ตอนที่ 254 : การต่อสู้เริ่มขึ้น
ขณะนี้ ในเทือกเขาที่นักเดินทางใชัพักผ่อน คนส่วนใหญ่ที่อยู่ภายนอกถ้ำของพวกเขาให้ความสนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่ด้านหน้าของถ้ำเผ่าตี๋ซาน พวกเขาอยากรู้เกี่ยวกับนักรบที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างฉับพลัน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งฉาวซวน ผู้ซึ่งฆ่าคนด้วยการลงมือเพียงครั้งเดียว
การได้ยินผู้คนพูด “เผ่าเขาเพลิง” กัน แต่ไม่สามารถสรุปได้ ดังนั้นพวกเขาจึงถามคนเผ่าอื่นๆ รอบตัว พวกเขาถามว่าเผ่านั้นมาจากไหนและทำไมคนเหล่านี้จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวที่นี่อย่างเกรี้ยวกราด
นักรบยี่สิบกว่าคนของเผ่าเขาเพลิงไม่สนใจคนอื่น ๆ ในภูเขา และให้ความสำคัญกับนักเดินทางของเผ่าตี๋ซานเท่านั้น พวกเขาพร้อมที่จะเริ่มการโจมตี
จิยี่มองไปที่ด้านหลังของฉาวซวนด้วยความงุนงงและจากนั้นก็มองไปที่ซากร่างครึ่งตัวพร้อมกับเลือดสาดกระจายที่เท้าของเขา ในที่สุดเขาก็เหลือบมองไปที่คุนตูและถามว่าจะทำอย่างไรต่อไป เขาสงสัยว่าพวกเขาควรต่อสู้กับเผ่าตี๋ซานพร้อมกับนักรบเหล่านี้หรือควรจะอยู่ห่าง ๆ เขาไม่กลัวความตาย เพราะเขาคิดว่ามันเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้สู้กับเหล่านักรบ ถึงแม้ว่าเขาจะตายก็ตาม คนอื่นๆจะดูแลผู้หลงทางที่ติดตามเขาและพาพวกเขากลับไปที่เผ่า
คุนตูไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เมยกำลังเผชิญหน้ากับนักรบและฉาวซวนอยู่ใกล้เขามากที่สุด ดังนั้นคุนตูได้แต่มองไปที่ฉาวซวน
สังเกตเห็นคุนตูมองเขา ฉาวซวนมองไปที่ทางเดินด้านนอกถ้ำ เขาเงยคางขึ้นมีหินยื่นออกมาคล้ายบันไดซึ่งเป็น “ขั้น” สำหรับผู้คนที่ขึ้นไปบนภูเขา แม้กระทั่งผู้ที่ไม่ได้ตื่นขึ้นก็สามารถเดินบนก้อนหินที่โดดเด่นเหล่านี้ได้
เราควรจะอยู่ห่างๆ? คุนตูเข้าใจแล้ว
เมื่อนักรบต่อสู้ คนภายนอกอาจได้รับบาดเจ็บโดยบังเอิญ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะแข็งแรงกว่าแต่ก่อน แต่พวกเขายังคงเป็นผู้หลงทาง เมื่อเทียบกับฉาวซวนที่เพิ่งฆ่าชายคนหนึ่งด้วยการลงมือเพียงครั้งเดียว พวกเขาก็อ่อนแอมาก
ลืมมันเสีย พวกเขาควรจะออกจากที่นี่
คุนตูได้แนะนำให้จิยี่และคนอื่น ๆ ลงไปที่ภูเขาด้วยกัน
การสื่อสารระหว่างกันของฉาวซวนและคุนตูเป็นที่รู้เห็นจากคนของเผ่าตี๋ซาน พวกเขาเห็นคุนตูและคนอื่น ๆ ออกไป แต่บางคนก็ยังอยากจะหยุดพวกเขา สังเกตเห็นการจ้องมองที่พวกเขามองไปและเห็นดวงตาของฉาวซวน นักรบหลายคนของเผ่าตี๋ซานกลืนน้ำลายและเดินกลับเข้าไปที่กลุ่มพวกเขาก่อนที่จะเริ่มก้าวไปข้างหน้า
ไม่มีคนใดของเผ่าตี๋ซานหยุดพวกเขา และผู้เข้าชมไม่อยากมีส่วนร่วมและให้ทางลงไปที่ภูเขา หากไม่มีกลุ่มของฉาวซวนและเมย คุนตูและคนของเขาจะไม่ได้รับการปฏิบัติอย่างดี ผู้คนแสดงให้เห็นถึงทัศนคติที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดกับผู้หลงทาง
