ในเมืองผลัดใบเมื่อเร็ว ๆ นี้ ทาสที่ดูแลสัตว์ร้ายพบว่าภายในคอกสัตว์ร้ายที่นั้นบรรดาแมลงบางตัวผิดปกติ
ในอีกด้านหนึ่งของรางน้ำและอาหารเลี้ยงสัตว์ ทาสที่ชำนาญในคอกสัตว์ร้ายได้รับการพิจารณาว่ามีประสบการณ์มาก พวกเขายังคุ้นเคยกับแมลงที่มักปรากฏในคอกสัตว์ร้ายเพื่อทำความสะอาดมูลขยะ แต่คราวนี้การเคลื่อนไหวของแมลงทำให้พวกเขามึนหัว
ทันใดนั้นพวกมันก็หายตัวไปและหายไปเมื่อสองสามวันก่อน และพวกเขาก็ไม่สนใจ จากนั้น มูลของเสียสัตว์ร้ายก็เริ่มลดน้อยลง และมีแมลงมากขึ้น พวกเขามักจะเห็นแมลงขนาดเล็กที่เคลื่อนไหวอยู่ในคอกสัตว์ร้าย ในเรื่องนี้ ทาสมีความสุขมาก พวกเขามีสิ่งสกปรกน้อยลงที่จะจัดการและง่ายยิ่งขึ้น บางครั้งพวกเขาสามารถหาลูกบอลมูลสัตว์ขนาดใหญ่หลายลูก อย่างไรก็ตาม สถานการณ์นี้ไม่นาน และมันก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง
ของเสียจากสัตว์ร้ายมีมากขึ้นเรื่อย ๆ และแมลงที่เคยอยู่ในคอกสัตว์ก็ลดลง ยิ่งไปกว่านั้น การเปลี่ยนแปลงดังกล่าวยังมีต่อไป
แมลงไปที่ไหน? ทาสที่ทำความสะอาดคอกสัตว์ประหลาดใจ
ภายในคอกสัตว์ร้าย ทาสสองคนเพิ่งทำความสะอาดของเสียในคอกสัตว์ร้ายนี้ แล้วนั่งพักภายในคอก
“ เจ้ารู้สึกอย่างไร ที่ว่าของเสียเหล่านี้นับวันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ?” ทาสคนหนึ่งบ่น
“ข้าก็คิดเช่นนั้น อาจเป็นเพราะโคลอสเซียมกำลังจะเปิดขึ้น หลายวันมานี้การให้อาหารมากขึ้น บรรดาสัตว์ร้ายเหล่านั้นก็ย่อมถ่ายของเสียมาก” ทาสอีกคนถอนหายใจ
พวกเขาสามารถบ่นได้เป็นการส่วนตัว เฉพาะเมื่อเจ้าของทาสไม่สนใจ
“เจ้า สองวันนี้ แมลงเหล่านี้ลดน้อยลงได้อย่างไร?” คนหนึ่งถาม เมื่อเห็นด้วงคลานอยู่ไม่ไกลจากเท้า เขาก็เหยียดขาและเตะด้วยเท้า
“ที่ข้ารู้ มันลงไปใต้ดินและให้ผ่านฤดูหนาว ช่างมัน เรามาดูแลสัตว์ร้ายกันต่อ “
“มันยัง … โอ้!” ทาสที่กำลังเล่นกับด้วงด้วยการเตะได้กรีดร้อง
“มีอะไร?” มันทำให้สหายตกใจ
ทาสที่เพิ่งกรีดร้องเริ่มก้มลงมองขาของเขา และมองไปที่ข้อเท้าของเขา ด้านหน้ารองเท้าที่ทำรูปแบบด้านหน้าเรียบง่ายจากผ้าขี้ริ้วและหญ้าของเขา เป็นรูขนาดใหญ่ นิ้วเท้าถูกเปิดเผย แต่เดิมเขาไม่สนใจ ในเวลาปกติไม่ได้สวมอะไร อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเตะด้วง เขาถูกแทงด้วยหนาม
