ถือเครื่องประดับกระดูก ฉาวซวนนึกถึงสถานการณ์ของช่วงเวลานั้น เขาจำได้ว่านี่คือลูกปัดที่อยู่ตรงกลางของเครื่องประดับกระดูกซึ่งเป็นเหตุให้เอ่ยถามว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าลูกปัดนี้คืออะไร และบรรพบุรุษได้รับมันจากที่ไหน?”
ในถ้ำที่ราชาหนอนหินอาศัยอยู่ มันมืด แต่ด้วยวิสัยทัศน์พิเศษของเขา ฉาวซวนเห็นแสงของลูกปัด แสงส่องประกายไปรอบๆ แต่ด้วยวิสัยทัศน์ธรรมดา มันไม่ได้เปล่งแสงใด ๆ
นี่เป็นสิ่งพิเศษมาก
“สมบัติ? มันเป็นสิ่งล้ำค่ามาก “ หมอผีแสดงให้เห็นถึงสายตาที่ชื่นชมในดวงตาของเขาและจ้องมองไปที่ลูกปัด เขากล่าวว่า “เมื่อนานมาแล้วที่เผ่าได้จัดตั้งขึ้นเป็นครั้งแรกและหมอผีคนแรกตายไป หัวหน้าเผ่าจึงนำร่างเขาเข้าสู่หลุมไฟ เขาเห็นว่าหมอผีคนแรกไม่ได้หายไปเหมือนกับคนอื่น ๆ เขาทิ้งลูกปัดทั้งหกเม็ดไว้
“นี่เป็นหนึ่งในพวกมันเหรอ?” ฉาวซวนรู้สึกประหลาดใจและถาม
หมอผีพยักหน้าและกล่าวว่า “ต่อมาลูกปัดทั้งหกได้ส่งมอบให้กับผู้ที่มีส่วนร่วมอย่างมากกับเผ่า พวกเขาถูกเรียกว่า ‘ผู้อาวุโส’ ยกเว้นหมอผีและหัวหน้าเผ่า พวกเขามีสถานะสูงสุดในเผ่าและทำงานเป็นเช่นผู้ช่วยของหมอผีและหัวหน้าเผ่า ลูกปัดทั้งหกยังเป็นแสงสว่างของเผ่า แม้อยู่ในสถานที่ห่างไกลจากหลุมไฟ พวกมันก็สามารถนำแสงสว่างแก่คนในเผ่า … แต่น่าเสียดาย หลังจากเมล็ดเพลิงถูกแบ่งออก, ลูกปัดทั้งหกเริ่มหม่นแสง. “
ฉาวซวนหยุดชะงักและรู้สึกว่าเครื่องประดับกระดูกอยู่ในมือของเขานั้นหนักอึ้ง เขาควรทำอย่างไรถ้าเขาทำมันหาย? หมอผีจะฆ่าเขา ถ้ามันเป็นเพียงของที่มีค่าเท่านั้น หมอผีอาจยกโทษให้เขา แต่นี่เป็นสิ่งที่หมอผีคนแรกทิ้งไว้ และในโลกนี้เขาไม่สามารถหาอันที่เจ็ดได้
ฉาวซวนอยู่ในความงุนงงชั่วขณะ หกเม็ด?
ฉาวซวนถามด้วยความสงสัย: “หกเม็ดที่เหลือจากหมอผีคนแรกจะถูกเก็บไว้ที่ท่าน?” เขาเพิ่งเห็นเครื่องประดับกระดูกเพียงสามชิ้นในกล่องที่หมอผีหยิบออกมา
หมอผีส่ายหัวและกล่าวด้วยความเสียใจและอดสู: “อีกสามเม็ดหายไปพร้อมกับเมล็ดเพลิงที่หายไปครึ่งหนึ่ง จนถึงตอนนี้ข้าไม่สามารถรู้ได้ว่าอีกครึ่งหนึ่งของเมล็ดเพลิงอยู่ที่ไหน “
หมอผีไม่สามารถรู้สึกได้และไม่มีใครรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน เมล็ดเพลิงยังคงถูกแยก ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อใดที่พวกเขาจะพบอีกครึ่งที่หายไป
ในส่วนที่เกี่ยวกับพิธีกรรมในตอนท้ายของฤดูหนาว หมอผีบอกบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้และปล่อยให้เขาออกไป เวลานี้ ตามที่คาดไว้ ฉาวซวนยังคงเป็นหนึ่งในผู้เต้นรำของพิธีกรรม
หลังจากฉาวซวนออกไป หมอผีนั่งอยู่ในที่เดิมและมองไปที่อีกสองเม็ดหม่นแสงในกล่องหิน เขาได้คิดตริตรองเป็นเวลานานและในที่สุดเขาก็ทำได้เพียงถอนหายใจ เขาเคยคิดถึงวิธีข้ามแม่น้ำเพื่อกลับไปยังดินแดนเก่าและจะทำอย่างไรหลังจากได้กลับไป อย่างไรก็ตาม หลังจากกลับมา หมอผีรู้สึกเครียดมากในขณะที่เขาตระหนักถึงสถานการณ์มากขึ้นที่นี่
เผ่าเขาเพลิงแข็งแรงพอไหม? ใช่ มันแข็งแรงมาก อย่างไรก็ตาม มันอ่อนแอกว่าเผ่าขนาดใหญ่หลายแห่งในเขตพื้นที่ศูนย์กลาง ณ ตอนนี้ ถ้าเผชิญหน้ากับเผ่าหว่านฉีที่อยู่ข้างเคียง บางทีอาจจะต้องประสบกับความพ่ายแพ้ เขาไม่ต้องการให้เรื่องนี้เกิดขึ้น หลังจากพิธีกรรมฤดูหนาว ผู้หลงทางจะถูกปลุกขึ้นจากพลังของพวกเขา
พวกเขาจะเริ่มแข็งแรงขึ้น มีเพียงการทำเช่นนี้พวกเขาจึงสามารถตั้งรกรากที่นี่
ฉาวซวนออกจากสถานที่หมอผีแล้วเดินกลับ ในเวลานี้ มันมืด มีคนไม่มากนักที่ทำธุระของตน โชคดี ไม่มีนกนางแอ่นราตรี นอกจากนี้ยังมีแมลงกลางคืนที่น่ารำคาญน้อยลง ด้วยส่วนหนึ่งเป็นเพราะเมล็ดเพลิง
หลังจากที่เมล็ดเพลิงได้เชื่อมต่อกับทางเชื่อมทั้งห้า มันมีผลกระทบต่อสิ่งมีชีวิตอื่นมาก ชาช่าไม่ชอบที่จะอยู่ใกล้กับหลุมไฟ มันมาที่นี่ทุกวันเพื่อนำเหยื่อไปให้ชายชราเค่อแล้วรีบกลับไป
หลังจากกินข้าวเย็น ฉาวซวนได้วางแผนที่จะไปดูนกล่าเหยื่อที่คีคีเลี้ยง ในที่สุด เขาก็ไม่ได้ออกไปเพราะเครื่องประดับกระดูกที่หมอผีได้ให้กับเขา เขานั่งอยู่ในห้องเพื่อศึกษามัน
ส่วนที่สำคัญที่สุดของเครื่องประดับเป็นลูกปัด ฉาวซวนสัมผัสพื้นผิวของลูกปัดสีหม่น มันไม่เย็นเช่นสิ่งอื่นๆ ในหน้าหนาว กลับกัน มันอบอุ่น เช่นสิ่งที่เหลือไว้หลังจากการเผาศพของหมอผีคนแรก ถ้าหมอผีไม่ได้บอกเขา ฉาวซวนคงไม่รู้ว่ามันมาจากไหน
ฉาวซวนรู้ว่ามันเป็นเรื่องพิเศษ แต่เขาไม่ได้พบอะไร ในที่สุดเขาก็หลับและฝัน
ในความฝันของเขา รูปร่างที่คล้ายกับบุคคล ที่เกิดจากเปลวไฟ ปรากฏตัวและมันก็ค่อยๆ กลายเป็นภาพที่ชัดเจน ในตอนแรกมันอยู่ในที่ไกล ๆ เท่านั้น แต่บุคคลที่เปลวไฟลุกโชนค่อยๆ เดินตรงมาหาเขา บุคคลนั้นเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย แต่เขาไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของบุคคลนั้นได้และไม่รู้ถึงอายุและเพศ เขาเพียงแต่แน่ใจว่าเป็นบุคคลที่ถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิง
บุคคลผู้นั้นได้อ้าแขนกว้างและทำในสิ่งที่หมอผีทำในขณะที่เรียกเมล็ดเพลิงใกล้กับหลุมไฟ ดูเหมือนว่าเขาพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉาวซวนไม่ได้ยินเสียงที่เขาพูด
หมอผี?
ฉาวซวน เหมือนผู้สังเกตการณ์ เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของบุคคลที่ปกคลุมไปด้วยเปลวไฟ
เมื่อฉาวซวนจมอยู่ในความฝันที่แปลกประหลาดเช่นนั้น เครื่องประดับกระดูกที่เขาสวมในยามค่ำคืนที่มืดมิดก็สลัวลงอีกครั้ง ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
ฉาวซวนตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น เขายังจำความฝันได้อย่างชัดเจน เขามองไปที่เครื่องประดับกระดูกบนลำคอ และคิดว่ามันเป็นความฝันที่บรรพบุรุษต้องการจะบอกอะไรกับเขา บางทีอาจไม่มีอะไรเกิดขึ้นและมันเป็นแค่ความฝันธรรมดา ใช่มั้ย?
