บทที่ 870 กระบี่หยูฉาง
“ผู้อาวุโสคือใคร？คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
เฉินเกอถามผู้เฒ่าชุดคลุมสีดำอีกครั้ง สำหรับตัวตนของผู้เฒ่าทำให้เฉินเกอสงสัยมาก
แม้ว่าผู้เฒ่าในชุดคลุมสีดำจะดูเลอะเทอะมอมแมมมาก แต่แค่มองก็รู้ว่าผู้นี้ไม่ธรรมดาแน่นอน
“ฉันเป็นคนที่ซ่อนตัวอยู่ในเขาลึก”
ผู้เฒ่าชุดคลุมสีดำตอบเฉินเกอด้วยน้ำเสียงทุ้ม
เฉินเกอฟังแล้วแปลกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าจะมีคนอาศัยอยู่อย่างสันโดษในสถานที่แบบนี้
“ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสชื่ออะไร?”
จากนั้นเฉินเกอก็ถามต่ออย่างสงสัย
“เรียกฉันว่าหงเวิงก็พอ”
ผู้เฒ่าชุดคลุมสีดำแนะนำตัวกับเฉินเกอโดยไม่ลังเลสักนิด
ตกกลางคืน เสี้ยวพระจันทร์ด้านนอกแขวนอยู่สูงเหนือท้องฟ้า แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้คนรู้สึกเงียบสงบ
เวลานี้ เฉินเกอออกจากถ้ำพร้อมหงเวิง ออกไปถึงข้างนอก
“ผู้อาวุโสหงเวิง นี่เราจะไปที่ไหน?” เฉินเกอตามอยู่ข้างหลังหงเวิง ถามหงเวิงอย่างสงสัย
ตอนนี้ข้างนอกมืดมิด พวกเขาสองคนที่ต้องเดินในป่าเขาลึกนี้เป็นเรื่องที่อันตรายมาก
นอกจากนี้เฉินเกอก็ไม่รู้ว่าหงเวิงจะพาไปที่ไหน ดูลึกลับมาก
ได้ยินคำพูดของเฉินเกอ หงเวิงไม่ได้ตอบ สนใจเพียงแค่จะเดินไปข้างหน้า
หลังจากเดินประมาณสิบนาที หงเวิงพาเฉินเกอมาถึงตรงหน้าม่านน้ำภูเขาสูงแห่งหนึ่ง
“ไหลจ๊อกๆ!”
ได้ยินเพียงเสียงม่านน้ำในคืนมืดมิดที่ดังมาก เหมือนกับเสียงน้ำไหล
“ที่นี่ที่ไหน?” เฉินเกอมองไปรอบๆ และถามอย่างสงสัย
“มากับฉัน!” หงเวิงเหลือบมองเฉินเกอแล้วกล่าวเบาๆ
พูดจบ หงเวิงก็เดินมุ่งไปตรงหน้าม่านน้ำ
เมื่อเฉินเกอเห็นเช่นนี้ทันใดนั้นใบหน้าก็แสดงอาการประหลาดใจ คิดไม่ถึงหงเวิงจะผ่านม่านน้ำตรงหน้านี้และหายไปในทันที
หลังจากผงะไม่กี่วินาที เฉินเกอก็ตามไป เดินไปที่ม่านน้ำอย่างระมัดระวัง เอื้อมมือไปลองก่อน
หลังจากสัมผัสหลังม่านน้ำที่สร้างขึ้นโดยม่านน้ำ มือของเฉินเกอทะลุผ่านไปทันที ตามด้วยคนทั้งคนถูกดูดเข้าไป
เมื่อเฉินเกอมีปฏิกิริยาตอบสนอง ม่านน้ำนั่นก็อยู่ข้างหลังเขาแล้ว เขาผ่านม่านน้ำเข้าไปข้างในได้โดยตรงอีกด้วย
เห็นฉากที่เกิดขึ้นนี้ ก็ทำให้เฉินเกออดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพหนึ่ง
และภาพนี้คือภาพในไซอิ๋ว สถานที่แห่งนี้เหมือนกับถ้ำม่านน้ำของราชาวานร
“ผู้อาวุโสหงเวิง ที่นี่คือที่ไหนกันแน่?” เฉินเกอมองดูสภาพแวดล้อมทั้งหมดด้วยความประหลาดใจและถามหงเวิง
