ตอนที่ 114 ฉันมีเวลามาก ไม่กลัวถูกทิ้ง
สวี่เยว่หรูลังเลเล็กน้อย หยุดนิ่งก่อนเอ่ยปาก “ประธานเผย ฉันได้ยินข่าวเลขาไป๋ถูกทำร้าย เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าคะ?”
ได้ยินเธอพูดถึงไป๋เสว่เอ๋อร์ เผยลี่เชินคิ้วย่น “ทำไมรึ?”
ครั้งที่แล้วเขาพึ่งจะเตือนเธอให้สนใจแต่เฉพาะเรื่องของตนเอง ผ่านมาไม่กี่วัน เธอก็ไปยุ่งเรื่องคนอื่นอีกแล้ว
สวี่เยว่หรูกำมือแน่นพูดด้วยเสียงเบาๆ “จะว่าไปเธอก็เป็นเพื่อนร่วมงาน เห็นเธอไม่มาหลายวัน ฉันรู้สึกเป็นห่วง”
“เธอดีขึ้นมากแล้ว ถ้าเธอรู้สึกกังวลใจ แค่ดูแลงานของตัวเองให้ดีก็พอแล้ว”
เผยลี่เชินพูดจบก็ก้มหน้าก้มตาทำงานตัวเองต่อไป
ขณะนั้นสวี่เยว่หรูไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีก จึงได้แต่รับปากและหันหลังจากไป
ในบริษัทมีคนพูดถึงเรื่องที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกทำร้ายอย่างดุเดือด ตอนแรกที่เธอได้ยินเรื่องนี้ก็รู้สึกสะใจมาก แต่เรื่องนี้ยิ่งพูดก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ จนดูเหมือนจะจริง หรือไม่จริงเธอเองอดคิดไม่ได้ ถึงได้ถามเผยลี่เชิน…..
ไม่ว่าอย่างไรก็ตามไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ไม่อยู่ เธอรู้สึกสบายใจแต่งานมากขึ้นกว่าเดิม ทำให้แทบหายใจไม่ออก
…………..
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ หลังจากประชุมย่อยกับฝ่ายวางแผนเสร็จแล้ว ก็ใกล้เวลาเลิกงาน เดิมทีตอนค่ำมีงานเลี้ยงสังสรรค์ คิดไม่ถึงว่ากู้หลี่เหลียงจะโทรมาเวลานี้
“เหล่าเผย ฉันสืบได้เรื่องแล้วนะ แล้วฉันก็ให้ไปจับตัวคนร้ายมาแล้วด้วย ตอนนี้มันอยู่กับฉันที่นี่ นายจะมาหามันไหม ถ้าไม่มาฉันจะให้มันอยู่ที่นี่ อดข้าวอดน้ำสักสองวัน”
เผยลี่เชินกำโทรศัพท์แน่น น้ำเสียงเย็นชา “รอก่อนฉันจะไป”
“ได้ ฉันจะรอนาย”
หลังจากวางโทรศัพท์ เผยลี่เชินรีบหยิบเสื้อโค้ท พาฉีเฟิงไปที่โยวหลัน
เรื่องมันง่ายเกินกว่าที่เขาคิดไว้ เขาคิดไม่ถึงว่ากู้หลี่เหลียงนอกจากจะสืบหาคนร้ายได้รวดเร็วแล้ว ยังจับตัวได้อีก
กู้หลี่เหลียงแม้ว่าปกติจะเป็นคนคิดไม่ซื่อ ใช้วิธีสกปรก แต่เรื่องที่เหมาะสมต้องใช้วิธีสกปรกก็ทำได้ดีทีเดียว
พอเดินออกมาจากลิฟต์ เผยลี่เชินรีบเดินไปที่ห้องโถงเพื่อตรงไปที่ประตู ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงดังมาจากข้างหลัง ตรงเข้ามาหาเขา เขากวาดตามองก็พบกับใบหน้าที่คุ้นเคยเป็นอย่างมาก
ลู่อี้หลิงเดินมาพร้อมรอยยิ้ม เธอแต่งกายเรียบร้อยตั้งแต่หัวจรดเท้า
เธอเดินมาอยู่ตรงหน้าของเผยลี่เชินซึ่งแฝงด้วยรอยยิ้มแต่ก็ยังไม่พูดอะไร
เผยลี่เชินรู้สึกประหลาดใจ เธอยังไม่กลับไปหลังจากที่สวี่เยว่หรูแจ้งเขา จนถึงตอนนี้ก็ชั่วโมงกว่าแล้ว
เผยลี่เชินยิ้มแล้วพูด “ทำไมคุณหนูลู่ยังอยู่ที่นี่อีก?”
