ตอนที่ 387 : หินเรืองแสง
เมื่อเสียงกระหมหยุดลง เส้นใยในใจเขานั้นก็กลับคืน
ฉาวซวนมองหินในมือของเขา มันเป็นเพียงหินที่ดูธรรมดามาก ตอนนี้ มันกลายเป็นเหมือนหินคลิสตัลเรียบเหมือนใข่ไก่ต้มที่ปอกเปลือก หินนั้นมีความเย็นเพียงเล็กน้อย และคล้ายกับหินวารีจันทรามาก
เพียงแค่ต้องการที่จะเคลื่อนไหว ฉาวซวนก็รู้สึกว่าการมองเห็นของเขามืดลง มันเหมือนกับการยืนขึ้นทันทีหลังจากนั่งพับเพียบ เนื่องจากการไหลเวียนของเลือดในร่างกายถูกปิดกั้น อาการเวียนศีรษะที่เกิดจากการขาดออกซิเจนในสมอง
บางคนเหนื่อย แต่หลังจากการชะลอตัว มันจะดีขึ้นมาก
ฉาวซวนมองดูหินในมืออีกครั้ง นั่งยองๆ พร้อมกับหินวารีจันทราที่เกือบจะเหมือนกัน แม้ว่าสีและความโปร่งใสจะมีความแตกต่างกันเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก
หินวารีจันทราจริงเหรอ?
แสงแดดด้านนอกหน้าต่างนั้นถูกต้อง และภายในของบ้านนั้นสดใส
ฉาวซวนดึงหน้าต่างเข้า ปิดประตู และห้องก็มืดลง
ถ้ามันเป็นหินวารีจันทรา ในสภาพแวดล้อมที่มืดสลัว มันจะส่องแสงอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม ปรากฏว่าสิ่งนี้ไม่เหมือนกัน
มือของฉาวซวนยังมีแสงสว่าง แต่แสงที่ปล่อยออกมานั้นสลัวมาก มันใช้งานไม่ได้เหมือนแสงที่ส่องสว่าง หากมีม้วนหนังสัตว์ที่มีตัวอักษรอยู่ ใช้ประโยชน์จากหินก้อนนี้ มันอาจเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นตัวอักษรในม้วนหนังสัตว์
ความสว่างนี้ไม่สามารถเทียบได้กับหินวารีจันทรา
อย่างไรก็ตาม การรู้ว่าสิ่งนี้คล้ายกับหินวารีจันทราก็เป็นข้อมูลที่เป็นประโยชน์สําหรับฉาวซวนไม่เปลี่ยนหินอีกสองก้อนในทันที ฉาวซวนตั้งใจที่จะนั่งลงและพักเหนื่อย ทําแค่ก้อนเดียว มันต้องใช้พลังอย่างมาก รู้สึกเหนื่อยมาก
ในเวลานี้ มีคนมาเคาะประตู
“ผู้อาวุโสฉาวซวน อยู่ไหม? หัวหน้าเผ่าเรียนท่านไป ” มีคนตะโกนนอกบ้าน
ฉาวซวนตอบออกไป พร้อมกับวางหินบนโต๊ะ เปิดหน้าต่างแล้วปัดฝุ่นบนมือ นี่คือสิ่งที่ก้อนหินเหลือไว้
เมื่อเขาลุกขึ้นและเปิดประตู ฉาวซวนตามอีกฝ่ายไปหาหัวหน้าเผ่า
หินวางบนโต๊ะข้างหน้าต่าง และแสงอาทิตย์ที่อยู่ด้านนอกหน้าต่างส่องเข้ามา แสงส่องลงบนก้อนหินเป็นเหมือนอ่างน้ําใต้แสงอันอบอุ่น
ที่นั้น ฉาวซวนถูกเรียกตัวให้ไปหาหัวหน้าเผ่า เมื่อเข้าไปในบ้าน ผู้คนจํานวนมากมาถึงแล้ว คล้ายกับสิ่งที่เขาเห็นครั้งสุดท้ายที่เขามา มีบุคคลสําคัญมากมายในทีมล่าสัตว์เช่น โตคังและหวางยี่และผู้เฒ่าที่มีชื่อเสียงบางคนในเผ่า พวกเขาทั้งหมดนั่งอยู่ที่นั้น มีผู้คนมากมายในทีมล่าสัตว์ แต่แม่มดไม่ได้มาเข้าร่วม
“ฉาวซวน มานี่สิ!” หัวหน้าเผ่าแสดงถึงที่นั่งที่ถัดจากเขา
ในอดีตตําแหน่งนี้เป็นของแม่มด แม้ว่าแม่มดไม่ได้มา คนอื่นเขาก็ไม่กล้าที่จะนั่งลง นี่เป็นครั้งแรกที่โตคังและคนอื่น ๆ เห็นคนที่นั่งอยู่ในตําแหน่งนั้น และแม่มดหรือหัวหน้าเผ่าจะไม่พูดอะไรเลย
ในฐานะผู้อาวุโส มีคุณสมบัติดังกล่าว
คราวนี้เจิ้งเหอขอให้ฉาวชวนเข้ามาเพื่อหารือเกี่ยวกับการทําธุรกรรมไปยังดินแดนของเหล่าเจ้าของทาส ที่หวางเฉิงพวกเขาจะไม่ไป พวกเขามีปัญหาอยู่ที่นั่น พวกเขาไม่ได้ไปที่นั้นมาหลายปีแล้ว แต่ในเมืองอื่น ๆ พวกเขายังคงเดินทางไปสองสามครั้งต่อปี
