ตอนที่ 355 : เป็นไปได้มั้ยที่จริงๆ แล้วเขาเป็นหมอผี?
สําหรับผู้ที่แข็งแกร่ง ทุกคนมักจะกลัวอยู่เสมอ และค่อย ๆ คุ้นชิน เพราะฉาวซวนนั้น สวมผ้าที่ขาดรุ่งริ่งและดูน่ารังเกียจเล็กน้อย
เมื่อดวงอาทิตย์ใกล้กับเส้นขอบฟ้า ฉาวซวนในที่สุดก็เห็นสถานที่ที่เผ่ามาคาอยู่
กําแพงที่สร้างด้วยหินแยกเผ่ามาคาออกจากภายนอก เมื่อมองจากที่สูง เจ้าจะเห็นบ้า นหินด้านใน แม้ว่ามันจะไม่สูง แต่ก็ยังมีความเป็นระเบียบ บางบ้านก็ใช้หินล้อมรอบสนาม
สําหรับหว่านฟู่ที่นําคนแปลกหน้ากลับมา ผู้คนในเผ่ามาคาไม่ได้ตั้งใจที่จะใส่ใจกับมัน มันเป็นเพียงผ้าขี้ริ้วห่อตัวของฉาวซวนและสัตว์สองตัว มันเป็นผลกระทบที่ขัดแย้งกันมากเกินไป ผู้ที่เห็นฉากนี้ได้แต่มองพวกเขาให้มากขึ้น บุคคลนี้คือใคร? มันแปลก
ฉาวซวนได้รับข้อมูลมาเป็นที่เรียบร้อยแล้วกับชนเผ่าที่นี่ ไม่มีสัญลักษณ์ของชนเผ่าที่ ผูกพันอีกต่อไป พวกเขายังมีความเชื่อ แต่ส่วนใหญ่เป็นเพียงการค้ําจุนทางจิตวิญญาณ ไม่ใช่แหล่งที่มาหลักของความแข็งแกร่ง หากคนแปลกหน้าได้รับการยอมรับจากครอบครัวบางครอบครัวในเผ่า ตราบใดที่มันไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเผ่าก็สามารถเป็นที่ยอมรับของเผ่า และกลายเป็นส่วนหนึ่งในพวกเขา
ยิ่งใกล้กับชนเผ่ามาคา ความสงสัยในหัวใจของฉาวซวนยิ่งมากขึ้น เขาไม่รู้สึกถึง เมล็ดเพลิงที่ลุกโชนในเผ่ามาคา
ถัดมาเป็นเรื่องของหลุมไฟ ฉาวซวนรู้เพียงว่าในชนเผ่ามาคามีหลุมไฟ บางทีอาจเป็น ประเพณีที่บรรพบุรุษส่งต่อลงมา และมันจะถูกนํามาใช้เมื่อทําพิธี แต่อย่างไรก็ตาม ไม่เหมือนกับ เผ่าที่ฉาวชวนรู้จักมาก่อน ไม่มีเมล็ดเพลิงในหลุมไฟของเขา
ไม่เพียงแต่เผ่ามาคาเท่านั้น หว่านปู่บอกกับฉาวซวนว่า นี้คือความเป็นจริงเช่นเดียว กับของชนเผ่าอื่น ๆ ส่วนเปลวไฟ บรรพบุรุษจะกล่าวถึงเมื่อพวกเขาบอกเล่าเรื่องราวให้กับรุ่นเยาว์ อย่างไรก็ตาม การที่เปลวไฟหายไป ไม่มีใครสามารถพูดได้อย่างชัดเจน หนึ่งประโยคเปลี่ยนแปลงไปมากมายหลายอย่าง เพราะพวกเขาไม่แน่ใจ นานเกินไป พวกเขาไม่มีทางรู้
มีคนชราสองคนและครอบครัวของน้องชายที่อาศัยอยู่ด้วยกันกับหว่าน หว่านฟู่น้องชายของหว่านฟู่ไม่ได้ติดตามไปเก็บรวบรวมน้ําค้าง ให้ติดตามทีมอื่นเพื่อค้นหาน้ํา ในทิศทางอื่น แต่น้ําผลไม้แห้งกลับมาบ้าง ไม่นับว่าเป็นความล้มเหลวเมื่อกลับมา
