ตอนที่ 50 ตั้งใจชนท้าย
เช้าตรู่วันถัดมา
หลังทานอาหารเช้าเสร็จ เจียงหยู่ไปที่สำนักงานใหญ่ของบริษัท
หวาเหวินตัดแต่งดอกไม้ใบหญ้ากับชุนเถาและหยินซิ่ง
มองดูใกล้เวลาแล้ว ก็ได้อุ้มเจ้าโคกขึ้นรถไปฉีดวัคซีนที่โรงพยาบาลสัตว์แถวใจกลางเมือง
ในรถออดี้เอ8ที่ชุนเถาเป็นคนขับ
ครั้งนี้หยินซิ่งนั่งอยู่ข้างคนขับ ส่วนหวาเหวินนั่งอุ้มเจ้าโคกอยู่ที่เบาะหลังสุด
รถขับอยู่ด้วยความเร็วราวกับจะบินในถนนวงแหวนที่สี่ ด้านหน้ามีไฟแดง
ชุนเถาค่อยๆเหยียบเบรกช้าๆ รถยังไม่ทันได้จอดสนิท
ก็ได้ยินเสียงโครม……
รถก็สั่นในทันใด หวาเหวินตกใจหันไปดูข้างหลัง
ได้รู้ว่ารถคันหลังชนท้าย
ชุนเถาโมโห เปิดประตูรถลงไปด่า “คุณตาบอดหรือไง? นี่ผมกระพริบไฟแล้วนะ ข้างหน้ามีไฟแดง ทุกคนก็หยุดรถหมด คุณยังจะมาชนอีกเหรอ?”
รถคันหลังเป็นรถเมซาราติสีขาว
สักพักใหญ่ ก็มีคนลงมาจากรถ
ใส่เสื้อกุชชี่แขนสั้น กางเกงยีนสีสว่าง รองเท้าผึ้งน้อยกุชชี่
แต่ตัวดูดีอย่างวัยรุ่น รูปร่างดูไม่ได้แย่ แถวยังมีเขี้ยวฟัน
เพียงแต่…..
บุคคลนี้หน้าคุ้นตาจัง ชุนเถานึกออกทันที นี่ใช่แซ่จื๋อจ้วนหรือเปล่า? พระเจ้า
“ขอโทษด้วยครับ เมื่อกี้ตอบวีแชทลูกค้า เผลอไม่ระวัง” น้อยมากที่จะเห็นแซ่จื๋อจ้วนกล่าวขอโทษ
ที่จริงแล้ว ชนท้ายรถนี่เป็นผลงานชิ้นดีที่เขาคิดใคร่ครวญอย่างนานทีเดียว
อีกอย่างเขาจงใจลักไก่ไม่ขับเฟอรารี่ ก็เพราะเฟอรารี่มันแพงกว่า
รถเมซาราติก็จะถูกหน่อย
ดังนั้นเลือกคันขาวมาชน รถหรูชนกับรถหรู ยิ่งทำให้คนสนใจที่จะมาดู
ชุนเถาโกรธอย่างมาก “คุณจะเผอเรอเกินไปแล้วนะ พวกผมต้องไปทำธุระในเมืองอีก มาโดนชนแบบนี้จะทำยังไง? ”
“ไม่ต้องกังวล ผมจะรับผิดชอบเองนะ” แซ่จื๋อจ้วนใจใหญ่
“รับผิดชอบไม่เท่าไหร่หรอก แต่มันทำให้พวกเราเสียเวลาของเรา”
“ที่บ้านผมมีรถคันอื่น พวกคุณจะไปไหนกัน ผมให้คนไปส่งให้”
แซ่จื๋อจ้วนทำเป็นไม่รู้ว่านี่คือรถของหวาเหวิน จึงแกล้งพูด
ชุนเถามองหน้าเขา สายมีความซับซ้อน
“งั้นคุณรอก่อน ผมถามนายของผมก่อน”
หลังนั้น ชุนเถากลับเข้าไปในรถออดี้ หันไปหาหวาเหวิน พูดน้ำเสียงที่ต่ำลง “คุณหนู คนที่ขับรถชนรถเราคือคุณแซ่จื๋อจ้วนครับ”
ได้ยินว่าเป็นแซ่จื๋อจ้วน หวาเหวินก็พอจะรู้ได้ทันทีว่าเรื่องมันเป็นยังไง
เธอไม่เชื่อหรอกว่ามันบังเอิญ มีที่ไหนจะบังเอิญขนาดนี้รึ?
อีกอย่างแซ่จื๋อจ้วนขับรถคล่องซะขนาดนั้น เค้าจะพลาดระดับพื้นๆอย่างขับรถชนท้ายอย่างนี้เหรอ?
หวาเหวินครุ่นคิด “นายรออยู่ที่นี่ พอตำรวจจราจรมาถึงก็ทำตามกระบวนการไป ส่วนฉันกับหยินซิ่งจะเรียกรถไปก่อนละกัน”
“โถ่ จะให้คุณหนูเรียกรถไปได้ยังไงล่ะ” ชุนเถารู้สึกว่าต้องเป็นหน้าที่ตัวเองถึงจะถูก
“ไม่เป็นไร”
พูดเสร็จ หวาเหวินก็อุ้มเจ้าโคกลงรถ หยินซิ่งช่วยหวาเหวินถือกระเป๋า
หลังสองคนลงจากรถยืนอยู่ข้างถนนเตรียมเรียกรถแท็กซี่
เมื่อแซ่จื๋อจ้วนเห็นหวาเหวินลงจากรถก็รีบวิ่งไปหาทันที
ทำเป็นประหลาดใจ “เอ้า ที่แท้เป็นรถคุณนี่เอง ต้องขอโทษจริงๆนะครับ”
หวาเหวินกวาดสายตาไปที่เขา “เป็นไงบ้าง? ชนรถเล่นเองกำกับเอง สนุกมั้ย?”
“เอ่อ….พูดแบบนี้ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะครับ ผมก็ไม่รู้ว่านี่เป็นรถคุณ….. เอาน่า คุณวางใจเถอะ ผมจะซ่อมให้คุณเอง ไม่สิ เดี๋ยวผมชดใช้คันใหม่ให้ดีมั้ย? อย่าโกรธผมเลย”
“คุณชายแซ่พูดตลกนะ คุณก็แค่ทำตามกระบวนการ ควรชดใช้อย่างไรก็ชดใช้ไป ฉันจะไปโกรธอะไรล่ะ?”
“อย่างงั้น ให้พวกเค้ารอตำรวจกับบริษัทประกันอยู่ที่นี่ อากาศร้อนขนาดนี้พวกเรายืนอยู่จะไม่สบายเอา ให้ผมพาคุณไปเลี้ยงข้าวเถอะ ดื่มน้ำเย็นๆ ถือว่าเป็นการขอโทษดีมั้ยครับ?”
จอมเจ้าเล่ห์ไม่ขาดเลย เจ้าเล่ห์ออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน
