“เฟิงเซิ่งรับสารภาพแล้ว”
เสียงเล่อสวี้ลอยดังจากโทรศัพท์ “สำหรับการวางแผนฆาตกรรมนั้นเขาก็รับสารภาพแต่โดยดี เพื่อนฉันที่อยู่สถานีตำรวจได้ส่งข้อมูลการจดบันทึกมาให้ฉัน และเรื่องของคดีได้มีการสรุปออกมาแล้ว ไม่น่าจะมีอะไรผิดพลาดอีก”
ลั่วมั่นนั่งอยู่บนโซฟา ถือหมายศาลอยู่ในมือ แล้วตอบรับเสียงเบาๆ “อืม ฉันรู้แล้ว”
“แต่ฉันกลับยังรู้สึกว่าคดีนี้ยังมีความผิดปกติซ่อนเงื่อน”
“อะไร”
“ก่อนหน้านั้นบัญชีกู้หมิ่นมีเงินเข้าสองแสนหยวน เห็นได้ชัดว่าไม่ได้โอนมาจากเฟิงเซิ่น”
ได้ยินดังนั้น ลั่วมั่นก็ขมวดคิ้วขึ้น “แล้วเฟิงเซิ่งพูดว่าไง”
“เขาบอกว่าไม่รู้เรื่องเงินสองแสนหยวน อีกอย่างเมื่อสองวันก่อนกู้หมิ่นจู่ๆก็ถูกทางสถานีตำรวจปล่อยตัว ฉันเพิ่งจะทราบข่าวเมื่อคืน กวนเส้าหยู้ได้ตรวจสอบบันทึกการเข้าออกประเทศ พบว่าเขาได้บินไปแคนาดาแล้ว”
“บังเอิญขนาดนี้เลยเหรอ”
“ใช่ บังเอิญจริงๆ” น้ำเสียงเล่อสวี้เต็มไปด้วยมึนงงสงสัย “ฉันรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดนี้ยังมีใครอีกคนที่คอยบงการซ่อนอยู่เบื้องหลัง”
ลั่วมั่นที่กำลังครุ่นคิด ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดังโครมจากห้องครัว เธอจึงหันหลังขวับ “แม่ แม่เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”
“ ไม่เป็นไร ของหล่นลงพื้นน่ะ ไม่มีอะไร”
ลั่วมั่นรู้สึกไม่วางใจ รีบพูดสองประโยคจากนั้นก็วางสายโทรศัพท์จากเล่อสวี้ แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องครัว
ในห้องครัว เขียงและผักที่หั่นเสร็จแล้วต่างตกร่วงลงกองอยู่ที่พื้น กระจัดกระจายไปทั่ว แม่ลั่วเห็นเธอมาจึงลนลานแล้วพูดขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกลั่วมั่น แม่แค่ไม่ทันระวังเลยทำของตกหล่นเท่านั้นเอง หนูไปพักผ่อนเถอะ อีกสักพักอาหารเที่ยงก็จะเสร็จแล้ว”
“แม่” ลั่วมั่นจ้องมองใบหน้าที่ซีดเซียวของมารดา “หนูรู้ว่าจิตใจแม่นั้นก็ทุกข์มาก ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งยิ้มกลบเกลื่อนต่อหน้าหนูหรอกค่ะ”
แม่ลั่วยิ้ม จับที่ไหล่ของเธอแล้วดันเธอออกจากห้องครัว “โอ๊ยลั่วมั่น แม่ไม่เป็นไรจริงๆ วันหยุดสุดสัปดาห์
ทั้งที หนูรีบไปพักผ่อนเถอะ ถ้าหากว่ารู้สึกเบื่อหน่ายก็ไปที่ห้องหนังสือหาหนังสืออ่านสองสามเล่นก็ดีเหมือนกัน”
ลั่วมั่นถูกดันออกมาอยู่ที่นอกห้องครัว แต่กลับเห็นมารดาแอบปาดน้ำตาได้อย่างชัดเจนตอนที่หันหลังกลับ