ฉาวซวนอาศัยอยู่ชั่วคราวในชนเผ่ามาคา นอกจากนี้เขายังพูดกับหว่านฟู่ว่า ตัวเขา พักอยู่ครู่หนึ่ง และจะออกเดินทางในอีกไม่กี่วัน
หว่านฟู่ไม่มีอารมณ์ที่ดีเหมือนพี่ชายของเขา เมื่อเขาเห็นฉาวซวน เขาก็ตรวจสอบฉา วซวนด้วยสายตาที่สุขุมและรอบคอบ ราวกับว่าเขากําลังมองคนที่มีเจตนาไม่ดีแม้ว่าฉาวซวนที่นําสัตว์ร้ายสองตัวมายังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงทัศนคติของเขา
เศษผ้าเช่นผ้าขี้ริ้วของฉาวซวนก่อให้เกิดความไม่พอใจต่อหว่านฟา แล้วจากนั้นเขา ก็เห็นการใช้งานมีดหินของฉาวซวน หว่านฟู่ยิ่งดูถูก คนคนนี้ใช้มีดหินจริง ๆ ! ไม่น่าแปลกใจที่มีผ้าขี้ริ้วเพียงอย่างเดียว ที่ไม่รู้ว่าพวกมันได้ถูกสวมใส่มานานแค่ไหน มีดหินนั่นคือสิ่งที่ปู่ของของเขาใช้ มันมีความสามารถเล็กน้อยในเผ่า และหลายคนมีมีดโลหะ ในสายตาของบางคนเช่นหว่านฟู่ ฉาวซวนเป็นเหมือนผียากไร้ตนหนึ่งที่ทรงพลังมาก
หว่านฟู่ปรากฏตัวต่อหน้าฉาวซวนเพื่อโบกดาบสองคมที่มีรอยขีดข่วน ไม่เพียงแต่น องชายหว่านฟู่ แต่ชนเผ่ามาคาส่วนใหญ่มีอาวุธโลหะในมือ หรืออาวุธที่ประกอบด้วยไม้และเขาสัตว์รวมกับอาวุธที่ทําจากโลหะ และอาวุธหินบริสุทธิ์ ยกเว้นคนชราบางคน นักสู้หนุ่มไม่มีใครใช้มัน
แน่นอนว่าบางคนคิดว่าตัวเองนั้นฉลาด เห็นมีดหินพิเศษของฉาวซวน เขาพูดตีความ ประมาณว่า “ดูเจ้าน่าสงสารช่วยเจ้าสักครั้ง” ตัวเองต้องการนํามีดขึ้นสนิมไปแลกเปลี่ยนมีดหินของฉาวซวน แน่นอนสีหน้าฉาวซวนไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแค่มองหน้ากันอย่างใจเย็น ดูอีกฝ่ายอึดอัดและจงใจยอมแพ้และหนีไป
แม้ว่าดวงตาของฉาวซวนจะสงบ แต่ผู้คนที่เผชิญหน้ากับฉาวซวนมีความรู้สึกเหมือน หายใจไม่ออก คล้ายเหมือนกับว่ามีมือขนาดใหญ่ปกคุมอยู่บนหัว ทันใดนั้นก็ได้ปัดออกไปเช่นกัน
ทัศนคติของหว่านฟู่นั้นดีมาก เขาหยิบเสื้อผ้าชุดเก่าที่สภาพดีของเขาออกมา และนํา มาให้ฉัยล้วยเปลี่ยนขนาดให้ฉาวซวนสวนใส่พวกเขาไม่มีผ้าใหม่ และแน่นอนไม่มีเสื้อผ้าใหม่
ฉาวซวนไม่สนใจว่าสวมใส่ชุดเก่า ดีกว่าผ้าขี้ริ้วบนร่างกาย