มันเป็นไปไม่ได้สําหรับทุกคนที่จะไป พวกเขากําลังเจรจาที่นี่ เพียงเพื่อกําหนดจํานวนสถานที่ที่จะไป และบางสิ่งที่ต้องใส่ใจ การประชุมดังกล่าวจะเปิดขึ้นสองครั้งก่อนออกเดินทาง วันนี้เป็นการลงมติชั่วคราวเพื่อเปิดการประชุม ดังนั้นไม่ต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้า
“มีการกล่าวกันว่าในปีนี้มีความต้องการหนังสัตว์สีขาวจํานวนมาก พวกเจ้ามีหนังสัตว์สีขาวหรือไม่?” แจ้งให้รู้ด้วยเช่นกัน ได้เวลาเพิ่มราคาแล้ว “หัวหน้าเผ่าได้ยินเกี่ยวกับข่าวเรื่องนี้และบอกกับทุกคน
หลังจากการออกล่าสัตว์ เผ่าจะสะสมขนสัตว์ที่พวกเขาไม่ต้องการ และขนสีขาวเป็นส่วนน้อยที่พวกเขาต้องการ มีสีขาวและง่ายต่อการสกปรก และจากนั้นก็เป็นที่เห็นชัดเจนเกินไป การสวมใส่มันเข้าไปในป่ากําลังมองหาความตาย อย่างไรก็ตาม สัตว์ป่าสีขาวนั้นหายากในป่า และส่วนใหญ่ปรากฏในฤดูหนาว หรือในภูเขาหิมะที่ไกลออกไป ใครจะไปที่นั่น?
“ท่านหัวหน้า ไม่มีลายจุดหรือ?” โตคงถาม ครอบครัวของพวกเขาได้หนังสัตว์ลายจุดเป็นจํานวนมากในปีนี้ ปีที่แล้วเจ้าของทาสชอบสีแบบนี้ ดังนั้นราคาขายจึงสูง สําหรับหนังสัตว์สีอื่น ๆ เขาจะสวมมันเอง
“ในกรณีนั้น” เจิ้งหลัวนึกถึงข่าวที่เขาได้ยิน ” มีคนกล่าวว่าพวกเขาไม่ชอบในปีนี้”
การถูกมือไปมาของโตดังนั้นน่าอึดอัดใจ และรอยยิ้มบนใบหน้าก็อึดอัดเช่นกัน”ทําไมพวกเขาในหนึ่งปี ก็มีความชอบอีกอย่างหนึ่ง?”
เจิ้งเหอไม่สนใจเกี่ยวกับความกังวลของโตคงหันไปทางฉาวซวน : “ฉาวซวน เจ้ามาถึงเผ่าช้า ไม่มีอะไรมากมายที่จะขาย แต่เจ้าสามารถติดตามไปเพื่อดู เผื่อว่าเจ้าสามารถช่วยทุกคนได้ในเวลานั้น. “
การพูดเช่นนี้ เจิ้งเหอหวังว่าฉาวซวนจะได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับสถานการณ์ที่นี่ แต่ก็กังวลว่าฉาวซวนจะไม่มีอะไรขาย หากเป็นหลังจากการเดินทางจบลง คนอื่น ๆ ในเผ่าต่างขายอย่างมีความสุข และฉาวซวนที่อยู่ข้างๆจะรู้สึกไม่ดี
“ท่านสามารถมั่นใจได้ ข้ารู้” ฉาวซวนหัวเราะ
โตคังและหวางยได้ยินเช่นนั้น ในขณะที่มองไปที่ฉาวซวนไม่พูดอะไร
หลังจากการประชุม ผู้นําทักทายทุกคนให้กินเนื้อของสัตว์กระดูกหินที่ฉาวซวนนําออกมา กินดื่มและคุยโวกัน
ถึงแม้ว่าจะไม่มีเครื่องปรุงรสที่นี้ แต่คนในเผ่าก็ฉลาดเช่นกัน พวกเขาจะใส่ใบไม้ที่สามารถให้รสชาติ เมื่อปรุงเป็นซุป มันมีรสชาติที่ดี เหล่านี้ฉาวซวนต้องเรียนรู้จากพวกเขา
“กี่ปีที่ไม่ได้กิน ยังคงรสชาติเช่นเดิม!” ผู้เฒ่านั่งเลียปากเอ่ยถึง
อีกคนหนึ่งได้พูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์ของการล่าสัตว์กระดูกหินในอดีต และบอกกับฉาวซวนว่ากระดูกของสัตว์กระดูกหินมีความเหมาะสมสําหรับการท่าอะไร
ฉาวซวนพักอยู่บนยอดเขาจนกระทั่งพระอาทิตย์ตก และมันก็จะมืดกว่านี้ ก่อนที่เขาจะเดินไปที่ที่พักของเขา
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขากลับไป เขาพบว่ามีคนมากมายอยู่รอบบ้าน
“มีอะไรกันนะ?” ฉาวซวนถามเสียงดัง
“เฮ้ฉาวซวน ท่านกลับมาแล้ว!” หลายคนมารวมกันเป็นฝูงชน และวิ่งไปด้วยความตื่นเต้น พวกเขาถามว่า “ในบ้านของท่านมันคืออะไร?”
