ตอนที่ 193 ฟื้นคืนกลับมา
“ฉันมีธุระที่จะคุยกับนาย”
“อ่า งั้นเธอนั่งก่อน เดี๋ยวฉันไปรินน้ำมาให้”
ป๋ายห้าวหมุนตัวไปหยิบแก้วที่ใช้แล้วทิ้งออกมารินน้ำให้กับหวาฟ้าน
เมื่อเพื่อนร่วมงานตำรวจเห็น ก็ต่างพากันปลีกตัวออกไปอย่างรู้งาน ภายในห้องเลยเหลือพวกเขาแค่สองคน
หวาฟ้านหยิบเงินสดจำนวนสองพันหยวนออกมาจากกระเป๋า แล้ววางมันลงบนโต๊ะทำงาน “นายเอาเงินตัวเองกลับไป”
“เงินอะไร?” ป๋ายห้าวแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
หวาฟ้านทั้งโกรธและทั้งเจ็บปวดอยู่ภายในใจ สิ่งที่เธอเจ็บปวดก็คือไอตาโง่เง่าคนนี้ได้เงินเดือน ๆ ละ 4000 หยวน แล้วแอบเอามาใส่ไว้ในกระเป๋าตัวเอง 2000 หยวน แล้วยังไม่บอกอีก คิดว่าเป็นเสียว์เหลยเฟิงรึไง?
สิ่งที่โกรธก็คือ ทั้งสองคนต่างเลิกรากันไปแล้ว เขายังเป็นห่วงเธอแบบนี้ มันหมายความว่าอย่างไร? หรือต้องการทำให้เธอตัดขาดจากเขาไม่ได้ เจ็บปวดมากกว่าเดิมอย่างนั้นเหรอ?
หวาฟ้านมองไปทางป๋ายห้าวด้วยใบหน้าขึงขัง
“นายจะปิดบังฉันไปถึงเมื่อไหร่? ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบนะ เงินที่ฉันกดมาเองนั้นล้วนแล้วแต่มีหมายเลขทั้งนั้น ถึงแม้ว่าจะมีอยู่บนเงินสดทุกใบก็ตาม แต่มันก็ไม่ใช่เงินของฉัน เมื่อกี้ฉันเจอเพื่อนร่วมงานของนายหน้าประตู เขาบอกกับฉันหมดแล้ว ว่าเงินของฉันถูกเด็กหัวขโมยคนนั้นใช้จ่ายไปหมดแล้ว ซึ่งนั้นก็หมายความว่าเงินเหล่านี้ก็เป็นเงินที่นายใส่กลับเข้ามาในกระเป๋าของฉันถูกไหม?”
ป๋ายห้าวเงียบไม่พูดอะไรออกมา พร้อมกับก้มหน้าลง
“คุณตำรวจป๋าย คุณทำแบบนี้กับผู้เสียหายทีเป็นดาราสาวทุกคนเลยใช่ไหมคะ? คุณตำรวจคนนี้ทำหน้าที่ได้ดีมากจริง ๆ นะคะ” หวาฟ้านพูดด้วยอารมณ์
“ฉันแค่……รู้สึกว่าอยากช่วยเอาของทุกอย่างของเธอกลับคืนมาทั้งหมดก็เท่านั้น”
“ฉันเองก็ไม่ใช่คนที่ขัดสนเรื่องเงิน 2000 หยวนด้วย นายคิดว่าฉันเป็นคนยังไง? เห็นเงินสำคัญกว่ารึไง?”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ก็แค่ไม่อยากให้เธอผิดหวัง” ป๋ายห้าวอธิบาย ความจริงแล้วเขาก็พูดไม่ถูก ว่าในใจของเขายังมีความรู้สึกดี ๆ กับหวาฟ้านอยู่ ดังนั้นจึงได้ทำเรื่องเหล่านี้ แน่นอนว่าไม่ได้อยากให้เธอมารู้แล้วซาบซึ้งใจอะไร แค่อยากตอบแทน ซึ่งไม่ได้คิดอะไรมากมายอยู่แล้ว
“ช่างเถอะ ปากบอกว่าไม่อยากให้ฉันผิดหวัง แต่นายกลับเลิกกับฉัน ไม่คิดว่ามันน่าผิดหวังมากกว่าเหรอ?” หวาฟ้านยิ้มอย่างขมขื่น
ป๋ายห้าวพูดไม่ออก
“นายเอาเงินคืนไป ของนายยังไงก็คือของนาย” หวาฟ้านชี้ไปทางเงินที่อยู่บนโต๊ะ
จากนั้นก็ยืนขึ้นและทำท่าจะจากไป
“หวาฟ้าน ” เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง
หวาฟ้านหยุดก้าวเท้าทันใด และเกิดความเพ้อฝันในช่วงพริบตาเดียว จนกระทั่งหวังให้เขาอาลัยอาวรณ์เธอ แล้วรั้งตัวเธอไว้
ต่อให้เขาถามเธอเพียงแค่ประโยคเดียว ว่าเรามาเริ่มกันใหม่ได้ไหม? เธอก็จะตอบตกลงแล้วโผเข้ากอดเข้าทันที
ถึงอย่างไรในใจก็ยังมีอีกฝ่ายอยู่แล้ว……..