การกินอาหารของฉาวซวนนั้นปริมาณมาก หนึ่งในสองสัตว์ร้ายที่เขาล่านั้น หนึ่งนั้น ให้ครอบครัวหว่านฟู่ อีกตัวหนึ่งกินเอง เขากินเพียงวันเดียว ในวันที่สองเขาต้องออกไปเพื่อทําการล่าสัตว์ ทุกวันเขาจะออกไปล่าสัตว์ภายนอกเพื่อตัวเขาเองยังจะแบ่งและมอบมันให้กับครอบครัวหว่านฟู่
เนื่องจากการเคลื่อนไหวที่บ่อยครั้งของเขา บางคนที่ตอนแรกไม่ชอบฉาวซวน เริ่มคิด อย่างรอบคอบ โดยเฉพาะเด็กสาวของเผ่ามาคา ความถี่ในการเดินไปที่ประตูบ้านของหว่านฟู่นั้นสูงขึ้นมาก และบางคนแต่งตัวทุกวันไปดักหน้าฉาวซวนเพื่อพูดคุยอีกสักสองสามคํา หากเจ้ากําลังมองหาผู้เชี่ยวชาญการล่าสัตว์เช่นนี้ พวกเขาจะไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการอดอาหารตลอดชีวิต
เมื่อเห็นว่าความนิยมในตัวฉาวซวนเพิ่มขึ้น ทําให้คนหนุ่มสาวของเผ่ามาคายั่วยุปลุ กบันฉาวซวนมากขึ้น ฉาวซวนใช้กลยุทธ์ทําการเพิกเฉยเป็นส่วนใหญ่ หากหลีกเลี่ยงไม่ได้ก็จัดการซะ นักรบสัญลักษณ์ระดับสูงในเผ่านี้มีไม่มากนัก คนหนุ่มสาวส่วนใหญ่เป็นนักรบสัญลักษณ์ระดับกลาง เช่น หว่านฟู่ ฉาวซวนไม่สนใจที่จะรังแกคนเหล่านี้
หลังจากเข้าใจถึงความแข็งแกร่งของฉาวซวน จํานวนผู้ที่ท้าทายก็ค่อยๆ ลดลง กลับ กัน เป็นสมาชิกระดับสูงของชนเผ่ามาคา สําหรับผู้ที่มีความสามารถ แน่นอนพวกเขาเต็มใจที่จะรั้งให้อยู่ พวกเขารู้ว่าฉาวซวนอยู่เพียงชั่วคราว พวกเขาส่งคนมาชักชวนให้ฉาวซวนพักอยู่ต่อเป็นประจํา สัญญากับผลประโยชน์บางอย่างเช่นกัน น่าเสียดายที่ฉาวซวนไม่สามารถเปลี่ยนใจได้ เหตุนี้พวกเขาจึงเสียใจเป็นเวลาหลายวัน
เนื่องจากการอยู่อาศัยชั่วคราวของฉาวซวน ทําให้สภาพความเป็นอยู่ของครอบครัว หว่านฟูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ผู้สูงอายุและเด็ก ๆ ที่บ้านดูเหมือนจะมีสภาพจิต คนนี้ไม่สามารถช่วยพวกเขาได้ หินฝนในมือของเขาไม่มีประสิทธิภาพในการกลั่นน้ําในที่แห้งแล้ง
อย่างไรก็ตาม น้ําที่เก็บรวบรวมครั้งที่แล้วของหว่านฟู่ สามารถเก็บไว้ได้สิบวัน หลัง จากผ่านไปสิบวัน ทุกอย่างจะเรียบร้อย
การได้เห็นพรสวรรค์ของฉาวซวนในวันนี้ หว่านฟู่ยังต้องการที่จะตอบแทน ไม่คาด หวังว่าจะเป็นพระคุณมากน้อยแค่ไหน เขากลับได้รับผลประโยชน์มากมายจากอีกฝ่าย แต่เขาสามารถช่วยฉาวซวนได้ไม่มาก โดยเฉพาะเมื่อฉาวซวนถามเกี่ยวกับบางสิ่ง เขาจะพยายามทําให้ดีที่สุดเพื่อค้นหาสิ่งที่เขารู้ ถ้าเขาไม่รู้เขาจะถามคนอื่นๆ สิ่งนี้ช่วยฉาวซวนได้มาก
