บทที่ 643 ความเป็นความตาย
เฉินเกอจำได้ว่าคนๆนี้เป็นใครในทันที!
“ระหว่างเราเลี่ยงที่จะไม่พบเจอกันไม่ได้เลย!”
เฉินเกอลงจากรถ ค่อยๆ มองไปที่หญิงชราตรงหน้าเขา!
“ทารกร้อยกว่าชีวิตเหล่านี้ถูกวิชาดูดจิต เรื่องนี้คุณเป็นคนทำเหรอ?”
เฉินเกอมองเธออย่างเย็นชาและถาม
“วิชาดูดจิต แกคิดว่ามีแกทำเป็นคนเดียวเหรอ? น่าเสียดาย แกปรากฏตัวเร็วเกินไป ไม่อย่างงั้น คืนนี้ฉันก็สามารถไปดูดเลือดของทารกให้มากขึ้น พลังก็จะสามารถเพิ่มขึ้นอีกขั้นหนึ่ง!”
คุณนายท่านเผากระดาษเงินหมดแล้ว ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน!
สายตาเย็นชาคู่หนึ่งจ้องไปที่เฉินเกออย่างแน่วแน่!
“เฉินเกอ แกเก่งมาก ในวันนั้น ฉันประเมินแกต่ำเกินไป และเป็นเพราะความประมาทของฉันเอง ทำให้นายมีโอกาส เข่นฆ่าสาวกลัทธิศักดิ์สิทธิ์ของฉันมากเกินไป วันนี้ ไม่ว่ายังไงแกก็ไม่สามารถหนีไปได้ ถ้าแกรู้ว่าควรทำอย่างไร ก็ไปพบจูนจู่กับฉัน!” หญิงชราคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา ซึ่งก็คือ เถียหงผู้นำลัทธิศักดิ์สิทธิ์ ในตอนแรก พลังของตัวเองถูกสะกดเอาไว้ ทำให้เถียหงมีโอกาส แล้วเถียเฉิงก็ถูกฆ่าด้วยตัวเธอเอง!
ในตอนแรกตัวเองไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหนี ไม่สามารถตามหา เถียหงพบ เพื่อล้างแค้นให้กับเพื่อนเถียเฉิงได้!
ส่วนเถียหงและหยุนฉิงดูเหมือนจะรู้จักกัน ถูกหยุนชิงก็เรียกไปในเวลานั้น!
“จูนจู่ คือหยุนฉิง?”
เฉินเกอถามอย่างประหลาดใจ!
“ไม่ผิด 3 ลัทธิ 9 กระแส ในสามลัทธินี้ ได้อยู่ในความดูแลของพระเจ้าแล้ว สาวกของทั้งสามลัทธิมีอยู่ทั่วโลก เฉินเกอ ไม่ว่าแกจะอยู่ที่ไหน ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของพระเจ้าได้!”
เถียหงยิ้มอย่างเย็นชา
“เหมือนว่าผมจะเดาไม่ผิด มีคนลงมืออย่าโหดเหี้ยมต่อทารกจำนวนมากขนาดนี้ แต่ไม่ยอมปรากฏตัว ผมว่าแล้วเชียว ว่าต้องมีคนบังคับให้ผมออกมา!”
“ตอนนี้คุณกลายเป็นขี้ข้าของหยุนชิงซะแล้ว ดูเหมือนว่าวิชาดูดจิตนี้ คุณก็ได้รับการถ่ายทอดจากหยุนฉิง!”
ก็จริง หยุนฉิงกับหญิงในชุดขาว และเทพเจ้า ต่างก็มาจากที่เดียวกัน และเชี่ยวชาญด้านวิชาดูดจิต ยกเว้นเทพเจ้า หยุนฉิงผู้นั้นก็น่าจะเป็นถึงจะถูก!
“แกมักจะคิดว่าแก่ฉลาดมาก ไม่เลว เป็นความจริงที่พระเจ้าเป็นคนถ่ายทอดให้ฉัน ไม่เพียงแค่ถ่ายทอดให้ฉันคนเดียว แม้แต่เพื่อนของแก ก็ฝึกจนเป็นแล้ว!”
เถียหงยิ้มอย่างเย็นชา!
“เถียเฉิง จะช้าอยู่ทำไม ควบคุมตัวพวกเขาออกมา!”
เถียหงตะโกน!
เถียเฉิง?
ในใจเฉินเกออดไม่ได้ที่จะเต้นดังตุ๊บๆ!
