ตอนที่ 363 : พูดถึงทาสคนแรก
ถ้าฉาวซวนต้องการมันอีก ถ้าเขาพูดอะไร ถึงแม้ว่าเขาจะต่อสู้ในทันที ชายชราถึงตายก็จะไม่เห็นด้วย และหนึ่งพันเมล็ดก็เป็นส่วนแบ่งสุดท้ายของเขาที่จะให้
“ข้าจะใช้สิ่งอื่น ๆ เป็นการทดแทน ตอนนี้ข้าไม่มีอะไรมากมายที่จะนําติดตัวมาด้วยข้าไม่สามารถมอบให้เจ้าได้ เอาอย่างนี้ ต่อไปหากเจ้ามีเวลา ไปเมืองหวางเฉิง แจ้งชื่อของข้า ต้องการอะไรข้าจะให้ ชายชรากล่าวและยื่นมีดทองแดงโค้งขนาดเล็กเหมือนกับมีดเคียวพับได้ให้ฉาวซวน “ สิ่งนี้สําหรับเจ้า หากว่าเจ้าไปเมืองหวางเฉิง สามารถหยิบสิ่งนี้ออกมาให้คนพาเจ้าไปหาข้า”
หวางเฉิง?
ฉาวซวนเงยหน้าขึ้นและหยิบมีด มองไปที่ชายชรา: “ชื่อของท่านเต็มๆ คืออะไร?”
“ผู้ชราจี่จือ!”
จี่? ฉาวซวนเคยได้ยินเรื่องนี้ มันเป็นแซ่หวาง เจ้าของทาสใหญ่ ชนชั้นสูงในหวางเฉิงคนส่วนมากล้วนแซ่จี่ คือตอนนี้เป็นนายทาสที่มีที่นามากที่สุด ราชาใช้แซ่จี่คือคนของตระกูลชนเผ่าขี่สืบทอดมา หลังจากนั้นชนเผ่าขี่และเผ่าใหญ่อีกห้าเผ่าก็รวมตัวกันทั้งหมด และ ‘จี่’ ก็เปลี่ยนเป็นเผ่าพี่และเป็นแซ่ที่คนส่วนใหญ่ใช้
เมื่อนานมาแล้วในดินแดนนี้ เผ่าต่าง ๆ ค้นพบการใช้ไฟแบบอื่น เผ่าบางเผ่ากลายเป็นเจ้าของทาส และก่อตั้งรัฐเมือง ส่วนอื่น ๆ ยังคงรักษาลักษณะของชนเผ่า
“ท่านกดขี่ทาสแรงงานจํานวนมากใช่หรือไม่?”ฉาวซวนนําข้าวที่ดีที่รับมาจากจี่จือลงในถุงหนังสัตว์และถาม
เนื่องจากเป็นเจ้าของทาสที่มีพื้นที่มากที่สุด จึงควรมีทาสจํานวนมากที่ทํางานภายใต้การควบคุมอย่างไรก็ตาม คําตอบของจี่จือนั้นไม่ได้เป็นเช่นนั้น
“ มีทาสมากมาย ท้ายที่สุด ข้ามีผู้คนมากมายที่จะต้องดูแล แต่มีทาสเพียงหนึ่งเดียวในการเป็นทาสแรงงานของข้า”เมื่อจู่จือพูดในครั้งนี้ เขารู้สึกภาคภูมิใจ
ทาสธรรมดากับทาสแรงงาน ก็คล้ายกับในเผ่าเขาเพลิง มีความแตกต่างในความสัมพันธ์ใกล้ชิด และสัตว์ต่าง ๆ ที่เก็บรักษาไว้ในเผ่าเขาเพลิง ฉาวซวนได้ยินบางอย่างระหว่างเดินทางไปตามถนน ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจเลยเรื่องนี้ แต่ มันน่าแปลกเล็กน้อยที่จี่จือมีทาสเพียงคนเดียว
“นั่นจะต้องเป็นทาสที่ทรงพลังมาก” ฉาวซวนกล่าว
“นั้นเป็นเรื่องธรรมดา ดินแดนสีเหลือง” เป็นทาสที่ดีมากและสามารถช่วยข้าดูแลทุ่งนาได้” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ จี่จือคิดถึงทาสของเขา
” ดินแดนสีเหลือง? ท่านให้ชื่อนี้กับคนอื่นได้อย่างไร? ” ฉาวซวนถาม
“นี่เป็นชื่อที่ดี ข้าตั้งให้มันเอง!” เกี่ยวกับคําถามของฉาวซวน จี่จือแสดงความไม่เห็นด้วยบนใบหน้าของเขา “ และใครบอกว่า “ดินแดนสีเหลือง” เป็นมนุษย์?”