เมื่อจิยี่ออกไป เขามองไปที่ถ้ำถัดจากเผ่าตี๋ซาน ในกลุ่มเดินทางของเผ่าบนทุ่งหญ้าที่อยู่ที่นั่น เขารู้จักบางคนมานานกว่า10ปี เขาคิดว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดี แต่คนเหล่านี้ไม่ได้หยุดยั้งเผ่าตี๋ซาน หรือพูดอะไรบางอย่างสำหรับพวกเขา
มองไปที่ตาของจิยี่ พวกเขามองข้ามไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ในความเป็นจริง ถ้าคนของเผ่าตี๋ซานไม่ได้ก่อให้เกิดปัญหาอย่างจงใจ พวกเขาจะมอบสมุนไพรบางอย่างให้จิยี่ แต่จิยี่รู้สึกผิดกับเผ่า ดังนั้นพวกเขาจะไม่เข้าไปแทรกแซงในเรื่องนี้ ไม่มีใครจะรุกรานนักรบของเผ่าสำหรับคนหลงทาง
หลังจากจ้องมองพวกเขา จิยี่และคุนตูพาคนลงบันไดอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้ตำหนิพวกเขา แต่เขาจะไม่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับพวกเขา
เมื่อจิยี่ลงไปที่ภูเขา ในเผ่าตี๋ซาน ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากถ้ำ เขาเป็นนักรบระดับสูงคนที่สามในกลุ่มเดินทางของเผ่าตี๋ซาน
หลังจากที่เขาออกมาจากถ้ำ เผ่าตี๋ซานตอนนี้มีนักรบสามคน
“เกิดอะไรขึ้น?”
คนที่เดินออกมาจากถ้ำถือกระบองหินหนากว่าต้นขาในมือของเขา หินดูดี มันควรเป็นหินที่เนื้อดีที่สุด มือจับของกระบองหินเล็กลง มือจึงจับได้ อาจเนื่องจากมีการใช้งานบ่อยๆ มีรอยบุบที่เกิดจากนิ้วมือตรงที่จับ
ไม่มีใครรู้ว่ามีคนและสัตว์จำนวนมากเท่าไหร่ถูกฆ่าจากกระบองหินท่อนนี้ มีเลือดแห้งกรังหลงเหลือ และบางทีเขาอาจเก็บคราบเลือดไว้เพื่อข่มคนอื่น ๆ เครื่องมือหินที่เปื้อนเลือดอาจทำให้เกิดภาพที่ประทับลงในจิตใจได้ลึกกว่าภาพที่ว่างเปล่า
คนที่ออกมาจากถ้ำได้ฟังนักรบที่อยู่ข้างๆ เขา ผู้ซึ่งพูดคำไม่กี่คำ,หัวเราะ,วางกระบองหินขึ้นแนวตั้งบนพื้นดิน และหัวเราะ
อย่างไรก็ตาม เผ่าตี๋ซานที่คุ้นเคยกับเขารู้สึกกลัว ยิ่งเขาหัวเราะมากเท่าไร
ในขณะที่หัวเราะ คนที่ถือกระบองหินดูโหดร้ายทันที ใบหน้าของเขามืดมัวและบิดเบี้ยว หลังจากหัวเราะ เขาก็มองไปรอบ ๆ เขาไม่ได้จับตามองซากร่างครึ่งตัวบนพื้น แต่มองไปที่ฉาวซวน
“รนหาที่ตาย!”
“สิ่งที่หูม่ากล่าวถูกต้อง!” บอกได้ว่าเขาเป็นผู้นำของกลุ่มเผ่าตี๋ซาน ผู้ที่กำลังเผชิญหน้ากับเมย พวกเขาไม่ควรรู้สึกกลัวเพียงเพราะเจ้าบัดซบฆ่าชายคนหนึ่งด้วยการโจมตีครั้งเดียว และพวกเขามีนักรบระดับสูงสองคน เขาจ้องมองไปที่เหล่าผู้หลงทางลงไปจากภูเขา และมองตรงไปที่เมยตรงข้ามกับเขา สองนักรบระดับสูงสองคน แล้วยังไงล่ะ? มากกว่ายี่สิบคนที่แข็งกร้าว แล้วไง?เรามีนักรบระดับสูงสามคนและนักรบระดับกลางจำนวนมาก รวมถึงนักรบรุ่นเยาว์หลายคน ถ้าเราเริ่มโจมตีเป็นกลุ่มจริงๆ พวกเขาไม่สามารถเอาชนะเราได้
ตั้งแต่เจ้าท้าทายเรา เราจะฆ่าเจ้า
เพื่อความอยู่รอดในโลกใบนี้ เราต้องมีความแข็งแกร่งและข่มขู่ยับยั้งผู้อื่น ทำไมเผ่าตี๋ซานจึงสามารถครอบครองถ้ำขนาดใหญ่บนภูเขาได้ง่ายๆ และไม่มีเผ่าอื่นที่กล้าท้าชิง? มันเป็นเพราะความน่ากลัวของพวกเขา! เมื่อผู้สร้างปัญหาปรากฏตัวขึ้น พวกเขาจะสังหารเขาอย่างไร้ความปราณี นั่นคือเหตุผลที่ไม่มีใครกล้ามาพร้อมกับความคิดต่อต้านหรือกระตุ้นมัน!
ขึ้นอยู่กับการฆ่า พวกเขากลายเป็นเผ่าที่เลวทราม ดังนั้นผู้คนมากมายหวาดกลัวพวกเขา เช่นเดียวกับเผ่าหว่านฉีที่อาศัยอยู่ในป่าภูเขาสัตว์ที่โหดร้าย ผู้คนรู้สึกตัวสั่นเมื่อได้ยินชื่อ
มองการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเขา เมยเข้าใจทางเลือกของเขา โดยไม่ต้องพูดอะไร พวกเขาเรียกพลังสัญลักษณ์ของพวกเขาได้ทันที และลวดลายสัญลักษณ์ปรากฏบนใบหน้า,คอและแขนของเขา ในขณะนี้ ดาบหินในมือได้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกายของเมย
พลังรุนแรงเกิดจากร่างกายของเขาและมีเสียงออกมาจากการเสียดสีกับอากาศ เสียงเหมือนเสียงหอนของสัตว์ป่า เมยเหมือนนักล่าที่รวดเร็ว โจมตีเหยื่ออย่างว่องไว ดาบหินของเขาเปรียบเสมือนสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ที่มุ่งเป้าไปที่เหยื่อในป่า เขาฟันไปที่หัวของหัวหน้ากลุ่มนักเดินทางของเผ่าตี๋ซาน
เมื่อเมยลงมือ คนอื่น ๆ ของเผ่าเขาเพลิงเข้าโจมตีเกือบจะในเวลาเดียวกัน
การต่อสู้เริ่มต้นขึ้น พวกเขาไม่จำเป็นต้องเตรียมการอื่น ๆ และเริ่มต่อสู้ ซึ่งเป็นที่เข้าใจไปโดยปริยายเมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในป่าเพื่อล่าสัตว์ พวกเขาไม่จำเป็นต้องพูดคำใดและลงมือไปด้วยกันหากจำเป็น ในป่า เสียงเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอที่จะทำให้เหยื่อตื่นตัว ถ้าพวกเขาตะโกนก่อนที่จะลงมือ ทีมล่าสัตว์คงจะอดตายไปแล้ว
กว่ายี่สิบคน ในเวลาเดียวกัน ได้ระดมพลังสัญลักษณ์ภายในร่างกาย และในขณะนี้พวกเขากลายเป็นยิ่งกว่าข่มขู่เหมือนดั่งภูเขาที่สูงชัน มันเพิ่มขึ้นและไหล่ท้วมเผ่าตี๋ซาน พวกเขาบดบังผู้คนในเผ่าตี๋ซาน ที่หยิ่งผยองเพราะการมาถึงของหูม่า
เผ่าตี๋ซานกำลังคิดถึงสิ่งอื่น ๆ พวกเขาล้มเหลวในการตอบสนองได้อย่างรวดเร็วเช่นฝ่ายตรงข้ามเพราะการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน ยกเว้นสามนักรบระดับสูงและบางคนที่ระมัดระวังและมีความเฉียบคม
คนที่ตอบสนองช้าไม่แม้แต่จะลงมือเคลื่อนไหว แต่ดาบหินก็สร้างสายลมพัดแรงเมื่อพวกเขาเพียงตะวัดดาบ นี้ทำให้คนรู้สึกถึงความรุนแรง
ฟิ้ววว ……
นักรบสิบสองคนของเผ่าตี๋ซานที่ตอบสนองช้าถูกตัดออกเป็นสองส่วน
อาวุธเคลื่อนไหวทำให้เกิดกลิ่นคาวเลือด ด้วยความเข้าใจโดยปริยายของผู้คนมากกว่ายี่สิบคน ในการโจมตีที่ดุเดือดนี้ ไม่มีข้อผิดพลาด พวกเขาสามารถโจมตีศัตรูได้อย่างแม่นยำและหลีกเลี่ยงการโจมตีพวกตัวเองแม้จะโจมตีอย่างเต็มพลัง