มองเข้าไปในป่าแห่งหนึ่ง ก็เห็นเงาของคนกลุ่มหนึ่ง หลายคนกำลังถูกจับคุมออกมาจากป่าทึบ!
และคนคนนี้ก็คือเถียเฉิง!
แต่สีหน้าท่าทางของเขาในตอนนี้ ทำให้เฉินเกอรู้สึกแปลกมาก!
มีเจตนาฆ่าเต็มไปทั่วทั้งร่าง!
เกิดอะไรขึ้น?
และมือของเขาที่กดอยู่ ก็คือคนของครอบครัวมู่หาน ซูโก๋เฉียง หวังหุ้ยหมิ่น และถังหราน!
“เถียหง! วันนั้นที่หมู่ตึก ผมแค่สะกดพลังเอาไว้ คุณคิดว่า ผมกลัวคุณจริงๆ เหรอ?”
เฉินเกอส่งเสียงเย็นชา พุ่งเข้าหาเถียหง!
ส่วนเถียหงท่าทางไม่แยแส ทันใดนั้น ร่างของเธอก็กลายเป็นภาพล่องหน หายไป ณ ตรงนั้นทันที!
และร่างกายของเฉินเกอ เหมือนถูกควบคุมเอาไว้!
ร่างกายหยุดนิ่ง!
พลังแข็งแกร่งมาก ตนเคยได้เห็นความแข็งแกร่งของเถียหง ตอนนั้นเธอ ยังไม่แข็งแกร่งขนาดนี้!
“ไปตายเถอะ! ทำลายลัทธิศักดิ์สิทธิ์ของฉัน ให้อภัยไม่ได้!” เถียหงคำราม!
มีความเคลื่อนไหวในอากาศ แล้วปรากฏต่อหน้าเฉินเกอ ปล่อยฝ่ามือออกไป!
ตบเข้าที่หน้าอกเฉินเกอ!
บูมๆๆ ….
เฉินเกอถูกมือข้างหนึ่งตีโดยตรงและปลิวบินว่อนออกไป พลังโจมตีที่ทรงพลัง ให้ต้นไม้โดยรอบหัก
แม้ว่าร่างกายของเฉินเกอจะไม่ใช่ร่างของมนุษย์ธรรมดาอีกต่อไป และตอนนี้ก็มีกำลังภายใน เขารู้พลังของเถียหงดี แต่คาดไม่ถึง ในระยะเวลาอันสั้น เธอแข็งแกร่งขึ้นมากขนาดนี้!
เดิมกำลังภายในของเธอไม่แกร่งเท่าตน แต่ตอนนี้ล้ำหน้าตัวเองไปแล้ว และกำลังภายในของเธอนั้นแปลกมากจริงๆ!
หนึ่งฝ่ามือออกไป เฉินเกอก็อาเจียนเลือดทันที หลังกระแทกพื้นอย่างเจ็บปวด ปวดเข้าไปถึงกระดูก
ทั้งร่างเหมือนจะขาดกระจุย!
อย่างไรก็ตาม เวลาไม่ได้เปิดโอกาสให้เขาบรรเทาความเจ็บปวด เถียหงตะครุบอีกครั้ง มือข้างหนึ่งบีบคอเขาแน่น ราวกับคีมเหล็กใหญ่ยังไงอย่างงั้น
สิ่งที่เฉินเกอเห็น คือใบหน้าที่ดุร้าย!
“จูนจู่จะให้ฉันไว้ชีวิตแก แต่ฉันไม่สามารถเก็บแกไว้ได้ ฉันจะล้างแค้น ให้กับทุกสรรพของลัทธิศักดิ์สิทธิ์!”
เถียหงกล่าวด้วยใบหน้าดุดัน!
เฉินเกอรู้สึกแตกต่างมากขึ้น!
ตอนนี้เถียหงคนนี้มีชีวิตอยู่ตรงหน้าตน ดัชนีความหวาดกลัว ก็ยิ่งสูงขึ้น
ภายใต้มือเธอ เฉินเกอไม่มีพลังที่จะต่อสู้กลับ
ราวกับลูกไก่ตัวน้อยตัวหนึ่ง
มีบางอย่างผิดปกติ ต้องมีอะไรผิดปกติแน่นอน กำลังภายในของเธอช่างแปลกประหลาดมาก ดูเหมือนว่าจะไปในทางเดียวกันกับหยุนฉิง หยุนฉิงทำอะไรกับเธอ?
“ปล่อยเขา!”
