บทที่ 867 เกิดเรื่องอย่างกะทันหัน
จริงๆ แล้วไม่เป็นอย่างนั้น วิธีการโจมตีของเจินจีนั้นแข็งแกร่งมาก แต่จุดอ่อนที่เปิดเผยออกมาชัดเจนเกินไป เป็นเรื่องง่ายที่จะถูกคนจับข้อบกพร่องได้
นี่ก็คือเหตุผลที่เฉินเกอสามารถเอาชนะเจินจีได้อย่างง่ายดาย
หากเปลี่ยนเป็นใครก็ตามที่แข็งแกร่งกว่าเจินจีก็ต่างสามารถเอาชนะเจินจีได้อย่างง่ายดาย จุดนี้คือไม่ต้องสงสัยเลย
เมื่อก่อนคู่ต่อสู้ที่เจินจีได้พบล้วนเป็นคนที่อ่อนแอกว่าตัวเอง ดังนั้นคู่ต่อสู้เหล่านั้นจึงไม่สามารถมองเห็นข้อบกพร่องของเจินจีเลย ฉะนั้นจึงพ่ายแพ้ให้กับเจินจี
แต่เมื่อพบกับเฉินเกอไม่ใช่อย่างนั้นเลย เฉินเกอได้ผ่านการฝึกฝนตัวต่อตัวจากเล๋ยเล่สำหรับวิทยายุทธและลู่ทางมากมายในการโจมตีก็มีทัศนะความคิดเห็นและการวิเคราะห์ที่ไม่เหมือนใคร
“เจินจี ที่ฉันพูดเป็นความจริง เธอคิดดีๆ วิธีการโจมตีของเธอจริงๆ แล้วมีข้อบกพร่องที่ใหญ่มาก เธอเป็นเพียงฝ่ายรุก และลืมปกป้องจุดอ่อนของตัวเอง ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลที่ฉันจับจุดอ่อนได้ เอาชนะเธอได้ในทันที!”
เฉินเกอมองเจินจีด้วยสีหน้าจริงจังและอธิบาย
เจินจีฟังแล้วไม่ได้โกรธ แต่กลับรู้สึกว่าสิ่งที่เฉินเกอพูดนั้นสมเหตุสมผล
คิดให้ดีแล้ว เธอก็รู้สึกว่าตัวเองเปิดเผยข้อบกพร่องที่ใหญ่มากออกมา ดูเหมือนตัวเองจะไม่เคยตระหนักมาก่อน
“ฉันเข้าใจแล้ว เฉินเกอ ขอบคุณที่เตือนและแนะนำ!”
หลังจากหยุดชั่วครู่ เจินจีก็ขอบคุณเฉินเกอ
สิ่งนี้เป็นประโยชน์มากสำหรับเจินจี ไม่แปลกที่ตัวเธอเองจะเป็นคนธรรมดามากบนเส้นทางแห่งวิทยายุทธในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ไม่มีการพัฒนาขึ้น จริงๆ แล้วมันถูกจำกัดไว้ที่วิธีการโจมตีเพียงอย่างเดียว
เพียงกำจัดวิธีการโจมตีแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นความแข็งแกร่งและวิทยายุทธของตัวเธอเองจะมีการพัฒนาขึ้น
ฟังคำพูดของเขา ดีกว่าการอ่านหนังสือสิบปี นี่คือความคิดภายในใจของเจินจีในเวลานี้
แต่ความเคยชินไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเปลี่ยน ยิ่งไปกว่านั้นมันเป็นวิธีการโจมตีอย่างหนึ่ง อยากเปลี่ยนแปลงจำเป็นต้องใช้พลังงานและเวลาที่มาก
จากนั้น เจินจีก็เริ่มแลกเปลี่ยนเรียนรู้การต่อสู้กับเฉินเกอต่อ
ครั้งนี้ เจินจีเชื่อฟังคำพูดเฉินเกอ เปลี่ยนวิธีการโจมตีของตัวเอง
แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงนี้จะทำให้เจินจีอึดอัดเล็กน้อย แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ทำให้เธอพ่ายแพ้ให้กับเฉินเกอได้เร็วขนาดนี้ ยังคงรอดสองครั้งสองครั้ง
หลังจากแลกเปลี่ยนเรียนรู้การต่อสู้มาหนึ่งชั่วยามกว่า ทั้งสองจึงหยุด นั่งพักผ่อนบนเก้าอี้
ขณะนี้ทั้งสองเหงื่อท่วมตัวแล้ว
“เฉินเกอ วันนี้ขอบคุณนายจริงๆ ถ้าไม่ใช่ว่านายให้คำแนะนำฉัน ฉันก็ไม่มีทางพัฒนาได้เร็วขนาดนี้!”