“ข้าไม่รู้ว่าข้าถูกกัดหรือมีรอยขีดข่วน” ทาสนั่นถาม
“มันจะต้องมีรอยขีดข่วน แมลงเหล่านี้ล้วนแต่กินขยะของเสีย มันจะกัดเจ้าได้อย่างไร? ” อีกคนไม่สนใจ พวกเขายุ่งอยู่กับสัตว์ร้ายมาหลายปี และพวกเขาอยู่กับพวกแมลงมาหลายปีเช่นกัน และไม่เคยถูกกัดเลย
“โอ้ มันกลายเป็นเลือดไหล”
“ไม่มีอะไร แมลงพวกนั้นเพียงทำให้เกิดรอบขีดข่วนก็เท่านั้น”
ทาสทั้งสองไม่สนใจ และทาสที่ยุ่งกับสัตว์ร้ายอื่น ๆ ไม่ได้สังเกตการเปลี่ยนแปลงของแมลงในคอกสัตว์ร้ายอย่างถี่ถ้วน เขาไม่รู้ว่าด้วงแปลกมากขึ้นเรื่อย ๆ และค่อยๆ ละทิ้งขยะเหล่านั้นและหันไปหาอาหารอื่น ๆ
ในอีกด้านหนึ่งของฉาวซวน หลังจากส่งข้อความถึงซูกู เขาออกจากฐานที่ตั้งของเมืองพลัดใบ
ฉาวซวนมีเหรียญผ่านทางที่นี่ และมีอิสระที่จะเข้าและออกจากฐานที่ตั้งของเมืองพลัดใบ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเข้าสู่เมืองสัตว์ร้ายได้ แต่แค่ที่นี้ก็ยังดี
เขาวางแผนที่จะออกไปเดินเล่น แม้ว่าเขาจะได้พบกับผู้คนของเมืองหินขาว แต่ก็ยังตัดสินใจที่จะเสี่ยง อีกฝ่ายสงบมากและอาจได้ตรวจสอบพวกฉาวซวนทั้งสามคน แต่ฉาวซวนรู้เรื่องนี้น้อยมาก เนื่องจากอีกฝ่ายไม่ใช้ความคิดริเริ่มลงมือ ฉาวซวนจึงตัดสินใจลงมือไปก่อนก้าวหนึ่ง และลองทดสอบปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ซึ่งช่วยในการคาดเดาความตั้งใจของฝ่ายตรงข้าม
ซูกูที่อยู่ในคอกสัตว์ร้ายได้ยินข่าวที่ทาสมารายงาน ข้าไม่มีใจที่จะจ้องมองสัตว์ร้ายแมงป่องอีกต่อไป
“เขาไม่ได้ไปที่นั้นหรือ?” ซูกูถามทาสที่มารายงาน
“ไม่ … ไม่ ออกไปเดินเล่น” ทาสตอบคำถามอย่างสั่นกลัว
“ต้องไปที่เมืองหินขาวแน่นอน!” ซูกูถอนหายใจ เมื่อวานเขาไม่ได้คาดคิดว่าควรไว้วางใจ วันนี้มันเร็วมากที่เขารีบออกไป นอกจากนี้เขายังคาดหวังให้ฉาวซวนช่วยเขาสองสามครั้ง แต่ไม่สามารถสังหารคนของเมืองหินขาวได้เร็วนัก
หลังจากฉาวซวนออกไป เขาได้เดินทางด้วยการนั่งบนหลังของชาช่า ก่อนอื่นบินไปรอบ ๆ สถานที่ของเมืองผลัดใบสองสามรอบ ทำให้คุ้นเคยกับภูมิประเทศ มันรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี แต่ฉาวซวนต้องการดู
หลังจากวนเป็นวงกลมรอบๆ ฉาวซวนให้ชาช่าบินไปทางทิศของเมืองหินขาว ยิ่งใกล้อีกฝ่ายหนึ่ง ยิ่งระมัดระวังมากขึ้น