“มันคืออะไร?” ฉาวซวนสงสัยใคร่รู้จริงๆ นายทาสใหญ่วัยชรา กดขี่ทาสในมือ และทาสเพียงคนเดียวไม่ใช่มนุษย์
จี่จือภูมิใจมากะ ”มอออ – -“
ฉาวซวน: “…มอออ วัว? ”
“ใช่เจ้าคิดว่าทาสตัวนี้ดีหรือไม่? ! เมื่อมันเป็นเพียงเจ้าตัวน้อยข้าทําให้มันเป็นทาส ข้ามีทุ่งนาขนาดใหญ่ที่อยู่ในความดูแลของมัน ” จี่จือเผยรอยยิ้มบนใบหน้าชราของเขา
” หากมีโอกาสอยากเห็นเป็นความรู้และประสบการณ์จริงๆ” ฉาวซวนกล่าว
เมื่อเขาพูดถึงทาสที่รักของเขา ความซึมเศร้าของชายชราก็กระจายหายไป ข้าคิดว่าดวงตาของเขาเหมือนประกายไฟฉายส่อง และรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ไม่เลือนหายไป ความสนใจจากเมล็ดข้าวทองพันถูกย้ายไปยังวัวของเขาเอง และจี่จือพูดมาก
“ข้าจะบอกเจ้า ฉาวซวน ถ้าเจ้าต้องการมีทาสในอนาคต ทาสคนแรกจะต้องใส่ใจเพราะทาสครั้งแรกน่าจะเป็นทาสที่ซื่อสัตย์มากที่สุด และมันก็เชื่อมโยงกับจิตสํานึกของเจ้า แม้ว่าทาสรายอื่นๆ อย่างดีกว่ามันก็ไม่แย่แต่พวกเขาจะเลวร้ายลงเล็กน้อย นี่เป็นเรื่องธรรมดาของการเป็นทาส ดังนั้นเจ้าของทาสอย่างเราจึงระมัดระวังเป็นอย่างมากในการเลือกทาสครั้งแรกบางคนถึงกับไม่เจอทาสที่น่าพอใจจนถึงวัยกลางคนที่ไม่จําเป็นต้องกดขี่ทาส” จี่จือยังคงพูดในหัวข้อของการเป็นทาส ด้วยการเห็นฉาวซวนช่วยเหลือเขามาก และเนื่องจากเขาพบพืชที่สงสัยว่าเป็นเมล็ดข้าวทองพัน เขาจึงอารมณ์ดีและพูดสิ่งนี้กับฉาวซวน
“ ในความเป็นจริง เจ้าของทาสหลายคนรู้เรื่องนี้ เผ่าของเจ้าอาจจะไม่ แน่นอน เผ่าของเจ้าไม่สนใจการทําให้เป็นทาสมากนัก ความเป็นไปได้ของการเป็นทาสที่ประสบความสําเร็จนั้นไม่มากในกรณีที่เจ้าไม่สามารถควบคุมมันได้” จี่จือกล่าว
เมื่อเขาได้ยินที่จี่จือบอก ใบหน้าของฉาวซวนประหลาดใจและถามว่า: “ ทาสคนแรกของการเป็นทาสสําคัญมากรึ?”
“ มันสําคัญมาก!” จี่จือที่จริงจัง
“ ท่านมีตัวเลือกที่ตัว?” ฉาวซวนถามอีกครั้ง
“ก็ไม่เลว!”
” ท่านเป็นทาสไม่ได้เหรอ?”
” ตลกร้ายนะสิ!”
จี่จือไม่ได้รู้สึกอยากตําหนิว่ากล่าวฉาวซวน: “เป็นทาสได้อย่างง่ายดายได้อย่างไร?! ครั้งหนึ่งบรรพบุรุษของพวกเรา ไม่รู้ว่าการทําให้เป็นทาสครั้งแรกนั้นพิเศษที่สุด ดังนั้นจึงไม่ได้ให้ความสําคัญกับมัน ดังนั้นการทรยศของทาสจึงมีมากขึ้น การเป็นทาสใช้แรงงานนําไปสู่ลักษณะและจุดแข็งของตนเองที่ถูกแยกย้ายกันไป และไม่ภักดีพอ ตระหนักไม่เพียงพอ ดังนั้น ทาสที่แพงอยู่ที่คุณภาพไม่ใช่ปริมาณ โดยเฉพาะทาสครั้งแรก ”
เมื่อรู้ว่าสถานการณ์ที่นี่แตกต่างจากในทะเลทราย ฉาวซวนไม่ได้ขออะไรเพิ่มเติมเพียงแค่ทาสคนแรก เขาไม่อยากบอกกับชายชราว่าเขามีทาสจริง ทาสตัวแรกที่ถูกกดขี่เป็นตัวด้วงที่ ผลักมูลบอล มันยังเป็นทาสแรงงานที่ทําการทดสอบ
