ตอนที่ 318 แมนมาก
แซ่จื๋อจ้วนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เรื่องมันมาจนถึงตอนนี้แล้ว แต่เหลียงเซียวเซียวยังคงถามแบบนี้อยู่ เขาก็เลยไม่รู้ว่าควรจะตอบว่ายังไงดี
ทั้ง2คนชะงักไปเกือบ10วินาที……
แซ่จื๋อจ้วนถึงได้มองหน้าเหลียงเซียวเซียว “ต่อให้ไม่มีหวาเหวิน พวกเราก็ไม่มีผลลัพธ์อะไรได้หรอก เพราะว่าฉันในเมื่อก่อน เป็นแค่ผู้ชายเลวๆ คนหนึ่ง เปลี่ยนผู้หญิงเหมือนกับเปลี่ยนเสื้อผ้า สำหรับฉันแล้วผู้หญิงเป็นเหมือนแค่เครื่องประดับเท่านั้น เพราะฉะนั้นการเลิกกันเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหวาเหวินหรอก แค่การปรากฏตัวของเธอเปลี่ยนความเลวของฉันเท่านั้นเอง ตอนนี้ฉันนั้น……เริ่มรู้แล้วว่าความรักคืออะไร……
เหลียงเซียวเซียวสูดหายใจเข้าลึกๆ ทั้งอิจฉาและริษยา ถ้าเกิดว่าเธอเป็นคนที่ทำให้แซ่จื๋อจ้วนรู้จักความรักนั้นมันจะดีแค่ไหนกัน?
“ก็ได้ ขอบคุณนะที่บอกฉัน……”
เหลียงเซียวเซียวลุกขึ้นเดินออกไปอย่างหมดหวัง ตอนที่เธอมาหาแซ่จื๋อจ้วนนั้น ที่จริงก็ได้เตรียมใจมาเผื่อความผิดหวังแล้ว
เพราะว่าแซ่จื๋อจ้วนไม่เคยอ่อนข้อให้ผู้หญิงคนไหนอยู่แล้ว โดยเฉพาะหลังจากเลิกกันไปแล้ว ทำไมเขายังต้องมาจ่ายหนี้พนันให้เธออีกล่ะ?
สิ่งที่เหลียงเซียวเซียวคิดไม่ถึงเลยก็คือ แซ่จื๋อจ้วนจะช่วยเหลือเธอ หนี้3ล้านกว่าหายไปในพริบตา ความรู้สึกแบบนี้ควรจะพูดอย่างไรดีล่ะ?
ไม่ได้มีความสุข ไม่ได้มีความกลัว ไม่ได้โล่งใจ เหลือไว้แต่ความว่างเปล่าเท่านั้น……
บางที สิ่งเดียวที่เธอต้องการที่มาหาแซ่จื๋อจ้วนนั้น ก็แค่คำตอบเพียงแค่คำตอบเดียวเท่านั้น
ที่จริงแล้วเธออยากจะถามแซ่จื๋อจ้วนว่าเขาควรชอบเธอบ้างไหม?
แต่เธอรู้ดีว่า ถ้าถามออกไปแล้วมันก็มีแต่ทำให้ตัวเองอับอายเปล่าๆ ถ้าเกิดว่าเขาชอบ แล้วจะเลิกกันได้ยังไง?
