ตอนที่ 250 : ชีวิต
หลังจากเกิดวิกฤติ เด็กทั้งสามรู้สึกว่าพวกเขาโชคดี แต่พวกเขายังกลัวอยู่
อีกสองปีต่อมา อาหน่ายยังจำฉาวซวนได้ หลังจากที่ได้เห็นฉาวซวน อาหน่ายรู้สึกโล่งใจและใบหน้าได้แต่เผยถึงความสุข ปู่ของเขาได้กล่าวว่าฉาวซวนและพวกเขาทั้งหมดเป็นสมาชิกของเผ่าเดียวกัน
แลงกาและคนอื่น ๆ ไปดูแมลงที่กำลังดิ้นพล่าน ซึ่งพวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน บางทีแมลงชนิดนี้จะมีชีวิตอยู่ในทุ่งหญ้าเท่านั้น
“อาหน่าย ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่?” ฉาวซวนมาหาและถาม ถ้าพวกเขามาช้า มันจะเลวร้ายมาก
อาหน่ายเล่าเรื่องนี้อย่างกระชับ
“สัตว์ต้องถูกจับกินจากแมลงเหล่านี้ มีเรื่องบอกเล่ากันว่าเกิดสงครามระหว่างเผ่าขึ้นบนภูเขา และมีสัตว์หลายตัวปรากฏตัวขึ้นที่ภูเขา แมลงอาจมาจากบนภูเขา “ อาหน่ายกล่าวในสิ่งที่คาดเดา
“ดี จะต้องเป็นพวกมัน คุณตาของเจ้าอยู่ที่ไหน? “ ฉาวซวนถาม
“ปู่กำลังรอคอยลุงคุนและคนอื่น ๆ มานานกว่าสิบวันแล้ว” อาหน่ายกล่าว
ฉาวซวนได้สงสัยเรื่องนี้ แต่เพียงจากนั้น เขาได้ยินเสียงเกือกม้า
“เผ่าเฟิงกำลังจะมาถึง” ฉาวซวนกล่าว
ได้ยินคำพูดของฉาวซวน ตู๋ย๋าและกั๋วเอ๋อร์มองไปรอบ ๆ
ตู๋ย๋ายังคงระมัดระวัง แม้ว่าคนเหล่านี้ช่วยเธอและคนอื่น ๆ แต่พวกเขาไม่ได้เป็นสมาชิกของเผ่าของเธอ เมื่อเห็นว่าทั้งอาหน่ายและกั๋วเอ๋อร์คุ้นเคยกับเขา เธอก็ตื่นตัวน้อยลง แต่เธอก็ยังมองผู้อื่นอย่างระวัง ดูเหมือนว่าจะไม่ง่ายที่จะจัดการกับคนเหล่านี้ที่ไม่ด้อยกว่านักรบลาดตระเวน
เมื่อตู๋ย๋าและกั๋วเอ๋อร์เห็นสมาชิกของกลุ่มลาดตระเวนอีกฟากหนึ่งของเนินเขา พวกเขามีความสุขมาก พวกเขาร้องตะโกนทันที
กลุ่มของเผ่าเฟิงมาที่นี่ นำโดยอี้เป่ยผู้ที่ฉาวซวนได้พบ พ่อของกั๋วเอ๋อร์อยู่ในหมู่พวกเขาและเขากังวลมากจนเขาเหงื่อไหลอาบ
เด็กสองคนนั้นไม่เป็นไรและคนในกลุ่มลาดตระเวนก็รู้สึกโล่งใจ แต่คนอื่น ๆ ที่ปรากฏตัวที่นี่ทำให้พวกเขาเริ่มระมัดระวัง ไม่ต้องพูดถึงว่า มีหมาป่าที่ไม่ธรรมดาอยู่ข้างๆ พวกเขา บรรดาผู้ที่เคยล่าหมาป่ามาก่อนอาจเห็นได้ว่าหมาป่าตัวนั้นต่างจากสัตว์อื่นๆ ที่พวกเขาฆ่า มันจะยากสำหรับพวกเขาที่จะเอาชนะมันได้ ยกเว้นหัวหน้าเผ่าของพวกเขา มันมีพลังมากกว่าหมาป่าในป่า
พ่อของกั๋วเอ๋อร์ขี่ม้าเข้ามา อย่างแรกเขาตรวจดูว่ากั๋วเอ๋อร์ได้รับบาดเจ็บหรือไม่ จากนั้นเขาก็สังเกตเห็นกลุ่มคนแปลกหน้านี้
ฉาวซวนทิ้งความประทับใจไว้ให้อี้เป่ย แต่เขาจำชื่อไม่ได้
ฉาวซวนเข้าหาและพูดว่า “จากเผ่าเขาเพลิง, ฉาวซวน”
“โอ้ ใช่ เจ้าเคยอยู่ที่นี่กับกลุ่มนักเดินทาง” อี้เป่ยจำเขาได้
การได้ยินชื่อ “ฉาวซวน” นี้ พ่อของกั๋วเอ๋อร์รู้ว่าเขาเป็นผู้แกะสลักไม้หมาป่า เขามองไปที่หมาป่าข้างตัวเขาและเปรียบเทียบมันกับงานไม้แกะสลักของเขาพวกมันมองเหมือนกันจริงๆ! เขาได้แกะสลักตามลักษณะของหมาป่าตัวนี้ใช่ไหม?
