ตอนที่ 247 : ออกไป
ในตอนเย็นเมื่อเมล็ดเพลิงลุกโชติช่วง ไม่มีใครรู้ว่าหลายคนนอนไม่หลับ พวกเขาไม่รู้และไม่เคยนึกถึงสิ่งที่เผ่าอื่น ๆ คิดและพวกเขาเพียงทำในสิ่งที่หมอผีและหัวหน้าเผ่าสั่งให้ทำ
เมล็ดเพลิงลุกโชนอีกครั้งในดินแดนเก่าและพวกเขาแต่ละคนรู้สึกว่าพลังอำนาจของพวกเขาทรงพลังมากขึ้น ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดี
ในเย็นวันนั้น อีกเจ็ดคนได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นนักรบระดับสูงซึ่งทำให้หมอผีและหัวหน้าเผ่ารู้สึกประหลาดใจ คนทั้งเจ็ดคนไม่เคยทะลวงข้ามระดับหลังจากดูดซับพลังของผลึกเพลิง อย่างไม่คาดฝัน พวกเขาประสบความสำเร็จในตอนนี้
หลายคนในเผ่ากล่าวว่าพวกเขาตระหนักถึงความฝันของบรรพบุรุษของพวกเขาด้วยการกลับมาของเมล็ดเพลิงไปยังดินแดนเก่า ฉาวซวนยังคงรู้สึกว่าเมล็ดเพลิงไม่สมบูรณ์แม้ว่ามันจะดูมีพลังมากขึ้น
เมล็ดเพลิงได้ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนและมีเพียงครึ่งเดียวที่ดินแดนเก่า หมอผีไม่ได้บอกพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาไม่รู้ว่าอีกครึ่งหนึ่งอยู่ที่ไหนและไม่รู้สึกถึงมัน
ในตอนเช้าตรู่ ฉาวซวนลุกขึ้นและวางแผนที่จะสร้างบ้านให้แก่ชายชราเค่อก่อน แต่เขาถูกขอให้ไปเยี่ยมเยียนหมอผีก่อนที่จะเริ่มสร้างมัน
ใกล้กับหลุมไฟ มีบ้านหินที่ยังไม่สมบูรณ์ซึ่งสร้างขึ้นสำหรับหมอผี พวกเขาสามารถสร้างบ้านของผู้อื่นได้ในภายหลัง แต่พวกเขาควรจะสร้างบ้านของหมอผีเป็นลำดับแรกที่สำคัญ นักรบที่สร้างบ้านไม่หลับทั้งคืน พวกเขาไม่รู้สึกเหนื่อย พวกเขารู้สึกตื่นเต้นมาก
เมื่อฉาวซวนมาถึง มีผู้คนกว่าสามสิบคนอยู่ที่นั่น
“ลุงเมย ทำไมหมอผีขอให้เรามาที่นี่?“ฉาวซวนถามด้วยเสียงต่ำ
“สำหรับการรวบรวมคนหลงทาง” เมยตอบ
“จริงๆ รึ?“ฉาวซวนคิดว่าหมอผีจะส่งคนไปหาพวกเขาหลังจากเกือบจะสร้างบ้านเสร็จแล้ว
พวกเขาได้มาพร้อมกับผู้หลงทางมากมาย ดังนั้นพวกเขาจึงเข้าใจความแข็งแรงและความสามารถของพวกเขา พวกเขาแข็งแรงกว่าผู้ที่ยังไม่ตื่นจากพลัง แต่ด้อยกว่านักรบ หมอผีหวังว่าพวกเขาจะสามารถผูกมิตรกับคนหลงทางให้มากเท่าที่จะเป็นไปได้
หลังจากพิธีการเมื่อคืนที่ผ่านมา หมอผีและหัวหน้าเผ่าได้พูดถึงเรื่องนี้และในที่สุดก็เห็นด้วยกับรายชื่อนักรบที่จะไปพบปะพวกเขา
ฉาวซวนเหลือบมองผู้ที่ขอให้มาที่นี่ เขาคุ้นเคยกับคนรอบข้างเมย พวกเขาเป็นสมาชิกของกลุ่มล่าสัตว์ของเขา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะออกไปข้างนอกในกลุ่ม
ทุกคนที่ขอให้มาที่นี่มาถึงแล้ว จากนั้นโอวก็ขอให้พวกเขาไปถึงที่นั่น มีเสาไม้และก้อนหินแตกหักที่ด้านข้าง
