ตอนที่ 322 หลงจนโงหัวไม่ขึ้น
คำถามนี้ของเจียงหยู่ทำให้หวาเหวินชะงักไป เพราะว่าเธอไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน
เธอเพิ่งจะอายุ22ปี และไม่เคยคิดหรือวางแผนเกี่ยวกับการมีลูกเลย ทว่าคำถามของเจียงหยู่นั้น ถ้าไม่ตอบ เขาคงจะผิดหวังมากเลยล่ะ
หวาเหวินที่อยู่บนหลังเจียงหยู่เงียบไปครู่หนึ่ง ถึงจะพูดออกมาเบาๆว่า “ลูกสาว ถ้าเป็นลูกชายจะซนๆหน่อย ฉันกลัวจะสอนได้ไม่ดี”
เจียงหยู่ฟังจบก็ยิ้มหน้าบานขึ้นมาทันที ส่วนหวาเหวินนั้นยังมีสีหน้าที่เรียบนิ่งเหมือนเดิม “นายยิ้มอะไร?”
“ฉันแค่รู้สึกว่าคุณนายเจียงที่มีความสามารถรอบด้านมากมาย ไม่กลัวฟ้าดิน แต่กลับกลัวว่าจะเลี้ยงและสอนลูกได้ไม่ดี มีความหมายจริงๆ”
หวาเหวิน：…………..
“ฉันก็ชอบลูกสาวเหมือนกัน ฉันคิดว่าในอนาคตถ้าเรามีลูกสาวด้วยกัน และลูกหน้าตาเหมือนเธอ แล้วพวกเราก็สอนอะไรหลายๆอย่างให้ลูก ให้ลูกเรียนไวโอลินดีที่สุด จากนั้นให้ลูกได้เรียนเกี่ยวกับด้านดนตรี หลังจากที่เรียนจบ ให้ลูกเปิดคอนเสิร์ตของตัวเอง พวกเราก็ไปนั่งแถวหน้าชมการแสดงของลูก หลังจากที่ลูกโตแล้วไปมีครอบครัวของตัวเอง เราก็จะไม่ให้ลูกไปไหนไกล ให้อยู่ใกล้ตัวเรา จนกระทั่งเราแก่ ลูกก็ยังสามารถดูแลการกินการอยู่ของเราได้ สามารถพาฉันไปซื้อรองเท้า พาเธอไปซื้อเครื่องสำอาง…….มาร์คหน้าให้เธอ รวมถึง……..เราสามคนยังไปดูหนังด้วยกัน ไปดูการ์ตูนดิสนีย์ เราสามพ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข”
เจียงหยู่คิดไปค่อนข้างไกล จึงสามารถอธิบายภาพที่สวยงามออกมาได้ หวาเหวินฟังแล้วก็รู้สึกว่า ในวินาทีนั้นเธอจะต้องมีความสุขมากแน่ๆ
ท่ามกลางบรรยากาศหิมะโปรยลงมาจากท้องฟ้า เจียงหยู่ที่ให้หวาเหวินขี่หลังอยู่ ค่อยๆเดินลงมาจากภูเขาจงชุ่ยทีละก้าว………
ภาพบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความรักและความอบอุ่นแบบนี้ ตลอดจนในอนาคต ทุกครั้งที่หวาเหวินนึกถึง ก็จะจดจำความรู้สึกที่มีความสุขแบบนี้ได้
งานเฉลิมฉลองของบริษัทยาจื๋อจ้วนจำกัด
เพราะการเป็นพรีเซนเตอร์ของหวาผิงทำให้ยอดขายของบริษัทนั้นพุ่งสูง รวมถึงหุ้นในบริษัทก็พุ่งสูงขึ้น ทำให้แซ่จื๋อจ้วนอารมณ์ดีมาก จึงจัดงานเลี้ยงให้กับพนักงาน ในนามของบริษัทตระกูลแซ่ที่โรงแรมหรู รวมถึงทีมR&Dที่มาจากตะวันตกเฉียงเหนือ นั่นก็คือทีมของศาสตราจารย์ฟ้าน พวกเขามารับรางวัลกันทุกคน
คืนนั้นแซ่จื๋อจ้วนภูมิใจมาก ส่งมาเซราตีสิบคันออกไปในคราวเดียว
