ทองคำที่อยู่ในมือของซูกูมีรูปทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัส และส่องประกายในแสงแดด แม้หลังจากถูกทิ้งไว้เป็นเวลานาน ไม่มีร่องรอยตำหนิใดๆ
ฉาวซวนไม่มีความโลภ กับการเห็นทองคำ แต่อยากรู้อยากเห็นมากขึ้น เขาต้องการหยิบทองคำออกมาและมองดู อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าซูกูกำมันแน่นและตื่นเต้นมาก ความคิดก็คือยอมแพ้ชั่วคราว หรือรอให้อารมณ์ของเขามั่นคง
“ซูกู มองพอหรือยัง? หลังจากเห็นจนพอแล้ว เราไปกันต่อ “ ใกล้กับโอเอซิส ฉาวซวนกระหายน้ำ แทนที่จะเพลิดเพลินกับทองคำภายใต้ดวงอาทิตย์ที่นี่ เขายินดีที่จะไปที่โอเอซิสเพื่อหาที่ร่มเพื่อดื่มน้ำและพักผ่อน
หลังจากคำพูดของฉาวซวนดึงสติกลับมา ซูกูพบว่าตัวเองกำลังจ้องมองไปที่ “ก้อนหิน” บนมือของเขาอย่างมึนงง ห่อทองไว้ในมือของเขาอย่างรวดเร็ว และวางไว้ในกระเป๋าเสื้อชั้นใน ชุดที่เขาสวมวันนี้ถูกเย็บเป็นกระเป๋าที่ออกแบบมาเพื่อเก็บของไว้ด้านใน
หลังจากซูกูลุกขึ้นและออกเดินไปสองก้าว เขารู้สึกว่ามันผิดปกติ เขามองไปที่ฉาวซวนด้านข้าง และเงยหน้าขึ้น และเขาลอบสังเกตการแสดงออกบนใบหน้าของฉาวซวนอย่างระมัดระวัง และไม่ปล่อยให้พลาดรายละเอียดใด ๆ แต่ในท้ายที่สุด สิ่งที่ทำให้ซูกูทำอะไรไม่ถูกก็คือ เขาไม่เห็นสีหน้าที่โลภและหลงใหลแสงสีที่เปล่งประกายจากใบหน้าของฉาวซวน ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาเห็นคือหินธรรมดาไม่ใช่สมบัติ
“ เจ้าไม่คิดว่าหินนั้นน่าหลงใหลหรือ?” ซูกูไม่สามารถอดใจได้ ได้แต่เอ่ยถามออกมา
ฉาวซวนส่ายหัว “ข้าไม่คิดอย่างนั้น”
“เป็นไปได้อย่างไร!” ซูกูมองฉาวซวนอีกครั้ง ซึ่งสรุปได้ในขณะนี้
ใครบางคนสามารถต้านทานเสน่ห์ของมันได้หรือ ! เวลานี้ซูกูรู้สึกแปลกใจ และในเวลาเดียวกันก็มีข้อสงสัยบางอย่าง มันเป็นไปได้หรือไม่ที่เขาคิดว่าหินไม่ได้น่าหลงใหล? หากเป็นเช่นนั้น เมื่อมอบเป็นของขวัญให้พ่อ พ่อจะไม่ชอบ ข้าควรทำอย่างไร?
ปฏิกิริยาของฉาวซวน ทำให้ความเชื่อมั่นก่อนหน้านี้ของซูกูลังเล แท้จริงเป็นตัวเขาเองหลงใหลมากเกินไป หรือว่าฉาวซวนตาไร้แวว?
