ตอนที่ 120 แตกหัก
ความรู้สึกเหมือนทำผิดแล้วถูกจับได้
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกสำนึกผิดไม่กล้ามองหน้า โชคดีที่บริกรมาเสิร์ฟอาหารก่อน จึงหยุดสายตาของเผยลี่เชินได้
หลังจากอาหารมาถึงแล้ว บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่อยๆ ผ่อนคลาย ลู่อี้หลิงคุยไปคุยมา ก็คุยแต่เรื่องของเผยลี่เชิน เธอแสดงความปรารถนาดีต่อเผยลี่เชินโดยไม่ลังเล แต่ดูเหมือนเผยลี่เชินจะไม่ได้ฟังหรือฟังไม่เข้าใจ ถึงไม่มีการตอบสนองใดๆ
ก่อนจะถึงอาหารหวาน ไป๋เสว่เอ๋อร์ลุกไปเข้าห้องน้ำ อาหารค่ำครั้งนี้แม้จะไม่อึดอัดใจอย่างที่เธอคิดไว้ แต่ก็ไม่มีความสุขเท่าไร
ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังปิดประตูห้องน้ำเล็ก ก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านนอก มีเสียงเล็กแหลมของผู้หญิงสองคน และยังมีเสียงน้ำจากก๊อกน้ำ
“พี่ คราบซอสนี้ล้างไม่ออกจะทำยังไงดี”
“นังเด็กคนนี้ซุ่มซ่ามจริงๆ ตอนยกอาหารมาเสิร์ฟ ฉันกลัวจนตัวสั่น คิดไม่ถึงว่าจะทำซอสหกใส่ตัวฉันจริง รอฉันไว้คิดบัญชีกับเธอทีเดียว”
“พี่กระโปรงตัวนี้ยังดูดีอยู่นะ พอมีคราบเลยหมดสวย อย่าโกรธเลย ไม่เช่นนั้นพี่อาจถูกแอบถ่ายภาพแล้วเอาพี่ไปพูดเสียๆ หายๆ ได้”
“มันน่าโมโหจริงๆ วันนี้ได้เจอกับผู้กำกับ แต่มาเกิดเรื่องแบบนี้ขายหน้าฉันจริงๆ”
“………..”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ได้สนใจเสียงที่ดังมาจากด้านนอก พอเดินออกมาจากห้องน้ำเธอก็ไปที่อ่างล้างมือ เปิดก๊อกน้ำล้างมือ พอเงยหน้าส่องกระจกจึงเห็นว่าสองสาวกำลังจ้องมองเธออยู่
ผู้หญิงในชุดผ้าไหมสีน้ำเงินเทา ก็คือจินจิงจิง
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขยับไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็กลับมาเป็นปกติ มิน่าเสียงเมื่อกี้ฟังดูคุ้นๆ แต่จำไม่ได้ว่าเป็นใคร
สายตาของจินจิงจิงดูเย็นชา น้ำเสียงก็เย็นชา “แย่มากที่มาถึงห้องน้ำก็ยังต้องเจอของสกปรกอีก”
ที่ยืนอยู่ด้านข้างจินจิงจิงเป็นดาราตัวประกอบ ชื่อเย่เนียนเอ๋อร์ ทำท่าทางประจบประแจงจินจิงจิง วันนี้เห็นปฏิกิริยาของจินจิงจิง ก็ดูออกว่าสองคนนี้รู้จักกัน
สายตาของเธอมองไปที่ผู้หญิงทั้งสอง “พี่ซู่ซู่ คนนี้คือ…….”
