ตอนที่ 371 : ข้าเหรอ? แน่นอนเขาเพลิง
ข้าพบปัญหาที่ข้าไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาได้อย่างไร และข้าไม่สามารถคิดวิธีแก้ปัญหาได้ ดังนั้นข้าจึงไม่มีอารมณ์ที่ดีในวันนี้ ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะออกมาข้างนอก และได้พบเจอกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ยังคงหลงทางอยู่ข้างนอกจนดึก
หวางยี่จดจําใครไม่ค่อยได้ คนในเผ่าที่เขาสามารถจําได้มีไม่เกินสองฝ่ามือ และเพ ราะปกติแล้วเขามักจะเข้ากับสหายเก่าที่รู้จักกันมานานหลายสิบปี สําหรับคนอื่นๆ หวางยี่ไม่ได้จดจํา อย่างไรก็ตาม ในสถานะพิเศษและความแข็งแกร่งของหวางยีในเผ่า ข้อบกพร่องนี้ไม่ใช่ปัญหาเขาเองไม่สนใจตําแหน่งหัวหน้าทีมล่าสัตว์ เพราะมันลําบากเกินไป และต้องจดจําผู้คนนับพันในทีมล่าสัตว์ที่ออกไปทุกครั้ง สําหรับเขานี่เป็นปัญหาใหญ่
มักจะออกมาพบกับผู้คนเพื่อกล่าวคําทักทาย เขาก็จะตอบกลับ แต่จะไม่จดจําคนเห ล่านั้นอย่างไรก็ตาม เป็นคนในเผ่านี้ ประเด็นนี้ยังคงสามารถตัดสินได้ หากเป็นบุคคลภายนอกตราบใดที่ยังอยู่ใกล้ ถ้าบุคคลนั้นทําการปลอมตัว หวางยี่สามารถรู้ได้อย่างรวดเร็ว นี่คือบรรยากาศทั่วไปที่เป็นของชนเผ่า เช่นเดียวกับที่ลิงกรงเล็บยาวสามารถรับรู้ถึงบรรยากาศและพลังที่แผ่ออกมาจากฉาวซวน โดยรู้ว่าเขาเป็นเขาเพลิง แม้ว่าฉาวซวนจะไม่ใช้พลังสัญลักษณ์ในตอนนี้ แต่ก็มีความเชื่อมโยงที่ละเอียดอ่อนระหว่างคนเขาเพลิง ตราบใดที่มันเป็นคนที่มีประสาทสัมผัสที่ฉับไวก็สามารถตัดสินได้
เขาจําคน ๆ นี้ไม่ได้ และเขารู้เพียงว่าอีกฝ่ายเป็นคนในเผ่าของเขาเอง เมื่อเขาเห็นฉาวซวนในครั้งแรก เขาคิดว่าเด็กคนนี้ไม่เชื่อฟังและยังคงอยู่ข้างนอก ทําการฝึกฝน! หากเขายังไม่รู้วิธี กลับใจเขาต้องลงมือ
” พวกเจ้าคนหนุ่มสาว จริง ๆ … อย่าคิดว่าเจ้านั้นแข็งแรง! เจ้ารู้หรือไม่ว่าสัตว์ป่าใน ปานี้มีกี่ตัว? เจ้ารู้หรือไม่มีสัตว์ร้ายมากน้อยแค่ไหนที่แม้แต่ข้ายังกลัว? เพราะเหตุใดครั้งนี้คนในเผ่าออกไปล้อมแล้วล่าแทนการตามล่า เพราะว่าการล่าสัตว์เพียงลําพังคนเดียวไม่ได้แล้ว ! เจ้าคิดว่าเจ้าเก่งกว่าโตคังหรือ? ลองย้อนกลับไป เจ้าคิดว่าเจ้ามีพลังมากกว่าคู่ชาง,เต่าเจิ้งและซุยไหม?