“เมื่อเจ้าเห็นมัน เจ้าไม่มีความรู้สึกพิเศษหรือไม่?” ซูกูถาม
ความรู้สึกพิเศษหรือ? เมื่อฉาวซวนคิดเกี่ยวกับมัน เขารู้สึกประหลาดใจ แต่ก็เท่านั้น
เมื่อเห็นสีหน้าของฉาวซวน ซูกูก็ไม่ยอมแพ้ที่จะได้รู้ความจริง :“ เจ้าไม่รู้สึกอะไรเลย หินก้อนนี้มีลักษณะที่แปลกประหลาดเมื่อตั้งอยู่ในวังแล้วมองไปเกิดความรู้สึกต่ำต้อยด้อยค่าดูถูกไหม? “
“ข้าไม่เคยไปที่วังของเจ้า” ฉาวซวนกล่าว ในขณะเดียวกัน เขายังสรุปความรู้สึกของซูกูจากคำพูดของเขา เมื่อเขาเห็นก้อนทองคำ ซูกูดูเหมือนจะมองเห็นประโยชน์และความมั่งคั่ง เขาเห็นทองคำเป็นครั้งแรก ซูกูมีการรับรู้เช่นนั้นจริง ๆ จ้าวนายน้อยที่อยู่ในเมืองก็แน่นอน ถ้าเจ้ามองไปที่เลนและถัว ทั้งสองอาจจะดูอึดอัดกว่าฉาวซวน และรู้สึกว่า “หิน” นี้ไม่สำคัญเท่ากับเนื้อชิ้นหนึ่ง
แล้วเจ้าคิดว่าข้าจะให้หินก้อนนี้แก่ราชาผลัดใบ เขาจะชอบหรือไม่? “ ซูกูถาม
“ข้าคิดว่าเขาควรจะชอบมัน” ในฐานะราชาของเมือง เป็นธรรมดาที่มีความทะเยอทะยานอย่างแน่นอน การแสวงหาพลังและความมั่งคั่งมีความสำคัญยิ่งกว่า แม้ว่าเขาจะเห็นทองเป็นครั้งแรกเท่านั้น ตราบใดที่การเลือกของราชาผลัดใบซูหลุนนั้นคล้ายกับของซูกู แน่นอนเขาจะชอบ “หิน” นี้ที่แสงสะท้อนสีทอง
ซูกูยื่นออกไปให้อีกคนสามคนเห็น ดูว่าพวกเขามีปฏิกิริยาอย่างไร แต่แค่คิดเกี่ยวกับมัน พวกเขายังลืม เขาต้องกล่าวออกไปอีกครั้ง
ไปข้างหน้า สามารถเห็นหญ้าประปราย ซึ่งเห็นได้ชัดเจนมากบนผืนทรายนี้ หลังจากเห็นทรายสีเหลืองจำนวนมาก หญ้าสีเขียวสามารถทำให้ผู้คนรู้สึกมีความสำคัญอย่างยิ่งยวด
เมื่อก้าวไปข้างหน้า มีหญ้าบนพื้นดินมากขึ้นเรื่อย ๆ และมีต้นไม้บางต้นที่ไม่สูงที่ฉาวซวนไม่รู้จัก อูฐสิบตัวอยู่ที่ต้นไม้และกำลังกินหญ้า ไม่ไกลมีทาสบางคนที่มีอาวุธเดินไปมา มองอย่างระมัดระวังในทะเลทรายในระยะไกลเพื่อป้องกันสถานการณ์ที่ผิดปกติ
พวกฉาวซวนมายังโอเอซิสพร้อมกับซูกูและวูฉี และกลุ่มทาสก็หยุดพวกเขา หลังจากคำอธิบายของซูกู กลุ่มฉาวซวนก็สามารถเข้ามาได้
โอเอซิสไม่ใหญ่เกินไป แต่กองกำลังป้องกันที่ประจำการอยู่ในโอเอซิสนี้มีทาสประมาณหนึ่งพันคน สำหรับสิ่งนี้ อาจกล่าวได้ว่ามันได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนา
หลังจากเข้าสู่โอเอซิสนี้ ฉาวซวนพบว่ามีกลุ่มทาสพิเศษอยู่ในนั้น มีประมาณสิบกว่าคนและเนื้อผ้าของเสื้อผ้าในตัวทาสแต่ละคนนั้นดีกว่าทาสคนอื่น ๆ ทาสคนอื่น ๆ แม้สวมใส่เสื้อผ้า แต่ส่วนใหญ่แล้วมันจะขาดรุ่งริ่ง และผ้าของคนสิบคนนี้ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีฝุ่นและคราบเปื้อน แต่มันดูเรียบร้อยมาก ไม่มีรูและรอยยับอยู่บนเนื้อผ้า โดยเฉพาะผู้ที่เป็นผู้นำ เสื้อผ้าเรียบร้อย ถ้าไม่ใช่ซูกูบอกว่าคนเหล่านั้นเป็นทาส ฉาวซวนอาจเข้าใจผิดว่าทาสเหล่านั้นที่เป็นเจ้าของทาส
“นั่นคือคนที่อยู่ข้างกายพ่อ” ซูกูอธิบายว่า “มักจะมีคนไม่มากในโอเอซิส อาจเป็นเพราะบางสิ่งเกิดขึ้นที่นี่เมื่อไม่นานมานี้ ดังนั้นเขาจึงส่งคนมาที่นี่”
เมื่อเขาเห็นซูกู ชายคนนั้นก็แสดงความเคารพลงบนพื้น กวาดสายตามองไปทั่วพวกฉาวซวนสามคน มองอย่างสงบนิ่ง แต่จากดวงตาคู่นั้น ดูเหมือนว่ามันจะเป็นดั่งมีดแหลมคนกรีดผ่าน
ฉาวซวนรู้สึกว่าอีกฝ่ายเตรียมพร้อมสำหรับพวกเขาทั้งสามคนมากเป็นพิเศษ และไม่มีความรู้สึกที่ดี
