ตอนที่ 125 คุณไม่ได้ทำผิด
เมื่อจินจิงจิงเห็นเผยลี่เชินเดินเข้ามา และเห็นได้ชัดว่ามาปกป้องไป๋เสว่เอ๋อ ทำให้หล่อนขาดสติไปในทันที
หล่อนมองดูเผยอี้ที่อยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นเข้าไม่มีท่าทีตอบโต้อะไร หล่อนจึงทำได้เพียงอธิบายออกไปอย่างน่าไม่อาย “เด็กผู้ชายคนนี้ซุกซนกัดคนไปทั่ว….ฉันอยากจะสั่งสอนเขา เพื่อที่วันหลังจะไม่ไปกัดให้คนอื่นบาดเจ็บอีก คุณไป๋ทำแบบนี้ คนที่ไม่รู้เรื่องก็คงคิดว่าฉันรังแกเด็กหมดสิ! ”
สีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อนิ่งขรึม พูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ “เธอรังแกหรือไม่รังแกเขาตัวเธอเองไม่รู้หรือไง? ถ้าเมื่อครู่ฉันไม่ไปยืนบังไว้ เกรงว่ามือของเธอก็คงยื่นไปจับหน้าของเสี่ยวหลินไว้ได้แล้วใช่ไหม?”
ถ้าเป็นเรื่องอื่น หล่อนคงไม่ติดใจเอาเรื่องเยอะขนาดนี้ แต่เรื่องนี้ล้วนแล้วแต่เกี่ยวกับเด็ก และที่สำคัญเป็นเด็กกำพร้า จินจิงจิงทำแบบนี้ หล่อนทนไม่ได้จริงๆ
“เธอพูดมั่วอะไรกัน?” จินจิงจิงฟังหล่อนพูดขึ้นแบบนี้ รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาทันที “เขากัดฉัน ฉันตำหนิเขาไม่ได้หรือไง?”
“คนเยอะขนาดนี้ เขาไม่กัดคนอื่น ทำไมถึงกัดเธอล่ะ?”
“เธอ!” คนรอบข้างเข้ามามุงดูมากขึ้นเรื่อยๆ จินจิงจิงโกรธจนตัวสั่น ทั้งยังไม่กล้าพูดจาไม่ดีต่อหน้าคนอื่น ยังไงก็ตาม หล่อนก็ต้องรักษาภาพลักษณ์ไว้
ฉินหงเห็นสถานการณ์ค่อนข้างคับขัน จึงรีบพูดขึ้น “คุณจินคะ เสี่ยวหลินกัดคนอื่นเป็นเรื่องที่เขาทำไม่ถูก แต่เมื่อก่อนเด็กคนนี้เคยโดนทำร้ายอย่างทารุณ เขาจึงอ่อนไหวขนาดนี้ ขอให้คุณโปรดเห็นใจเด็กด้วยนะคะ แล้วฉันจะตักเตือนเขาให้ภายหลัง ให้เขารู้จักขอโทษคุณนะ”
หล่อนพูดพลางหันหน้าไปทางไป๋เสว่เอ๋อ ยิ้มเล็กน้อยพูดขึ้นต่อ “คุณไป๋ ขอบคุณที่คิดแทนเด็กน้อยนะคะ”
ไป๋เสว่เอ๋อพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมากมาย
ในเวลาเดียวกัน ไป๋เสว่เอ๋อกับจินจิงจิง ใครทำสิ่งที่เหมาะสมถูกต้อง ทุกคนคงตัดสินกันเองได้ แววตาของผู้คนที่รายล้อมอยู่ตรงนั้นล้วนส่องเป็นประกาย จากนั้นพวกเขาเริ่มจับกลุ่มพูดคุยเรื่องนี้ด้วยกัน
จินจิงจิงที่ยืนอยู่ตรงนั้น รู้สึกทำตัวไม่ถูก ถ้าตอนนี้ไม่มีใครอยู่รอบๆ หล่อนคงลงมือทำเรียบร้อยแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อทำให้หล่อนต่อขายหน้าต่อหน้าผู้คนมากมาย ทำให้หล่อนรู้สึกอับอาย เรื่องนี้หล่อนจะจำไว้!
มีครูท่านหนึ่งของสถานสงเคราะห์เดินมาเชิญจินจิงจิงไปทำแผลด้วยท่าทางที่อ่อนโยน เมื่อหล่อนออกไป กลุ่มคนที่รุมล้อมดูอยู่ก็กระจายกันออกไปทันที
ไป๋เสว่เอ๋อถอนหายใจ ละสายตาลง ก็พบว่ามีผู้ชายที่อยู่ด้านข้างกำลังจ้องมองมาที่หล่อน หล่อนรู้สึกใจหายขึ้นมาทันที
ต่อหน้าผู้คนมากมายในวันนี้ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น หล่อนเกรงว่าสิ่งที่หล่อนทำไปจะทำให้เผยลี่เชินขายหน้า ตอนนั้นเอง หล่อนกำหมัดจิกเล็บไว้แน่น ไม่กล้าสบตามองเผยลี่เชิน
ไม่รีรอให้หล่อนได้คิดว่าจะเริ่มพูดกับเขายังไง ทันใดนั้นก็มีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาจากมุมสูง “หล่อนทำอะไรคุณหรือเปล่า?”