และคนของตระกูลซูที่ถูกจับตัวตกใจมากเช่นกัน รีบตะโกน!
เพียงไม่กี่ครั้งในเวลาสั้นๆ เฉินเกอก็ถูกทำร้ายเลือดอาบไปทั้งตัว!
ถังหรานก็คำรามกล่าวเช่นกัน!
“หึ เศษสวะคนเดียว ไม่คุ้มที่จะฆ่าเขาด้วยตัวเอง เถียเฉิง นี่เป็นพี่ใหญ่ของแกรึเปล่า ฮ่าๆๆ จัดการเดี๋ยวนี้ ฆ่าไอ้หมอนี่ที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ส่วนทางด้านพระเจ้า ฉันจะให้คำอธิบายเอง!”
อย่างไรก็ตาม การขอความเมตตาของตระกูลซู ไม่ได้ทำให้เถียหงหวั่นไหว แต่กลับทำให้โกรธเขามากขึ้น
คำพูดของเธอสำหรับคนที่นับถือลัทธิศักดิ์สิทธิ์แล้ว ก็คือคำสั่ง
เถียเฉิงฟื้นคืนชีพจากความตายในตอนนี้ สำหรับเธอ ดูเหมือนจะเป็นสุนัขตัวหนึ่งมากกว่า
สุนัขที่ดีที่เชื่องและดุร้ายมาก
เราวกับว่า นี่จะไม่ใช่หลานชายของเธอ!
พรึ๊บ!
เมื่อเถียเฉิงได้ยินดังนั้น ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาค่อยๆ เดินไปที่ข้างกายของเฉินเกอ!
ต่อยหมัดเข้าที่ใบหน้าของเฉินเกออย่างแรง หมัดนี้ ราวกับว่ากำลังวิ่งอยู่ และชนเข้ากับประตูกระจกอย่างกะทันหัน เฉินเกอรู้สึกมึนไปชั่วขณะ กำลังภายในของเถียเฉิง ก็ถูกดัดแปลง แข็งแกร่งมาก!
“ตีได้ดี!”
เถียหงหัวเราะเสียงดัง มุมปากแสดงอาการประชดประชันเล็กน้อย “เฉินเกอ เป็นยังไงบ้าง เถียเฉิงนับถือแกเป็นพี่ใหญ่ แกก็ถือว่าเถียเฉิงเป็นเพื่อน รสชาติตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? ไม่พูดสิ่งอื่น เถียเฉิงหมาตัวนี้ ฆ่าแกตาย ก็เกินพอแล้ว!”
เถียหงยิ้มกว้าง บนใบหน้ามีความรู้สึกบางอย่างที่เลือนราง “เฉินเกอ ฉันจะให้แกดู รสชาติที่ถูกเพื่อนตัวเองฆ่า มันเป็นยังไง!!”
พูดอยู่ เถียหงโยนมีดในมือไปให้กับเถียเฉิงที่คู่สายตาที่ไร้จิตวิญญาณ รู้เพียงแค่ต้องฆ่าเท่านั้น “เถียเฉิง นี่คือพี่ใหญ่ของแกไง แกถึงขั้นทรยศฉันเพื่อเขา ดีเถียเฉิง ฉันจะให้แกเฉือนเขาเป็นชิ้นๆ!”
แสงเย็นวูบวาบผ่านดวงตาของเถียเฉิง ยกมีดขึ้น แทงเข้าที่ไหล่ของเฉินเกอ
และยังย้ำอย่างโหดเหี้ยม!
เฉินเกอรู้สึกถึงไหล่ที่เย็นเฉียบ จากนั้นก็ได้กลิ่นเลือด
“ทำได้ดีเถียเฉิงตัดแขนข้างนั้นของเขาทิ้ง” เถียหงกล่าวขึ้น!
แต่เถียเฉิงที่คู่ดวงตาไร้จิตวิญญาณที่ถือมีดไว้ กลับไม่ขยับ มีดนี้ ไม่ว่ายังไงเขาก็วางไม่ได้เลย ราวกับว่ามีมนตร์สะกด
เขาปิดกั้นการเคลื่อนไหวของเขา!
เขาเพียงแค่จ้องเข้าไปในดวงตาของเฉินเกอ มีเสียงหนึ่งบอกกับเขาว่า ไม่! ไม่ได้!
ขณะที่พูด เถียหงก็คำรามอีก “เถียเฉิง! แกจะช้าอยู่ทำไม รีบลงมือเดี๋ยวนี้!”
“รับทราบ เจ้านาย!” เถียเฉิงสั่นไปทั้งตัว กล่าวเบาๆ!