หลังจากที่ฉาวซวนแนะนำเมยและคนอื่น ๆ สั้น ๆ เขาก็บอกถึงจุดประสงค์ของพวกเขาที่มาที่นี่
“เรามาที่นี่เพื่อรับคนของเราและเพื่อแลกกับสัตว์เลี้ยงที่มีสุขภาพดีบางตัว”
อี้เป่ยเหลือบมองกลุ่มคนที่อยู่ด้านหลังฉาวซวน ทั้งหมดดูแข็งแกร่ง แม้ว่าพวกเขาจะมองดูก้าวร้าวอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถมองข้ามได้ ถ้าคนของเผ่าเฟิงพบกับกลุ่มดังกล่าว พวกเขาก็จะระแวดระวังทันที แต่คนเหล่านี้เพิ่งช่วยลูก ๆ ของพวกเขาและพวกเขาก็รู้จักคนหนึ่งในนั้น
อี้เป่ยสังเกตเห็นว่าหลังจากที่สมาชิกของกลุ่มลาดตระเวนมาถึง พวกเขาได้จับตาดูหมาป่า เขารู้สึกตกใจ เพราะเขาไม่เคยเห็นหมาป่าตัวนี้อยู่ที่ทุ่งหญ้า บางทีในบางเผ่าบนทุ่งหญ้ามีหมาป่าบางแห่งมีขนาดเช่นนี้ ตัวอย่าง เช่นมีสัตว์ร้ายในเผ่าฮุย แต่อย่าลืม มีเผ่าเช่นนี้ไม่มากบนดินแดนทุ่งหญ้า มีเผ่าขนาดใหญ่ที่มีชื่อเสียงอื่น ๆ ไม่ด้อยกว่าผู้ที่อยู่ในพื้นที่เขตศูนย์กลาง แต่เผ่าที่อยู่ตรงหน้าคือ ‘เผ่าเขาเพลิง’ ที่ไม่รู้จัก
ไม่ว่าเขาจะคิดยังไงก็ตาม อี้เป่ยยังคงแสดงความกระตือรือร้นของเขา ตั้งแต่พวกเขาไม่ได้มีท่าทางที่มุ่งร้ายหรือก้าวร้าว คำพูดของพวกเขาแสดงให้เห็นถึงความตั้งใจในการแลกเปลี่ยนกับพวกเขา
สั่งให้คนบางคนนำแมลงที่ตายแล้วสองตัวไป อี้เป่ยนำฉาวซวนและคนอื่น ๆ ไปที่เผ่า
ฉาวซวนมาที่นี่พร้อมกับกลุ่มนักเดินทาง กับคนเผ่าฝู๋ เป็นธรรมดาที่เขาไม่ได้รับความสนใจมากนัก แต่คราวนี้ พวกเขามาเพื่อเป็นตัวแทนเผ่าของพวกเขา เผ่าลึกลับที่ไม่สามารถมองข้ามได้ อี้เป่ยควรให้ความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง เขาได้สั่งให้ใครบางคนกลับไปรายงานต่อหมอผีและหัวหน้าเผ่า
ฉาวซวนและคนอื่น ๆ ไม่ได้เข้าไปในเผ่าเฟิงทันที กลับกัน พวกเขาไปยังสถานที่ซึ่งชายชราฮีอาศัยอยู่
คนหลงทาง ผู้ที่ออกไปตามหาอาหน่ายได้รับข่าวและรีบกลับมา เมื่อชายชราฮีได้ข่าวว่าอาหน่ายสบายดี เขากำลังคิดว่าจะกลับไปดูหลานชายดีหรือไม่ ในขณะนั้น เขาเห็นกลุ่มคนกำลังมาที่นี่
“ฉาว … ฉาวซวน?” ชายชราฮีเห็นฉาวซวนและหลานชายของเขา,อาหน่าย, ถัดจากฉาวซวน
เมื่อได้ยินชื่อ “ฉาวซวน” คนที่นั่งอยู่บนหญ้าก็รีบลุกขึ้นยืนและยืดคอเพื่อมองดูพวกเขา พวกเขาได้รู้จากชายชราฮีว่าเมื่อสองปีก่อนในเผ่า นักรบได้ปรากฏตัวผู้ที่เรียกว่าฉาวซวน
เผ่าของพวกเขาได้มาถึง?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ผู้คนที่หลงทางก็ตื่นเต้น