“ยังไงนะคะ?” ไป๋เสว่เอ๋อหันหน้าถามด้วยความประหลาดใจ
ฝ่ายชายขมวดคิ้ว ดูเหมือนไม่ค่อยมีความสุข “เมื่อครู่จินจิงจิงทำร้ายคุณหรือเปล่า?”
ไป๋เสว่เอ๋อจึงจะเข้าใจความหมายของเขาขึ้นมา หล่อนส่ายหน้า “เปล่าค่ะ”
เมื่อครู่สีหน้าของจินจิงจิงดูโมโหร้าย เล็บเรียวยาวที่ถูกทาสีแดงเข้มยื่นมากำลังจะจับ เพียงเพราะกลัวว่าจะจับโดนหน้าของเสี่ยวหลิน อันที่จริงหล่อนไม่อยากจะออกหน้ารับแทน แต่หล่อนทนดูต่อไปไม่ได้จริงๆ จึงเข้าไปยืนขวางไว้ แต่มือที่จินจิงจิงยื่นออกมา โดนเพียงแค่เสื้อไหมพรหมบทตัวหล่อน ไม่ได้โดนตัวหล่อน
เผยลี่เชินได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาผ่อนคลายลงทันที ไม่ได้ดูจริงจังเหมือนตอนแรกแล้ว
ไป๋เสว่เอ๋อค่อยๆดูอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเขาอย่างระมัดระวัง หล่อนถอนหายใจ แสร้งทำเป็นถามขึ้น “คุณ…ไม่ได้โกรธ?”
“โกรธอะไร?” เผยลี่เชินยักคิ้วสงสัย
ไป๋เสว่เอ๋อกัดปาก “เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ฉันทำให้คุณต้องเดือดร้อน….”
“เดือดร้อน?” เผยลี่เชินหัวเราะ “ถ้าเมื่อครู่คุณไม่ออกหน้ารับ คงจะไม่ใช่คุณตัวจริง สิ่งที่คุณทำไม่ได้มีความผิดอะไร ทำไมจะต้องคิดว่าเดือดร้อนกันเล่า?”
ไป๋เสว่เอ๋อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น รู้สึกอุ่นใจขึ้นทันที สิ่งที่คิดกังวลพูดไม่ออกอยู่นานกลับผ่อนคลายลงทันที อย่างน้อยเผยลี่เชินก็เลือกที่จะยึดถือคุณธรรมความถูกต้องเป็นที่ตั้ง
หล่อนกำลังจะเอ่ยปากพูด ก็เหลือบไปเห็นเผยลี่เชินขมวดคิ้วขึ้นมา ก้มหน้าลงไป หล่อนเบี่ยงสายตามองตามเขา จึงเห็นเด็กผู้หญิงคนเมื่อครู่ที่กำลังดึงกางเกงของเผยลี่เชินไว้ มองดูเขาด้วยดวงตาโตเป็นประกาย เด็กผู้หญิงคนนั้น ใบหน้าทรงกลม ตาโต น่ารักมากๆเลย แต่ทว่าไม่ยอมพูดอะไรเลย
เผยลี่เชินมองดูเด็กผู้หญิงที่อยู่ที่ขาของเขาด้วยความประหลาดใจ ทั้งสองสบตามองกันครู่หนึ่ง ไม่มีใครพูดอะไร เขายืดตัวตรง ขมวดคิ้วมองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อ “นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”
ไป๋เสว่เอ๋อหัวเราะ พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เด็กน้อยชอบคุณ”
เมื่อครู่หล่อนทั้งเข้าไปพูดคุยด้วย ทั้งแจกคุกกี้ให้ แต่เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่มีท่าทีตอบรับอะไรกับหล่อนเลย แต่ทว่าเด็กน้อยกลับเดินเข้าไปกอดขาของเผยลี่เชินขึ้นเอง
โลกของเด็กช่างธรรมดาง่ายดาย ชอบก็เข้าใกล้ ไม่ชอบก็ตีตัวออกห่าง ไม่มีการครุ่นคิดลังเลอะไรมาก จึงเห็นได้ชัดเจนว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ยอมเข้าใกล้เผยลี่เชิน นั่นก็หมายความว่าเด็กคนนี้ชอบเขา
ในเวลานี้เอง ฉินหงเดินเข้ามาพอดี เห็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยกอดขาของเผยลี่เชินไว้อยู่ ใบหน้าของหล่อนมีรอยยิ้มขึ้นมา
“เสี่ยวไอ้ ทำไมหนูไปกอดขาคุณลุงเขาล่ะคะ? หนูกอดไว้แบบนี้เขาจะเดินยังไงล่ะ?”
