ตอนที่ 111 ความกังวลของตระกูลเจียง
เมื่อหวาเหวินฟังจบก็พยักหน้า “ที่แม่พูดก็มีเหตุผลนะคะ ก็ได้ค่ะ งั้นหนูจะลองถาม ๆให้นะคะ”
“อื้อ เด็กดี เรื่องนี้แม่จะจำไว้ขึ้นใจเลย”
เมื่อทานข้าวเสร็จ ทำเรื่องต่าง ๆ เสร็จแล้ว เธอก็จากไป
ระหว่างทางกลับ หยินซิ่งขับรถไปพลาง แล้วก็บ่นพึมพำไปพลาง “คุณหนู ทำไมคุณหนูต้องดีขนาดนี้ค่ะ เห็นๆอยู่ว่าคุณนายชอบรังแกคุณหนู ใช้ประโยชน์จากคุณหนู…..ขนาดน้องชายของตัวเองต้องการเงิน ยังมาขอร้องคุณหนูเลย”
หวาเหวินยิ้มโดยไม่พูดอะไร……..
“คุณหนูยังยิ้มได้อีกเหรอคะ?”
“ฉันตอบตกลงช่วยแม่ก็จริง แต่…..ฉันบอกแค่ว่าจะถาม ๆให้ ไม่ได้บอกว่าได้หรือไม่ได้”
หยินซิ่งกระตุกยิ้มมุมปาก “จะว่าไป ถ้าคุณหนูเอ่ยปาก คุณผู้ชายต้องตอบตกลงอย่างแน่นอน เปิดโรงงานซ่อมรถต้องใช้เงินเท่าไหร่ คาดว่าน่าจะ1-2ล้านแน่นอน เงินจำนวนนี้ คุณผู้ชายต้องไม่ทำให้คุณหนูลำบากใจอย่างแน่นอน”
“แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดกับเจียงหยู่หรอกนะ” หวาเหวินยิ้ม
“หา ? คุณหนูไม่พูด?”
“อื้อ ไว้ให้เวลาผ่านไปสักพักก่อนค่อยพูด ตอนนี้เจียงหยู่กำลังยุ่ง ไม่มีโอกาสคุยหรอก ค่อยว่ากันหลังจากนี้ แต่ถ้าเงื่อนไขของคุณน้าไม่เป็นไปตามกฎระเบียบของธนาคาร ยังไงก็ไม่ได้”
“ฮ่าฮ่า คุณหนู ล้ำเลิศมาก แผนการของคุณหนูล้ำเลิศมากจริง ๆไม่ได้เป็นการล่วงเกินคุณนาย และก็ไม่ได้ล่วงเกินคุณผู้ชายด้วย”
หยินซิ่งเพิ่งจะมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา ที่แท้คุณหนูเองก็มีแผนการอยู่ในใจก่อนแล้ว
เดิมทีเธอเองก็ไม่ตั้งใจจะพูดเรื่องนี้กับเจียงหยู่อยู่แล้ว
ถึงเธอเป็นคนเงียบขรึม ดูแล้วน่าแกล้งอย่างมากก็ตาม
แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่จะมารังแกกันได้ง่ายๆ เธอเพียงแต่เป็นสุนัขพันธุ์ทิเบตันแมสติฟฟ์ที่ไม่ชอบส่งเสียงเท่านั้น
ณ บ้านของตระกูลเจียง
คุณนายเจียงพาคนรับใช้ของที่บ้านมาตั้งแต่เช้า เธอพาพวกเขามาตัดตกแต่งสวนดอกไม้หลังบ้าน
ข้างกายของเธอคือคุณป้าที่ทำงานให้กับตระกูลเจียงมาหลายปี
และก็เป็นคนที่ตระกูลเจียงไว้ใจมากที่สุด ชื่อว่าหวางจวูน
เจียงหยู่มักเรียกเธอว่าป้าจวูน
“คุณนายคะ คุณนายดูมีเรื่องกังวลใจอะไรรึเปล่าค่ะ?”
คุณนายเจียงทอดถอนหายใจออกมาเบา ๆ จากนั้นก็เช็ดฝุ่นที่เปื้อนมือ ก่อนจะเดินเข้าไปในศาลา
“จวูนอ่า เธอว่า…..ฉันมีความกังวลใจมาตลอดเลย”
“คุณนายกังวลเรื่องอะไรเหรอคะ?”
“ฉันมักจะกลัวว่าลูกชายของฉันจะเกิดเรื่องเหมือนเมื่อ 5 ปีก่อนนะสิ………..”
หวางจวูนสีหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย “คุณนาย เราอย่าไปพูดถึงเรื่องนั้นเลยนะคะ คุณผู้ชายก็ไม่ต้องการให้พูดถึงนะคะ”
“ใช่ ฉันรู้ ฉันแค่ปล่อยวางไม่ได้………ความรู้สึกเก่าๆที่เหมือนกับระเบิดลูกนั้น จะกลับมาสร้างหายนะให้กับเขาในวันข้างหน้าอีก” คุณนายเจียงเป็นกังวลอย่างมากทีเดียว
หวางจวูนยื่นน้ำเปล่าแก้วหนึ่งให้กับเธอ
“คุณนายอย่าเพิ่งไปคิดให้มันกระวนระวายใจเลยค่ะ นี้ก็ผ่านมา 5 ปีแล้ว คุณชายเองน่าจะจำอะไรไม่ได้แล้วนิคะ? ตอนนี้ก็แต่งงานไปแล้วด้วย เดี๋ยวอีกสองปีก็มีลูกของตัวเอง เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ก็ให้เขาลืมไปเถอะค่ะ อย่าไปคิดถึงมันอีกเลย ถึงอย่างไรมันก็ไม่ใช่ความทรงจำที่ดีเท่าไหร่นัก”
“อื้อ หวังว่าจะเป็นเช่นนี้นะ ……. หวังว่าลูกชายของฉันจะใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขหลังจากนี้ เหวินเหวิน เด็กคนนั้น…..ถึงแม้ว่าจะดูไม่ค่อยชอบพูด เป็นคนเงียบขรึมก็ตาม แต่ฉันเห็นถึงนิสัยที่ซ่อนเร้นอยู่ ขอแค่ให้เธอได้ใช้ชีวิตร่วมกับเจียงหยู่อย่างมีความสุข ฉันก็ไม่ถามอะไรมากแล้ว เหมือนอย่างที่เธอพูด วันเวลาผ่านไป เดี๋ยวเขาก็มีลูกๆ ทุกอย่างก็จะผ่านไปแล้ว”
“อื้อ คุณนายใจกว้างมากคะ”
คุณนายเจียงดื่มน้ำอึกหนึ่ง โดยไม่พูดอะไรอีก
ณ สนามตีกอล์ฟ
เจียงหยู่เพิ่งจะตีลงหลุมไปได้ไม่นาน ก็เกิดรู้สึกได้ยินเสียงอื้อขึ้นมาในหัวสมองอย่างฉับพลัน
หลังจากนั้นก็ดูเหมือนว่าจะเสี้ยวของภาพความทรงจำบางอย่างแวบขึ้นมา
“เจียงหยู่ นายตามฉันมาเร็ว …..ฮ่าฮ่า เจียงหยู่ ฉันอยู่นี่…….นายจับฉันไม่ได้หรอก………”
ในหัวสมองที่ดูเลือนรางนั้น มีเสียงแปลกๆใครคนหนึ่ง
เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ดังสะท้อนกลับมานั้น มันชัดเจน……..และคุ้นเคยมาก
แต่เขาก็นึกไม่ออกว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร?