เขาส่ายหัวมองเห็นลูกปัดยังคงสลัวเหมือนเมื่อวานและไม่คิดถึงเรื่องนี้อีก วันนี้เขาไม่ได้ไปล่าสัตว์ แต่จำเป็นต้องไปลาดตระเวน
คนของเผ่าหว่านฉีได้มาถึงชายแดนเพื่อให้ได้ข้อมูลบางอย่างลับๆ ก่อนฤดูหนาว เมื่อฤดูหนาวมาถึง มีเพียงไม่กี่คนที่มาที่นี่ แต่พวกเขาก็ยังต้องตื่นตัว นอกจากนี้ ยังมีคนหลงทางในเผ่าจำนวนมาก ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจงรักภักดีเพียงพอหรือไม่
ส่วนใหญ่ของคนหลงทางที่ติดตามพวกเขาทั้งหมดที่นี่ควรจะซื่อสัตย์และรู้ว่าชีวิตแบบไหนที่พวกเขาต้องการ แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีทักษะที่ดี แต่ตราบเท่าที่พวกเขายินดีที่จะเรียนรู้ พวกเขาจะไม่อดอาหาร
“ฉาวซวน กี่คนที่สามารถตื่นในพิธีศักดิ์สิทธิ์นี้?” แลงกาถาม
“มันมีความเป็นไปได้ว่า อาจจะหนึ่งหรือสองพันคนที่สามารถ. “ ฉาวซวนตอบ
“เพียงหนึ่งหรือสองพัน?” ไม่เพียงแต่แลงกา แต่นักรบตระเวนคนอื่น ๆ ยังสงสัยอีกเช่นกัน
ในเผ่า มีนักรบมากกว่า 1,500 คนพร้อมกับหรือไม่มีความสามารถในการล่าสัตว์ มีผู้หญิงและเด็กบางคนที่ยังไม่เติบโตเพียงพอที่จะตื่นขึ้น ในอนาคต เด็ก ๆ ส่วนใหญ่ก็จะตื่นขึ้นมาและกลายเป็นนักรบ หลังจากที่พวกเขากลับไปยังดินแดนเก่า รวมทั้งคนเร่ร่อนทั้งหมด มีผู้คนจำนวนหกหรือเจ็ดพันคน ซึ่งทำให้พวกเขาประหลาดใจ ถ้าพวกเขาส่วนใหญ่ตื่นขึ้น พวกเขาก็จะช่วยได้มาก
แต่นั่นไม่ใช่ความจริง
หลายครอบครัวของคนหลงทางที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นสมาชิกของเผ่าไม่ใช่คนของเผ่าเขาเพลิง เช่นภรรยาของหยานซัวและภรรยาของชายชราฮี ผู้หญิงบางคนเป็นสมาชิกของเผ่าเขาเพลิง ในขณะที่สามีของเขาไม่ใช่ ทุกคนได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นสมาชิกของเผ่าเขาเพลิง ดังนั้น พูดอย่างจริงจัง ในหมู่คนหกหรือเจ็ดพัน 3ถึง5ส่วนควรจะตัดออกไป มันประมาณได้ว่ามีเพียงหนึ่งหรือสองพันคนเท่านั้นที่สามารถตื่นขึ้นได้
ฟังการวิเคราะห์ของฉาวซวน นักรบลาดตระเวนกำลังกลัดกลุ้ม
“อย่างไรก็ตาม ในบรรดาคนหลงทางเหล่านี้ เกือบครึ่งหนึ่งเป็นเพศหญิง” ฉาวซวนกล่าว คนหลงทางส่วนใหญ่ที่ยังคงอยู่เช่นนั้นคือผู้ชายและผู้หญิงเป็นส่วนน้อยที่เหลืออยู่ บางทีผู้หญิงอาจรู้ว่าแม้ว่าเผ่าจะเผชิญวิกฤติ แต่ก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา
ได้ยินเขากล่าวถึงเรื่องนี้ แลงกาและคนอื่น ๆ ที่อารมณ์ขุ่นมัวก็เริ่มแจ่มใสขึ้น นี่เป็นสิ่งที่ดีจริงๆ
ในอดีต มีผู้หญิงไม่กี่คน ดังนั้นหมอผีจึงเข้มงวดที่อีกฝากหนึ่งของแม่น้ำ ดังนั้น ในแต่ละรุ่นมีชายโสดเป็นจำนวนมาก และเนื่องจากอัตราการเกิดต่ำและสภาพแวดล้อมที่รุนแรง เผ่ามีประชากรเพียงจำนวนน้อยในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
