ตอนที่ 119 ผู้หญิงที่อยู่ข้างกายเขา
ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่มองไปที่อื่น ยังคงปากแข็งในการตอบคำถาม “อืม…ไม่สน”
เผยลี่เชินมองดูท่าทางของหญิงสาวต่อปากต่อคำ ทั้งประหลาดใจทั้งชอบใจ เขาเดินก้าวมาข้างหน้า ทำให้เธอต้องก้าวถอยหลัง ยื่นมือโอบเอวเธอไว้
ร่างกายช่วงบนของเธอเอนไปด้านหลังเพราะความเคยชิน จากนั้นก็เงยหน้ามอง เผยลี่เชินก็เอนกายจูบเธอที่ริมฝีปาก
ไป๋เสว่เอ๋อร์เบิกตากว้างทั้งสองข้าง ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ แต่รู้สึกเจ็บนิดๆ ที่ริมฝีปาก เธอขมวดคิ้วได้ยินเสียงของชายหนุ่มที่ทุ้มลึก “ปากแข็ง!”
พูดจบเขาก็ปล่อยเธอแล้วเดินไปที่ตู้หนังสือ ทำเป็นหยิบเอกสารแล้วหันกลับมาจ้องมองเธอ “คืนนี้เธอต้องไปกับฉัน ไม่ว่าเธอจะอยากไปหรือไม่ก็ตาม”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกแน่นในลำคอ “ขี้โกง” สองคำนี้หยุดอยู่แค่ริมฝีปาก เธอไม่กล้าพูดออกมา
ถ้าเธอพูดออกไปจริง เกรงว่าเผยลี่เชินคงไม่ปล่อยเธอแน่ ไม่แน่อาจจะลงโทษเธออย่างไรก็ได้….
ริมฝีปากล่างทั้งเจ็บทั้งร้อนผ่าว เหมือนมันจะบวมนิดหน่อย ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจเข้าลึกๆ หาข้ออ้างเพื่อออกไปจากออฟฟิศของเขา
พริบตาเดียวก็ถึงเวลาเลิกงาน พอนึกถึงต้องออกไปกินข้าวกับเผยลี่เชินและลู่อี้หลิง ไป๋เสว่เอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดหัว
เธออยู่ระหว่างเผยลี่เชินกับลู่อี้หลิง ทำให้เธอเหมือนเป็นก้างขวางคอ นอกจากนี้เธอก็ไม่อยากเห็นลู่อี้หลิงหัวร่อต่อกระซิบกับเผยลี่เชิน
“เปิง…เปิง”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้ามองเห็นเผยลี่เชินยืนอยู่ตรงหน้าประตูในชุดสูทพอดีตัว ถึงแม้ว่าเขาจะมีท่าทางดูธรรมดามาก แต่เขาก็มีเสน่ห์ในตัวเองจนทำให้ผู้หญิงหลงใหล
ได้ยินเผยลี่เชินกระแอมสองที ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงมีปฏิกิริยาโต้ตอบ เธอรีบเก็บเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วหยิบกระเป๋าเตรียมตัว สายตาเหลือบมองเห็นลิปสติกที่อยู่ตรงมุมโต๊ะ เธอนิ่งสักพักลังเลว่าจะหยิบดีหรือไม่ สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจหยิบลิปสติกแท่งนั้นใส่กระเป๋าไปด้วย
เดินไปถึงประตูจึงถามเขา “ประธานเผย ตอนนี้จะไปร้านอาหารซิงกวางใช่ไหม?”
“อืม” เผยลี่เชินพูดเรียบๆ อารมณ์ยังคงที่ “รีบไปรีบกินให้มันจบๆ ไปซะ พวกเราจะได้กลับบ้าน”
พวกเรา…กลับบ้าน?
