เต่าหยุผู้ที่อยู่กับเมล็ดนิวเคลียสถูกล้อมรอบไปด้วยก้อนหิน เหลือเพียงทางเดินเส้นเดียวที่ไม่กว้างซึ่งสามารถไปยังเมล็ดนิวเคลียส
ในขณะนี้สถานที่ที่เต่าหยูยืนอยู่ในทางเดินนี้
คนอื่น ๆ ไม่เข้าใจว่าหินมีไว้เพื่ออะไร และไม่รู้ว่าตรงกลางนั้นคืออะไร ในคําอธิบายที่คลุมเครือของเต่าหยู รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่อันตรายไม่รู้จักคุณค่าของเมล็ดนิวเคลียสดังนั้นจึงไม่ต้องการที่จะเข้าใกล้
เมื่อมองดูก้อนหินที่กองซ้อนกันมากขึ้นที่นี่ สีหน้าของเต่าหยูก็มีความสุขอย่างสุดๆ เมื่อมองลงไปที่ฝ่ามือของเขา เขาจะเห็นอาการบาดเจ็บที่กระดูกอย่างชัดเจน หลังจากดื่มยามันดีขึ้นมาก ความสามารถในการฟื้นตัวของเขาเองก็แข็งแกร่ง เช่นกันผิวหนังที่บาดเจ็บได้ฟื้นฟูกลับมาอีกครั้งและจะดีขึ้นในสองวัน หลังจากนั้นอีกห้าหรือหกวันมันจะกลับมาสมบูรณ์อย่างแน่นอน
“ดี เรามาทําสิ่งนี้กันก่อน” เต่าหยูพูดกับคนที่ขนหิน
มีทาสห้าสิบคนที่ถูกส่งมาที่นี่จากเต่าหยู แต่ในอีกไม่กี่วัน มีคนเหลือเพียงสามสิบคนเท่านั้นโดยเฉพาะในสองวันนี้ เสียชีวิตไปมาก เมื่อได้ยินเต่าหยูพูดจนถึงตอนนี้ ในใจของคนอื่นๆ ได้ล่องลอยงานที่นี่ในที่สุดก็เสร็จสิ้น เมื่อภารกิจเสร็จสิ้น แค่รอรับรางวัล
เต่าหยูเรียกยามที่เฝ้าพระราชวังด้านในและให้แบกออกมา นําเหยือกดินเผาออกมา เมื่อเปิดออกพวกเขาจะได้กลิ่นไวน์ฟุ้งกระจาย สําหรับทาสบางคนที่มีตําแหน่งระดับต่ําเล็กน้อยไวน์เป็นสินค้าฟุ่มเฟือย ไม่สามารถลิ้มรสได้บ่อยครั้ง และในระดับต่ํากว่า อาจไม่ได้ลิ้มรสตลอดไปในชีวิตของเขา
หลังจากได้กลิ่นไวน์ บางคนกลืนน้ําลาย และตรงไปที่เหยือกในมือของเต่าหยู ดวงตาจ้องมองอย่างไม่กระพริบว่ากันว่ามีเพียงทาสระดับสูงและเจ้าของทาสเท่านั้นที่สามารถดื่มได้เป็นประจําไม่สนใจว่าดื่มแล้วถูกปากหรือไม่อย่างน้อยก็เป็นสัญลักษณ์แสดงตัวตนอย่างหนึ่ง เห็นแล้วทํา ให้คนหงุดหงิดใจ
เต่าหยุมองสีหน้าท่าทางของคนอื่นๆ และเผยรอยยิ้มบนใบหน้า “ดีแล้ว ทั้งหมดเข้ามาเลย ไหม?”