จินจิงจิงหันหน้าไปมอง “คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลไป๋ อดีตคนรักของเผยอี้”
เธอเน้นเสียงของสองสามคำสุดท้าย ด้วยเสียงที่มีความหมายแฝง
สายตาเย่เนี่ยนเอ๋อร์ลอยไปหาไป๋เสว่เอ๋อร์ ไม่พูดอะไร
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้ว จากนั้นก็สะบัดมือ แล้วหันหลังเดินจากพวกเธอไป
ทันใดนั้นอารมณ์ของจินจิงจิงเปลี่ยนไป เรียกเธอไว้ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอตั้งใจใช่ไหมนี่?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หยุดเดินหันกลับมามองเธอด้วยสายตาเย็นชา “ตั้งแต่ต้นจนจบฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำให้เธอไม่พอใจตอนไหน อย่างไร”
จินจิงจิงคาดไม่ถึงว่าเธอจะตอบแบบนี้ สีนหน้าดูเคร่งเครียดเดินก้าวไปข้างหน้า หยิบมุมกระโปรงให้เธอดู “เธอตั้งใจสะบัดน้ำมาถูกกระโปรงฉัน หรือว่าคิดจะแกล้งกัน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองลงไปที่กระโปรงที่มีคราบน้ำ แล้วถามกลับ “คราบน้ำนี้ฉันไม่ได้เป็นคนทำ?”
ตอนที่เธอออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นพวกเขาสองคนใช้กระดาษทิชชูชุปน้ำเช็ดซอสที่หกใส่ ทำไมเธอจะต้องสาดน้ำไปใส่กระโปรงเธอด้วย
“เฮอะ!” จินจิงจิงมองไปที่เย่เนี่ยนเอ๋อร์ “เนี่ยนเอ๋อร์ เธอคงเห็นว่าเขาสาดน้ำมาโดนกระโรงฉัน!”
เย่เนี่ยนเอ๋อร์นิ่งไปสักครู่ ก่อนพยักหน้ารับ “ใช่ๆ ฉันเห็นเธอทำ”
จินจิงจิงได้ยินจึงส่งยิ้มพร้อมก้าวเท้าไปด้านหน้ามองไป๋เสว่เอ๋อร์ “ตอนนี้เธอมีอะไรจะพูดอีกไหม! เธอรู้ไหมว่ากระโปรงตัวนี้สั่งทำจำกัด ไป๋เสว่เอ๋อร์เธอมีปัญญาชดใช้หรือเปล่า?”
ดวงตาของไป๋เสว่เอ๋อร์ค่อยๆ หรี่ตา กล้าที่จะแตกหักกับจินจิงจิง
ในใจของเธอมีแต่ความโกรธ มองดูกระโปรงผ้าไหมของเธอ นิ่งไปสักครู่ พูดเสียงเย็นๆ “ถ้าฉันเป็นสาดน้ำใส่จริง ฉันก็คงเอาน้ำสาดใส่เศษขยะมากกว่า”
“ว่าไงนะ?” จินจิงจิงได้ยินสีหน้าดูย่ำแย่ “เธอหมายความว่าไง?”
“เธอทำกระโปรงเสียหายเอง แล้วทำไมฉันต้องชดใช้ด้วย?” ไป๋เสว่เอ๋อร์เหลือบตาไปมองคราบซอสสีน้ำตาลที่อยู่บนกระโปรงเธอ
“ใครบอก ไป๋เสว่เอ๋อร์เธอเป็นบ้าอะไรเนี่ย!” จินจิงจิงพูดแล้วหันไปมองเย่เนี่ยนเอ๋อร์ “เย่เนี่ยนเอ๋อร์ ปิดประตู วันนี้ฉันจะคิดบัญชีเธอ ไป๋เสว่เอ๋อร์”
เย่เนี่ยนเอ๋อร์ลังเลอยู่สักพัก ปิดและล๊อคประตูห้องน้ำ
ดวงตาของไป๋เสว่เอ๋อร์เคร่งเครียด รู้สึกกังวลใจ ไม่อยากมีศัตรูเพิ่ม จินจิงจิงใช้ข้ออ้างเพื่อคิดบัญชีเธอ แท้จริงคือตั้งใจหาเรื่องเธอนั่นเอง
ไป๋เสว่เอ๋อร์แสร้างทำเป็นสงบ พูดเสียงเบาๆ “จินจิงจิง คุณจับฉันขังไว้ที่นี่ ถ้าเพื่อนฉันมาเจอ ทุกคนคงได้อับอาย”
จินจิงจิงหัวเราะเดินไปข้างหน้า “อับอาย? เธอทำกระโปรงฉันเสียหาย ฉันไม่อับอายหรือไง?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หัวเราะเยาะและพูดแบบปกติ “เธอทำกระโปรงเลอะซอส แล้วเธอยังมาล้างน้ำ ทั้งๆ ที่ผ้าไหมสีตกง่าย เธอเอามาล้างน้ำแบบนี้มันก็ทำให้ผ้ายับแถมสีจาง”
“เพื่อนของเธอเพิ่งใช้เจลล้างมือ ซึ่งมันมีฤทธิ์เป็นด่างส่งผลต่อเนื้อผ้า ดูท่ากระโปรงของเธอถูกทำลายด้วยมือของเธอเอง แล้วทำไมต้องมาโยนความผิดให้ฉันด้วย?”