เสี่ยวไอ้เผยอปากขึ้น หัวเราะขึ้นเล็กน้อย แต่ยังคงไม่พูดจาอะไร
ฉินหงหัวเราะ มองดูเผยลี่เชินกับไป๋เสว่เอ๋อด้วยแววตาที่มีความสุขและประหลาดใจ “ดูเหมือนเสี่ยวไอ้จะชอบพวกคุณมาก เขายอมเข้าใกล้พวกคุณ”
ไป๋เสว่เอ๋อถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ป้าฉินคะ ทำไมเสี่ยวไอ้ถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะคะ… ”
เมื่อฉินหงได้ยินเช่นนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆเลือนหายไป ถอนหายใจออกมา พูดขึ้นเบาๆ “พ่อแม่ของเสี่ยวไอ้ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ครอบครัวทั้งสามคนไปเที่ยวต่างเมืองด้วยกัน แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ตอนนั้นเสี่ยวไอ้อยู่บนรถ สุดท้ายหนูน้อยถูกช่วยชีวิตเอาไว้ได้…หลังจากนั้นมา เสี่ยวไอ้ก็ไม่ค่อยยอมพูดอะไรเลย พูดน้อยมาก…”
ไป๋เสว่เอ๋อได้ฟังสิ่งที่ป้าฉินพูด รู้สึกสะเทือนใจมาก หล่อนสบตามองไปที่เผยลี่เชิน จากนั้นก็กลับมามองฉินหง
“เป็นโรคซึมเศร้า?”
ฉินหงไม่พูดอะไร พยักหน้าขึ้นลง
เวลา ณ ตอนนั้น บรรยากาศทุกอย่างเงียบสงัด
เดิมทีเด็กๆในสถานสงเคราะห์ ส่วนใหญ่เป็นเด็กกำพร้าหรือเด็กที่ถูกทอดทิ้ง พวกเขาทุกคนล้วนแล้วแต่มีเรื่องราวทุกข์ใจในอดีต ถึงตอนนี้พวกเขามีโอกาสได้อยู่ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ถือเป็นเรื่องที่โชคดีมาก
ตั้งแต่เด็กไป๋เสว่เอ๋อไม่เคยเดือดร้อนเรื่องความเป็นอยู่ และไม่เคยเจอเรื่องราวแบบนี้กับตัวเองมาก่อน หล่อนจึงยิ่งรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก สำหรับเด็กที่ยากลำบากเหล่านี้ หล่อนยอมยื่นมือช่วยเหลือแน่นอน
ตอนนี้เอง จู่ๆก็มีเสียงเล็กๆและนิ่มนวลดังขึ้น “กิน….”
พวกเขาก้มหน้าตามเสียงนั้นไป เห็นเสี่ยวไอ้ถือกล่องคุกกี้ในมือขึ้นมา เหมือนกำลังสื่อว่าอยากจะส่งให้เผยลี่เชิน
เผยลี่เชินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ยื่นมือออกไปรับกล่องคุกกี้ เขายื่นมือออกไป มือของเขาเอื้อมไปอุ้มเสี่ยวไอ้ขึ้นมา
“อยากกินหรอ? มานี่ ลุงช่วยแกะให้นะ”
นานๆทีจะได้ยินเสียงของเขานุ่มนวลขนาดนี้ คิ้วที่ขมวดอย่างเคร่งขรึมหายไปในพริบตา หลงเหลือเพียงแค่แววตาอันเป็นประกายและปากที่เผยอขึ้นอย่างมีเสน่ห์
เขาค่อยๆเปิดกล่องคุกกี้ออก หยิบคุกกี้ออกมาหนึ่งชิ้น ยื่นให้เสี่ยวไอ้ พูดขึ้นด้วยความอ่อนโยน “กินสิจ้ะ”
ไป๋เสว่เอ๋อมองดูเผยลี่เชินในตอนนี้ ราวกับมีคนมายิงกระสุนปักตรงหัวใจ วินาทีนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบกายหายวับไปในพริบตา เสมือนกับโลกนี้มีเพียงแค่หล่อนกับเผยลี่เชินและเสี่ยวไอ๋
ในขณะเดียวกัน มีเสียงดังมาจากทางด้านข้าง ทำให้หล่อนกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง
“คุณเผย คุณไป๋ ผู้อำนวยการฉิน ฉันถ่ายรูปให้พวกคุณสักภาพนะคะ”
“แชะ” เสียงชัตเตอร์ดังขึ้น หยุดห้วงเวลาทุกอย่างไว้….