ในวันนี้ ฉาวซวนอาศัยอยู่ในเผ่ามาคาเป็นเวลาสิบวัน เขามีความเข้าใจเบื้องต้นเกี่ยว กับสถานที่นี้ และไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ที่นี่ต่อไป
ไปที่ประตูบ้าน ฉาวซวนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
“เฮ้ ฉาวซวน เจ้าไม่ออกไปวันนี้เหรอ?” เมื่อหว่านฟู่ที่เพิ่งตื่นขึ้นมาเห็นว่าฉาวซวนไม่ ได้ออกไป เขาถามอย่างประหลาดใจ
ในช่วงเวลานี้ฉาวซวนจะออกไปทุกเช้า และเมื่อเขากลับมาจะเป็นช่วงพระอาทิตย์ บ่ายคล้อย หว่านฟู่คุ้นเคยกับมัน พวกเขาคิดจะออกไปล่าสัตว์ และพวกเขาจะไม่ออกไปทุกวัน มันเป็นกรณีพิเศษ เช่นนั่นเอง นักรบที่แท้จริงนั้นแตกต่างจากคนอื่น
มองดูฉาวซวนที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า หว่านฟู่จําสิ่งที่ฉาวซวนพูดเกี่ยวกับฝนกับพวกเขาเมื่อประมาณ 10 วันก่อน ไปที่ประตูแล้วมองไปที่ท้องฟ้า
ดวงอาทิตย์ยังคงลอยสูง มีเมฆที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า แต่ในที่นี้ บางครั้งเมฆไม่ได้หมายความว่าฝนจะตก ไม่มีประโยชน์ที่จะเห็นรูปทรงก้อนเมฆ และบางครั้งแม้แต่เมฆก็ม้วนกลิ้ง ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ท้องฟ้าจะสดใสอีกครั้งในไม่ช้า
“ข้าจะไปวันนี้ ขอบคุณสําหรับการต้อนรับที่ดีเสมอมา “ ฉาวซวนหันมาและพูด
” ห่ะ? นี่จะไปแล้วเหรอ? “ ฉุ่ยล้วยยังเผยสีหน้าที่ประหลาดใจ เธอรู้ถึงการเปลี่ยนแป ลงในครอบครัวในช่วงเวลานี้ ตอนนี้ยังมีเนื้อสัตว์จํานวนมากในบ้านที่ยังไม่ได้กิน มันแขวนอยู่ข้างนอกและทําให้แห้ง หลายคนอิจฉาเธอและครอบครัวของเธอ น่าเสียดาย สิ่งเหล่านี้กําลังจะจากไป นอกจากนี้ คนเช่นนี้จะไม่ถูกขังอยู่ในสถานที่ห่างไกลเช่นชนเผ่ามาคา แม้ว่าเขาจะไปที่เมือง หรือไปที่ชนเผ่าใหญ่เหล่านั้น และยังสามารถจากไปได้อย่างง่ายดาย
เมื่อฉาวซวนมาเขาไม่ได้ทําอะไรมากมาย เมื่อเขาจากไปเขาก็ไม่ได้นําอะไรไปมาก สิ่งที่ชัดเจนที่สุดคือการเปลี่ยนเสื้อผ้า มันดูไม่น่าอับอาย
เมื่อฉาวซวนจากไป เขาได้พบกับทีมเดินทางไกลของเผ่ามาคาที่กลับมาจากข้างนอก ทีมนี้ไปยังสถานที่ที่ไกลออกไปเพื่อทําการค้า และช่วยให้เผ่านําบางสิ่งบางอย่างกลับมา อาวุธโลหะ นอกจากนี้ยังมีผ้าใหม่ๆ และสิ่งอื่น ๆ