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึงจนใจเต้นแรง ตื่นเต้นเล็กน้อย เผยอที่มุมปากโดยไม่รู้ตัว
เดินไปตามทางเดิน เธอก็เดินไปถึงห้องน้ำ ถึงอ่างล้างมือ เธอจึงเติมปากด้วยลิปสติก
ใบหน้าของเธอมีแป้งฝุ่นสีชมพูอยู่แล้ว เพราะเธอต้องทำงานทั้งวันมีเหงื่อบ้าง ดูๆ ไปก็เป็นธรรมชาติดี ผิวเป็นสีดอกกุหลาบ เติมปากอีกหน่อยก็สวยใช้ได้แล้ว
พอออกจากห้องน้ำ ไป๋เสว่เอ๋อร์พบว่าเผยลี่เชินเดินเข้าไปในลิฟต์ พอประตูปิด เธอรู้สึกว่าชายหนุ่มกำลังจ้องมองเธอ
ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าสบตาเผยลี่เชิน เกิดความสงสัยใคร่รู้ “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
ชายหนุ่มคิ้วย่น ดูเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง เขานิ่งไปสักครู่ กวาดตามองริมฝีปากสีแดงของเธอ สายตาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจ
เขาขมวดคิ้ว ยื่นมือมาเสยคางของเธอขึ้น จากนั้นใช้นิ้วหัวแม่มือของเขาปาดลิปสติกสีแดงที่ริมฝีปากของเธอให้สีจางลง จนไป๋เสว่เอ๋อร์ประหลาดใจ “คุณ…..”
เผยลี่เชินไม่เห็นด้วยและทำหน้าเย็นชาใส่เธอ “ไปเจอคนข้างนอก ใช้สีอ่อนหน่อยดีกว่า” ริมฝีปากบอบบางของเธออยู่ในก้นบึ้งหัวใจของเขา
ไป๋เสว่เอ๋อร์เงียบไม่พูดอะไร หลังจากสองสามวินาทีผ่านไป เธอจึงหัวเราะออกมา
ชายคนนี้ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเกินไป
เผยลี่เชินมองเธอ ยักคิ้วเล็กน้อย “หัวเราะอะไร?”
“ไม่มีอะไร” ไป๋เสว่เอ๋อร์หยุดหัวเราะ ใบหน้ากลับมานิ่งสงบ
เผยลี่เชินเห็นเธอแสดงออกแบบนี้ คิ้วขมวดเข้มพอคิดจะถามเสียง “ติง” จากลิฟต์ก็ดังขึ้น แสดงว่าถึงชั้นแรก ประตูลิฟต์เปิดออก
ไป๋เสว่เอ๋อร์กลัวเขาจะถามอะไรอีก จึงออกจากลิฟต์โดยรักษาระยะห่างกับเขาไว้
ไป๋เสว่เอ๋อร์เป็นคนจองร้านอาหารนี้ เป็นร้านที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในไห่เฉิง
เพดานของร้านอาหารทั้งสองชั้นทำจากวัสดุพิเศษ ภาพดาวบนเพดานจะเปลี่ยนไปตามความชื้นของอากาศ เหมาะสำหรับการออกเดท
แต่คราวนี้พวกเขาไปกันสามคน ไม่รู้ว่าจะอึดอัดใจสักแค่ไหน
พวกเขาไปถึงสถานที่นัดหมายอย่างรวดเร็ว บริกรพาพวกเขาไปชั้นสองขึ้นไปถึงไป๋เสว่เอ๋อร์มองเห็นลู่อี้หลิง แต่ที่ทำให้เธอประหลาดใจคือ คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอคือกู้หลี่เหลียง
“กู้หลี่เหลียง…เขามาอยู่ที่นี่ได้ไง?” ไป๋เสว่เอ๋อร์สงสัยมองมาที่เผยลี่เชิน
สีหน้าของเผยลี่เชินดูจางๆ เหลือบมองมาที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ “เธอคิดว่าฉันจะให้พวกเราสามคนมานั่งกินข้าวด้วยกันรึไง?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เงียบไป เริ่มเข้าใจเหตุผลที่เผยลี่เชินให้เธอมากินข้าวด้วย เขาเปลี่ยนการออกเดทจากสองคนเป็นสี่คน แบบนี้จะได้ไม่รู้สึกอึดอัดใจ
ไป๋เสว่เอ๋อร์กลับมามีสติ เห็นกู้หลี่เหลียงหันมาทักทายพวกเขา พวกเขาก็เดินไปยังที่นั่งที่ยังว่างอยู่
กู้หลี่เหลียงทักทายไป๋เสว่เอ๋อร์ก่อน “ไม่เจอกันนาน คุณไป๋!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ส่งยิ้มพร้อมพยักหน้ารับ แล้วมองไปทางลู่อี้หลิง พยักหน้าแล้วยิ้มให้
ลู่อิ้งหลิงจ้องมองเผยลี่เชินด้วยความเย็นชา จึงพูดติดตลก “เผยลี่เชิน ฉันคิดว่าจะมีเพียงเราสองคนที่ออกเดทกัน คิดไม่ถึงกลายเป็นทุกคนมากินข้าวร่วมกัน?”