“ควร …. ควรจะเป็น” บางคนพูดขึ้น บางคนอดใจไม่ไหว
เต่าหยูเข้าหาผู้คนที่รวมตัวกัน นับและถามคนที่หายไปว่ากําลังทําอะไรอยู่ รู้ว่าใครถูกลากออกไปแต่นับแล้ว สองคนหายไป หนึ่งคือคนที่ลากศพออกไปและยังไม่กลับมา คนหนึ่งเป็นยามดูแลทางออก
“อยากให้ข้าไปที่นั่นไหม?” มีคนพูด
เต่าหยูกําลังหงุดหงิดและคิดเกี่ยวกับมัน ส่ายหัว: “ลืมมันซะ ดูแลพวกเขาก่อน ดื่มก่อนเถอะวันนี้มันยากจริงๆ สําหรับทุกคน! ข้าจงใจขอไวน์หนึ่งเหยือกจากจ้าวนายน้อยและมอบให้ทุกคน
เมื่อได้ยินคําพูดของเต่าหยู คนอื่น ๆ ก็มีความสุข แม้ว่าพวกเขาจะอิจฉาเต่าหยู กระทั่งพวกเขาเรียกเขาว่า “นายท่านเต่า” แต่ตอนนี้พวกเขาได้ยินคําพูดของเต่าหยู ช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกปลอดโปร่ง ความกลัวก็กระจายหายไปไม่น้อย สําหรับคนสองคนที่ไม่ได้มา พวกเขาไม่ต้องการขยับเท้าหากเจ้าออกไปเจ้าจะไม่ได้รับผลประโยชน์ มันเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่!
เต่าหยุยกถ้วยขึ้น แล้วเอาไปจิบมันก่อน หลังจากดื่มมันเขาเลียปากของเขา มันดูเหมือนว่ายังค้างอยู่ในลําคอและปล่อยให้คนอื่นอิจฉา
หลังจากเต่าหยูประเดิมคนแรก จากนั้นไวน์จะถูกส่งไปยังบุคคลที่อยู่ข้างเขา “ทุกคนมาดื่มคนละอีก”
ที่นี่มีถ้วยไม่มากนักสําหรับทาส ไม่มีความสนใจมากนักโดยปกติทุกคนกินเหมือนกัน ดังนั้น หลังจากเต่าหยูส่งออกไป คนที่รับช่วงต่อจะรีบคว้าไป และคนอื่น ๆ อดใจรอไม่ไหวที่จะคว้ามันไว้
ทาสที่ได้รับไวน์เป็นเพียงแค่จิบ และยังไม่ได้ลิ้มรสมัน และไวน์ก็ถูกนําออกไป หากไม่มีเต่าหยูยืนอยู่ที่นี่ คนเหล่านี้อาจต่อสู้เพื่อไวน์นี้จริงๆ
เต่าหยูมองไปที่ทาสที่คว้าไวน์ และพูดออกมาเพื่อหยุดยั้งพวกเขาจากการแย่งชิง ตรวจสอบให้แน่ใจว่าทุกคนมีการดื่มอย่างน้อยหนึ่งอีก
ไม่มีใครสังเกตเห็น ความรุนแรงและหมอกควันที่ส่องประกายในดวงตาของเต่าหยู
” พรวด!”
