สภาพอากาศที่เต็มไปด้วยฝุ่นได้ผ่านไป และทีมจะไม่อยู่ในเผ่าพิรุณ หวางเซี๊ยะและคนอื่น ๆ ตัดสินใจที่จะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ และฝนจะไม่ตกครั้งเดียวจะยังคงตกอยู่จนถึงวันพรุ่งนี้
หยดฝนมีขนาดเล็กลง และฝนที่ตกลงมาเกือบจะกลายเป็นสายฝนอีกครั้ง เมฆหนาของท้องฟ้าได้เริ่มเปิดช่องว่างด้วยแสงแดดสีทอง และเขาเชื่อว่ามันจะไม่นานก่อนที่ท้องฟ้าจะชัดเจน
“ ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะสามารถขอฝนได้”ถัวประหลาดใจ
“ดังนั้นมันถึงเรียกว่าเผ่าพิรุณ” เลนกล่าว
ไม่เพียงเลนและถัว คนอื่นไม่ได้พูดอะไร แต่หัวใจของเขายังคงตกใจ และฉากนี้ก็เพียงพอที่จะสร้างความประทับใจให้กับพวกเขา
“หมอผีของเผ่านี้ไม่ได้บอกว่าเขาจะถูกเผาจนตายใช่ไหม? ถูกเผาไหม? “มีคนถาม
“เรื่องไร้สาระ ที่บอกว่าไม่สามารถทำให้ฝนตกและถูกเผา ฝนตกอย่างมโหฬาร มันสามารถเป็นคุณธรรมของหมอผี ข้าคิดว่าหมอผีแห่งเผ่าพิรุณ สถานะจะถูกยกระดับขึ้น “
“ สถานะจะสูงขึ้น ด้วยความเข้าใจของข้าเกี่ยวกับเผ่าพิรุณ หากหมอผีขอฝนประสบความสำเร็จจริง ๆ นั้นคือบุคคลที่ทรงพลังที่สุดในเผ่า แน่นอนว่าไม่มีใครจะปฏิเสธอะไร และสถานะนั้นสูงกว่าหัวหน้าเผ่า”
อันที่จริง ตอนนี้ผู้คนของเผ่าพิรุณจะบูชาหยานซุ่ยเป็นดั่งเทพเจ้า และแม้ว่าหยานซุ่ยจะให้พวกเขาเลียเท้าของพวกเขา พวกเขาก็ยังคงทำเช่นเดียวกัน
ฉาวซวนมองไปที่สัญลักษณ์เผ่าพิรุณในห้วงทะเลแห่งจิตสำนึก จุดหยดน้ำบนสัญลักษณ์ยังคงหมุนกลิ้งอยู่ อย่างไรก็ตาม เปรียบเทียบกับตอนที่ฝนตก ความเร็วในการหมุน ~ ช้ากว่ามาก
อาจเป็นครั้งแรกในเผ่าที่ขอฝนประสบความสำเร็จในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ผู้คนในเผ่าพิรุณได้ส่งน้ำและอาหารไปยังนักเดินทางที่อยู่ชายแดน สิ่งเหล่านี้มักจะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงมากมาย ตอนนี้ เผ่าพิรุณมีความสุข พวกเขามีความสุข และพวกเขาหวังว่าผู้อื่นๆ จะมีความสุขเช่นกัน ดังนั้นน้ำและขนมปังเหล่านั้นจึงถูกส่งมอบ
อย่างไรก็ตาม สำหรับน้ำและขนมปังเหล่านี้ ทีมนี้ไม่ค่อยสนใจ น้ำ? พวกเขาได้รับเพียงพอแล้ว ขนมปัง? ชนิดที่แข็งและหยาบไม่สามารถกลืนลงคอ ใครที่ชอบกิน? !