ทีมของศาสตราจารย์ฟ้านที่มาจากตะวันออกเฉียงเหนือ ได้รับรางวัลทีมสูงถึงแปดล้านบาท ในคืนนั้น ผู้คนต่างก็คึกคะนอง และดื่มด่ำสุราไปมากมาย
ในตอนนั้น แซ่จื๋อจ้วนกอดศาสตราจารย์ฟ้านไว้ “ศาสตราจารย์ฟ้าน ขอบคุณคุณอาที่ช่วยผมมาถึงจุดนี้ครับ ถ้าไม่มีคุณอา ก็จะไม่มีผมในวันนี้”
“เฮ้อ อย่ามายกย่องฉันแบบนี้นะไอ้เด็ก ถึงไม่มีฉัน แกก็ยังเป็นคุณชายตระกูลแซ่ ยังมีเงินให้ใช้แบบไม่มีวันหมด ฉันต้องขอบคุณแกมากกว่า ที่ให้โอกาสฉันในการแสดงศักยภาพ ทำให้ตาแก่อย่างฉัน กลับมาใช้ชีวิตอย่างมีประโยชน์อีกครั้ง ยังสามารถทำตามความปรารถนาของตัวเอง ในการพัฒนาผลิตภัณฑ์ที่มีประโยชน์ต่อประชาชน ในความสำเร็จครั้งนี้เป็นเพราะพวกเราเติมเต็มกันและกัน”
เมื่อแซ่จื๋อจ้วนได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ ทั้งสองคนชนแก้วแล้วดื่มด่ำสุราไปไม่ใช่น้อย
คนทั้งงานดื่มด่ำไปกับความสุขและความสันติภายในงาน…………
การเฉลิมฉลองนี้ยาวไปจนถึงเวลาตีสอง แซ่จื๋อจ้วนจำไม่ได้ว่าตัวเองนั้นเข้ามาในห้องสวีทของโรงแรมได้อย่างไร
ยังถามขึ้นอย่างสะลึมสะลือว่า “ทางพวกศาสตราจารย์ฟ้าน จัดการเรียบร้อยดีใช่ไหม?”
“ท่านประธานแซ่วางใจเถอะค่ะ พวกศาสตราจารย์ฟ้านถูกพาไปพักที่โรงแรมแล้วค่ะ”
เมื่อได้ยินเสียงของผู้หญิง แซ่จื๋อจ้วนก็เงยหน้าขึ้นมามอง การมองในครั้งนี้มันไม่สำคัญ เขาอึ้งไปทันที……….
แซ่จื๋อจ้วนรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าคือหวาเหวิน
“เธอๆๆ……….เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”แซ่จื๋อจ้วนชี้ไปยังเธอด้วยมือที่สั่น
“ฉันเห็นว่าคุณดื่มเยอะเกินไป เลยมาส่งคุณที่ห้องค่ะ”
“เธอรู้ไหมว่าฉันอยากเจอเธอมากแค่ไหน………ฉันรู้สึกว่า…….ฉันหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้นเลย ฉันไม่อยากรอแม้แต่วินาทีแล้วจริงๆ………”
บางทีอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์เหล้า แซ่จื๋อจ้วนพุ่งตัวไปเพื่อประทับบนริมฝีปากของผู้หญิง
แต่ยังไม่ทันโดนตัวเธอ เขาก็สร่างเมาเล็กน้อย……..เพราะกลิ่นเครื่องสำอางที่ฉุนบนใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น ทำให้แซ่จื๋อจ้วนได้สติกลับมา
หวาเหวินไม่เคยใช้ของพวกนี้มาก่อน………เขาขยี้ตาแล้วมองดูอีกครั้ง
ใช่หวาเหวินที่ไหนกัน นี่มันเป็นผู้ช่วยที่เพิ่งเข้ามาใหม่ในบริษัท เธอดูอ่อนเยาว์และสวยจริงๆ แต่ก็ไม่สามารถเทียบกับหวาเหวินได้
“ทำไมถึงเป็นเธอ?”แซ่จื๋อจ้วนตกตะลึง