แม้ว่าจะมีเพียงยี่สิบคนเท่านั้น แต่ก็มีพลังเท่ากับกองทัพ เมื่อใดก็ตามที่พวกเขามาถึง เลือดมากมายสาดกระจาบและพื้นดินถูกปกคลุมไปด้วยซากศพ
สายลมพัดผ่านเข้าสู่ภูเขากระจายกลิ่นฉุนไปทั่วทุกมุม
ผู้ชมที่จ้องมองไปที่สถานที่แห่งนี้ มีการแสดงออกทางสีหน้าที่แตกต่างกันหลังจากได้เห็นฉากนี้
การฆ่าเกิดขึ้นทุกวันในที่นี้ ข้าฆ่าเจ้า หรือเจ้าฆ่าข้า พวกเขาเคยเห็นการสังหารและไม่แยแส แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นการต่อสู้ที่รุนแรง
คนของเผ่าตี๋ซานเริ่มกลัวมากขึ้นเท่านั้น หลังจากที่พวกเขาทำปฏิกิริยากับมัน พวกเขาเริ่มตอบโต้
โจมตีผู้นำกลุ่มเดินทางของเผ่าตี๋ซาน เมยใช้เต็มพลังทุกครั้งและไม่ได้ซ่อนสิ่งใดๆ จากนิสัยการล่าสัตว์ เขาไม่ได้หลีกเลี่ยงแต่เผชิญหน้ากับเขาตรงๆ ด้วยวิธีการที่หยิ่งผยองและดุเดือด ทุกก้าวของเขาหนักเท่าของสัตว์ร้ายที่หิวกระหายบนพื้นดิน เขาจะขยี้ก้อนหินที่เท้าของเขาและสายลมพัดเศษหินและฝุ่นขึ้นมาจากพื้นดิน
ตู้ม!
ผู้นำทั้งสองเผชิญหน้ากันและไม่ยอมแพ้ ช่วงเวลานี้ พื้นดินแตกแยกใต้ฝ่าเท้า แม้แต่หินภูเขาก็แตกร้าว ก้อนหินซ่านกระเซ็นเหมือนดอกบัวแย้มบาน
ตอนแรก หูม่าตกใจและจากนั้นก็โกรธเกรี้ยวอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เขาไม่ได้คาดหวังว่าคนของเผ่าเขาเพลิงจะกล้าโจมตีพวกเขา!
เขาใช้กระบองผลักคนที่อยู่ด้านหน้าออกไป,หูม่าไม่สนใจว่าเผ่าสามารถอยู่รอดได้หรือไม่ เขาเพียงรีบพุ่งไปหานักรบที่ใกล้ที่สุด
ผู้คนแต่เดิมที่อยู่รอบ ๆ หูม่ารีบแยกตัวออกไปและไม่ได้ก้าวไปข้างหน้า ถ้าคนใดของพวกเขารบกวนหูม่า พวกเขาจะจบลงด้วยการถูกทุบด้วยกระบอง เพียงเหมือนกับคนที่น่าเวทนา
เมื่อเห็นหูม่า ไปที่แลงกา ฉาวซวนเปลี่ยนเป้าหมายและวิ่งไปที่นั่น
แลงกามีพลังมากพอที่จะจัดการกับคนอื่นได้ แต่เขาไม่สามารถเอาชนะหูม่าได้
เนื่องจากการจู่โจมอย่างฉับพลัน หูม่าไม่สามารถไปถึงตัวแลงกาได้ กระบองหินของเขายกสูงขึ้นและฟาดดาบที่กวัดแกว่งไปมา ในช่วงเวลานี้ หูม่าไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจะเปลี่ยนความรู้สึกของเขา ข้อมือ,แขนและไหล่ของเขา เนื่องจากปะทะกันนี้ เผชิญผลกระทบอย่างรุนแรง แม้ว่าเขาจะเป็นนักรบระดับสูง เขาก็ไม่สามารถดูถูกพลังนี้ได้
เมื่อมองคนที่ฟันมาที่เขา หูม่าก็ตกใจอีกครั้ง เขาเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ฆ่านักรบระดับกลางด้วยการลงมือเพียงครั้งเดียว