ภายในทีมเดินทางไกลนั้น มีนักรบสัญลักษณ์ระดับสูงสามคนซึ่งเป็นชายวัยกลางคนส องคนระดับนั้นสูงกว่า อย่างไรก็ตาม ฉาวซวนไม่กลัวพวกเขา ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาได้ออกไปแล้ว ไม่ได้มองไปดูทีมนี้ อย่างไรก็ตาม ผู้คนในทีมเห็นฉาวซวนคนแปลกหน้า และกวาดสายตามองไปอีกสองสามครั้ง
หว่านฟู่ส่งฉาวซวนออกจากเผ่า และเดินกลับไป
” หว่านฟู่ คนนั้นคือใคร?” ในทีมเดินทางไกลมีคนที่คุ้นเคยกับหว่านฟู่ และพวกเขา ถามเมื่อพวกเขาเห็น
“โอ้ เขาคือฉาวซวน เขาช่วยข้าและนุ่ยล้วย ได้อาศัยอยู่ในบ้านของเราเป็นเวลาสิบวัน เขามีพลังมากสามารถออกไปล่าสัตว์ทุกวัน! ” หว่านฟู่พูดถึงเรื่องต่าง ๆ ของฉาวซวน เมื่อเขาได้พบสหายที่คุ้นเคย มีคําพูดของหว่านฟู่เพิ่มขึ้น เขาอธิบายสถานการณ์ของฉาวซวนในตอนแรก และเพิ่มเติมบางคําเพื่อขัดเกลามันเพิ่มความสนใจของผู้ฟัง
“ว้าว แข็งแรงขนาดนั้น?!”
“ใช้ใช่! ทรงพลังมาก! “ หว่านฟู่พยักหน้าอย่างแรงทุกครั้งที่เขาพูดแบบนี้ หลายคนไม่ เชื่อ กล่าวว่าเขาพูดเกินจริงมากไป อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้พูดเกินจริง ทั้งหมดที่กล่าวมาคือความจริง
บางคนในทีมที่กลับมาได้ยินคําพูดของหว่านฟู่ พวกเขารู้สึกเช่นเดียวกับทุกคน มีเพีย งสามคะแนนในคําพูดของหว่านฟู่ อย่างน้อยที่สุดก็เป็นเพียงห้าคะแนน คนหนุ่มสาวในเผ่ามักพูดเกินจริง
อย่างไรก็ตาม ผู้นําในทีมได้ยินมากขึ้นและคิดเกี่ยวกับมัน ชายชราผู้มีชีวิตชีวามองไป ที่คนที่อยู่ข้างๆ เขา และพูดว่า “ข้ารู้สึกบางอย่าง ถึงวิธีนี้ในการเคลื่อนย้ายก้อนหินขนาดใหญ่ และจัดการสัตว์ร้าย รู้สึกคุ้นเคยหรือไม่? ”
“ข้าด้วย ข้าเองก็จําไม่ได้ว่าข้าได้ยินที่ไหน” คนที่อยู่ถัดจากชายชราก็พูด
“ มีความรุนแรงมากและหยิ่งยโส ข้าเคยได้ยินอย่างแน่นอน น่าจะเคยได้ยินคนพูด มาก่อนครั้งที่ไปที่เมือง?”
สามคนที่อยู่ในอันดับสูงสุดของทีมพูดอย่างนั้น คนอื่นจะไม่พูดมาก ไม่ว่าพวกเขาจะ คิดยังไงก็ตาม พวกเขาจะไม่หักล้างคําพูดของผู้อาวุโสทั้งสาม
เงียบไปครู่หนึ่ง ชายชราถามหว่านฟู่ ” ข้าได้เห็นเขาพูดกับเจ้าก่อนที่เขาจะจากไป เขาพูดว่าอย่างไร?”
