“พาพวกเขามาหาข้า! หยุดมันซะ! ” หัวหน้าเผ่าตะโกน และรีบมาที่นี่
ก่อนที่เขาจะวางแผนที่จะดูเรื่องตลกที่อยู่ถัดจากเขา อย่างห่างไกล แต่หลังจากที่ได้เห็นหยานซุ่ย พวกเขาในฐานะคนเดินตาม เขารู้สึกที่ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำ
นี่คือการเล่นกับเกียรติของหัวหน้าเผ่าคนใหม่นี้ พฤติกรรมแบบนี้เป็นเพียงการยั่วยุ! รุกรานพระเจ้า!
แต่ลองคิดดู เหมือนว่า … อาจจะ … ราวกับว่า … บรรพบุรุษไม่ได้พูดว่าคนแบบไหนที่จะต้องใช้เป็นหมอผี
อย่างไรก็ตาม พฤติกรรมของหยานซุ่ยนั้นเป็นการยั่วยุบรรพบุรุษจริงๆ ในความเห็นของเขา มันเป็นพฤติกรรมที่โชคร้ายอย่างยิ่ง
เมื่อหัวหน้าเผ่าคนใหม่กรีดร้องขึ้นมา หยานซุ่ยและคนของเขาได้เริ่มดำเนินการตามขั้นตอนของแท่นบูชาสำหรับพิธีขอฝน
เมื่อเขาเดินเท้าขึ้นบนแท่นสูงนี้ มันหมายความว่าการขอฝนกำลังจะเริ่ม
เขาไล่ตามมาและเกือบอาเจียนเป็นเลือด เขาไม่ได้ชักมีดแล้วฟันไปที่หยานซุ่ย หากหยานซุ่ยไม่ได้เหยียบย่ำบนแท่นบูชา เขาจะฆ่าพวกเขา ณ จุดนั้นจริง ๆ และไม่มีใครในเผ่าจะพูดอะไรเกี่ยวกับเขา อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนไหวของคนเหล่านี้เร็วเกินไป เขาก้าวเท้าตามมาช้าเกินไป
ดวงตาเหมือนคมมีดที่แหลมคมและกวาดไปทางคนเก้าคนที่ก้าวไปข้างหน้าสู่แท่นสูง เขายังคงถอยห่าง ไม่ใกล้กับหลุมไฟ ตอนนี้เขาไม่สามารถขยับมือของเขาได้ แต่เมื่อพิธีจบลงแล้ว …หยานซุ่ยรอความตาย! สังเวยพระเจ้าด้วยเลือดของเจ้า!
หยานซุ่ยไม่ได้มองย้อนกลับไปดูปฏิกิริยาของชนเผ่า แต่ฟังเสียงที่ด้านล่าง เขาจะรู้ว่าจุดจบของเขาคืออะไรเมื่อมาถึงจุดนี้ เขารู้สึกเสียใจอีกครั้ง บางทีเขาควรจะยอมแพ้ก่อนหน้านั้น เพื่อที่ว่าเผ่าจะไม่มีปฎิกิริยาตอบสนองแบบนี้ั เขาเป็นกังวลมากที่สุด ยังสหายผู้ติดตาม เหล่าญาติ
คิด โดยไม่รู้ตัว ย่างก้าวของหยางซุ่ยลังเลและชะลอตัวลง
ในเวลานี้ หยานซุ่ยได้ยินคำพูดจากด้านหลัง
“ไปต่อ เจ้าไม่สามารถถอยหลังกลับ เดินหน้าต่อไป!” นี่คือเสียงของแม่
“เรากำลังจะไปถึง ไม่มีแผนที่จะย้อนกลับไปอีก “นี่คือแม่ของเม่ยซู
“ไม่ต้องกังวล เราจะอยู่กับเจ้า”นี่คือเม่ยซู
แม้ว่าคนอื่นไม่ได้พูดอะไร แต่หยางซุ่ยก็ฟังเสียงฝีเท้าของตนเอง ยังคงรู้เส้นทางที่เขาและพวกนางเลือก
หยานซุ่ยจับหลังของหางแส้ เพราะแรงมากเกินไปและสั่นเขาสีฟ้าหลังจากหยุดสักครู่ ยกเท้าขึ้นอีกครั้ง
