงเฉิน ฉันยังตั้งท้องลูกของคุณอยู่นะ คุณอย่าเห็นแก่ตัวขนาดนี้ได้ไหม ชีวิตของฉันปั่นป่วนวุ่นวายขนาดนี้ ฉันเคยกล่าวโทษอะไรคุณหรือเปล่า ฉันแค่อยากจะให้ลูกคลอดออกมาอย่างปลอดภัย แค่อยากจะพิสูจน์ด้วยตัวเองว่าฉันนั้นไม่ได้ฆ่าคนก็เท่านั้น! ฉันไม่เคยแม้แต่จะร้องไห้ขอให้คุณปกป้องเลยสักนิด พยายามทุกวิธีเพื่อไม่ทำให้คุณเดือดร้อน แต่นี่คุณกลับมาทำให้ฉันเดือดร้อน สมองคุณมีปัญหาหรือไง”
สีหน้าเฟิงเฉิงชะงักขึ้น ตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ เขาไม่เคยเห็นลั่วมั่นโกรธตัวเองจนไม่สนภาพลักษณ์ขนาดนี้
สักพัก เห็นท่าทางลั่วมั่นที่โกรธจนตัวสั่น เขาจึงได้สติคืน ในดวงตาของเขาตื่นตระหนกเล็กน้อย
“มั่นมั่น…..”
“อย่าแตะต้องตัวฉัน” ลั่วมั่นสะบัดเขาทิ้งด้วยความโกรธ แต่วินาทีที่ก้มหน้าลงกลับเห็นคราบเลือดที่เปื้อนอยู่ในมือของเขา จึงขมวดคิ้วขึ้นทันที
“ยังไม่พันแผลทื่มืออีกเหรอ”
เฟิงเฉินรีบกำมือที่ได้รับบาดเจ็บ แล้วเก็บซ่อนเข้าไปในแขนเสื้อ
“ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรได้ไง” ลั่วมั่นคว้าข้อมือของเขา แล้วพลิกที่อ่างล้างหน้าเจอสำลีฆ่าเชื้อ จึงนำเช็ดทำความสะอาดแผล จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าถือที่พกติดตัวมาพันมือของเขาอย่างระมัดระวัง ทั้งโกรธทั้งเป็นห่วง “คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ อยากจะโชว์ว่าตัวเองนั้นเก่งกาจมากหรืออย่างไร บดแก้วด้วยมือเปล่า ทำไมคุณไม่ทุบก้อนหินด้วยหน้าอกล่ะ”
เฟิงเฉินกำผ้าเช็ดหน้าในฝ่ามือแน่น เสียงแหบพร่า “ผมบ้าไปแล้ว เมื่อเห็นคุณอยู่ข้างกายชายคนอื่น ผมก็เป็นบ้าไปแล้ว”
อย่าว่าแต่ทุบก้อนหินด้วยหน้าอกเลย กลืนกระบี่เขาก็สามารถทำได้