แม้กระทั่งผู้ที่ขาและเท้าของพวกเขาได้รับบาดเจ็บที่สหายของพวกเขาช่วยพยุงพวกเขาขึ้นและมองไปที่กลุ่มที่ตรงมาหาพวกเขา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่เคยเห็นพวกเขา แต่พวกเขารู้สึกคุ้นเคยกับพวกเขา พวกเขามาจากเผ่าของพวกเขาจริงๆ
“ใช่ … ใช่ มันคือเผ่าเขาเพลิง?”
“มันเป็น ‘เผ่า’ ของเรา!” มีคนแก้ไขให้ถูกต้อง
“พวกเขาจริงๆ ที่มาจากเผ่าของเรา และพวกเขาเป็นนักรบจริงๆ!” เผ่าบนทุ่งหญ้ามีทัศนคติที่แตกต่างออกไปกับนักรบ เมื่อเทียบกับคนหลงทาง เนื่องจากสมาชิกในกลุ่มลาดตระเวนของเผ่าเฟิงระมัดระวัง พวกเขาจึงรู้ว่าพวกเขาเป็นนักรบ มิใช่ผู้หลงทางเหมือนพวกเขา
“ดู มีหมาป่า!”
“หมาป่าตัวใหญ่เช่นนั้น! มันเชื่อง?
ชายชราฮีรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้ก้าวไปข้างหน้าเพื่อต้อนรับพวกเขา
“ท่านปู่” อาหน่ายทิ้งตัวลงในอ้อมแขนของเขา และบอกเขาว่าเจอเหตุการณ์อะไรมาบ้าง
เมื่อมองไปที่หลานชายที่ไม่ได้รับบาดเจ็บของเขา ชายชราฮีมองไปที่ฉาวซวนด้วยความตื่นตันใจ
“ไม่เจอกันนานนะ ลุงฮี.” ฉาวซวนหัวเราะและพูด
มองไปที่ชายชราฮี ฉาวซวนมองชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินมาหาเขา
ด้วยความตื่นเต้นและประหม่าบนใบหน้าเหลี่ยมของคนที่เดินตรงมายังพวกเขา มีผิวคล้ำ,ฝ่ามือที่หยาบกร้านและบาดแผลทั้งใหม่และเก่าและรอยแผลเป็นบนร่างกายของเขาเนื่องจากการทำงานด้านนอกบ่อยๆ เสื้อคลุมหนังสัตว์ฉีกขาดไม่สามารถปกปิดร่องรอยที่เหลืออยู่ได้จากเชือกหญ้าบนบ่าของเขา เพราะชีวิตที่ยากลำบาก แม้ว่าเขาจะไม่แข็งแรงกว่านักรบคนอื่น ๆ ของเผ่าเขาเพลิง แต่เขาดูแข็งแรง เขาไม่ได้พักผ่อนเป็นเวลานานหลายวัน เขาจึงเหนื่อยล้า แต่เขามองไปที่นักรบของเผ่าเขาเพลิงด้วยสายตาที่กระตือรือร้น
“เขาเรียกว่าคุนตู แต่เดิมเขาตั้งใจจะพาเรากลับไปด้วยกัน “ ชายชราฮีแนะนำเขากับพวกเขา
ลูบคาง ฉาวซวนถอยกลับ ชี้ไปที่เมย ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เขาและพาเขาไปหาคนหลงทางและพูดว่า “นี่คือหัวหน้ากลุ่มของเรา ซึ่งเป็นนักรบรุ่นใหญ่ เมย”
ฉาวซวนกล่าวว่าเขาเป็น “นักรบรุ่นใหญ่” เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการที่จะทำให้ผู้หลงทางเหล่านี้รู้สึกปลอดภัยมากขึ้นและทำให้เมยทิ้งความประทับใจลึก ๆ ให้กับพวกเขา ถ้าคนเหล่านี้ปลุกพลังสัญลักษณ์ในอนาคต เมยสามารถเป็นผู้นำพวกเขา
สำหรับผู้หลงทาง พวกเขาไม่เคยเห็นนักรบ อย่าแม้แต่จะพูดถึงนักรบอาวุโส เขาอยู่ในระดับเดียวกับผู้นำกลุ่มลาดตระเวนของเผ่าเฟิง ใช่ไหม?