ในพิธีขอฝน เหนือแท่นสูง ได้มีการเตรียมพร้อมสำหรับโบราณวัตถุ การตกแต่ง และพิธีการ นอกจากนี้ เมื่อเจ้าขอฝน เจ้าจะต้องมีการเต้นรำขอฝนที่กำหนดและข้อความที่จำเป็น “คำสาปสะกด” ไม่ว่าจะเป็นการเต้นรำขอฝนหรือข้อความ เจ้าจำเป็นต้องมีดนตรี และเป็นธรรมดาที่ต้องการคนเล่น
แต่เดิม หยานซุ่ยเชิญบางคนด้วยเงินเปลือกหอยไปจำนวนมาก แต่เมื่อหยานซุ่ยก้าวขึ้นไปที่แท่นสูง เขาพบว่า พ่อ,ลุง,ปู่ซึ่งอยู่ถัดจากตัวเขา … อยู่ด้านบนทั้งหมด
เขามองดูหยานซุ่ยที่ตื่นตัวที่นั้น พ่อของหยานซุ่ยจับโย่โย่ที่คล้ายกลองที่ใช้ในมือและยิ้มไปที่หยานซุ่ย
เข้ามา ข้าไม่มีแผนจะไปต่อ
บางที เผ่าจะตั้งฟืนและจุดไฟบนแท่นสูงนี้โดยไม่ต้องรอให้พิธีจบลง
หยานซุ่ยยืนบนแท่นสูง และมองผู้คนรอบ ๆ ตัวเขา ยิ้มให้พวกเขา แม้ว่ารอยยิ้มจะดูเหมือนร้องไห้
ตึง ตึง! ปัง ปัง ปัง
เสียงเพลงจังหวะดังขึ้น
หยานซุ่ยจับแส้หางวัวไว้ในมือ แล้วมองก้อนหินฝนคุณภาพสูงในกลางใจ ปิดตาของเขา ไม่เคยมีช่วงเวลาดังกล่าวมาก่อน เขาคาดหวังว่าฝนจะตกจากบนฟ้า มันเป็นเพียงไม่กี่หยด
แม้ว่าเขาจะสงสัยบรรพบุรุษเสมอ แต่เขาก็ถามเหล่าพระเจ้า เขาสาปแช่งไปหลายครั้งแล้ว แต่ ในขณะนี้ เขาหวังว่าบรรพบุรุษและเหล่าพระเจ้าจะช่วยเหลือเขาในครั้งนี้ เพียงครั้งนี้ เขายินดีจ่ายราคาใด ๆ ก็ตาม
หยานซุ่ยแสดงความเคารพของเขา วางหางวัวไว้บนหินฝน แขนเสื้อทั้งสอง
แขนเสื้อค่อนข้างกว้าง เนื่องจากวัสดุที่ทำยาก ไม่หรูหราเท่าริบบิ้นผ้าโปร่ง แต่เมื่อมือแกว่งโบกออกไป กระดิ่งไม้ที่ผูกติดกับแขนก็แกว่งไปมา และส่งเสียงแหลมก้อง
การกระโดดของนักเต้นทั้งเก้าและการบิดของแขนขา ทำให้เสียงพึมพำมีความหนาแน่นมากขึ้น เช่นเสียงของฝนที่กระทบพื้น
การเต้นรำของเผ่าพิรุณมีคุณสมบัติที่ต้องใช้การเต้นรำที่ซ่อนหลัง
สำหรับชนเผ่าหลายเผ่า การเต้นรำที่เผชิญหน้าและการเต้นเป็นครั้งคราว ไม่ใช่เรื่องผิดปกติ อย่างไรก็ตาม เผ่าพิรุณนั้นแตกต่างกัน การเต้นรำบูชายัญของพวกเขา นักเต้นจะต้องเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเสมอ พระเจ้าแห่งสายฝนที่พวกเขาเคารพบูชาอยู่บนท้องฟ้าโดยธรรมชาติ พวกเขาต้องการที่จะอธิษฐาน ปรารถนาและพูดคุยเกี่ยวกับความต้องการของเผ่า พวกเขาหวังว่าจะได้รับพร การบรรเทาภัยพิบัติ แน่นอนมองขึ้นไปบนฟ้าด้วยความเคารพ
และหยานซุ่ยยังใช้โอกาสนี้เพื่อสังเกตการเคลื่อนไหวของท้องฟ้า
แม้ว่าลมและทรายกำลังปลิวว่อน ไม่มีดวงตาที่โตใหญ่ และง่ายต่อการหลงทิศทาง แต่ หยานซุ่ยยังสามารถเห็นการเปลี่ยนแปลงของท้องฟ้า ซึ่งเป็นความสามารถของเขาที่แตกต่างจากคนอื่น ๆ เขาใช้สิ่งนี้ เพื่อคาดการณ์สภาพอากาศ
ฝนไม่ตก!
ไม่มีวี่แววของฝน!