ดวงตาของลู่อี้หลิงแฝงไปด้วยรอยยิ้มมองไปที่ร่างของเขา “วันนี้ไม่ได้เจอคุณ ฉันก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“คิดไม่ถึงว่าคุณหนูลู่จะยืนกรานขนาดนี้ แต่น่าเสียดายตอนนี้ผมมีงานด่วนต้องทำ” เผยลี่เชินพูดจบก็รีบเดินออกห่างจากเธอ ใครจะไปนึกว่าลู่อี้หลิงจะตามเขามา แล้วขวางทางเขาไว้
เผยลี่เชินขมวดคิ้ว สีหน้าเย็นชา
เธอหัวเราะเบาๆ “ประธานเผย ถ้าครั้งนี้คุณปฏิเสธฉัน ครั้งหน้าฉันก็จะมาอีก ยังไงซะฉันก็มีเวลาเยอะ อีกอย่างฉันไม่กลัวถูกทิ้ง”
สีหน้าของเผยลี่เชินดูไม่ดี ลู่อี้หลิงคนนี้คาดเดาได้ยากกว่าที่เขาคิดไว้
ลู่อี้หลิงพูดต่อ “วันนี้ประธานเผยมีงานอะไรคะ? ใช่งานเลี้ยงหรือเปล่า? ให้ฉันไปด้วยในฐานะเลขาคนใหม่ก็ได้ ก็แค่เล่นไปตามบทดีไหม?”
ดวงตาของเผยลี่เชินดูเคร่งเครียด เงียบไม่พูด ถ้าเขาไม่ให้เธอไปด้วยเกรงว่าวันหลังเธอจะมากวนใจเขาที่บริษัทอีก
ช่างเถอะ ยังไงวันนี้ก็ไปโยวหลันหากู้หลี่เหลียง ลู่อี้หลิงชอบเที่ยวบาร์อยู่แล้ว ถึงเวลานั้นก็ปล่อยให้เธออยู่กับกู้หลี่เหลียงแล้วกัน
เมื่อตัดสินใจดังนี้ คิ้วของเผยลี่เชินจึงผ่อนคลาย “วันนี้ผมจะไปหาเพื่อน คุณจะไปกับผมก็ตามใจคุณนะ”
ลู่อี้หลิงได้ยิน ดวงตาเป็นประกาย ยิ้มออกมาด้วยความสดใส “ได้คะ”
เผยลี่เชินพาทั้งฉีเฟิง และลู่อี้หลิงไปที่โยวหลัน ถึงร้านอาหารก็มีบริกรมารอพวกเขาแล้วพาเข้าไปในบาร์
กู้หลี่เหลียงออกมาต้อนรับที่หน้าประตู “เหล่าเผย ในที่สุดก็มาถึงจนได้ ฉันรอนายตั้งนาน”
พูดจบก็เหลือบตาไปมองลู่อี้หลิง ทันใดนั้นดวงตาก็เปล่งประกาย “เหล่าเผย คนนี้คือ…”
ตามปกติแล้วกู้หลี่เหลียงเป็นคนพูดจาคล่องแคล่ว แต่พอมาเจอลู่อี้หลิงเข้าก็พูดติดๆ ขัดๆ
“เพื่อน” เผยลี่เชินพูดเสียงธรรมดา
ลู่อี้หลิงได้ยินจึงยิ้มอย่างสดใสและโน้มตัวเข้าหาเขา แล้วพูดต่อ “เพื่อนสนิทคะ”
คนที่อยู่ข้างๆ ได้ยินกับหูได้เห็นกับตา ต่างก็เข้าใจความหมายเป็นอย่างดี
กู้หลี่เหลียงยิ้มและดูเป็นเรื่องตลกก่อนจะพูดกับเผยลี่เชิน “เหล่าเผย นายแน่มาก ทุกครั้งที่มาหาฉัน นายพาผู้ติดตามมาแต่ละครั้งไม่ซ้ำหน้ากันเลย…..”