นั่งอยู่ตรงที่นั่ง เจินจีก็พูดขอบคุณเฉินเกอ นี่คือคำขอบคุณจากใจจริง
หลังจากแลกเปลี่ยนเรียนรู้การต่อสู้กับเฉินเกอ วิทยายุทธของเจินจีพัฒนาขึ้นมาก แต่เมื่อเทียบกับเฉินเกอแล้วยังมีระยะห่างอีกไกลกันอีกมาก
ณ ขณะนี้ เห็นเพียงโจวโน่และเล๋ยเล่เดินเข้ามาในประตูจากข้างนอกพร้อมกันอย่างรีบเร่ง
“เฉินเกอ แย่แล้ว เกิดเรื่องแล้ว!”
สีหน้าโจวโน่ย่ำแย่ ตะโกนบอกเฉินเกออย่างกังวล
เฉินเกอประหลาดใจ ขมวดคิ้วเล็กน้อย จ้องมองโจวโน่ถามขึ้น: “เกิดอะไรขึ้น? เกิดเรื่องอะไรขึ้น? พวกนายสองคนตื่นตระหนกอะไร?”
“หลินจื่อหลันกับเกาจื่อเฉิงทั้งสองถูกคนของเล่หงถังจับตัวไปแล้ว เราเพิ่งต่อสู้กับพวกเขามา แต่คนของพวกเขาเยอะมากจริงๆ ดังนั้นพวกเราจึงไม่สามารถช่วยพวกเขาสองคนออกมาได้!” โจวโน่เล่าสถานการณ์
“อะไรนะ!”
เฉินเกอฟังแล้ว โกรธในทันที กล้าทำร้ายเพื่อนของตัวเองดู เหมือนว่าเล่หงถังจะเย่อหยิ่งจองหองเกินไปจริงๆ
“ไป เราไปที่เล่หงถัง!”
หลังจากหยุดชั่วขณะ เฉินเกอก็พูดขึ้น
พูดจบ เฉินเกอพาโจวโน่และเล๋ยเล่เตรียมจะออกไป เขาต้องช่วยหลินจื่อหลันและเกาจื่อเฉิงออกมาให้ได้
“เฉินเกอ รอก่อน!”
ได้ยินเสียงเจินจีเรียกเฉินเกอเอาไว้
“คุณหนูใหญ่เจิน มีเรื่องอะไรอีกเหรอ? ตอนนี้เพื่อนของฉันถูกคนของเล่หงถังจับตัวไปแล้ว ฉันต้องไปช่วยพวกเขาเดี๋ยวนี้!” เฉินเกอจ้องไปที่เจินจีถามอย่างสงสัย
“เฉินเกอ นายอย่าเพิ่งกังวล ฟังฉันก่อน คนของเล่หงถังไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะรับมือ เจ้าสำนักของพวกเขามีพลังในระดับการบำเพ็ญจิตชั้นสามของขอบเขตเจินเสิน อย่างพวกเราไปเกรงว่ามันจะไม่ต่างอะไรกับการไปตาย!” เจินจีพูดเตือนเฉินเกอด้วยความใจจริง
การบำเพ็ญจิตชั้นสามของขอบเขตเจินเสิน เมื่อเทียบกับพวกเขาพลังสูงกว่ามาก ยกเว้นเฉินเกอได้เข้าสู่ขอบเขตเจินเสินแล้ว พวกเขามีพลังเพียงแค่การบำเพ็ญจิตของขอบเขตเจินเหรินเท่านั้น
ดังนั้นเจินจีจึงไม่ต้องการให้พวกเฉินเกอทั้งสามไปตาย
“แม้ว่าจะเป็นแบบนั้น ฉันก็ต้องไปช่วยพวกเขาออกมา!” เฉินเกอไม่สนอะไรมากขนาดนั้น ต่อให้แกร่งอีกแค่ไหน เขาก็ต้องไปช่วยพวกหลินจื่อหลันทั้งสองออกมา
พวกหลินจื่อหลันทั้งสองได้เต็มใจที่จะติดตามออกมาเสี่ยงกับตัวเอง ตอนนี้พบกับเรื่องแบบนี้ ถ้าเฉินเกอไม่สนใจพวกเขา งั้นเขาก็ไร้คงมนุษยธรรมเกินไป
“เอางี้ ฉันไปตรวจสอบสถานการณ์ดูก่อน จากนั้นเราค่อยคิดหาวิธีช่วยชีวิตพวกเขา”
เจินจีพูดแนะนำกับเฉินเกอ