เหยือกที่ก้นตกลงและกระแทกกับพื้น และทาสที่ถือเหยือกได้กุมลําคอของเขา ทําเสียง “ดัง เอื้อก” ออกมาเลือดไหลออกจากในปากขาดูเหมือนจะไม่ยอมเชื่อฟังไร้เรี่ยวแรง หลังจากไม่กี่ก้าวเขาก็ล้มลงกับพื้น
ทาสคนหนึ่งล้มลง และบางคนตอบโต้ว่าไวน์ที่พวกเขาเพิ่งกินมีปัญหา แต่มันก็สายไปแล้ว
เต่าหยูยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างเงียบ ๆ มองดูแต่ละคนล้มลง และหยุดหายใจทาสที่กระอักเลือดออกมาและตะเกียกตะกายไปทางเต่าหยู เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ ดูเหมือนจะลากเต่าหยูไปด้วยกันเพื่อไปสู่ขุมนรก แต่โชคไม่ดีช่างน่าเสียดายที่แขนไม่ได้แตะเท้าของเต่าหยูไม่สามารคลืบคลานต่อไปได้และไร้สุ่มเสี่ยงที่จะเอ่ย
เต่าหยูตะโกนและหัวเราะ เตะและเตะอีกครั้ง เห็นคนไม่ตอบสนอง ควรจะตายแล้ว อย่างไรก็ตามเขาไม่สบายใจ คนที่ถูกวางยาพิษนอนที่พื้นเขาวางเท้าของเขาเหยียบไปที่หน้าอก และทํากระดูกหน้าอกหัก และตัดสินใจว่าไม่มีใครรอดชีวิตได้ นี่คือหนทางไปสู่ทางออก ควรมียามที่ไม่ได้มาที่นั่นดูเหมือนว่าจะมีทาสอีกคน? อีกไม่นานเขาจะต้องตาย เขาจะไม่ยอมให้ใครก็ตามรู้ความ ลับที่นี่ แม้แต่นกที่เขาขี่มาจากเมืองหินขาวได้ให้หยุดลงที่สถานที่หนึ่งและส่งนกกลับไปเขาเดินไปด้วยตัวเอง และจะไม่ปล่อยให้นกติดตาม
ก่อนที่เต่าหยูจะเลือกทาสเหล่านี้ และส่งพวกเขาจากไป แต่เพื่อซ่อมแซมวังใต้ดิน และแบกหินเขาจะไม่ต้องการเสี่ยงชีวิตของตัวเขาเองอีกครั้งเพื่อสัมผัสกับเมล็ดนิวเคลียสทุกวัน มันจะทําให้ถึงตาย เมื่อขโมยเมล็ดนิวเคลียสแขนเกือบจะหายไป และเป็นธรรมดาที่เขาไม่ต้องการลองอีกเป็นครั้งที่สอง เมื่อเจ้าไม่ต้องการตาย ให้คนอื่นตายแทน วันนี้โครงการเหล่านี้ได้เสร็จสมบูรณ์ในขั้นต้นและทาสเหล่านี้ไม่จําเป็นต้องอยู่อีกต่อไป
หากมีความต้องการในอนาคต จากนั้นส่งคนกลุ่มอื่นมา มีทาสจํานวนมากในทะเลทราย โดย เฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่วุ่นวายนี้เต่าหยุไม่ได้สนใจเกี่ยวกับชีวิตและความตายของทาสเหล่านี้ แม้ว่าเต่าหยูนั้นจะเป็นทาสแต่ก็ไม่ได้ดูเหมือนทาสคนอื่น ๆ
เมื่อเต่าหยไปที่ทางออกและมองหา ฉาวซวนออกมาจากความมืด และมองดูคนสามสิบคนที่ไร้ลมหายใจบนพื้นคิดว่า : เต่าหยูนั้นช่างโหดเหี้ยมจริงๆ
สายตาถอนกลับมาจากผู้คนบนพื้นและฉาวชวนเดินไปที่เมล็ดนิวเคลียสนั่น
มีประกายแสงอยู่รอบตัว เขาไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือไม่ ฉาวชวนรู้เสมอว่า ประกายที่นี่สว่างกว่าที่อื่นๆถึงแม้ว่ามันจะเป็นประกายแสงที่เปล่งประกายแบบเดียวกัน สิ่งที่วางไว้ที่นี่จะเป็นผู้ชนะ
เมื่อสัมผัสถึงสัญญาณอันตรายจากเซลล์ทุกเซลล์ในร่างกาย ฉาวซวนมองดูวัตถุขนาดเล็กที่วางอยู่กลางกองหิน สิ่งที่ถูกซ่อนจากเต่าหยูนั้นเป็นสิ่งที่พิเศษอย่างแน่นอน
หัวใจของฉาวชวนกําลังเต้นกระหน่ํา มันเป็นความจริงหรือไม่ ที่มันเกี่ยวข้องกับโลหะ?
