ตอนที่ 27 เธอจบแล้ว
“มีเรื่องอะไร?”
เซี่ยจื๋อจ้วนค่อนข้างรำคาญ จึงผลักเหลียงเซียวเซียวออกอย่างไม่เกรงใจ ไม่ชอบที่เธอเหมือนกับปลาหมึกยักษ์ที่พุ่งเข้ามาเกาะติด
“คุณพูดว่าอะไร นี่ก็สามสี่วันแล้วที่คุณหลบเลี่ยงฉัน โทรไปคุณก็ไม่รับ ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบกลับ คุณล้อเล่นกับฉันแล้วก็หายตัวไปงั้นสิ?”
“ไม่ได้หาย”
“ถ้างั้นคุณหลบฉันทำไม ยังโกรธอยู่หรอคะ?”
เหลียงเซียวเซียวทราบว่าเรื่องในวันนั้นเธอเล่นใหญ่ ที่จริงเธอต้องการที่จะโฆษณาเพื่อตัวเอง
แต่เพราะว่าอาลัยเซี่ยจื๋อจ้วน ดังนั้นจึงคิดทำลายงานแต่งของเขา
ดังนั้นเมื่อคืนก่อน จึงได้ใส่ยานอนหลับลงไปในแก้วเหล้าของเซี่ยจื๋อจ้วน
ทำให้เช้าวันถัดมาเขาไม่ลุกไม่ขึ้น ไม่ตื่นไม่ว่า ยังเจตนาถูกสื่อปิดกั้นที่เปิดห้องโรงแรม
แค่ชั่วครู่ก็ได้รับความสนใจจากทั่วทั้งเมือง เหลียงเซียวเซียวกลายเป็นสาเหตุประเด็นร้อน จู่ๆจากคนไร้ชื่อเสียงก็กลายเป็นโด่งดังฉาวโฉ่
หลายวันนี้บริษัทที่ตามสัญญากับเธอยังไหลเป็นกระแสไม่ขาดสาย
แต่เธอไม่มีอารมณ์ ที่เธอรู้สึกกับเซี่ยจื๋อจ้วนคือเรื่องจริง
ทั้งคู่ดีกันมาได้กว่าสามเดือน เซี่ยจื๋อจ้วนไม่เลวเลยสำหรับเธอ
ซื้อบ้าน ซื้อรถ ฉลองวันเกิดยังให้นาฬิกาข้อมือบอลลูนคาร์เทียร์สีฟ้า
สำหรับเธอ ที่จริงตนไม่ต้องการชื่อเสียงแล้ว เพียงสามารถมัดใจของเซี่ยจื๋อจ้วนไว้ได้ ก็เพียงพอ
อย่างน้อยตลอดชีวิตนี้ก็ไม่ต้องกังวลมีกินมีใช้ แต่เธอนึกไม่ถึงเลยว่า
หลังจากเรื่องวันนั้น เซี่ยจื๋อจ้วนกลับเลี่ยงไม่พบเธออีก
“โกรธหรือ? ไม่คุ้มหรอก”
“จื๋อจ้วน ฉันผิดไปแล้ว ที่ฉันทำไปแบบนั้นก็เพราะว่าฉันรักคุณ….ฉันอาลัยในตัวคุณ กลัวว่าคุณจะจากฉันไปฉันจึงได้ทำแบบนั้นนะคะ แต่ฉันไม่ต้องชื่อเสียง ฉันไม่ต้องการวงการบันเทิง ฉันอยากจะอยู่ข้างกายคุณอย่างเงียบๆ หลังจากนี้พวกเราทั้งคู่ค่อยมีลูกสักคนก็พอแล้ว ฉันรู้ว่าคุณไม่สามารถแต่งงานกับฉัน ถ้าในอนาคตคุณจะต้องแต่งงาน ฉันจะไม่ทำเรื่องที่ไม่ดีอีก ดีไหม? ฉันรับรองว่าต่อแต่นี้จะไม่ทำให้คุณโกรธอีก”
เหลียงเซียวเซียวแทบจะคุกเข่าขอโทษสำนึกผิด