เมยให้คนแจกจ่ายอาหารและสมุนไพรกับคนหลงทาง พูดคุยกับคุนตู และถามรายละเอียดบางเรื่อง
“เมย, ฉาวซวน หัวหน้าเผ่าของเราเชิญพวกเจ้าไปพบเขา “ อี้เป่ยมาและบอกกล่าว
ฉาวซวนเหลือบมองผู้หลงทาง อี้เป่ยเห็นเช่นนี้ ก็หัวเราะและพูดว่า “พวกเขาก็ไปกับเจ้า”
จากตอนนี้ไป คุนตูและคนอื่น ๆ ก็ไม่ใช่ผู้หลงทาง เนื่องจากพวกเขาไม่ใช่ผู้หลงทางอีกต่อไป พวกเขาได้รับการปฏิบัติที่แตกต่าง
ขอบคุณการสนับสนุนจากเผ่า ผู้หลงทางไม่กี่คนรู้สึกตื่นเต้นตลอดเวลาและไม่อาจสงบลงได้
พวกเขาพบสถานที่แรกเพื่อช่วยเหลือผู้หลงทางที่ได้รับบาดเจ็บและเหนื่อยล้า เมยพาคนไปที่เผ่าไปเยี่ยมหัวหน้าเผ่า
หัวหน้าเผ่าเฟิงต้องการเห็นคนของเผ่าเขาเพลิงต้องการรู้ว่าพวกเขาเป็นใครและขอบคุณพวกเขาที่จัดการฆ่าแมลงแปลก ๆ
ได้มีการกล่าวกันว่าพวกเขาต้องการแลกเปลี่ยนสัตว์บางตัว ดังนั้นหัวหน้าเผ่าสั่งให้บางคนพาฉาวซวนไปเลือก
เมยอยู่ที่นั่นเพื่อพูดคุยกับเผ่าเฟิงขณะที่ฉาวซวนคัดเลือกสัตว์กับคนอีกสิบคนคอกสัตว์ไม่ได้อยู่ในสถานที่เดียว พวกเขาเลี้ยงไว้ในสถานที่นี้และสถานที่อื่น ๆ
กั๋วเอ๋อร์เห็นฉาวซวนกับผู้คนและหมาป่ามาที่บ้านของเขา และเขาก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างยิ่ง,
“พ่อ หมาป่าตัวจริง มีชีวิต!”