เมื่อพูดหวางยี่หันหัวไปมองที่ฉาวซวน ดูว่ามีความใจร้อนหรือการแสดงออกอื่น ๆ บนใบหน้าของเขาไหม
ฉาวซวนเปลี่ยนสีหน้าของเขาให้เป็นสีหน้าที่รับฟังอย่างเคารพเมื่อเขาหันหัวของเขา มาแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าโตคงที่พูด รวมถึงรูชาง,เต่าเจิ้ง,ซุยในกลุ่มนี้เป็นใคร จากประสบการณ์ของฉาวซวน ในกรณีนี้การฟังการอบรมเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
แต่ชื่อที่กล่าวถึงในกลุ่มนี้เป็นคนดังของเผ่าอย่างแน่นอน ฉาวซวนจะจําคนไม่กี่คนเหล่านี้
ดูทัศนคติของฉาวซวนยังคงเรียบนิ่งเฉย ในใจของหวางยี่ค่อนข้างสงบนิ่ง แต่คํากล่าว ตักเตือนยังไม่เสร็จสิ้น
“พวกเจ้า จองหองเหยิ่ง! ไม่ฟัง! การตามล่าสัตว์เล็ก ๆ น้อย ๆ รู้สึกว่าพวกเจ้าสา มารถครองภูเขาได้โง่!หากเจ้าพบสิงโตภูเขาที่เติบโตเต็มที่ หมีถ้ําหรือสัตว์ทรงพลังอื่น ๆ เจ้าจะจบชีวิตไปกี่ครั้ง? ไม่ต้องพูดถึง สัตว์ที่ตัวเล็กกว่าก็ตาม มันก็สามารถจัดการเจ้าเก็บไว้ในปาได้ตลอดกาล ตัวอย่างเช่นลิงกรงเล็บยาวที่ทําให้เผ่าไท่สี่ประสบความสูญเสีย มันสามารถฆ่าเจ้าได้อย่างง่ายดาย”
แต่เดิมฉาวซวนได้ฟังการอบรมสั่งสอน และทันใดนั้นก็ได้ยินชื่อ “ลิงกรงเล็บยาว” ลองนึกถึงตัวที่เขาเคยพบมาก่อน และเขาจะพูดอะไรบางอย่าง เมื่อเขาเปิดปากของเขา เขาเห็นคนข้างหน้าหรี่ตามอง ที่มองดูเหมือนกําลังจะพูดว่า: เจ้ายังต้องการที่จะโต้แย้ง !
หลังจากคิดตรองดู ฉาวซวนยังคงนิ่งเงียบ และดูเหมือนจะเป็นผู้ฟังที่จริงจัง
หวางยี่พึงพอใจ แต่ยังคงกล่าวโทษฉาวซวนสําหรับพฤติกรรมที่ไม่เชื่อฟังนี้
ฉาวซวนไล่ตามหวางยี่ที่ด้านหลังสองสามก้าว และเข้าไปข้างใน
การป้องกันแนวที่สองของเผ่าเขาเพลิงเป็นกําแพงล้อมรอบด้วยเสาไม้และหินขนาด ใหญ่และประตูทางเข้าได้รับการปกป้องมีคนเฝ้าดู
เมื่อเห็นหวางยี่ที่มากับคนแปลกหน้า พวกเขาค่อนข้างสงสัย แต่กับหวางยี่แล้ว พวก เขาไม่กล้าถาม
รอหวางยี่กับฉาวซวนเดินไปไกลจะไม่ได้ยินเสียงจากที่นี่ คนที่เฝ้าประตูพูดคุยกัน
“ใครคือคนที่อยู่กับหวางยี่ตอนนี้?” มีคนถาม
” ข้าไม่รู้ แต่มีหวางยี่อยู่ เราไม่จําเป็นต้องกังวล” แม้ว่าหวางยี่จะเป็นคนตาบอด แต่ก็ ไม่เคยมีเหตุการณ์ที่จะนําศัตรูเข้าสู่เผ่า และพวกเขาก็มั่นใจ
ฉาวซวนฟัง ในขณะที่ดูทิวทัศน์และโครงสร้างสถานที่รอบ ๆ เขาไม่ได้คิดถึงมันจริงๆ มันง่ายมากที่จะเข้าสู่เผ่าด้วยวิธีนี้ มันเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงจริงๆ
โครงสร้างสถานที่ที่นี่ไม่แตกต่างจากรูปแบบของเผ่าเขาเพลิงที่รู้จักของฉาวซวน ที่อยู่อาศัยหลักอยู่บนภูเขา มันเป็นเพียงภูเขาเตี้ยๆ มีพื้นที่เพาะปลูกจํานวนเล็กน้อยอยู่รอบ ๆ แต่มีเพียงไม่กี่ตัวเพียงเล็กน้อยของสัตว์เชลยอยู่รอบ ๆ เป็นสัตว์ขนาดเล็กที่ดูเชื่องและขนาดไม่ใหญ่นักดูเหมือนว่าสิ่งสําคัญของเผ่าเขาเพลิงคือการล่าสัตว์
อย่างไรก็ตาม เมื่อมองดูอาวุธทองแดงที่ถืออยู่ในมือ และผ้าที่สวมใส่ การค้าขายกับ โลกภายนอกควรดําเนินต่อไป
เมื่อเห็นว่าพวกเขาทําได้ดี ฉาวซวนก็สบายใจเช่นกัน
ในเวลานี้พระอาทิตย์กําลังตก หลายคนกําลังทานอาหารเย็นที่บ้าน มีคนไม่มากนักที่ เดินไปรอบ ๆ ข้างนอกและคนเหล่านี้ก็อยากรู้อยากเห็นเมื่อเห็นคนแปลกหน้าอย่างฉาวซวน
พวกเขาเพียงส่งสายตามองหวางยี่ แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เขายังคงคิดว่าเป็นคนบนภูเขาหรือไม่ผู้คนจํานวนมากในเผ่าพวกเขาไม่ใช่ทุกคนที่จําได้อย่างชัดเจน มีเพียงคนในรุ่นที่คุ้นเคยกับพวกเขาเท่านั้น
หลังจากการอบรม หวางไม่ลืมที่จะถามชื่อของฉาวซวน : “เจ้าชื่ออะไร?”
