ใต้ดินลึกมีถ้ำหลายแห่งซึ่งทั้งหมดถูกขุดจากแมลงต่าง ๆ
มดเก้าตัวนอกเหนือไปจากการขุดถ้ำของตัวมันเอง จะใช้ประโยชน์จากสัตว์เหล่านี้ด้วย
จ้าวนายน้อยของเมืองหินขาวหยิบถ้วยน้ำแล้วดื่ม เขามองไปที่คนที่นั่งอยู่บนหนังสัตว์โดยที่ดวงตาของเขาปิดสนิท และถามว่า“ เจ้าเห็นอะไรบ้าง?”
คนที่นั่งอยู่บนหนังสัตว์นั้นหงุดหงิดมาก บ่นว่าจ้าวนายน้อยคนนี้ช่างอารมณ์ร้อน ถามทามาร์คนนี้มากี่ครั้งแล้ว? ถามมาสี่ครั้ง! ตอบไปก็จะทำให้เสียสมาธิ ยิ่งว้าวุ่นยิ่งใช้พลังงานมากเท่านั้น
ไม่ว่าในใจจะคิดอย่างไร ไม่มีสีหน้าที่น่ารังเกียจบนใบหน้าของเขา แต่มีความเคารพและแสดงมากขึ้น: “มันยังอยู่ข้างหน้า”
เขาสามารถรู้สึกถึงบางสิ่งผ่านมดเหล่านั้น จากนั้นสั่งมดเหล่านั้นให้ทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อตอบสนองความต้องการของนายน้อยคนนี้ เขาไม่ลังเลเลยที่จะนำมดทรายออกไปไกล เขาไม่ได้เป็นทาส แต่เขายังคงสถานะเหมือนทาสอยู่เสมอ เพราะความสามารถของเขาเอง ท่ามกลางในเมืองหินขาว สถานะของเขาเป็นที่ยอมรับ
ถ้าฉาวซวนอยู่ที่นี่ เห็นลวดลายสัญลักษณ์ของชายที่นั่งอยู่บนหนังสัตว์ จะต้องแปลกใจมากอย่างแน่นอน เพราะลวดลายสัญลักษณ์ของบุคคลนี้เป็นที่คุ้นเคยกับฉาวซวนมาก นักรบที่มีลวดลายสัญลักษณ์เช่นนั้น เพื่อนบ้านของเผ่าเขาเพลิง – เผ่าหว่านฉี!
ยิ่งกว่านั้น ชายคนนี้ไม่ใช่นักรบทั่วไป แต่เป็นหมอผีของเผ่าหว่านฉีคนต่อไป เขาอยู่ที่เมืองหินขาว เมื่อเขากลับไป มันเป็นเวลาที่จะประสบความสำเร็จของหมอผี
“ยังไปไม่ถึง!” จ้าวนายน้อยเมืองหินขาวไม่พอใจ
อีกสองคนไม่ได้พูดอะไรออกมา และคำอธิบายทั้งหมดไร้สาระ ยิ่งพวกเขาพูดคุยกันมากเท่าไหร่ จ้าวนายน้อยยิ่งอารมณ์ขึ้น
เป็นเวลานาน เมื่อจ้าวนายน้อยรอและกำลังจะถามครั้งที่แปด คนที่นั่งอยู่บนหนังสัตว์ในที่สุดก็พูดว่า: “ถึงแล้ว!”