หว่านฟู่ดูเคอะเขิน นี่คือผู้นําเผ่าในปัจจุบันซึ่งเป็นญาติของเขา ซึ่งมีสถานะสูงมากใน เผ่า และได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพ
เมื่อเห็นคําถามนี้ หว่านฟูก็กล่าวอย่างจริงจัง และตอบว่า : “เมื่อสิบวันก่อน ตอนที่เราออกไปข้างนอกเก็บน้ําค้าง ฉาวซวนบอกว่าฝนจะตกในตอนบ่าย ตอนนั้นเขาเตือนข้า ให้เติมเนื้อสัตว์ในบ้าน ล้างภาชนะขนาดใหญ่ให้แห้ง และรอรับน้ํา ”
เมื่อเสียงของหว่านฟูลดลง มีคนหนุ่มสาวสองสามคนที่อดใจไม่ได้ และหัวเราะออกมาดัง ๆ
“ฮะ! เจ้าเชื่อเช่นนี้ เขาคิดว่าเขาเป็นใคร?หมอผีรี? ”
ที่นี่ บางคนไม่ได้เรียกรวมกันว่า “แม่มด” แต่เนื่องจากเพศชาย ชายเรียกหมอผี ผู้ หญิงเป็นแม่มด ชื่อของพวกเขาแตกต่างกัน
“เป็นเจ้า จะตกอยู่ในสถานการณ์นี้หรือ?”เกิดที่ด้านนอกไม่ทราบว่าเผ่าอยู่ที่ไหน?” เต็มไปด้วยการโกหก! แย่มาก! ! “มีคนพูดออกมาแล้ว
“ ข้าควรทําการต่อสู้และโยนมันออกไป”
“ มันจะเป็นหว่านฟู่ที่เจ้านั้นเชื่อ มีอายุเท่าไหร่ ถูกหลอกลวงได้ง่าย”
คนหนุ่มสาวพูดประโยคหนึ่งกับข้า แต่คนที่มีสถานะสูงสุดในเผ่าทั้งสามคน ยังไม่ได้ พูดอะไร ดูเหมือนจะครุ่นคิด
ในขณะที่ชายชรายิ้มอย่างสบายๆ : “ข้าอาจจะต้องคิดให้มากกว่านี้ ดี ทุกคนต้องขน ย้ายสิ่งต่าง ๆ กลับไป “
หว่านฟู่ตั้งใจที่จะปกป้องฉาวซวน แต่หัวหน้าทีมกําลังพูด และสามารถเพียงกลืนคํา พูดที่จะปกป้องได้เท่านั้น แต่หลังจากกลับไป หว่านฟู่และฉุ่ยล้วยก็รีบล้างหม้อและเหยือกที่มีในบ้านของพวกเขาอย่างรวดเร็ว
ยามเที่ยงวันก็ค่อยๆ ผ่านไป
คนหนุ่มสาวที่กลับไปยังเผ่าในทีมเดินทางไกล กําลังคุยโวเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาได้เห็น และได้ยินเกี่ยวกับการเดินทางครั้งนี้ ผู้อาวุโสกําลังสรุปการเดินทางในห้อง
ดังกึกก้อง —
สายฟ้าดูเหมือนจะเผยตัวออกจากระยะไกล
ทั้งคนหนุ่มสาวที่คุยโม้ข้างนอก และผู้อาวุโสที่คุยกันในบ้าน ล้วนแต่ทําการเคลื่อนไหว ชนเผ่ามาคาที่เหลือก็หยุดงาน และวิ่งออกไปดูท้องฟ้า
ดวงอาทิตย์ที่แผดเผาบนท้องฟ้า ณ จุดนี้ มันกําลังถูกบดบังจากก้อนเมฆที่รวมตัวกันอ ย่างรวดเร็ว ลมก็กรรโชกแรง และเมฆเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในอัตราที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า ที่หนาทึบเช่นขบวนกองทัพ
ดังกึกก้อง
เสียงฟ้าร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ
ครั้งนี้มันไม่เหมือนฝนตก แต่ก็มีฝนตกจริงๆ
“เร็วและเร็ว! ล้างภาชนะที่บ้าน! “มีคนตะโกน
“โอ้ ครอบครัวของข้ามีของใส่ทุกอย่าง!”