เผยลี่เชินเงยหน้าพร้อมรอยยิ้ม “พวกเราต่างเป็นเพื่อนกัน มากินข้าวร่วมกันก็ไม่เห็นจะเสียหาย ใช่ไหมคุณหนูลู่?”
ลู่อี้หลิงพูดอะไรไม่ออก ในเมื่อมากันแล้ว เธอก็ไม่สามารถหันหลังกลับได้?
ขณะรออาหารมาเสิร์ฟ บริการรินไวน์แดงลงในแก้ว กู้หลี่เหลียงเห็นว่าบรรยากาศน่าเบื่อ จึงยกแก้วไวน์เพื่อผ่อนคลายบรรยากาศ “วันนี้ทุกคนมีความสุขที่อยู่ด้วยกัน งั้นมาชนแก้วกัน”
พวกเขาชนแก้วเป็นสัญลักษณ์ในการดื่มไวน์ จากนั้นลู่อี้หลิงก็ถามกู้หลี่เหลียงด้วยความสนใจ “อ้อ…คุณชายกู้ คุณรู้จักกับเผยลี่เชินนานแค่ไหนแล้ว ช่วยเล่าเรื่องโรแมนติกของเขาให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ?”
“เรื่องโรแมนติกหรอ?” กู้หลี่เหลียงหัวเราะมองไปที่เผยลี่เชิน “เหล่าเผยไม่มีเรื่องโรแมนติกหรอกครับ เมื่อก่อนพวกพี่ชายที่เล่นด้วยกัน ยังนึกว่าเขาไม่ชอบผู้หญิง
“โอ๊ะ?” ลู่อี้หลิงถามต่อ “จากนั้นคะ? อายุยี่สิบปี สามสิบปีก็แล้ว เขาก็ยังไม่มีแฟนใช่ไหม?”
เขาพูดจบเงยหน้ามองเผยลี่เชินพร้อมรอยยิ้ม
เผยลี่เชินไม่แสดงสีหน้าใดๆ ได้แต่ดื่มเหล้า ทำเหมือนเรื่องที่พวกเขาคุยกันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาทั้งสิ้น
กู้หลี่เหลียงยิ้ม “จะว่างั้นก็ได้ ก็มีสองสามคน”
เขากำลังจะพูด ก็รู้สึกว่าสายตาที่เย็นชามองมาที่เขาจนตกตะลึง ต้องดื่มเหล้าแล้วไม่พูดอะไรอีกเลย
ลู่อี้หลิงยิ้มพูดติดตลก “ฉันนึกว่าเขาจะไม่ใกล้ชิดกับผู้หญิงเหมือนในตำนาน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินพวกเขาคุยกัน ใจเต้น รู้สึกเหมือนตัวเองพ่ายแพ้เล็กน้อย
เธอไม่รู้ชีวิตที่ผ่านมาของเผยลี่เชิน แต่ได้ยินว่าเมื่อก่อนเขาเคยมีผู้หญิงสองสามคน เธอรู้สึกไม่สบายใจ
เธอหายใจเข้าลึกๆ ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม เงยหน้าก็พบสายตาของเผยลี่เชินที่นั่งตรงข้ามจ้องมองเขาอยู่
เธอจับแก้วแน่น รู้สึกสับสน
เผยลี่เชินไม่ชอบให้เธอดื่มเหล้า ซึ่งเธอเองก็รู้ข้อนี้ดี แต่ไวน์เข้าปากแล้วไม่สามารถบ้วนออกมาได้ จึงได้แต่กลืนช้าๆ ภายใต้สายตาที่เขาจ้องมองอยู่