อย่างไรก็ตาม ผู้ใหญ่ที่มีประสบการณ์ยังคงมีความยินดีที่จะยอมรับขนมปังเหล่านี้ และวางไว้ในกระเป๋าหนังสัตว์อย่างระมัดระวัง
ในช่วงบ่าย หยานซุ่ยมาพบกับฉาวซวน เวลานี้มันไม่ใช่สำหรับคนที่จะมาแจ้งให้รู้ แต่จะมาด้วยตนเอง วิกฤตได้ผ่านไปแล้ว สถานะมีเสถียรภาพที่มั่นคง และไม่ต้องกลัวว่าจะนำปัญหามาสู่ฉาวซวน ตรงกันข้าม ถ้าฉาวซวนและหยานซุ่ยรู้จักกัน เผ่าที่จัดการด้านนี้จะให้การดูแลพิเศษแก่ฉาวซวน
เมื่อเทียบกับสองวันก่อนหน้านี้ หยานซุ่ยได้สวมใส่เสื้อผ้าที่สะอาดและเป็นระเบียบ ร่องรอยความอึดอัดใจสลายหายไป
หลังจากผ่านไปหนึ่งวัน หยานซุ่ยก็ดูมั่นคงมากขึ้น เขาไม่รู้เพราะการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นตั้งแต่เหตุการณ์นี้ หรือเพราะคนอื่น
หยานซุ่ยมากับเม่ยซูเท่านั้น ไม่มีใครอื่น
ตอนนี้อากาศแจ่มใส และบรรยากาศหลังฝนตกก็ยังสดใส ความเย็นชื้นยังไม่หายไป และคนส่วนใหญ่ในเผ่าพิรุณมีรอยยิ้มบนใบหน้า
“ขอแสดงความยินดีด้วย.” ฉาวซวนกล่าว เอาถุงหนังสัตว์ออกมาพร้อมกับเงินแล้วส่งไปที่หยานซุ่ย: “นี่ของเจ้า”
“เจ้ารับไปแล้ว ข้าไม่ต้องการสิ่งนี้ตอนนี้” หยานซุ่ยกล่าว เขาไม่ได้โกหก เพราะเขาไม่ได้ขาดสิ่งนี้ เพราะสถานะของเขา อย่ามองดูว่าเผ่าพิรุณนั้นน่าสงสาร แต่ในมือของเขามีสินค้ามากมาย ในฐานะที่เป็นบุคคลที่มีอันดับสูงสุดในเผ่า ตอนนี้หยานซุ่ยมีมากกว่านั้น ถุงเงินเปลือกหอยนี้ไม่มีอะไรเทียบกับความมั่งคั่งที่เขามีอยู่ตอนนี้
“ข้าต้องการให้เอามันกลับไป ข้าไม่สามารถใช้มันได้เช่นกัน ” หากไม่เกิดเหตุ ทิศทางที่ทีมเดินทางไกลนี้กำลังจะไปนั้น น่าจะเป็นทะเลทรายมาก ที่นั่น ฉาวซวนไม่สามารถใช้เงินเหล่านี้ได้ แม้ว่าเขาจำเป็นต้องเรียกหามัน นอกจากนี้เขายังมีความสามารถในการใช้จ่ายแลกเปลี่ยนในมือ ไม่จำเป็นต้องนำกระเป๋าเงินเปลือกหอยไปด้วย
หยานซุ่ยได้ยินคำพูดของฉาวซวน นึกถึงบางสิ่ง ไม่มีการคัดค้าน หยิบกระเป๋าหนังสัตว์และส่งไปยังเม่ยซูที่อยู่ถัดจากเขา จากนั้นก็กระซิบสองสามคำไปที่เม่ยซู
เม่ยซูลังเล และพยักหน้า ออกไปพร้อมกับถุงเงิน
มองเม่ยซูออกไป หยานซุ่ยกล่าวกับฉาวซวน: “เจ้ารอสักพักหนึ่ง ข้าให้เธอหาอะไรซักอย่างให้เจ้า เจ้าจะต้องใช้อย่างแน่นอน”
“เจ้าจะไปสถานที่ตายที่นั่นหรือ?”หยานซุ่ยกล่าว
ฉาวซวนคิดว่าผู้คนที่นี่เรียกทะเลทรายว่า “สถานที่ตาย” และพยักหน้า: “ข้าอยากไปที่นั่นจริงๆ”
“ข้าเคยเห็นคนจำนวนมากในอดีต มีนักเดินทางเช่นเดียวกับเจ้า และยังมีทาสด้วย อย่างไรก็ตาม มีผู้คนเข้าไปไม่มาก ข้าก็เข้าไปด้วยตอนที่ข้ายังเป็นเด็ก และข้าก็เกือบจะไม่ได้ออกมา ” หยานซุ่ยกล่าวถึงประสบการณ์ของเขา “หลังจากเข้าไปอย่าเชื่อใจใคร ไม่ว่าจะเป็นทีมของเจ้า หรือพวกทาสที่ดูน่าสงสาร พวกเขาอาจทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอด นอกจากนี้ ในสถานที่แห่งความตาย แม้ว่าเจ้าจะเห็นบางสิ่งบางอย่าง เจ้าก็ควรระมัดระวัง บางครั้งสายตาของเจ้าจะถูกหลอกลวง “
ฉาวซวนตกลงพร้อมกับพยักหน้า สภาพแวดล้อมทะเลทรายนั้นยากต่อการอยู่รอด อาจกระตุ้นความคิดสุดขีดของใครบางคน ป้องกันตามธรรมชาติ สำหรับประโยคหลังของหยานซุ่ย อาจมีปาฏิหาริย์ในทะเลทราย
หลังจากพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่เขาเห็นและได้ยิน หยานซุ่ยดูจริงจังและโค้งคำนับต่อฉาวซวน
“ฉาวซวน ขอบคุณ!”