“ตอนนี้เรามาจัดการก่อน และกําจัดมันให้เร็วที่สุด!”
“มีอะไรอยู่ข้างใน?”
“ทั้งหมดเทมันออกมา! เร็วเข้า!! “
สภาพอากาศที่นี่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครรู้ว่าฝนนี้จะผ่านไปนานแค่ไหน หากพลาดมัน เจ้าจะเสียใจอย่างแน่นอน
ติ้งติ้ง!
วางไว้ วางไว้!
เม็ดฝนเท่าเมล็ดถั่วกระแทกลงบนพื้นดิน สาดฝุ่นกระจายจํานวนมาก
ท้องฟ้าไม่ชัดเจนอีกต่อไป มันมีเมฆมาก หนาและน่ากลัว
ในไม่ช้า เม็ดฝนก็หนาแน่น ช่างงดงาม เหมือนมีคนเทน้ําลงมาจากบนท้องฟ้า
เด็ก ๆ กรีดร้อง ร่างกายเปลือยเปล่าและเท้าเปล่า และพวกเขาก็ร้องเพลงอยู่ข้างนอก
เช่นเดียวกับชายหนุ่มที่กําลังนั่งอยู่ที่ประตูบ้านและคุยโม้เรื่องเพื่อนของเขา เขาก็มอง ท้องฟ้าอย่างน่าเบื่อ และพิมพ์: “มันกลายเป็นจริง!”
ผู้อาวุโสที่พูดคุยกันในบ้าน โดยเฉพาะชายชรา พวกเขาทั้งหมดมีความคิดเดียวกัน คนๆ นั้นกล่าวถูกต้องจริงๆ!
เป็นไปได้ไหมที่ชายคนนั้นเป็นหมอผีจริง ๆ ?!
โดยเฉพาะผู้ที่เคยชักชวนฉาวซวนให้อยู่ต่อ ตอนนี้รู้สึกเสียใจ เสียใจมาก! ชนเผ่ามา คาของพวกเขายังมีข้อบกพร่อง แต่เหมือนกับที่เป็นจริง ก็มีคนทั้งสูงและต่ําคละกันไป(คนหลายประเภท) ถ้าหากหมอผีของชนเผ่าจะไปที่เมือง ต่างไม่กล้าพูดว่าตัวเองเป็นหมอผี ความสามารถนั้นต่ําเกินไป พูดออกมาแล้วจะทําให้พวกแม่มดในเมืองหัวเราะเยาะได้และผู้ที่สามารถทํานายเวลาที่ฝนตกเมื่อสิบวันที่แล้ว มีพลังมากกว่าแน่นอน ถ้าพวกเขาสามารถรั้งคนไว้ได้
ในเวลานี้ ฉาวซวนได้ละทิ้งเผ่ามาคาที่อยู่ไกลออกไป
ต้นกระบองเพชรรอบ ๆ เพราะฝนตกนี้ รากที่อยู่ใต้ดินดูดซับน้ําที่ลงมาในที่สุด รอย พับรอยยับที่จมลึกลงบนลําต้น ก็บวมมากเพราะน้ําที่ดูดซึม พวกมันเป็นเหมือนเครื่องจักรที่ดูดกักเก็บน้ํา สะสมน้ําเหล่านี้ และเตรียมที่จะใช้ในวันที่สภาพอากาศแห้งแล้ง
ฉาวซวนเดินต่อไปขณะเช็ดน้ําบนใบหน้าของเขา มองท้องฟ้าพร้อมกับสายฟ้าและฟ้า ร้อง ยิ้มอ่อน และเดินต่อไปที่ละก้าวๆ