แม้ว่าบ้านจะไม่ล็อค แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปโดยพลการ แม้ว่าหน้าต่างจะเปิด และพวกเขาก็สามารถหยิบสิ่งของที่เรืองแสงได้ พวกเขาจะไม่กล้า ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาไม่คุ้นเคยกับฉาวซวน ในแง่ของการทําสิ่งต่าง ๆ อย่างอิสระ ฉาวซวนยังเป็นผู้อาวุโส สถานะเป็นที่สองรองจากแม่มดและหัวหน้าเผ่าเท่านั้น สิ่งต่าง ๆ ของผู้อาวุโสหยิบขึ้นมาได้อย่างไร? !
ดังนั้นเมื่อคนกลุ่มหนึ่งเห็นหินที่เรืองแสง ความสงสัยใคร่รู้ของพวกเขาเพิ่มสูงขึ้น ตอนนี้ ฉาวซวนกลับมาแล้ว ทุกคนตื่นเต้นมาก
“มีอะไรในห้องร?” ฉาวซวนไม่เข้าใจ เขามองเข้าไปในบ้านถึงเข้าใจ แม้ว่าจะมีคนจํานวนมากขวางอยู่ก็ตาม พวกเขายังสามารถเห็นแสงที่มาจากหน้าต่าง
หินวารีจันทรา?!
ไม่ ไม่ใช่ แสงนั่นไม่เหมือนกับหินวารีจันทรา แสงนั้นเย็นเล็กน้อยและให้ความรู้สึกอบอุ่น
ต่อหน้าฝูงชนที่เฝ้าดูสิ่งแปลกตา มองไปที่ฉาวซวนที่มา มีการเปิดทางให้อย่างรวดเร็ว ถามคําถามกับตัวเอง
ไม่สามารถตอบคําถามรอบๆตัวได้ ฉาวซวนเปิดประตูแล้วเดินตรงไปยังหินบนโต๊ะ
ไม่ต้องพูดถึงความอยากรู้ของคนอื่น ฉาวซวนเองก็สับสนเช่นกัน นี่ไม่ใช่กรณีก่อนที่เขาจะจากไป ในเวลานั้นหินนั้นไม่สว่าง มันมาสว่างในเวลากลางคืน มันจะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? ความสว่างนี้เกือบจะเหมือนกับหินวารีจันทรา
ดูอีกสองก้อนที่วางอยู่บนโต๊ะ มันยังคงเป็นหินสองก้อนที่ดูธรรมดามาก ไม่มีแสงและไม่เด่น
เมื่อเห็นโตหลี่และคนอื่น ๆ ที่ยึดคอของพวกเขา เต็มไปด้วยความคาดหวังและความอยากรู้อยากเห็นฉาวซวนยื่นมือออกไปให้พวกเขา
เมื่อหินอยู่ในมือของฉาวชวน คนอื่นไม่กล้าที่จะทําอะไร แต่เมื่อพวกเขาถือมัน ทุกคนจะเริ่มคว่าไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อพวกเขาคุ้นเคยกับหลาย ๆ คน พวกเขาก็จะส่งเสียงดังลั่น ต้องการที่จะดูด้วยตาของตัวเอง
มันไม่ดีเลยที่จะทําเสียงดังในสถานที่ของฉาวซวน โตหลี่รีบพูดกับฉาวซวน หลังจากฉาวซวนเห็นด้วย เขาก็หยิบหินไปที่มีบริเวณกว้างขวางด้านนอกบ้าน ยังเอาฝูงชนที่มีเสียงดังไปด้วย
ทันทีที่ฝูงชนออกไป บริเวณโดยรอบก็สงบเงียบกว่ามาก
ฉาวซวนนั่งที่โต๊ะ และหยิบหินอีกสองก้อนขึ้นมา คิดเกี่ยวกับสิ่งนี้มันคืออะไร