เขามองเห็นได้จากมดทรายเหล่านั้น พวกมันเข้าไปในสถานที่ของเมืองผลัดใบ
รอบเมืองสัตว์ร้ายนั้น มีสัตว์มากมายในทุกที่ นอกจากนี้ยังมีแมลงมากมาย โดยเฉพาะแมลงที่ต้านทานความหนาวเย็นที่ฉาวซวนเห็น ยิ่งพวกมันขุดลึกลงไปในหลุม แม้ว่าพวกมันจะทนความหนาวเย็นได้ พวกมันจะพยายามหลีกเลี่ยงความเย็นของพื้นดินเมื่อพวกมันจำศีลดังนั้นจึงมีรูถ้ำหนอนแมลงจำนวนมากในพื้นดินที่ลึกลงไปของทุกเมือง
มดจากเมืองหินขาวเข้าไปในเมืองผลัดใบผ่านรูหนอนที่ถูกขุดอยู่ใต้ดิน ไปข้างหน้าสักพักจากนั้นออกไปสำรวจ กำหนดทิศทางของกลิ่นแล้วไปยังอีกด้านหนึ่ง
มดทรายเหล่านี้เลี้ยงด้วยสมุนไพร และไวต่อกลิ่นของสมุนไพรโดยเฉพาะ และในขณะนี้ สิ่งที่พวกมันกำลังมองหา มันเป็นยาชนิดหนึ่งที่ซูกูชนะเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ชัยชนะของซูกูในวันนั้น และของรางวัลที่เขาชนะ ได้รับการวางแผนไว้ทั้งหมด
บทบาทของสมุนไพรนั้น ถูกใช้โดยคนในเมืองหินขาวเท่านั้นสำหรับการวางตำแหน่งค้นหา
เพียงแต่ … สิ่งที่คนเหล่านั้นไม่คาดคิดก็คือ ซูกูมอบสิ่งที่เขาชนะให้ฉาวซวน ดังนั้น ทีมมดทรายนี้ ในที่สุดก็ตามกลิ่นจนพบ พวกมันพบห้องของฉาวซวน ที่ยังรวมตัวกันเป็นถ้ำของ “ไพลินสีน้ำเงิน” ในห้อง
พวกเขายังคงติดตามกลิ่น แต่ ไม่รับรู้ถึงหินไฟ
ในเมืองหินขาว คนที่นั่งอยู่บนหนังสัตว์สับสน
“มีอะไรเหรอ?” จ้าวนายน้อยเมืองหินขาวมองและถาม
“ไม่มีหินไฟ” คนมองตามเส้นทางกล่าว
“เป็นไปไม่ได้ ยังไงกันเนี่ย?! เป็นไปได้ไหมที่ซูกูออกไปพร้อมกับหินไฟ? ไม่ ไม่จำเป็นต้องเป็นเช่นนั้น มดของเจ้าอาจมองหาสถานที่ที่ผิด ค้นหาต่อไป! ! ” จ้าวนายน้อยเมืองหินขาวกล่าว
ไม่ว่าในใจเหมือนอยู่ในกองไฟอย่างไร ใบหน้าก็ยังแสดงถึงความเคารพ ” ได้ “
ฐานที่ตั้งของเมืองผลัดใบ บ้านของฉาวซวน หลังจากที่มดทรายทั้งเก้าเดินไปรอบๆ ในบ้าน พวกมันวางแผนที่จะกลับไปที่ทางเดิม เพียงเพื่อจะพบว่า รูที่พวกมันเข้าไปนั้นถูกปิดกั้น มันเป็นด้วงที่ตัวใหญ่กว่าพวกมัน
มีภารกิจส่วนตัว ทีมมดทรายแสดงท่าทีดุร้ายในทันที ต้องการต่อสู้ แต่ในไม่ช้า พวกมันพบว่าคู่ต่อสู้นี้แข็งแกร่งเกินไป
เห็นภาพ หัวและลำตัวของมดทรายตัวแรกถูกตัดและแยกออก
ในเมืองหินขาว คนที่นั่งอยู่บนหนังสัตว์นั้นดูน่าเกลียด
“เกิดอะไรขึ้น” จ้าวนายน้อยเมืองหินขาวกระตุ้นถาม เห็นอีกฝ่ายไม่ตอบ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว และถามต่อไปว่า ：“เจ้าพูดเร็ว เกิดอะไรขึ้น？”
“มี … พรวด!” คำพูดนั้นยังไม่ได้พูดออกไป และคนที่นั่งอยู่บนหนังสัตว์กระอักเลือดออกมา
คราวนี้ แม้แต่คนที่ไม่เคยพูดอะไรในบ้าน ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“เต่าหยู เจ้าว่าเขากำลังพูดอะไร? เกิดอะไรขึ้น? “จ้าวนายน้อยเมืองหินขาวมองไปที่คนที่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลย
เต่าหยูมองด้วยดวงตาที่เฉียบคมและดูถูก นำสมุนไพรออกจากกล่องไม้ที่อยู่ถัดจากเขา บดมันเป็นโคลน ให้กับคนที่นั่งบนหนังสัตว์
หลังจากกลืนสมุนไพร คนบนหนังสัตว์ก็บรรเทาอาการลง และเขาก็ไม่สนใจมากนัก มองแล้วก็ไม่มองอีกไปที่จ้าวนายน้อยเมืองหินสีขาว หลับตา และทำสิ่งที่ยังไม่ได้ทำต่อไป ไม่ว่าจะสามารถเห็นหินไฟไหม มดทรายที่เขาเลี้ยงอย่างดีจะต้องถูกถอนออก!