จู่ๆ เขาก็หายใจไม่ออก มีดในมือของเขาก็ยกขึ้นเช่นกัน แทงมีดลง จุดที่แหลมคมของมีดนั้น ค้างอยู่เหนือศีรษะของเฉินเกอ จากนั้นก็แทงลงไปด้านล่าง!
เวลานี้ คอของเฉินเกอถูกเขาจับไว้แน่น หัวไม่สามารถขยับได้
ภายใต้ความแข็งแกร่งของ เถียเฉิงในตอนนี้ การต่อต้านของเขาก็ไร้ประโยชน์
หากมีดนี่ทิ่มแทงลงมา แขนของตัวเองจะรักษาเอาไว้ได้อย่างไร!
เฉินเกอใจเต้นเร็วขึ้นในทันที แม่งเอ๊ย ตนอยู่ห่างจากการล้างบาปจากสวรรค์เพียงก้าวเดียว ช้าไปแค่คืนเดียว!
และตอนนี้ ตนไม่ได้จัดการกับหยุนฉิงและไม่ได้ไปหาหญิงในชุดขาวจนพบด้วย ตัวเองก็ถูกเถียหงฆ่าซะแล้ว!
เถียเฉิงในตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะเป็นเพียงหุ่นเชิดที่เถียหงจัดการทำอะไรบางอย่างแล้ว!
เห็นว่ามีดลดลงอย่างรวดเร็ว มันกำลังจะแทงเข้าไปในแขนของตัวเอง!
ชั่วขณะหนึ่งของความคิดเฉินเกอ ก็เหมือนกับน้ำที่อยู่บนพื้น ไม่สามารถอดกลั้นต่ออะไรได้อีกแล้ว ความทรงจำทุกรูปแบบในทั่วทุกทิศทาง เกือบทั้งหมดหลั่งไหลเข้าสู่สมองในครั้งเดียว
บางคนบอกว่า ในช่วงเวลาแห่งความตาย ความทรงจำในอดีตจะผ่านเข้าสู่สมองในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีสั้นๆ
บางที นี่อาจเป็นความรู้สึกของความตาย!
ในความทรงจำทั้งหมด ทันใดนั้น ภาพของคนคนหนึ่งก็ชัดเจนอย่างมาก
ใช่แล้ว คือซูมู่หาน
มู่หาน มู่หายจะเป็นตายร้ายดียังไง?
ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ดีหรือไม่ดี?
ตอนนี้ถูกรักใคร่ หรือถูกทารุณกรรมอยู่หรือเปล่า?
นอกจากนี้ ยังมีสัญญาแห่งน้ำศักดิ์สิทธิ์ คุณปู่ พ่อแม่ พี่สาว และพี่ล๋าน หรือว่าคืนนี้จะเป็นวันแห่งหายนะของฉันเฉินเกอ?
ฉันเฉินเกอจะตายแล้ว? ฉีกไม่ให้เหลือชิ้นดี?
ไม่ได้ ฉันยังต้องมีชีวิตอยู่ ฉันจะไปหาพวกเขา จะเห็นเธอกับตาอีกอีกครั้ง!
ขณะที่คิด เฉินเกอแทบจะยกมือซ้ายขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจเหมือนสายฟ้า เขาไม่เห็นด้วยซ้ำว่ามีดอยู่ที่ไหน และไม่เห็นว่าแขนของ เถียเฉิงอยู่ที่ไหน
เขาชูมือขึ้นไปในอากาศอย่างงั้น
จากนั้น จับข้อมือของเถียเฉิงอย่างแน่น
มีด ค้างอยู่กลางอากาศ
ดวงตาของเถียเฉิงเต็มไปด้วยสีเลือด ใบหน้าของเขาดุดัน ต้องการที่จะลงมือ!
“เถียเฉิง นายลืมไปแล้วเหรอ? นายต้องล้างบาป! อย่าตกเป็นเครื่องมือในการกระทำผิดของเถียหง!”
เฉินเกอกัดฟันแน่นและอดทน!
และเป็นเสียงนี้ ทำให้เถียเฉิงตกตะลึงเล็กน้อย ร่างกายเฉินเกอยังคงใเลือดไหล เลือดไหลออกมาจำนวนมาก!
จี้หยกชิ้นหนึ่งบนหน้าอกถูกย้อมเป็นสีแดง และในขณะนี้ จี้หยกเปล่งประกายอย่างประหลาด แสงสีทองประกาย……