เมื่อเห็นดวงตาที่สับสนของฉาวซวน หยานซุ่ยยืนขึ้นแล้วยิ้ม“ ข้ารู้ว่ามันเป็นความช่วยเหลือของเจ้า” เมื่อขอฝน เขารู้สึกถึงสัญญาณของการตื่นขึ้นในหลุมไฟ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เปลวไฟกำลังหลับใหลอีกครั้ง ในเวลานั้น เขารู้แล้วว่าเขาล้มเหลว แต่หลังจากนั้นไม่นาน เปลวไฟเปลี่ยนไปอีกครั้ง และตื่นขึ้นมา เขารู้สึกถึงพลังในการตื่นขึ้นมาของเปลวไฟ พลังมาจากชายแดนของเผ่าพิรุณ ที่ซึ่งผู้คนที่อาศัยอยู่คือทีมเดินทางไกล
ในเวลานั้น หยานซุ่ยเดาได้ว่าเป็นเพราะฉาวซวน ตามที่เขาพูด ฉาวซวนมีพลังแห่งการสืบทอดที่แปลกประหลาด
ตอนนี้ หลังจากเห็นฉาวซวนแล้ว หยานซุ่ยก็มีความมั่นใจมากขึ้น
อย่างที่บอกไป เม่ยซูเดินออกไปแล้ว เธอไม่ได้มา แต่ขี่อูฐแทน
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉาวซวนเห็นอูฐในโลกนี้
มันเป็นอูฐสองหนอกที่มีความสูงสองเมตร ทั้งตัวเป็นสีน้ำตาลอมเหลือง หูสั้นและหางยาว ขนบนร่างกายส่วนใหญ่ไม่ยาว
มองใกล้ๆ หัวอูฐเป็นสีขาวด้านหน้า หูสั้นทั้งสองนั้นก็เป็นสีขาวเช่นกัน คอยาวโค้งและโคกมีขนสีน้ำตาลเข้มยาว และนอกจากนี้ยังมีอีกจุดที่หน้าผาก
ฉาวซวนสังเกตอูฐที่วิ่งผ่านไป ผุดขึ้นในใจ : สัตว์ร้ายในทะเลทราย
“ข้าคิดว่าเจ้าจะต้องการมัน” หยานซุ่ยดูอูฐที่วิ่งมาและพูดกับฉาวซวนว่า “พวกมันมีชีวิตอยู่ในสถานที่แห่งความตาย นี่คือสาเหตุที่เราจัดการเพื่อนำมันกลับมา รอดชีวิตมาได้เพียงเล็กน้อย มันที่ยังมีชีวิตอยู่เผ่าจะใช้เพื่อขนสิ่งของ หรือกินมัน “
เมื่อหยานซุ่ยนำอูฐไปให้ฉาวซวน เม่ยซู่หันหลังจากอูฐ มองดูที่อูฐด้วยความผิดหวัง ยิ่งไปกว่านั้น อูฐตัวนี้ยังคุ้นเคยกับหยานซุ่ยและเม่ยซู่ ฉาวซวนสามารถรู้สึกถึงความใกล้ชิดกับทั้งสอง
ให้อูฐตัวนี้กับตัวเขาเอง พวกเขาสองคนต้องอยู่กับการฝืนใจ ตามด้วยการเข้าสู่สถานที่แห่งความตายและโอกาสที่จะออกมานั้นมีน้อย
“มีนี่ ที่เจ้าเอาไปด้วยเหมือนกัน”หยานซุ่ยส่งถุงหนังสัตว์หนักแก่ฉาวซวน และหินสีดำที่ฝ่ามือห่อด้วยใบไม้
ฉาวซวนรับถุงหนังสัตว์หนัก เปิดออกดู สิ่งต่าง ๆ ข้างใน และแป้งบางๆ: “นี่คือ … “
“ขนมปัง”. หยานซุ่นกล่าวอย่างใจเย็น
ขนมปัง? นี้เป็นจานพายใช่ไหม?