หลังจากเห็นผู้คนของเมืองหินขาวแล้ว ฉาวซวนก็บอกให้ชาช่าหยุดเคลื่อนไหวชั่วคราว อยู่ตำแหน่งเดิม
เงาบินมาจากฐานที่ตั้งของเมืองหินขาว
มันเป็นนก มันดูเหมือนร่างกายมีขนาดเท่าชาช่า มันดูมีพลังน้อยกว่า แต่มันเร็วมาก ตั้งแต่เริ่มต้น การบินของมันมาถึงฉาวซวนด้วยความเร็วที่รวดเร็วยิ่ง มีคนอยู่ด้านหลังของนก
ทันใดนั้นความหนาวเย็นก็ลุกลามขึ้น และหัวใจของฉาวซวนก็เต้นเตือนกระหน่ำ
“ไปเร็ว!” ฉาวซวนบอกและส่งสัญญาณให้ถอนตัวกลับมาอีกครั้ง
บริเวณรอบๆ มีเงาปรากฏขึ้นเล็กน้อย
ทันใดนั้นมันก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นดินด้านล่าง และมีเนินทรายล้อมรอบพวกมัน พวกมันควรจะซ่อนตัวอยู่ในเนินทราย
หนึ่ง,สอง,สาม … ห้า … สิบ!
มีนกสิบตัวที่โผล่ออกมาจากพื้นดิน และล้อมรอบไว้
โชคดีที่ฉาวซวนไม่ยอมให้ชาช่าเข้าใกล้ฐานที่ตั้งเมืองหินขาว และเขาก็ถอยออกไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้ถูกรายล้อมจากพวกมัน
ฉาวซวนหมอบตัวอยู่ในระดับต่ำ โดยให้ความสนใจกับผู้ไล่ตามโดยรอบ คนเหล่านี้ดูเหมือนมีความตั้งใจกำลังรอตัวเขาอยู่ บางทีพวกเขาอาจจับเลนและถัวในครั้งก่อน เหลือเพียงแค่ตัวเขาคนเดียว ดังนั้นพวกเขาจึงรอเขาที่ปากประตู
การแจ้งเตือนในใจเพิ่มขึ้นอีกครั้ง รุนแรงขึ้นกว่าเดิม และฉาวซวนมีความรู้สึกถูกล้อม
หวือ –
ลูกศรฝ่าทะลุสายลม และเป็นร่างของคนผู้หนึ่งที่อยู่ด้านหลังของนกที่มาจากเมืองหินขาว
ถ้าเป็นเช่นตัวบุคคล เป้าหมายหลักจะถูกตรึงไว้บนร่างกาย แต่อีกฝ่ายไม่ เป้าหมายคือผู้กำกับเช่นฉาวซวน!
หลังจากเห็นภัยคุกคามแล้ว ฉาวซวนก็ทำการหลีกเลี่ยงอย่างรวดเร็ว ตัวเขาเองก็นำมีดออกมา และปัดป้องมัน
ลูกศรนั้นเกือบจะทะลุผ่านแขนของเขา และความเย็นที่ผ่านเข้ามาในร่างกายเช่นพายุที่หมุนควง เจ็บแสบ และแขนเสื้อที่โบกสะบัดไปตามสายลมก็ฉีกขาดเป็นรูด้วยเช่นกัน
แม้ว่าจะผ่านแขนเสื้อไปแล้วเท่านั้น และถึงแม้จะไม่ได้สัมผัสกับผิวหนังบริเวณแขน แต่ถ้าฉาวซวนยกแขนขึ้นในตอนนี้ เขาจะพบว่ามีรอยแผลอยู่ที่นั่น จากนั้นเขาก็สามารถเห็นรอยเลือดออกเล็กน้อย
ในขณะที่หลบหลีก ฉาวซวนรีบมองไปที่ผู้ไล่ตามด้านหลังอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าจะผ่านไปแล้ว ฉาวซวนก็รู้สึกว่านายพรานที่อยู่ข้างหลังเขา ที่เพิ่งยิงลูกธนูมีความต้องการสังหารอย่างแน่นอน มันคือเต่าหยู!