ตอนนี้ ท่ามกลางคนเหล่านี้ที่เดินทางกลับมา มีผู้หญิงจำนวนมาก ดังนั้นอัตราการเกิดจะเพิ่มขึ้น ในครอบครัวของหยานซัว มีลูกสองคนเกิดมา ด้วยสภาพชีวิตที่ดีขึ้น ภรรยาของเขามีสุขภาพที่ดีและตั้งท้องอีกครั้ง แลงกาและคนอื่น ๆ รู้สึกว่าเขาน่าอิจฉา
เชื่อกันว่าเผ่าจะพัฒนาเร็ว ๆ นี้
ฉาวซวนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็หยุดเดินและหันไปมองทางทิศหนึ่ง นั่นคือสถานที่ที่พวกคนหลงทางอาศัยอยู่
“เกิดอะไรขึ้น?” แลงกาและคนอื่น ๆ ก็สังเกตเห็นเขาหยุดและเอ่ยถาม
ฉาวซวนกล่าวด้วยความสงสัยและความระมัดระวัง: “ข้ารู้สึกเสมอว่ามีใครบางคนกำลังมองมาที่ข้า”
“ไม่มีอะไรแปลก เจ้าเป็นคนที่ได้รับความนิยม ดังนั้นผู้หญิงอาจสนใจเจ้า … “ แลงกากล่าวหลังจากหยุดชั่วขณะ
ใบหน้าของฉาวซวนดูจริงจัง คนอื่น ๆ ก็ไม่ได้ล้อเล่นเรื่องนี้อีก เขามีประสบการณ์มากในการล่าสัตว์ และตั้งแต่เขารับรู้ได้จากสัญชาตญาณ ต้องมีบางอย่างผิดปกติ! ผู้หลงทางเหล่านี้บางคนไม่น่าเชื่อถือ
“ไปและจับตาดู?” แลงกาถาม
“ไม่” ฉาวซวนหยุดเขา “ท่านต้องให้ความสำคัญกับสถานที่นั้นมากขึ้น” ถ้าเขาคาดเดาได้อย่างถูกต้อง ในหมู่คนหลงทาง บางคนกำลังหลบซ่อนตัวอยู่
ฉาวซวนเพียงมองไปที่พวกคนเร่ร่อนอาศัยอยู่ มันเป็นกระท่อมธรรมดา
…
“ข้าขอให้เจ้าระมัดระวังและเจ้าก็ไม่” ในกระท่อม ชายหนุ่มที่ใบหน้าซื่อๆ กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ขาของเขาข้ามไขว้ อย่างไรก็ตามในเวลานี้ ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความเย้ยหยัน
ใกล้กับหน้าต่างกระท่อม ผู้หญิงที่สวยและหุ่นเพรียวบางหดตัวลงกับกำแพง เธอตั้งใจจะสังเกตปฏิกิริยาของเขา แต่ชายหนุ่มมองไปทางเธอโดยไม่ได้คาดคิด โชคดีมาก เธอเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วเพื่อหลบสายตาของเขาและเขาไม่ได้เห็นเธอ
ผู้หญิงกำลังมองหาบางสิ่งบางอย่าง แต่ในขณะนี้ เธอได้ยินเสียงฝีเท้าข้างนอกกระท่อม คนเหล่านั้นไม่ใช่จังหวะก้าวเท้าของนักรบ ซึ่งทำให้พวกเขารู้สึกโล่งใจ
“พวกเขามาเพราะข้า ข้าต้องออกไปทำงาน ดังนั้นเจ้าต้องระวัง ในอีกสองวันข้างหน้าเจ้าควรพักที่นี่ดีกว่า มิฉะนั้น เราจะโดนสอบค้น “ เมื่อชายคนนั้นพูดแบบนี้ ใบหน้าของเขาก็ไม่ได้ยั่วเย้าอีกต่อไป เขามองดูจริงใจใสซื่ออีกครั้งและแม้แต่บื้อใบ้เล็ก ๆ …
ในวันถัดไป แต่ละทีมลาดตระเวนจะให้ความสำคัญกับผู้หลงทางเหล่านั้น ไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นในช่วงหลายวันที่ผ่านมา
ฤดูหนาวผ่านไปอย่างรวดเร็ว พิธีกรรมที่สำคัญที่สุดในประวัติศาสตร์ของเผ่าจะถูกจัดขึ้น