เธอก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรมากอีก พูดมากไป รังแต่จะทำให้คิดถึงเรื่องที่ทำให้เจ็บปวดหัวใจ จะทำทั้งคู่ร้องไห้เศร้าใจอีก จะยิ่งให้รู้สึกแย่ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ จึงได้กัดฟันแล้วหันหลังแล้วเดินไปที่ห้องหนังสือ
หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล ซือโม่ก็ได้จัดคนไปรับพวกเธอสองแม่ลูกมาที่นี่ ที่นี่เดิมทีเป็นที่พำนักประจำของซือโม่ยามที่เขาอยู่ที่นี่ สิ่งของที่อยู่ด้านในจึงค่อนข้างครบครัน
ในห้องหนังสือมีตู้ชั้นวางหนังสือเรียงเต็มผนังห้อง ลั่วมั่นยืนอยู่ด้านข้างตู้ชั้นวางพลิกดูหนังสืออยู่สักพัก จากนั้นก็หยิบหนังสือออกมาหนึ่งเล่ม โดยที่ไม่ใช่สนใจว่าเป็นหนังสือประเภทใด จนกระทั่งเดินมานั่งลงที่หน้าโต๊ะหนังสือ ถึงได้ทำการพลิกเปิดอ่านดู
เปิดดูสองหน้าถึงได้รู้ว่าเป็นหนังสือภาษาฝรั่งเศส สมัยที่เธอเรียนอยู่ชั้นมหาวิทยาลัยนั้น เคยได้ศึกษาเรียนภาษาฝรั่งเศสนิดหน่อย แต่ไม่ถึงกับคล่องแคล่ว เมื่อเปิดอ่านดูสองหน้าแล้วรู้สึกว่าค่อนข้างที่จะมึนงง ไม่เข้าใจ ครุ่นคิดแล้วแล้วก็ทำการปิดหนังสือลง แล้วจ้องมองชื่อของหนังสือที่หน้าปกอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นคิดว่าลองค้นหาในอินเทอร์เน็ตดูว่ามีฉบับแปลหรือไม่
ขณะที่ครุ่นคิด เธอก็ทำการเปิดคอมพิวเตอร์ที่อยู่บนโต๊ะตรงหน้า
นี่เป็นห้องหนังสือของซือโม่ เธอนั้นแทบจะไม่เคยเข้ามาก่อน และคอมพิวเตอร์ก็มีรหัสเหมือนอย่างที่คิด
คอมพิวเตอร์เครื่องนี้ถูกวางไว้ตรงนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไร ซือโม่ก็ไม่เคยบอกกับเขาว่ามีความลับอะไรในนี้ ในนี้ก็ไม่มีของอะไรสำคัญ ก็คงไม่น่าจะตั้งรหัสซับซ้อนอะไรมากมาย ลั่วมั่นจึงได้ลองใส่รหัสไปหนึ่งครั้ง”12345678”
ขณะที่พิมพ์รหัสเสร็จ ลำโพงที่อยู่ข้างๆจู่ๆมีเสียงตอบอัตโนมัติขึ้น
“รหัสผ่านไม่ถูกต้อง โปรดใส่อีกครั้ง คำเตือน ชื่อเล่นของคุณ”
ลั่วมั่นชะงัก ชื่อเล่นเหรอ
“มั่นมั่นเหรอ”
“รหัสถูกต้อง กำลังเปิดเครื่อง”
แค่นี้ก็ถูกแล้วเหรอ ลั่วมั่นมองดูหน้าจอเปิดด้วยความมึนงง ยังคงไม่ได้สติคืนจากการเปิดเครื่องได้อย่างง่ายดายเมื่อสักครู่
เธอดึงคีย์บอร์ดมา ขณะที่กำลังจะค้นห้าหนังสือภาษาฝรั่งเศสฉบับแปลนี้ มุมขวาล่างของหน้าจอคอมพิวเตอร์มีกล่องเด้งขึ้นมา ตอนแรกลั่วมั่นก็ไม่ได้สนใจ แต่เมื่อเหลือบมองแวบหนึ่ง หางตากลับไปสะดุดชื่อผู้ส่งข้อความ
“Chisheng”
เฟิงเซิ่ง