“ข้ารู้แล้ว! อย่าไปที่นั่น ระวัง หรือมันอาจจะกินเจ้า! “
พ่อของกั๋วเอ๋อร์ช่วยฉาวซวนเลือกสัตว์ กั๋วเอ๋อร์ต้องการเข้าใกล้ แต่เขาก็ไม่กล้า เขาสามารถเพียงยืนอยู่ไม่ไกลเพื่อที่จะมองดูพวกเขา เขาลืมเขาตื่นตระหนกเมื่อพบแมลง เมื่อเขาเป็นอิสระ เขาก็จ้องไปที่ซีซาร์
นอกจากกั๋วเอ๋อร์ มีผู้คนจำนวนมากยืนอยู่รอบ ๆ ที่นั่น ผู้ใหญ่หรือเด็ก โดยเฉพาะสหายของกั๋วเอ๋อร์ ผู้เคยเห็นไม้แกะสลักไม้ของกั๋วเอ๋อร์ กั๋วเอ๋อร์ได้แสดงให้พวกเขาเห็น พวกเขาคิดว่าการแกะสลักไม้เป็นการคุยโม้ พวกเขาบางคนเคยเห็นหมาป่าและแม้แต่จ่าฝูงหมาป่า แต่พวกเขาไม่เคยเห็นหมาป่าที่มีอุ้งเท้าและเขี้ยวที่แหลมคมเช่นนี้
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่างานแกะสลักไม้ยังไม่สามารถแสดงส่วนสำคัญของหมาป่าตัวจริงได้ พวกเขามองไปที่หมาป่าตัวจริงและรู้สึกกลัวในทันที
ฉาวซวนช่วยให้คนอื่น ๆ ช่วยเขาเลือกสัตว์บางส่วน และเขายังเลือกไม่กี่ชนิด รวมทั้งวัว,แพะและม้า ทั้งหมดเป็นสัตว์ยังเล็กและพวกมันสามารถวิ่งได้ เพราะหัวหน้าเผ่าให้ความสำคัญกับเผ่าเขาเพลิง ผู้คนที่ช่วยเลือกสัตว์ให้สำคัญกับมันเป็นอย่างมาก
หลังจากเลือกสัตว์แล้ว พวกเขาก็แลกกับพวกมันด้วยหินวารีจันทราหรือเปลือกหอย ระหว่างทาง เขาได้แลกเปลี่ยนหินวารีจันทรากับเปลือกหอยและสิ่งอื่น ๆ ในตลาด ไม่ว่าเผ่าเฟิงจะยอมรับหรือไม่ก็ตาม ฉาวซวนสามารถให้พวกเขาได้
ในที่สุดพวกเขาก็มีวัวยี่สิบตัว,แพะยี่สิบและม้ายี่สิบ ตัวผู้และตัวเมีย
จากนั้นพวกเขาก็ขอให้คนหลงทางดูแลสัตว์เพราะพวกเขามีประสบการณ์ในเรื่องนี้และสามารถดูแลพวกมันได้ดี
คืนนี้เผ่าเขาเพลิงจะอยู่ในเผ่าเฟิง เพราะสงครามบนภูเขา สัตว์มากมายขึ้นไปบนภูเขา
บนภูเขา นอกเหนือจากเผ่าเฟิง มีเผ่าอื่น ๆ อีกหลายเผ่าที่ถูกโจมตีจากแมลงและสัตว์ประหลาด เป็นธรรมดาที่จำนวนนักรบลาดตระเวนจะเพิ่มมากขึ้น
ซีซาร์กำลังนอนอยู่บนหญ้าข้างนอกและฟังเสียงจากที่ไกล ๆ เรื่อยๆ มันรู้สึกว่ามันดังเกินไป มันลุกขึ้น สะบัดขน เงยหน้าขึ้นมอง
“อะวู้ ~~!”
เสียงหอนของมันผ่านทุ่งหญ้าของเผ่าเฟิงและแผ่กระจายไปทั่วภูเขา
วัวและแพะของเผ่าเฟิงกำลังสั่นอยู่ในทุ่งเล็ก ๆ และม้าหลายตัวในคอกก็เริ่มกระวนกระวาย แต่ก็ไม่มากนัก พวกมันไม่รู้สึกเหมือนความกระหายเลือดพุ่งเป้าตรงมาที่พวกมัน พวกมันบางตัวเคยเผชิญหน้ากับพวกหมาป่ามาก่อน และพวกมันก็ไม่ขาดความกล้า
สัตว์บางตัวที่อยู่บนพรมแดนของเผ่าเฟิง ได้ยินเสียงปราศจากความลังเลใจใดๆ พวกมันหันไปรอบ ๆ และวิ่งหนีไป โดยเฉพาะหมาป่า
ภายใต้พื้นดิน มีแมลงไม่กี่ตัวเคลื่อนเข้าหาเผ่าเฟิง พวกมันก็หยุดชะงัก และอาจกำลังคิดเกี่ยวกับเสียงนี้ หลังจากนั้นไม่นาน พวกมันก็หันไปอีกทางเผ่าหนึ่ง
หลังจากที่ซีซาร์หอน ทุกอย่างก็เงียบสงัด
ไม่ได้ยินเสียงตะโกนกระตุ้นใด ๆ ซีซาร์พึงพอใจ มันนอนลงอีกครั้งและหลับต่อ
นักรบลาดตระเวนของเผ่าเฟิงมองไปที่สัตว์ที่วิ่งหนีจากพวกเขาและมองไปที่อื่นๆ