หยานซุ่ยยังคงกัดฟันของเขาต่อไป เขารู้ว่าเขาแตกต่างจากคนอื่น ๆ นี่คือเมืองที่เขาภาคภูมิใจมาโดยตลอด บางที เขาสามารถทำลายการหยุดชะงักได้ และทำสิ่งที่บรรพบุรุษไม่สามารถทำได้? หากเจ้าทำงานหนักขึ้น อาจเร็วขึ้น เขาไม่ต้องการฝนตกหนักเพียงหยดสองหยด เพียงสองหยด
เขาค่อยๆ รู้สึกว่ากำลังของร่างกายถูกดึงออกไป และเขาสามารถรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของเมล็ดเพลิง
แม้ว่าจะยังไม่มีฝนบนท้องฟ้า มันเป็นสิ่งที่ดี ตั้งแต่เมล็ดเพลิงเกิดการเปลี่ยนแปลง!
ยืนอยู่ในเผ่าพิรุณด้านล่าง ทุกคนไม่สามารถมองเห็นสถานการณ์บนแท่นสูง แต่บางคนใกล้กับหลุมไฟ รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในหลุมไฟ
เมื่อเห็นไฟในหลุมไฟ สีค่อยๆ จางลงจากสีแดงดั้งเดิม และอุณหภูมิโดยรอบ ดูเหมือนจะลดลงเล็กน้อย
“นี่ … นี่ … ” ชายชรากระพริบตาและใบหน้าของเขาไม่อยากจะเชื่อ
กล้ามเนื้อบนผิวหน้าของฮีเฉ่ากระตุก และกล่าวว่า: “มีสถานการณ์เช่นนี้ในอดีตเมื่อหมอผีร้องขอฝน แต่ในที่สุดมันก็ไม่ประสบความสำเร็จ”
ดวงตาที่แหลมคมของชายชราด้านข้างกวาดสายตาเข้ามา และเห็นว่าหนังศีรษะของฮีเฉ่านั้นชาหนึบ และสิ่งที่เขาต้องการจะพูด ต้องปิดปากของเขาลง แม้ว่าจะมีหลายคนที่สนับสนุนพวกเขา แต่ก็มีคนที่เป็นกลาง คนเหล่านี้ไม่สนใจว่าใครเป็นหมอผี พวกเขาสนใจว่าพวกเขาสามารถประสบความสำเร็จในการขอฝนหรือไม่
อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่นาน ดังที่ฮีเฉ่ากล่าวว่าไฟที่มีสีจางลงและอุณหภูมิที่ลดลงก็เริ่มกลับสู่สภาพดังเดิม
มองไปข้างหน้าเพื่อความสำเร็จของการขอฝน สายตาแห่งความผิดหวังเปิดเผยในแววตา
หยานซุ่ยผู้กำลังขอฝน แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงของเปลวไฟ เขาก็สามารถรู้สึกได้ว่าหัวใจนั้นหนาวเย็นแล้วครึ่งหนึ่ง แม้ว่าเขาจะเตรียมใจแล้วก็ตาม จริง ๆ ในเวลานี้ ยังคงผิดหวังมาก
เช่นเดียวกับหลังจากกู่ร้องก้องตะโกนหลังจากนั้น พบว่าคนที่ต้องการที่จะตื่นขึ้นมาก็หาวและไปนอนต่อ
ไม่ยินยอม แต่ก็ช่างไร้ประโยชน์
การเต้นรำขอสายฝนใกล้จะจบ
หลังจากไฟสีอ่อนจางลง สีเดิมของไฟก็จะกลับคืนมา
ฮีเฉ่ายืนอยู่เบื้องล่างสายตาส่องประกายสี และมองดูมัดใหญ่ของฟืนขนาดใหญ่ซ้อนกันไม่ไกลจากหลุมเพลิง ตื่นเต้นและสั่นเล็กน้อย รอไม่ได้แล้วที่จะหัวเราะ ตอนนี้เขาแค่ต้องการหวังว่าพิธีกรรมขอฝนบนแท่นสูงจะสิ้นสุดในไม่ช้า ทันทีที่จบลง เขาจะสามารถจุดไฟบนแท่นสูงได้!
ในขณะนี้ ที่เขตแดนของเผ่าพิรุณ ฉาวซวน ผู้ซึ่งพักอยู่ในบ้านไม้ รู้สึกประหลาดใจสังเกตรูปแบบใหม่ใน “ไข่” ภายในใจของเขา
รูปแบบใหม่ที่ฉาวซวนได้เห็นที่นี่ และนั้นถูกฝังอยู่ที่นี้นอกบ้านไม้ เพียงแค่แกะสลักด้วยสัญลักษณ์
นี่คือสัญลักษณ์ของเผ่าพิรุณ!
เช่นเดียวกับสัญลักษณ์ของชนเผ่ากลอง มันไม่ใหญ่เท่ากับสัญลักษณ์ของเผ่าเขาเพลิง แต่เฉพาะด้านข้างใกล้กับ “เปลือกไข่”