แต่……..
“หวาฟ้าน ต่อไปอย่าออกจากบ้านกลางค่ำกลางคืนอีกนะ ช่วงนี้มันไม่ค่อยปลอดภัย”
“คะ ขอบคุณนะคะคุณตำรวจป๋าย” หวาฟ้านพาความผิดหวังจากไป
ป๋ายห้าวยังยืนอยู่ที่เดิมอยู่นานมาก เมื่อเห็นหวาฟ้านไม่แตะแม้แต่น้ำสักหยด ในใจก็รู้สึกสับสนขึ้นมา
ชอบหวาฟ้านคือเรื่องจริง แต่รู้สึกขัดแย้งกับตระกูลหวาก็เป็นเรื่องจริงเช่นเดียวกัน ตระกูลหวาไม่ใช่ตระกูลที่เขานายตำรวจธรรมดาจะปีนขึ้นไปแตะต้องได้
ถ้าเขาแต่งงานกับหวาฟ้านจริง ๆ ตัวเองต้องอดทนอยู่ในบรรยากาศของคนรวยก็ถือว่ายังพอทนได้แล้ว แต่เขากลัวว่าในอนาคตพ่อแม่ของเขาจะไม่มีที่ให้อยู่ในตำแหน่งของญาติ เขาไม่อยากคิดถึงวันนั้นเลยจริง ๆ
หลังจากที่แซ่จื๋อจ้วนกลับมาจากทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือแล้ว ก็เริ่มกลับมาทำงานอย่างไม่มีหยุดพักทันที
ไม่มีใครรู้ว่าเขายุ่งอะไร รู้แค่เพียงว่าเขามีความฮึกเหิมมากทีเดียว
แผนกฝ่ายอุตสาหกรรมยาบริษัทซินเซฺ่ง หลังจากที่แซ่จื๋อจ้วนได้คุยโทรศัพท์สายสุดท้ายจบลง เขาก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย
หลังจากนั้นก็เรียกผู้นำสองสามคนในโรงงานยาเข้ามา “เรื่องที่ผมจะพูด พวกคุณอ่า สามารถเลือกอิสระได้ตามสถานการณ์ของตัวเอง”
“ประธานแซ่ คุณพูดมาเถอะ” ผู้บริหารอ้วนหน้าอวบอั๋นคนนั้น ยิ้มออกมา
“โรงงานของพวกเราจะไม่เลิกกิจการโดยเด็ดขาด เงินกู้ของธนาคารได้ทำการชำระไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”
“อ่า? 350 ล้านหยวนอ่า ประธานแซ่ คุณอย่ามั่วนิ่มนะครับ” ผู้บริหารเหล่านั้นต่างก็พากันตกใจไม่น้อย
“ผมเป็นคนที่ชอบเอาเรื่องเหล่านี้มาล้อเล่นอย่างนั้นเหรอครับ? ผมควักเงินของตัวเองจ่ายไปแล้ว ผมเอาทรัพย์สินเกือบทั้งหมดของอีกบริษัทหนึ่งมาทุ่มให้กับที่นี่เลยนะครับ ก้าวต่อไปผมต้องการทำให้โรงงานยาฟื้นตัวกลับมาอีกครั้ง แต่ในระหว่างทางนั้นเราไม่อาจรู้ได้ ถ้าพวกคุณยังอยากอยู่ที่นี่ เงินเดือนยังคงเท่ากับเมื่อก่อน ไม่อยากอยู่ ผมก็จะให้เงินค่าชดเชย พวกคุณสามารถเลือกทางเดินของตัวเองได้ครับ”
แซ่จื๋อจ้วนนั่งไขว่ห้าง แล้วหยิบโทรศัพท์มาค้ำคางที่เนียนละเอียดของตัวเอง ทำท่าทางผู้ชนะที่เหนือชั้นกว่า