เฉินเกอฟังแล้ว ก็หยุดไปชั่วขณะ แล้วค่อยๆ พยักหน้าเลือกที่จะตอบตกลง
ยังไงซะที่เจินจีพูดก็ถูก ตรวจสอบสถานการณ์เฉพาะเจาะจงดูก่อน จากนั้นค่อยหารือเกี่ยวกับการรับมือ ออกโจมตีโดยไม่ไตร่ตรอง จะต้องลำบากแน่นอน
ในเมื่อคนของเล่หงถังจับตัวพวกหลินจื่อหลันทั้งสองไป ก็หมายความว่าพวกเขาต้องเดาได้ว่าตัวเองจะช่วยชีวิตพวกเขา
พูดจบ เจินจีก็เดินออกไป ส่งคนไปสอดแนมที่เล่หงถัง
ขณะนี้ เมืองมังกรแดง ในเล่หงถัง
เห็นเพียงหลินจื่อหลันและเกาจื่อเฉิงทั้งสองถูกมัดอยู่ในห้องโถง
เจ้าสำนักเล่หู่ยืนอยู่เหนือมวลชน จ้องมองพวกหลินจื่อหลันทั้งสองด้วยสีหน้าบึ้งตึง ชุยซู่ก็ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับผู้คน
“เจ้าสำนัก สองคนนี้ก็คือเพื่อนของไอ้นั่น ตอนนี้ถูกพวกเราจับตัวได้แล้ว คิดว่าไอ้หมอนั่นจะต้องมาช่วยพวกเขาทั้งสองถึงที่แน่นอน พวกเราก็จะเหมือนกับจับเต่าในไห” ชุยซู่กล่าวกับเล่หู่ด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัวที่มุมปาก
“หึ!”
เล่หู่ส่งเสียงอย่างเย็นชา
“กล้าฆ่าคนของเล่หงถัง จะต้องตาย เอาพวกเขาไปขังไว้ในคุกใต้ดินก่อน จากนั้นเฝ้าดูอย่างเข้มงวด ออกคำสั่งไป ให้ทุกตื่นตัวอยู่เสมอ ระวังไอ้นั่นจะมาช่วยชีวิตคนได้ตลอดเวลา ครั้งนี้พวกเขามาแล้วก็จะต้องไม่มีวันได้หวนกลับไป!” จากนั้นเล่หู่ก็ออกคำสั่งอย่างเข้มงวด
เมื่อสิ้นเสียงพูด หลินจื่อหลันและเกาจื่อเฉิงทั้งสองก็ถูกคนลากลงไป ถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินของเล่หงถังโดยตรง
“พี่เกา ดูเหมือนว่าครั้งนี้เราสองคนจะจบเห่แล้ว!”
ในคุกใต้ดิน หลินจื่อหลันถอนหายใจกล่าวอย่างหมดหนทางกับ เกาจื่อเฉิง
“อย่ากังวล ฉันเชื่อว่าเฉินเกอจะต้องมาช่วยพวกเราอย่างแน่นอน เขาไม่มีทางไม่สนใจความเป็นความตายของพวกเราแน่!” เกาจื่อเฉิงพูดปลอบประโลมหลินจื่อหลัน
เกาจื่อเฉิงยังคงเชื่อมั่นในเฉินเกอ เขาเชื่อมั่นว่าเฉินเกอจะมาช่วยตัวเอง ไม่มีทางไม่สนใจพวกเขาสองคน
เป็นเช่นนั้นจริงๆ ทางนี้พวกเฉินเกอทั้งสี่ก็มาในโรงเตี๊ยมอย่างเงียบๆ ที่ไม่ไกลจากเล่หงถังและนั่งลง นั่งริมหน้าต่างเพื่อสังเกตการณ์เล่หงถัง การหารือเกี่ยวกับการรับมือ
“ฉันให้คนไปตรวจมาแล้ว เพื่อนของพวกนายสองคนนั้นตอนนี้ถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินของเล่หงถัง และคุกใต้ดินอยู่ด้านหลังห้องโถงหนักของเล่หงถัง พวกเราอยากช่วยคน จำเป็นต้องผ่านห้องโถงหนัก!”
ฟังเจินจีเธอก็เริ่มพูดวิเคราะห์ กับพวกเฉินเกอทั้งสาม