ไม่แปลกใจเลยว่าด้วงสีน้ําเงินนั้นซื่อสัตว์มาก ฉาวซวนสามารถสัมผัสได้ถึงสภาพความเป็นอยู่ของตัวด้วงอย่างชัดเจน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่ามันกําลังทําอะไรอยู่ในตอนนี้ แต่เขามั่นใจได้เลยว่าไพลินกําลังมีชีวิตอยู่ได้ดีตอนนี้ แข็งแรงและแข็งแกร่ง ฉาวซวนไม่ต้องเป็นห่วงกังวลมากขึ้น
หลังจากพูดคุยกันมานาน จี่จือตระหนักดีว่าชนเผ่าไม่สนใจในการเป็นทาสและการทําให้เป็นทาส ไม่จําเป็นต้องสนใจ หลายเผ่ามักจะมีความพิเศษกว่า โดยเฉพาะพวกเผ่าใหญ่ ๆ กล่าวกันว่าการพบคนนอกเป็นเพื่อนร่วมทางก็ต้องการให้คนในเผ่าเพื่อทบทวนมันอีกครั้ง การตรวจสอบอาจไม่ได้รับการยอมรับในทันที
“เผ่าของเจ้าเป็นอะไรที่มากกว่านี้ เจ้ามาจากเผ่าไหน? “ จี่จือลืมถามคําถามนี้กับฉาวซวนเสมอ
” เผ่าเขาเพลิง? ” ฉาวซวนกล่าว ระหว่างทางไปกับจี่จือในการเดินทางครั้งนี้ จี่จือเคยได้กล่าวเกี่ยวกับชนเผ่าบางเผ่า หนึ่งในนั้นพูดถึงเขาเพลิง แต่ก็มีไม่มากนัก จี่จือมีความเข้าใจไม่มากนักต่อเผ่าเขาเพลิง ไม่ใช่ศัตรู แต่ความประทับใจไม่ดี ในเวลานั้น เมื่อเขาได้ยินจี่จือกล่าวถึงเผ่าเขาเพลิง ฉาวซวนมีความสุขมาก
“อะไรนะ ?!”เขาได้ยินคําตอบของฉาวซวน และเขาอดไม่ได้ที่จะแคะหู
”เขาเพลิง” ฉาวซวนกล่าวอย่างแสดงความเคารพลึกๆ
” คืนเมล็ดนับพันนั้นให้ข้า!” จี่จือกําลังจะคว้ามันไว้ “ไม่ใช่ว่าคนเขาเพลิง ออกล่า ไม่ใช่รึ ? เจ้าจะดูแลเมล็ดพันธ์นี้ได้อย่างไร? !”
แม้ว่าชนเผ่าเขาเพลิงไปที่หวางเฉิงน้อยลง แต่หนึ่งหรือสองครั้งที่ผู้คนสามารถทําให้คนจําได้ในความประทับใจของความเร่งรีบและคึกคัก คนเขาเพลิงมีความแข็งแกร่ง คนๆ หนึ่งสามารถจับหมีและโยนเล่น เป็นบุคคลที่มีความหยาบคาย มีความรุนแรง ทุกครั้งที่คนเขาเพลิงไปที่หวางเฉิง มักจะต่อสู้กับพวกขุนนาง ในขณะเดียวกันก็ถูกปฏิเสธการติดต่อสื่อสารโดยหกขุนนางระดับสูง อย่างไรก็ตาม หลายปีที่ผ่านมาผู้คนเขาเพลิงก็ออกมาน้อยลง เมื่อครั้งสุดท้ายที่พวกเขาเห็นคนเขาเพลิงคือตอนที่เขายังเด็ก ตอนนี้คนรุ่นใหม่อาจไม่ได้เห็นพวกเขา
“คนเขาเพลิงของเราทําได้!” ฉาวซวนชี้แจงให้เข้าใจ มีการปลูกสิ่งต่าง ๆ มากมายที่บันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ของเขาเพลิง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเติบโตในพื้นดินที่ไม่ดี
” ผายลม!”
จี่จือตอนนี้เสียใจเป็นอย่างมาก น่าเสียดายที่ให้เมล็ดข้าว
การปล้นที่ไม่ประสบความสําเร็จ จี่จือก็ยอมแพ้ แต่โชคดีที่เป้าหมายเขาไม่ได้อยู่ที่นี่เขาต้องกลับไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นพาผู้คนกลับไปขุดต้นข้าวทองพัน หวางเฉิงไม่ได้ไกลเกินไป
ไม่มีการมุ่งหน้าอีกต่อไป จี่จือแตกต่างกับฉาวซวน
“ใช่ ท่านจําได้ไหมเผ่าเขาเพลิงอยู่ที่ไหน?” ถามก่อนฉาวซวนแยกจากกัน
” ทําไม หลงทางเหรอ?” จี่จือห้ามใจทําเสียงหัวเราะแปลกๆ แต่เขาไม่ทราบตําแหน่งที่เฉพาะเจาะจงของชนเผ่าเขาเพลิง “ข้ารู้เพียงว่าในส่วนลึกของภูเขา มันควรอยู่ไกลจากที่นี่นิดหน่อย มองหามันด้วยตัวเจ้าเอง”