หัวใจของฉาวซวนนั้นเคร่งขรึมและกล่าวอย่างจริงจังว่า: “ข้าชื่อฉาวซวน”
รอยเท้าหวางยี่หยุดชะงักชั่วขณะไปด้านข้างเล็กน้อย ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง แล้วก็มองอย่างอึดอัด:”โอ้ เจ้านั้นเอง!”
ฉาวซวน: ” “ ท่านคิดว่าใคร? ท่านรู้จักคนผิดหรือเปล่า? !
“โอ้ จริงแล้วข้า …. “ ฉาวซวนถูกขัดจังหวะก่อนที่เขาจะกล่าวเสร็จ
“ดี รีบกลับไป อย่าคิดว่าจะวิ่งกลับไปอีก ข้าจ้องมองอยู่ที่นี่!” หวางยี่อย่างใจร้อน ม องตาฉาวซวนราวกับว่าจะพูดว่า: คําพูดอะไรที่เป็นขยะ เป็นเรื่องไร้สาระมาก!
ฉาวซวนไม่รู้ว่าจะใช้คําอธิบายใดในขณะนี้ และรู้สึกเสมอว่าความเข้าใจผิดนี้
กซึ้งยิ่งขึ้น
อย่างไรก็ตาม การเข้าใจผิดที่เพิ่มมากขึ้น ฉาวซวนยังต้องการที่จะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อความเข้าใจผิดดังกล่าวดําเนินไป
ฉาวซวนไม่รู้ว่าบุคคลนี้เป็นใคร แต่เมื่อเขาเดินไปตามถนน เขาได้ยินคนที่อยู่ตรงหน้า เรียกเขาว่า “หวางย” ดูทัศนคติของคนเหล่านั้น ตําแหน่งในเผ่าไม่ต่ํา
หวางได้พาฉาวซวนมาที่บ้านที่ทําด้วยหินไม้ แม้ว่าเขาจะจําใบหน้าไม่ได้ แต่บ้านอยู่ ที่ไหนเขาจําได้อย่างชัดเจน
“เข้าไปอย่าคิดที่จะออกไปวิ่งเล่น” หวางยี่ยกคางขึ้นและชี้ไปด้านนั้น
ประตูบ้านเปิดออก ฉาวซวนเดินไปที่ประตู เกาหัวของเขา และสงสัยว่าเขาจะทักทา ยกับเจ้าของบ้านดีหรือไม่
เอ่อ —
หน้าต่างถูกเปิดในอีกด้านหนึ่งของห้อง คนที่อยู่ข้างในเห็นหวางยี่ แต่เนื่องจากฉาวซ วนที่ยืนอยู่ที่มุมขอบประตูไม่สามารถมองเห็นได้
หวางยี่เห็นผู้คนที่ตรงหน้าต่าง ยกนิ้วและมองกลับมา แล้วถามว่า: “เจ้าเรียก “
“ข้าชื่อซาวหมิง !ลุงหวางยี่ ท่านมามีอะไรหรือ? “ คนที่อยู่ภายในบ้านตื่นเต้น ทุกคนรู้ จักหวางยี่และเขาได้รับการบูชาจากนักรบหนุ่มหลายคน เขาต้องการที่จะเปิดมันออกไปนอกหน้าต่างแต่เมื่อเขานึกถึงโคลนตามร่างกายของเขา การออกไปจะเป็นส่วนหนึ่งของการถูกตําหนิอย่างแน่นอน
“โอ้ ใช่ ซาวหมิงอะไรนะ ซาวหมิง ข้าพาพี่ชายของเจ้ากลับมา จับตามองเขา อย่าป ล่อยให้เขาวิ่งไปรอบ ๆ ! “ ฝากประโยคนี้ไว้ กวางยี่ก็โบกมือเดินขึ้นเขาไป
ซาวหมิงฟังหวางยี่พูดมันค่อนข้างแปลก พี่ชายของเขาเพิ่งเข้าร่วมในการล่าสัตว์และ ผลลัพธ์ก็ดีเขามีส่วนช่วยเล็กน้อย คืนนี้เขาจะไปฉลองด้วยความสัมพันธ์ที่ดีหลายอย่าง เขาจะ “วิ่งไปรอบ ๆ ได้อย่างไร?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซาวหมิงก็วางสิ่งของที่อยู่ในมือแล้วออกจากห้องเล็ก ๆ เขากําลัง จะไปถามหวางยี่และพี่ชายที่กลับมา
“ข้าพูดกับท่าน ท่านจะไม่ฉลอง …”
อย่างไรก็ตาม เมื่อซาวหมิงออกไปจากห้อง และมองไปที่คนแปลกหน้าที่ยืนอยู่ที่ประ ตูคําพูดติดอยู่และพูดออกไปไม่หมด
”เจ้าเป็นใคร?! ซาวหมิงถาม ดวงตาของเขาตื่นตัว และมือของเขายังคงสัมผัสหลังของเขา
” ข้าเหรอ? แน่นอนเขาเพลิง “