คาดเดาพฤติกรรมของเป้าหมาย เช่นเดียวกับตัดสินใจจากการยิง พิสูจน์ได้ว่านี่คือนักล่าที่ฉลาดหลักแหลม นักฆ่าที่ได้ไล่ล่าเหยื่อมานับไม่ถ้วน และพลังของลูกธนูนั้นแข็งแกร่งขึ้น ไม่ควรเป็นอย่างยิ่งที่จะใช้ธนูภายใต้คนเผ่าเทียนซาน ที่ทักษะธนูนั้นเหนือกว่า
นอกจากเต่าหยูแล้ว ผู้ไล่ตามอีกคนก็ถือธนู และเป้าหมายกำลังเผชิญอยู่
เขาต้องหลีกเลี่ยงลูกศรที่ยิงออกมาตลอดเวลา โชคดีที่ลูกศรที่ยิงจากคนเหล่านั้นไม่ว่าจะมีความแข็งแกร่ง,ความเร็วและความแม่นยำ ไม่สามารถเปรียบเทียบกับเต่าหยูได้ มิฉะนั้นชาช่าและฉาวซวนอาจไม่สามารถหลบหลีกอย่างรวดเร็วได้สำเร็จ
แม้ว่าเขาจะต้องเผชิญหน้ากับเต่าหยูเพียงคนเดียว ฉาวซวนรู้สึกกดดันมาก ไม่ต้องพูดถึงสิบคนที่มาที่นี่
ลูกศรที่สองถูกยิงไปที่หลังของฉาวซวน
ข้อมือของฉาวซวนเคลื่อนไหว และใบมีดก็เอนเอียงเล็กน้อย
เสียงดังแกร๊ก!
หลังจากที่ลูกศรสัมผัสกับใบมีด มันจะถูกขับออกไปในทิศทางอื่น เนื่องจากมุมของใบมีด
ฉาวซวนสามารถรู้สึกถึงช่วงเวลาที่ชัดเจนเมื่อปลายลูกศรสัมผัสกับมีดหิน เศษหินกระเด็นใส่มีดข้อมือที่จับที่ด้ามมีดได้รับบาดเจ็บ และทำให้ตกใจ แขนยังมีอาการปวด
ไม่ใช่ธนูที่แข็งแกร่ง แต่เป็นเต่าหยู ควรเป็นระดับของนักรบระดับสูง!
นี่นานเท่าไหร่แล้ว? ตั้งแต่ต้นการทรยศของพวกเขาจนกระทั่งบัดนี้ แต่กว่าสิบปี ในตอนแรกเต่าหยูยังเป็นเพียงคนหลงทางเท่านั้น แต่ตอนนี้มันสามารถเพิ่มระดับความสามารถได้อย่างรวดเร็ว! แม้แต่นักรบในเผ่า หากปราศจากความช่วยเหลือจากผลึกเพลิง ก่อนที่เปลวไฟจะลุกโชนในหลุมไฟ มีคนเพียงไม่กี่คนที่สามารถเลื่อนระดับของพวกเขา
เต่าหยูยังคงรอยิงลูกศรดอกที่สามอยู่ แต่มองดูร่างที่อยู่ไกลออกไปเรื่อยๆ ง้างธนูไว้เอาลง และวางมือ การยิงอีกครั้งก็เป็นการเสียลูกศร ลูกศรเหล่านี้แต่ละอันผลิตด้วยวัสดุที่มีค่า เขาไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่มันเสียเวลาเปล่า
เมื่อลูกศรยกลง เต่าหยูยกมือขึ้น เหยี่ยวสองสามตัวก็หยุดอยู่ข้างหลัง และไม่ติดตามอีกต่อไป
“ไม่ไล่ล่าต่อ?” มีคนถาม
“ทำทำไม ใยจึงต้องเปลืองแรง” พูดอย่างไม่ใส่ใจ
“มันน่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถจับตัวได้ เมื่อถึงเวลาให้พวกเขาเขาเพลิงสามคนมาพร้อมกันบนสนาม มันจะดีกว่า มันจะต้องน่าสนใจมาก ” ผู้คนที่มาหัวเราะ และมองไปที่เต่าหยู ดูเหมือนว่าเต่าหยูอารมณ์ดี และถามว่า “เจ้าคิดอย่างไร?”