เธอก็เป็นแค่หนึ่งในผู้หญิงของแซ่จื๋อจ้วนเท่านั้น ไม่ได้มีตัวตนอะไร สำหรับแซ่จื๋อจ้วนแล้วนั้น ก็เหมือนแค่เสื้อผ้าเท่านั้น
แต่ว่าหวาเหวินนั้นไม่เหมือนกัน เธอเหมือนแสงจันทร์ที่สว่างไสว เป็นดวงดาวที่สว่างไสวที่สุดในชีวิต
ในถนนตอนเที่ยงคืน เหลียงเซียวเซียวที่สวมใส่เพียงแค่แจ็คเก็ตสีดำเดินอยู่ในค่ำคืนที่หนาวเหน็บอย่างขมขื่น
เอาแต่ทอดถอนอยู่ภายในใจ เป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่ว่าชะตาชีวิตต่างกันราวกับฟ้ากับเหว คนบางคนเกิดมาอยู่บนที่สูง ส่วนบางคนก็เกิดมาต่ำต้อยเหมือนกับหญ้า
และหวาเหวิน ต่อให้ไม่มีแซ่จื๋อจ้วนชอบ เธอก็ยังคงเป็นลูกสาวเศรษฐีที่สูงส่ง
ส่วนเธอ เพื่อที่จะมีชีวิตที่ดีขึ้นมาหน่อย ก็ต้องใช้ตัวเองเพื่อเป็นเครื่องประดับของผู้ชายตลอดไป
อีกด้านหนึ่ง ภายในห้องส่วนตัวของโรงแรม5ดาว
หลังจากหวาผิงเลิกงาน ผู้กำกับและโปรดิวเซอร์ก็เสนอให้ไปกินอาหารมื้อค่ำกัน คุยกันเกี่ยวกับเรื่องละครเรื่องต่อไป
หวาผิงเป็นคนบ้างานมาก เพื่อที่จะทำให้ออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด มักจะถ่ายหลายสิบครั้ง ขอแค่ไม่ให้มีข้อบกพร่องอะไร ความเป็นมืออาชีพแบบนี้หาได้ยากในวงการบันเทิง เพราะฉะนั้นคำพูดปากต่อปากที่พูดถึงหวาผิงนั้นค่อนข้างดี ไม่เอาตัวเองเป็นใหญ่ สำรวมและเป็นมืออาชีพ และไม่เคยมาสายเลย
ตอนแรกหวาผิงก็คิดว่ามันน่าจะเป็นแค่มื้อค่ำธรรมดาๆ แต่ไม่คิดเลยว่าจะเจอสวีจื๋อที่นี่ด้วย
สวีจื๋อคือใครกัน? ก็คือผู้มีอำนาจแห่งเมืองหลงที่คู่สามีภรรยาหวาหรุงเลียแข้งเลียขาไง เรียกว่าคุณชายสวี
ตอนที่เห็นเขานั้น หวาผิงก็รู้สึกคลื่นไส้……
ที่สวีจื๋อมาในครั้งนี้ พูดตรงๆ ก็แค่อยากนอนกับหวาผิง มันง่ายมากที่คุณชายเมืองหลวงจะเล่นกับผู้หญิง เพราะฉะนั้นพอเจออะไรที่ยากหน่อย ความอยากอาหารก็เลยมากขึ้น
เพราะว่าตัวตนของสวีจื๋อ มีเครือข่ายกว้างขวาง ค่อนข้างสนิทกับโปรดิวเซอร์ละครเรื่องนี้ของหวาผิง เพราะฉะนั้นก็เลยสามารถเข้ามาด้วยได้
ตลอดทั้งมื้ออาหาร หวาผิงไม่ได้พูดอะไรเลย ได้แต่ก้มหน้ากินข้าวไป
สวีจื๋อเองก็ดื่มไม่น้อยเลย ดื่มจนหน้าแดงไปหมด บวกกับหน้าตาที่ปานกลางของเขาแล้วนั้น ยิ่งดูยิ่งอัปลักษณ์
หลังจากกินข้าวเสร็จ หวาผิงก็ออกไปก่อน เตรียมจะขับรถกลับบ้าน สวีจื๋อก็หน้าด้านขับรถตามหวาผิงไปที่ชั้นล่างของตึก
หลังจากหวาผิงจอดรถเสร็จแล้ว ก็ถามเขาด้วยสีหน้าที่เย็นชา “คุณจะตามฉันมาจนถึงเมื่อไหร่กัน? ”
“หวาผิง ไปกับฉันเถอะ ทรัพยากรและเครือข่ายฉันดีกว่าเธอ ฉันพาเธอไปฮอลลีวูดได้……ไปสู่เส้นทางสากล……เธอจะไม่ขาดแคลนอะไรเลย”
“ไปบ้ากับแม่แกไป ไสหัวไป” หวาผิงทนไม่ไหว หันกลับไปเตรียมจะเดินออกไป
สวีจื๋อก้าวขึ้นมากระชากผมของหวาผิง ต้องการจะใช้กำลัง และก็เพราะว่าเหล้า เพราะฉะนั้นก็เลยทำอะไรบุ่มบ่ามหยาบคายขนาดนี้
ยังไม่ทันรอให้หวาผิงได้ทำอะไร ก็เห็นเงาคนๆหนึ่งพุ่งเข้ามา กระชากคอเสื้อของสวีจื๋อพร้อมกับชกและเตะเขา
หวาผิงช็อกไป……เธอไม่เคยรู้เลยว่าหวางเซียวอี้ที่ปกติเรียบร้อยขนาดนี้ ดูก็รู้ว่าอยู่ในครอบครัวที่ฝึกมาดี แมนมากเลย……เป็นชายชาตรีมากๆ