โอวเดินไปที่นั่นเพื่อเหยียบหินที่แตกร้าวและเปิดม้วนหนังสัตว์ในมือ เขาแขวนมันไว้ที่ปลายเสาไม้เพื่อให้เห็นเนื้อหา นั่นเป็นแผนที่ง่ายๆ ที่วาดขึ้นจากฝีมือฉาวซวน เขาได้เพิ่มรายละเอียดบางอย่างลงในระหว่างเดินทางไปยังดินแดนเก่าตามข้อมูลบางอย่างที่เขาเก็บรวบรวม
โอววาดออกมาทั้งหมดสิบชุด นักรบประมาณห้าร้อยคนได้รับคำสั่งให้มาที่นี่ และทุก ๆ ห้าสิบคนรวมกันเป็นกลุ่ม แต่ละกลุ่มจะนำโดยผู้นำกลุ่มล่าสัตว์ที่มีแผนที่
เส้นทางที่ถูกเน้นในม้วนภาพวาด แต่ละกลุ่มจะไล่ตามหนึ่งในนั้น
โอวได้จัดเตรียมงานและแจ้งให้แต่ละกลุ่มทราบเกี่ยวกับเส้นทางของตน เผ่าบนเส้นทางที่ถูกเน้นย้ำ บางทีอาจผิดพลาดไป แต่ตรงส่วนที่สำคัญถูกทำเครื่องหมาย
“อาซวน เจ้าไปกับเมยและคนในกลุ่ม นำพวกเขาไปที่ทุ่งหญ้าเพื่อรับคนหลงทาง เจ้าอยู่ที่นั่นและคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนั้นมากกว่าใคร “ โอวกล่าว
“ตกลง.” ฉาวซวนคิดถึงชายชราที่ร้องเพลงล่าสัตว์บนภูเขา เขาสงสัยว่าผู้หลงทางบนทุ่งหญ้าได้ออกเดินทางหรือไม่ และเมื่อใดที่พวกเขาจะพบกัน
หลังจากบอกพวกเขาถึงงานที่ต้องทำ โอวทำให้พวกเขากลับไปเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการเดินทาง พวกเขาจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ ผู้นำกลุ่มสิบคนถูกสั่งให้อยู่ที่นั่น เพื่อให้โอวมีอะไรบางอย่างที่จะบอกพวกเขา เมื่อพวกเขาออกไป สิบผู้นำกลุ่มจะต้องรับผิดชอบกลุ่มของพวกเขาและพวกเขาก็ต้องรู้เพิ่มเติม
เพียงไปที่นี่เป็นเวลาสั้น ๆ พวกเขาไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ พวกเขาเคยเน้นการล่าสัตว์ในขณะที่ออกไป แต่ตอนนี้พวกเขาต้องตื่นตัว เพราะคนมักจะอันตรายกว่าสัตว์ที่ดุร้าย ในเวลาเดียวกัน พวกเขาต้องปรับตัวให้เข้ากับกฎระเบียบใหม่
“อาซวน เจ้าอยู่ที่นี่ด้วย” โอวกล่าว
โอวไม่ได้รู้เรื่องสถานการณ์ที่นี่มากเท่าฉาวซวน
ในความเป็นจริง ฉาวซวนไม่ได้รู้มากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาเพียงได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้มามากและได้ข้อสรุป ตามสิ่งที่หยานซุ่ยบอกเขา เขาเดาความสัมพันธ์ของเผ่าต่างๆ และบุคคลที่มีชื่อเสียง
หลังจากพูดคุยกับหัวหน้ากลุ่มแล้ว โอวก็ปล่อยให้ผู้นำกลุ่มออกไป แต่ฉาวซวนยังคงอยู่ที่นั่น
“มีอะไรอีกหรือ?” โอวถามด้วยความสับสน
“เอ่อ ข้าคิดว่าเราสามารถแลกเปลี่ยนสัตว์เลี้ยงบางชนิดเช่นม้า,วัวและแพะ ในเผ่าหลู มีปศุสัตว์ แต่ข้าคิดว่าสายพันธุ์นี้มีความเหมาะสมมากกว่า “
ดวงตาของโอวส่องประกายและพยักหน้าบอกว่า “ใช่ เราต้องเลี้ยงสัตว์”
จะมีคนมากขึ้นและทุกคนไม่ควรมุ่งเน้นไปที่การล่าสัตว์ สถานการณ์มีความซับซ้อน นอกจากนี้ จะมีผู้คนที่ตื่นขึ้นจากพลังมากขึ้นเรื่อย ๆ จำนวนผู้หลงทางในเผ่าเขาเพลิงและเผ่าอื่น ๆ จะเพิ่มขึ้น โอวควรจะนึกถึงวิธีการตั้งถิ่นฐานและให้พวกเขามีส่วนร่วมกับเผ่าเมื่อพวกเขาอาศัยอยู่ที่นี่
ในฐานะที่โอวได้คุยกับผู้นำคนอื่น ๆ คนเหล่านี้ควรจะต้องรับผิดชอบในการเลี้ยงสัตว์และการปลูกพืช พวกเขาไม่สามารถไปล่าสัตว์ แต่พวกเขายังสามารถเลี้ยงสัตว์และปลูกพืชได้ บรรดาผู้ที่เรียนรู้วิธีทำเครื่องปั้นดินเผาจากอีกฟากหนึ่งของแม่น้ำเริ่มทำบางส่วนและประสบความสำเร็จในการทำเช่นนั้นคนอื่นกำลังทำอย่างอื่นเช่นกัน
มันต้องใช้เวลามากในการหาสัตว์ป่าและแลกเปลี่ยนกับสัตว์ป่าที่เชื่องจะช่วยประหยัดเวลาและความพยายาม
“เจ้ากล่าวได้ถูกต้อง” เอาล่ะ ข้าเห็นด้วย ไปกัน!” โอวสั่ง
ฉาวซวนไม่ได้ขยับ
โอวรอสักครู่ เขาเห็นฉาวซวนอยู่ที่นั่น เงยหัวของเขาและถามว่า “อะไรอีกรึ?”
ฉาวซวนขยับนิ้วมือของเขาและพูดว่า “ข้าต้องการหินวารีจันทรา” เขาอยู่ที่นั่นเพื่อรอโอวให้หินวารีจันทราแก่เขา
โอวอยู่ในความงุนงง เขาเพิ่งบอกหัวหน้ากลุ่มให้ปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ ๆ แต่เขาลืมวิธีที่จะแลกกับสิ่งของอื่น ๆ มันแตกต่างกันที่นี่ พวกเขาไม่สามารถแลกหินและสัตว์หลายอย่างเพื่อสิ่งอื่น ๆ ได้ หลายคนไม่เต็มใจที่จะยอมรับอาหาร
“รอก่อน ข้าจะไปเอามาให้เจ้า.” โอวเดินไปหาหมอผี หินวารีจันทราทั้งหมดถูกเก็บไว้ในรถที่หมอผีนั่ง
โอวไปแล้ว ฉาวซวนนำหินวารีจันทราและหินอื่น ๆ ไปให้หัวหน้ากลุ่ม นอกจากนี้ เขายังบอกกับพวกเขาว่าพวกเขาต้องนำเมล็ดพืชมามากกว่าปศุสัตว์ที่นี่
ในป่า พวกเขาไม่รู้ว่าพืชชนิดไหนที่ควรเติบโต หากการกลายพันธุ์ของพืชเกิดขึ้น พวกเขาอาจสูญเสียชีวิตของพวกเขาหลังจากกินมัน คนที่ยังไม่ตื่นขึ้นก็ยิ่งอ่อนแอมากขึ้น
หลายเผ่าเก็บเมล็ดพันธุ์ไว้ได้ดีและขายได้ในราคาที่สูง พวกเขาจะไม่บอกวิธีปลูกเมล็ดพันธุ์ ดังนั้นคนของเผ่าเขาเพลิงจึงต้องหาวิธีการทำเช่นนั้น
หลังจากที่ได้แจกจ่ายหินวารีจันทราแล้วฉาวซวนไปหาเมยและเห็นหยางและกวงพูดกับ เมย
หยางและกวงจะไม่ออกไป ไม่ใช่แค่พวกเขา แต่คนอื่น ๆ ที่เลี้ยงดูสัตว์ร้ายหลายตัวจะไม่ออกไปข้างนอก ยกเว้นฉาวซวน มากกว่าครึ่งหนึ่งของสมาชิกของกลุ่มแนวหน้าต้องอยู่ที่นี่ รวมทั้งสองผู้นำกลุ่ม
หยางและกวงพยายามโน้มน้าวให้เขาปล่อยให้พวกเขาไปด้วยและเขาพูดว่า “ข้าไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เจ้าควรไปขอหัวหน้าเผ่า “
โอวเลือกคนที่จะอนุญาตให้ออกไปข้างนอกได้ ดังนั้นหากพวกเขาต้องการจะไป พวกเขาก็ต้องไปขอโอว แต่ความพยายามของพวกเขาจะไร้ประโยชน์ เพราะโอวได้เลือกคนเหล่านี้แล้ว หลายคนอยากจะออกไปข้างนอก แต่ไม่มีใครกล้าที่จะพยายามเกลี้ยกล่อมโอว
ฉาวซวนเห็นหยางและกวงไม่พอใจ สัตว์ร้ายของพวกเขาทั้งสองเบื่อหน่ายเตะหินใกล้กับพวกเขา ฉาวซวนกล่าวว่า “เจ้าอยู่ที่นี่เพื่อป้องกันเผ่า”
ประสบการณ์ของพวกเขาในเผ่ากลองทำให้พวกเขาเข้าใจว่ามีผู้บุกรุก เมื่อคิดได้ว่าเผ่าหว่านฉีอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ พวกเขาชำเลืองมองและรู้สึกดีที่จะอยู่ที่นี่ และอาจได้จับผู้บุกรุกบางราย
วันรุ่งขึ้น ฉาวซวนกล่าวคำอำลากับชายชราเค่อและออกจากเผ่าพร้อมกับเมยและคนอื่น ๆ ตามด้วยซีซาร์และชาช่าบนท้องฟ้า ซีซาร์มองเห็นได้ชัดเจนมากและไม่ได้ตั้งใจจะหลบซ่อน เหมือนชาช่า มันไม่ฟังใครยกเว้นฉาวซวน คนที่อยู่ในเผ่าไม่สามารถทำให้พวกมันเชื่อฟังคำสั่งของพวกเขาได้ เหยี่ยวสีขาวของกุยฮีเป็นผู้รับผิดชอบในการเตือนพวกเขาบนท้องฟ้าเมื่อมีบางสิ่งไม่ดีเกิดขึ้นดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้สึกกังวลใจ
คนของเผ่าหว่านฉีหวาดกลัว เพราะฉะนั้นพวกเขาจะไม่เข้าไปในป่าในระยะเวลานี้ นอกจากนี้ เมล็ดเพลิงลุกโชนขึ้นมาอีกครั้งที่นี่ พวกเขาเข้าใกล้สถานที่ที่ปกคลุมด้วยเมล็ดเพลิง ทำให้พวกเขารู้สึกเลวร้ายมากยิ่งขึ้น พลังสัญลักษณ์ของพวกเขาได้รับผลกระทบ และความแข็งแรงของพวกเขาจะลดลง เผ่าเล็ก ๆ อาจจะสูญพันธุ์ไปได้ แต่คนเผ่าใหญ่เหล่านี้สามารถอยู่รอดได้ต้องขอบคุณเมล็ดเพลิงที่ทรงพลัง
พวกเขาไม่ได้มีเวลาเพียงพอและหมอผีและหัวหน้าเผ่าก็วิตกกังวล โชคดีที่เมล็ดเพลิงลุกโชนอีกครั้งและพวกเขาตื่นเต้นมากจนไม่รู้สึกเหนื่อย กลับกัน พวกเขามีพลัง บรรดาผู้ที่จะออกไปข้างนอกรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเพราะพวกเขากำลังรอคอยที่จะพบปะผู้คนในเผ่าอื่น ๆ คนที่อยู่ในเผ่าอิจฉาพวกเขา
“อาซวน เมื่อไหร่เราจะไปที่เขตทุ่งหญ้า? เราสามารถกลับมาก่อนฤดูหนาวได้หรือไม่? “ แลงกาที่แบกสัมภาระของเขาได้แต่เอ่ยถาม
“ห่างไกลจากที่นี่เล็กน้อย แต่เราสามารถกลับมาได้ก่อนฤดูหนาว แม้ว่าเราจะกลับมาไม่ได้ก่อนฤดูหนาว แต่ก็ไม่หนาวเหมือนอีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำ และไม่มีสัตว์ที่ดุร้าย เราสามารถอยู่รอดได้ที่นี้ “ ฉาวซวนกล่าว
“เยี่ยมเลย” แลงกาแสดงให้เห็นว่าเขากำลังมองตรงไปข้างหน้า นานมาแล้วเป้าหมายของเขาคือการกลายเป็นนักรบระดับกลาง และตอนนี้เขาก็ตระหนักถึงเป้าหมายของเขา และเขาเชื่อว่าเขาจะกลายเป็นนักรบระดับสูง
“พ่อของข้าบอกว่ารุ่นของเราได้รับพรจากบรรพบุรุษ” แลงกากล่าว
คนอื่นตอบสนองว่าเขาเห็นด้วยกับเขา
แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าซีซาร์ที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้า ดมกลิ่นฟุดฟิดและแสดงความไม่เห็นด้วยในสายตา