คำพูดของไป๋เสว่เอ๋อร์ ทำให้พวกเขาดูโง่ จินจิงจิงก้มลงดูคราบซอสบนกระโปรง แล้วมองเย่เนี่ยนเอ๋อร์ ถามด้วยเสียงเย็นๆ “เมื่อกี้เธอใช้เจลทำความสะอาดหรือเปล่า”
“ฉัน…..” เย่เนี่ยนเอ๋อร์สีหน้าเปลี่ยนไป ไม่พูดอะไรออกมา
จินจิงจิงกัดฟัน กำมือแน่น หันกลับไปมองไป๋เสว่เอ๋อร์พูดด้วยเสียงเย็นๆ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอหลอกฉัน เธอคิดว่าใช้คำพูดไม่กี่คำแล้วฉันจะเชื่อรึไง?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินจึงขมวดคิ้ว
ดูเหมือนวันนี้จินจิงจิง จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด
ถึงตอนนี้มีเสียงดังมาจากห้องน้ำเล็ก “ใครบอกว่าเธอพูดมั่วซั่ว”
ไป๋เสว่เอ๋อร์และจินจิงจิงตะลึง มองไปรอบๆ ก็เห็นลู่อี้หลิงออกมาจากห้องน้ำเล็ก
เธอ….อยู่ในนั้นตลอดเวลา?
ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่โต้ตอบใดๆ ลู่อี้หลิงก้าวเท้าเดินมา เธอมองจินจิงจิงด้วยสายตาเหยียดหยามดูถูก
จินจิงจิงขมวดคิ้ว “เธอเป็นใคร?”
ลู่อี้หลิงทำเป็นไม่ได้ยิน เดินไปที่อ่างล้างมือแล้วล้างมือ จากนั้นก็หันหลัง มองจินจิงจิงตั้งแต่หัวจรดเท้า สุดท้ายก็มองคราบซอสที่อยู่บนกระโปรงเธอ
“ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดไม่ผิด กระโปรงเธอมันพังแล้ว”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินรู้สึกประหลาดใจ คาดไม่ถึงว่าลู่อี้หลิงจะยืนอยู่ข้างเธอ
“เธอ!” สีหน้าของจินจิงจิงเปลี่ยนเป็นสีแดง
ลู่อี้หลิงเดินมาถึงไป๋เสว่เอ๋อร์ หยิบโทรศัพท์แล้วถ่ายรูปจินจิงจิงตอนโกรธไว้สองสามภาพ
“เธอทำอะไร!” จินจิงจิงยกมือเพื่อแย่งโทรศัพท์มา
ลู่อี้หลิงกำโทรศัพท์ไว้แน่นพร้อมกับเอาหลบจินจิงจิง “ถ้าไม่อยากให้ฉันโพสต์รูปพวกนี้ รีบเปิดประตูให้พวกเราออกไป”
จินจิงจิงหน้าเปลี่ยนสีกำลังจะพูดแต่มองเห็นลู่อี้หลิงกดโทรศัพท์ ก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
เรื่องซอนหกใส่กระโปรงวันนี้ทำให้ยุ่งยากใจมากแล้ว เธอไม่อยากให้เรื่องเล็กแค่นี้ทำให้เธอปวดหัวอีก เธอมองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ กัดฟันแล้วสั่งเย่เนี่ยนเอ๋อร์ “เปิดประตู ปล่อยพวกเขาไป!”