ทันทีหลังจากตัวแรก ตัวที่สองและตัวที่สามได้หลุดออกจากจิตสำนึกของเขา ซึ่งหมายความว่ามดทรายนั้นตายแล้ว!
ไม่สามารถลงมือต่อไปได้!
ต้องให้พวกมันหนี! เดินเป็นแถวไม่สามารถหลบหนีและแยกตัวออกไป! หนีต้องหนี!
เขาไม่สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามดทรายพบอะไร เขาสามารถมองเห็นภาพที่คลุมเครือจากการมีสติ ไม่ใช่ด้วง แต่เป็นสิ่งที่ห่อหุ้มด้วยเปลวไฟ ที่ดูเหมือนเขา
จ้าวนายน้อยเมืองหินขาวมองดูด้วยความโกรธ ยังคงวางแผนที่จะถาม เต่าหยูรีบพูดว่า: ” จ้าวนายน้อยสถานการณ์ต่างออกไป ไม่ต้องกังวล รอสักครู่”
“อะไรที่ต่างออกไป? ความแตกต่างคืออะไร? เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้าสามารถประสบความสำเร็จ? ! ” จ้าวนายน้อยเมืองหินขาวยกขาแตะเก้าอี้ข้างๆ แต่ตอนนี้ไม่มีวิธีอื่น ทำได้แค่รอ
ฐานที่ตั้งเมืองผลัดใบ ทาสที่รับผิดชอบในการทำความสะอาดสัตว์ร้ายและดูแลสัตว์พาหนะ ทาสพบว่า แมลงนั้นมีอยู่ไม่มาก มันยากที่จะเห็นเงาของแมลงปีกแข็ง ด้วงนี่เป็นศัตรูธรรมชาติหรือไม่?
อย่างไรก็ตาม งานของทาสเหล่านี้คือการดูแลสัตว์ และสัตว์ไม่ใช่แมลง แม้ว่าพวกเขาจะพบว่าแมลงมีขนาดเล็กลง พวกเขาก็ไม่สนใจและทำความสะอาดสัตว์ต่อไป
ในสถานที่ที่คนไม่รู้จัก มีการไล่ล่าขนาดใหญ่
มดทรายเก้าตัว ในบ้านฉาวซวนสี่ตัวถูกทิ้งไว้ อีกห้าตัวถูกแยกออกและหนีไป บางตัวหนีเข้าไปในรู บางตัวหนีไปที่อื่น แล้วปีนออกมาจากหน้าต่าง และปีนออกจากประตู หลังจากนั้น หลบหนีไปทางพื้นดิน หรือหาช่องทางเพื่อหลบหนีลงใต้ดิน
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าพวกมันจะหนีแยกจากกัน พวกมันก็ไม่สามารถหลบหนีจากด้วงนับร้อยตัวได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พวกที่มุดเข้าไปในถ้ำใต้ดิน
“พรวด!”
ในฐานที่ตั้งของเมืองหินขาว คนที่นั่งอยู่บนหนังสัตว์กระอักออกมาเป็นเลือด มองดูอ่อนแอกว่าก่อน ใบหน้าของเขาซีดเซียว ไม่เพียงแต่เกิดจากการตัดจิตสำนึกของมดทรายเท่านั้น แต่ส่วนใหญ่มาจากการคลุ้มคลั่ง
มดทรายที่เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการเลี้ยงดู รวมแล้วมีไม่ถึงยี่สิบตัว และตอนนี้ ในทันใดมันก็มีน้อยกว่าเก้า! !
มันเจ็บปวดมากกว่าการเฉือนเนื้อของเขา!