สายตาของเผยลี่เชินเย็นชาทันที ไม่รอให้เขาพูดจบ มองเขาด้วยสายตาเชิงบังคับ
กู้หลี่เหลียงนิ่งไป คำพูดที่ติดอยู่ที่ปากหายไปทันที เขายิ้มแล้วมองไปที่ลู่อี้หลิง จับมือทักทายพร้อมแนะนำตัวเอง “สวัสดีครับ ผมชื่อกู้หลี่เหลียง”
“ลู่อี้หลิงคะ” ลู่อี้หลิงยิ้มตอบพร้อมจับมือเขาเบาๆ
กู้หลี่เหลียงจัดเตรียมสถานที่สำหรับพวกเขาแล้วจึงให้บริกรพาพวกเขาไปที่นั้น ส่วนตัวเขาสนใจลู่อี้หลิงเป็นพิเศษ จึงชวนเธอคุยโน่นคุยนี่
เผยลี่เชินหน้านิ่วคิ้วขมวด ใจเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้เลย ถ้าไม่ติดว่าพาลู่อี้หลิงมาด้วย ก็คงให้กู้หลี่เหลียงพาเขาไปพบคนร้ายแล้ว
รอจนกู้หลี่เหลียงคุยกับลู่อี้หลิงพอสมควร เผยลี่เชินจึงพูดตัดบท “กู้หลี่เหลียงนายมาทางนี้กับฉันหน่อย ฉันมีธุระจะคุยด้วย”
พูดเสร็จ เขาก็ลุกขึ้น ก้าวเดินออกไปด้านข้าง
กู้หลี่เหลียงได้ยินจึงยิ้มให้ลู่อี้หลิง แล้วลุกขึ้นเดินตามเผยลี่เชินไป
พอทั้งสองเดินไปถึงข้างนอกแล้ว เผยลี่เชินจึงพูดเสียงเข้ม “พอเจอผู้หญิงก็ลืมเรื่องที่ให้ทำไปเลยนะ?”
“ปะ..ปะ…เปล่า ยังไงซะคนร้ายก็อยู่กับฉัน หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้”
“ฉันใจร้อน” เผยลี่เชินสีหน้าเคร่งเครียด
กู้หลี่เหลียงเห็นเผยลี่เชินสีหน้าเคร่งเครียดจึงหยุดพูดเล่น “ตามฉันมา”
เดินไปตามระเบียงจนสุดปลายทางก็พบบันไดแคบๆ สามารถให้เดินลงไปชั้นล่างได้ ดูเหมือนจะมีชั้นใต้ดินอยู่ เผยลี่เชินเดินตามกู้หลี่เหลียงไปตามทางเดิน
ที่ประตูห้องมีชายสองคนเฝ้าอยู่ พอเห็นพวกเขาก็พยักหน้าแสดงว่าให้เดินนำหน้าพวกเขา จากนั้นกู้หลี่เหลียงก็เดินเข้าไป ออกคำสั่งให้เปิดประตู
ประตูเปิดออก เผยลี่เชินเดินตามกู้หลี่เหลียงเข้าไปในห้อง ได้กลิ่นอับของห้อง เขาเงยหน้าเห็นผู้ชายถูกมัดไว้กับเก้าอี้ ถูกปิดตาปิดปาก
“ที่เหลือนายรับผิดชอบเองนะ” กู้หลี่เหลียงพูดจบก็ตบที่ไหล่ของเขา แล้วเดินออกจากห้องไป
เผยลี่เชินมองอู๋จวิ้น ส่งสัญญาณให้คนของกู้หลี่เหลียงอยู่ด้วย
เขาก้าวไปข้างหน้า ดึงผ้าที่ปิดตาปิดปากออก
อู๋จวิ้นส่ายหัว หรี่ตามองเผยลี่เชิน
เผยลี่เชินก้าวไปข้างหน้าสองก้าวพร้อมเสียงเย็นยะเยือก “แกเป็นคนทำ?”
แม้ว่าเขาจะพูดไม่ชัดเจน แต่ชายคนนั้นก็น่าจะรู้ว่ามันหมายถึงเรื่องอะไร
ชายหนุ่มหัวเราะแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ “คุณพูดเรื่องอะไร? ฉันไม่รู้เรื่อง”
เผยลี่เชินมองหน้า มือกำหมัดแน่นตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เขาสะกดอารมณ์โกรธไว้ ถามว่า “คนที่ทำร้ายไป๋เสว่เอ๋อร์ คือแกใช่ไหม?”
อู๋จวิ้นเบ้ปาก หัวเราะออกมา “ไป๋เสว่เอ๋อร์เป็นใคร? ฉันไม่รู้จัก”
เผยลี่เชินกำหมัดแน่นต่อยเข้าไปที่ตัวเขา จากนั้นเดินไปข้างหน้า ยกเท้าขึ้นมาโดยไม่ลังเล กระทืบไปที่อกของเขาต่อ