เป็นทาสเช่นกัน ระดับของพวกเขาไม่ดีเท่าเต่าหยู ตามจริง พวกเขาต้องถูกควบคุมจากเต่าหยู ดังนั้นเมื่อเต่าหยูกำลังซุ่มโจมตีที่นี่ แม้ว่าพวกเขาจะถูกแช่แข็งเป็นเวลาหนึ่งวัน พวกเขาก็ไม่กล้าบ่น และพวกเขากล้าพร่ำบ่นในใจเท่านั้น อย่างชัดเจน ซึ่งหมายความว่าหากพวกเขาไม่พอใจ พวกเขาจะไม่เห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้
สำหรับฉาวซวนผู้หลบหนีจากการตามล่า การประเมินของเต่าหยูเป็นการพูดถึง “ แต่ถึงกระนั้น” ด้วยความเย่อหยิ่งและความภาคภูมิใจในน้ำเสียงที่ไม่ถูกเปิดเผย แล้วนักรบสัญลักษณ์ล่ะเอายังไง? ยังไม่ได้ทำให้เป็นคนเร่ร่อน?
สำหรับฉาวซวน ที่จริงแล้วเต่าหยูรู้ไม่ละเอียดมากนัก เขารู้เพียงว่าคนสองคนที่จับได้ดูเหมือนจะฟังคำสั่งของฉาวซวน เมื่อดูอายุฉาวซวน เขายังเชื่อว่าฉาวซวนเป็นลูกหลานของหัวหน้าเผ่า เช่นเดียวกับคนของเผ่าอื่น ๆ
“หาคนคอยสอดส่องไปที่เมืองผลัดใบ และดูการเคลื่อนไหวของเด็กคนนั้น” เต่าหยูสั่ง
” ได้! ” คนที่อยู่ถัดจากพวกเขารีบกล่าวรับ
“เจ้าเป็นห่วงว่าเขาจะไปเผ่าอื่นเพื่อขอความช่วยเหลือไหม? ” มีคนถาม
เต่าหยูยิ้มเยาะ “เผ่าอื่น ๆ ? นอกจากคนไม่กี่คน คนอื่นๆ กำลังวุ่นมาก นอกจากนั้น พวกเขาจะใส่ใจกับคนสามคนเผ่าเขาเพลิงได้อย่างไร? สำหรับเผ่าเขาเพลิง นั้นอยู่ไกล มาคงไม่ทันสายเกินไป ไม่กี่คนที่ถูกจับได้ เพียงแค่รอความตาย “
“ที่ยุ่งยากคือเด็กคนนั้นที่หลบหนีเมื่อไหร่จะเข้าไปในโคลอสเซียม?” อีกคนหนึ่งถาม
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว”เต่าหยูยิ้มอย่างชั่วร้าย ในโคลอสเซียม การต่อสู้ด้วยชีวิตและความตาย ได้ปล่อยสัตว์ร้ายลงไปในโคลอสเซียมเพื่อต่อสู้กัน อันไหนจะดีกว่า? จำได้ว่าเมื่อเขาจะเข้าสู่โคลอสเซียมเมื่อปีที่แล้ว เขาก็เตรียมการล่วงหน้าหลายอย่าง และความแข็งแกร่งของเขาก็เปรียบได้กับนักรบระดับสูงของเผ่าทั่วไป แน่นอนแต่ก็ยังมีราคาที่ต้องจ่ายออกไป และความแข็งแกร่งไม่ได้เหนือกว่านักรบระดับกลางจะสามารถหลบหนีได้อย่างไร?