ที่จริงหน้าตาเธอก็ไม่เลว อายุก็ยังน้อย แถมยังเรียนจบจากวิทยาลัยการดนตรี
ตอนแรกที่ติดตามมาอยู่กับเซี่ยจื๋อจ้วน ก็เป็นเพราะอยากจะคลุกคลีกับทายาทเศรษฐีรุ่นสอง
เธอเคยร้องบทเพลงของครูซ่าดิ่งดิ่ง
เสียงแท้จริงของเธอนั้นไพเราะราวกับตกในภวังค์ ดังนั้นจึงถูกเซี่ยจื๋อจ้วนหมายตา
อย่างไรก็ตามเซี่ยจื๋อจ้วนเปลี่ยนผู้หญิงเร็วเป็นว่าเล่นมาโดยตลอด เลี้ยงดูไม่นาน นี่ก็สองสามเดือนแล้ว ในความเป็นจริงถึงแม้จะไม่มีเรื่องครั้งนี้
เซี่ยจื๋อจ้วนเองก็ใล้จะเบื่อเต็มที เป็นเพราะเขาพบว่าผู้หญิงทั้งหมดนั้นก็พอๆกัน
ตราบใดที่ให้เงิน ก็เลียแข้งเลียขาได้อย่างเบิกบาน
แค่พูดลอยๆว่าจะให้เงิน ก็คลานขึ้นเตียง
พอเลิกกันก็ร้องห่มร้องไห้ ศักดิ์ศรีสักนิดน่ะมีไหม?
“คุณกลับไปก่อน ผมมีธุระ”
ใจของเซี่ยจื๋อจ้วนไม่ได้อยู่ที่เธอ แค่รู้สึกว่ารำคาญ อยากกลับบ้าน
เหลียงเซียวเซียวไม่ยอมรามือ จึงร้องไห้พลางกอดแขนของเซี่ยจื๋อจ้วน
“จื๋อจ้วน…..”
“เหลียงเซียวเซียว เธอจบแล้ว รู้หรือเปล่า?”
เหลียงเซียวเซียวยิ่งร้องไห้หนัก
“ฉันผิดไปแล้ว จื๋อจ้วนคะ ฉันไม่กล้าทำเรื่องเหล่านั้นลับหลังคุณอีกต่อไปแล้วค่ะ ฉันรับรองว่าต่อแต่นี้ไม่ว่าคุณพูดอะไรฉันจะเชื่อฟังทุกอย่างได้ไหมคะ?”
เซี่ยจื๋อจ้วนแกะมือเธอออกอย่างรังเกียจ “ผู้หญิงร้องห่มร้องไห้น่ารังเกียจที่สุด เหมือนตัวอะไรก็ไม่รู้”
“จื๋อจ้วน…..”
“อย่าตามผมมา ไม่อย่างนั้นคุณต้องเสียใจแน่ๆ”
เซี่ยจื๋อจ้วนเกิดโทสะยิ่งน่ากลัว เขาชี้ไปที่เหลียงเซียวเซียว เหลียงเซียวเซียวตกใจจนไม่กล้าด้านหน้าอีก
เขาขึ้นนรถเฟอร์รารีคันแดงแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
บ้านตระกูลเซี่ย
ขณะที่เขาเข้าบ้าน บิดามารดาล้วนพร้อมหน้าอยู่ที่บ้านพอดี
ข้างในบ้านยังมีแขกอีกคน ดูเหมือนจะเป็นญาติห่างๆฝั่งบิดา ทุกคนกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน
เซี่ยเจ๋อจ้วนเข้ามาในบ้านก็กล่าวต่อทันที “พ่อ ผมเสียใจ ผมต้องการแต่งคุณหนูห้าตระกูลหวากลับมา”
คนตระกูลเซี่ยเมื่อได้ฟัง หน้าพลันเปลี่ยนสีอย่างรุนแรง