ยิ่งเขาอยู่ใกล้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่แขน และรู้สึกแสบร้อนบนใบหน้าของเขาไม่ ไม่ใช่ทุกที่ที่จะรู้สึกเจ็บปวดอย่างนี้ ฉาวซวนเปิดเสื้อผ้าที่ปกคลุมด้านนอกเผยให้เห็นเสื้อผ้าคราบแมลงที่สวมใส่ใกล้กับร่างกาย
มันคือคราบหนังของหนอนตัวใหญ่ที่ได้มา เมื่อเขาตามไปที่ภูเขาอินทรี ณ เวลานี้ ที่ซึ่งคราบผิวหนังหนอนเหล่านี้ปกคลุม ไม่มีอาการปวดแสบร้อน
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ฉาวซวนรีบถอดเสื้อหนังที่เขาใส่อย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เก็บสิ่งของเดินทางค่อยพูด จะไม่ทิ้งสิ่งนี้ไว้กับเต่าหยู
รีบไปอย่างรวดเร็ว ฉาวชวนห่อหุ้มวัสดุโลหะชิ้นไม่ใหญ่ไว้อย่างมิดชิดด้วยเสื้อคราบหนอน ห่อ พันสองสามรอบ และไม่เปิดเผยรอยแยกใด ๆ ความรู้สึกแสบซ่านนั้นหายไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากห่อ ฉาวชวนใส่สิ่งต่าง ๆ ลงในกระเป๋าหนังสัตว์ ซ่อนอยู่ในร่างกาย เนื่องจากผิวหนังคราบของแมลงสามารถลบล้างวิกฤตนี้ได้เป็นอย่างดี จึงไม่เป็นอันตรายที่จะนํามันเข้ามาใกล้หลังจากหลบซ่อนฉาวชวนกระโดดเบา ๆ แล้วหันไปหาก้อนหินก้อนใหญ่เพื่อซ่อนตัว
ภายในไม่กี่วินาทีหลังจากการหลบซ่อนของฉาวซวน เต่าหยูก็รีบวิ่งไป เขาไปที่ทางออกและต้องการที่จะฆ่าทาสที่นอนหลับ แต่พบว่าบุคคลนั้นไม่ถูกต้อง ลองดูให้ละเอียดอย่างระมัดระวังมีข้อสงสัยมากขึ้นในหัวใจของเต่าหยู ทาสไม่เหนื่อยเกินไปที่จะหลับ เป็นไปได้ว่าจะประสบกับสิ่งที่ไม่ดี! ยิ่งกว่านั้น เต่าหยูก็รู้สึกได้ถึงการหายไปของเมล็ดนิวเคลียส ภายในขอบเขตของพระราชวังใต้ดินแห่งนี้ ภัยคุกคามที่เกิดจากเมล็ดนิวเคลียสเขาสามารถสัมผัสได้โดยธรรมชาติ และเมื่อภัยคุก คามนี้หายไปในทันที มันจะต้องเกิดเหตุทางด้านเมล็ดนิวเคลียส!
หลังจากสังหารทาสแล้ว เต่าหยูก็รีบกลับไปดู และมันแน่นอนว่า สถานที่ที่เมล็ดนิวเคลียสถูก วางไว้ในตอนแรกนั้น ว่างเปล่าและไร้เงารอบๆ
เต่าหยูกําลังจ้องมอง และมองดูอย่างไม่น่าเชื่อ เส้นเลือดดําสีเขียวโผล่บนหน้าผากของเขากระตุกอย่างรุนแรง ดวงตาของเขาเป็นสีแดงก่ํา และแผดเสียงคํารามโกรธ ภายใต้ความโกรธแค้นเต่าหยุไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใด ระบายอารมณ์ด้วยฝ่ามือที่กระแทกไปบนเสาหิน มีรอยฝ่ามือที่ชัดเจนปรากฏขึ้นในสถานที่ที่การโจมตีเกิดขึ้น ในเวลาเดียวกันเสาก็แตกร้าวชัดเจนเช่นกัน .
พระราชวังใต้ดินทั้งหมดสั่นสะเทือนและมีก้อนหินและฝนตกลงมาจากด้านบน