ทั่วทั้งด้านในมีที่โล่งขนาดใหญ่มาก และข้างในยังมีกำแพงหินที่เปล่งประกายสีต่างๆ ดูเหมือนหมู่ดาวที่กว้างใหญ่ไพศาล
สถานที่สวยงามขนาดนี้เป็นครั้งแรกที่เฉินเกอได้เห็น คิดไม่ถึงว่าจะมีสถานที่ล้ำค่าฮวงจุ้ยแบบนี้อยู่นอกพรมแดนด้วย
“มาสิ ให้นายดูสิ่งหนึ่ง!” ในขณะนี้หงเวิงซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลโบกมือให้เฉินเกอ
เฉินเกอผงะก่อนหลังจากได้ยิน จากนั้นเขาก็เดินอย่างรวดเร็วไปยังข้างกายของหงเวิง
เดินเข้าใกล้แล้ว เฉินเกอจึงพบว่ามีเสาหินขนาดใหญ่อยู่ด้านหน้าหงเวิง เสาหินสูงไม่กี่เมตร และเสาหินรูปลักษณ์ยังคงโปร่งใสอีกด้วย ข้างในเหมือนมีอะไรบางอย่าง
“สิ่งนี้คืออะไร?” เฉินเกอสงสัยอีกครั้ง
“สถานที่แห่งนี้เรียกว่าถ้ำหยูฉาง ภายในเสาหินนี้ก็คือกระบี่ยาวโบราณ เรียกว่ากระบี่หยูฉาง” หงเวิงมองเฉินเกอแล้วพูดอย่างจริงจัง
“กระบี่หยูฉาง?” เฉินเกอฟังแล้วก็รู้สึกสงสัยและสับสน รู้สึกว่าทำไมชื่อนี้แปลกขนาดนี้
จากนั้น ก็เห็นหงเวิงหยิบภาพวาดใบหนึ่งจากเสื้อที่อยู่ชั้นในของตัวเองออกมา
หงเวิงหยิบภาพออกมาและกางออกตรงหน้าเฉินเกอ บนภาพวาดเป็นชายหนุ่มรูปงาม มีร่างกายแข็งแกร่งคนหนึ่ง และสถานที่ตามในภาพวาดก็คือถ้ำหยูฉางแห่งนี้ แล้วบนภาพก็มีสองคนด้วย ตำแหน่งที่พวกเฉินเกอทั้งสองยืนอยู่เหมือนกับในภาพวาด
“เอ๊ะ? ผู้อาวุโสหงเวิง นี่เป็นภาพวาดที่เราอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เหรอ? “”
เฉินเกอสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติในทันที มองไปที่หงเวิงถามอย่างสงสัย
หงเวิงก็ยกมุมปากขึ้น เผยให้เห็นรอยยิ้มแปลกๆ ออกมา
“ถูกต้อง สิ่งที่ภาพนี้อธิบายถึงก็คือฉากที่เราสองคนอยู่ตอนนี้ ภาพนี้ตอนนั้นฉันได้รับมันจากที่นี่ เมื่อฉันเห็นทุกอย่างบนภาพวาดแล้ว ฉันก็รู้ว่าฉันถูกลิขิตไว้แล้วว่าสักวันหนึ่งจะพาคนคนหนึ่งมาถึงที่นี่ และคนคนนั้นก็คือนาย”
จากนั้น หงเวิงมองและกล่าวกับเฉินเกอด้วยสีหน้าแน่วแน่
คราวนี้เฉินเกอฟังแล้วยิ่งประหลาดใจมากขึ้น เขารู้สึกว่าทุกอย่างนี้ทำไมดูไม่เหมือนจริง แต่ทุกอย่างในภาพวาดนี้ก็เหมือนกันทุกประการ
“ผู้อาวุโสหงเวิง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เฉินเกอมึนงงมากมองไปที่หงเวิงแล้วถาม เขาต้องการรู้ความลับทั้งหมดเกี่ยวกับสิ่งนี้ ทำไมสถานที่นี้จึงปรากฏ? ยังมีภาพนี้และกระบี่เล่มนี้ที่อยู่ตรงหน้า
“เฉินเกอ นายก็คือคนที่ถูกลิขิตคนนั้น สิ่งที่ภาพวาดอธิบายคือฉันมาที่นี่กับนาย จากนั้นนายก็เอากระบี่เล่มนี้ออกจากเสาหินนี้” หงเวิงมองเฉินเกอแล้วกล่าว
“ทำไมผมถึงเป็นคนที่ถูกลิขิตคนนั้น? เป็นคนอื่นไม่ได้เหรอ?”
เฉินเกอยังคงมองไปที่หงเวิงและถามอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
“ตั้งแต่ฉันได้ภาพวาดนี้ก็รอมาโดยตลอด รอการมาเยือนของเขา ถ้านายไม่ใช่คนที่ถูกลิขิตไว้ ทำไมเราสองคนถึงพบเจอกันได้ล่ะ? ทำไมฉันถึงบังเอิญช่วยนาย? จริงๆ แล้วทุกอย่างถูกลิขิตไว้ตั้งนานแล้ว ว่านายต้องได้พบเจอกับฉัน”
หงเวิงเดินไปตรงหน้าเฉินเกอ ยื่นมือออกอธิบายอย่างละเอียด
“กระบี่หยูฉางเล่มนี้มีประโยชน์ยังไงกันแน่?”
เฉินเกอมองไปที่กระบี่หยูฉางในเสาหินและถาม
“กระบี่หยูฉางเล่มนี้เป็นกระบี่ยาวโบราณ ว่ากันว่าผู้ที่ได้รับมันจะสามารถมีพลังควบคุมน้ำ และนายก็คือคนที่มีคุณสมบัตินั้น”
หงเวิงอธิบายกับเฉินเกออย่างจริงจัง
เห็นหงเวิงพูดอย่างจริงจังขนาดนี้ เฉินเกอรู้สึกเหมือนเขาไม่ได้โกหกตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นเขารู้สึกว่าหงเวิงไม่จำเป็นต้องสร้างเหตุผลขึ้นมาเพื่อโกหกตัวเอง
“งั้นผมควรทำยังไงถึงจะเอากระบี่เล่มนี้ออกมาได้?” เฉินเกอหันศีรษะมองไปที่หงเวิงถามอย่างสงสัย
เมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินเกอพูด หงเวิงก็เดินไปที่ข้างๆ เฉินเกอและดึงเขาไปอีกฝั่งที่ตรงหน้าหินสลัก
มีลายเส้นฝ่ามือบนหินสลักนี้ บนลายเส้นยังมีบางส่วนที่ส่วนเว้า
“วางมือของนายขึ้นไป!”
หงเวิงบอกกับเฉินเกอ
เฉินเกอถึงกับผงะหลังจากได้ยิน จากนั้นก็ค่อยๆ ยื่นมือออกไปวางไว้บนลายเส้นของหินสลัก
“แบบนี้เหรอ?”
เฉินเกอมองหงเวิงด้วยถามด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวก่อน!” หงเวิงบอกเฉินเกอด้วยสัญลักษณ์ว่าอย่าส่งเสียง
ต่อมา ได้ยินภายในทั่วทั้งถ้ำมีเสียงน้ำไหลเป็นธารดังมา
จากนั้นตามเสียงของน้ำที่ไหล ก็เห็นน้ำใสไหลออกมาเป็นธารครั้งแล้วครั้งเล่าปรากฏขึ้นที่หินสลัก ต่างไหลพุ่งเข้าหาลายเส้นที่อยู่ใจกลางของหินสลัก