“จ้าวนายน้อยสาม พวกเขาสามคนมาจากเผ่าเขาเพลิงหรือเปล่า?” ทาสชื่อ “ชื่อฉี” เอ่ยถาม
“ใช่ ทั้งสามคนเป็นคนที่ทำงานกับข้า มากับข้า” ซูกูกล่าว
ฉาวซวนค้นพบว่า เมื่อซูกูพูดคุยกับชื่อฉี น้ำเสียงของเขาดีขึ้นมาก เมื่อเทียบกับวูฉี ผู้ที่อยู่ถัดจากซูกู ทัศนคตินั้นแตกต่างกันมาก
ดั่งที่ว่า คนหนึ่ง-ติดตามราชา อีกคนหนึ่ง-ติดตามจ้าวนายน้อย และด้วยสถานะที่อยู่ต่างระดับโดยธรรมชาติ
“เช่นนั้น ข้าหวังว่าทั้งสามคนจะอยู่ห่างจากสระน้ำ” ชื่อฉีกล่าว น้ำเสียงเน้นหนัก และดูเหมือนว่าจะไม่มีที่ว่างสำหรับการซ้อมรบ
“ทำไม? ” ซูกูถาม แม้ว่าเขาจะรู้ว่าคนอื่นๆ จะอยู่ห่างจากพื้นที่ของสระน้ำแต่ในกรณีของชื่อฉี เขาฟังแล้วรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง มีบางอย่างที่เขาไม่รู้
ชื่อฉีไม่ตอบ เพียงแค่จ้องมองไปที่พวกฉาวซวนสามคน
“เช่นนั้น เอาหละ ไปที่ห้องตรงนั่น แล้วหยุดพัก” ฉาวซวนไม่ได้รออยู่ที่นี่ พร้อมกับเลนและถัวไปด้านข้างยังสถานที่พิเศษสำหรับเป็นสถานที่พักผ่อน ด้วยซูกูที่ชี้ไปที่สถานที่พักผ่อนเพื่อให้พวกเขาเห็น
หลังจากรอสักครู่ในบ้านทรายที่นี่ ฉาวซวนพกพาความโกรธมากับซูกู และมันก็ไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับการพูดคุยกับซูกูและทาส
“ได้อย่างไรกัน?” ฉาวซวนถาม
“ไม่ …… มีอะไร.”ซูกูมีบางสิ่งปกปิดไว้
“จ้าวนายน้อยสาม ข้าคิดว่า ตอนนี้เราเป็นหุ้นส่วนร่วมมือกัน แต่ มีบางอย่างที่ข้าหวังว่าเจ้าจะบอกเรา” ฉาวซวนกล่าว
“ใช่ เป็นธรรมดา ข้ารู้เรื่องนี้ดี”ซูกูพยักหน้า
“ ดังนั้น จ้าวนายน้อยสาม ข้าต้องการถาม ทำไมทาสจึงกีดกันเรา”
ซูกูกำลังเตรียมพร้อมที่จะตอบ ฉาวซวนยกมือขึ้นและห้าม “อย่าพูดว่าเขาเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับชนเผ่า เขาเพิ่งเห็นเราแล้วส่งสายตาบอกข้าว่า เขาเตรียมพร้อมเป็นพิเศษสำหรับคนเผ่าเขาเพลิงของเราเท่านั้น”
เมื่อทาส ที่ชื่อ “ชื่อฉี” เอ่ยถาม ในคำที่เอ่ยออกมาว่า”เขาเพลิง” พูดกัดฟันอย่างเน้นหนัก มันเห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างเกี่ยวกับเผ่าเขาเพลิงที่เกิดขึ้น แต่ฉาวซวนไม่รู้
ซูกูคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ให้วูฉีออกไปเฝ้าประตู จากนั้นเดินไปที่ฉาวซวนกล่าวว่า: “เมื่อหลายปีก่อน มีการส่งน้ำจากสระน้ำไปยังเมือง และมีคนที่ซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มส่งน้ำ ทำให้มีปัญหา
ซูกูไม่ได้พูดอะไรที่ดีมาก แต่ฉาวซวนยังสามารถเดาบางสิ่งบางอย่างคร่าว ๆ ได้“ ทาสเชื่อว่าการลอบสังหารนั้นเกี่ยวข้องกับเราหรือไม่?”
ซูกูพยักหน้า
“แต่เรามีเพียงสามคนจากเผ่าเขาเพลิง ซึ่งเป็นสิ่งที่เผ่าอื่นรู้” ฉาวซวนกล่าว
“ข้าไม่ได้บอกว่าเป็นเจ้า หากแน่ใจว่าเกี่ยวข้องกับเจ้า เจ้าจะถูกล้อมรอบไปด้วยทาส”ซูกูอธิบาย
“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น?”ฉาวซวนถาม
“เพราะเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับเผ่าเขาเพลิงของเจ้า แม้ว่าจะเป็นไปตามมาตรฐานของเผ่าของเจ้า เขาไม่ได้นับว่าเป็นเขาเพลิงอีกต่อไป แต่ในสายตาของเจ้าของทาสและทาส นั้นยังคงมีความสัมพันธ์กันอยู่ “
“คนนั้นคือใคร?” ฉาวซวนถาม
“เต่าหยู”
