ตอนที่ 211 ให้ผมป้อนคุณ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินดังนั้น อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างประชดประชันพลางเงยหน้ามองไปทางคุณแม่ไป๋ “แม่คะ พ่อเข้าไปนานขนาดนั้นแล้ว แม่ไม่คิดอยากจะเข้าไปดูพ่อสักหน่อยหรอคะ?”
สีหน้าของคุณแม่ไป๋ซีดเผือดขึ้นมาอย่างรุนแรง ไม่พูดอะไรออกมาอยู่นาน
เธอสูดหายใจเข้าเต็มปอด ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยปากขึ้นว่า “เคยคิด”
คำสองคำที่เหมือนจะจริงครึ่งไม่จริงครึ่ง ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็เดาไม่ออกว่าความคิดที่แท้จริงของคุณแม่ไป๋เป็นอย่างไร
ด้านนอกประตูห้องผู้ป่วย เผยลี่เชินเดินผ่านระเบียงทางเดินยาว มาถึงยังหน้าประตู
มองเห็นโจ๋วฝันยืนอยู่หน้าประตูด้วยท่าทีที่เคร่งขรึมและจริงจัง เผยลี่เชินจึงเอ่ยปากถามขึ้นว่า “เธอกกำลังพักผ่อน?”
โจ๋วฝันตอบรายงานตามความเป็นจริงว่า “เปล่าครับ คุณแม่ของพี่เสว่เอ๋อร์มาแล้ว ตอนนี้ก็อยู่ด้านใน”
ได้ยิน “คุณแม่ของพี่เสว่เอ๋อร์” สองสามคำนี้ สีหน้าของเผยลี่เชินก็อึมครึมขึ้นมา ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็ผลักประตูเข้าไปในทันที
ท่าทีของไป๋เสว่เอ๋อร์ตอนที่เพิ่งรู้ว่าคุณแม่ไป๋อยู่กับผู้ชายคนอื่นเขาไม่ใช่ว่าไม่เคยเห็น ตอนนี้ให้พวกเขาอยู่ตามลำพังกันสองคน ไม่รู้ว่าจะทำให้เรื่องแย่ลงไปอีกหรือเปล่า
ประตูถูกผลักออก คุณแม่ไป๋กับไป๋เสว่เอ๋อร์แทบจะหันหน้ามาตามเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน ในตอนที่เห็นเผยลี่เชินที่ยืนอยู่หน้าประตูนั้น สีหน้าของคุณแม่ไป๋ก็อึมครึมลงไปเล็กน้อยในทันที
เผยลี่เชินเป็นฝ่ายที่ก้าวขาขึ้นมาข้างหน้าก่อน พยักหน้าเล็กน้อยแสดงถึงการทักทายให้กับคุณแม่ไป๋ “คุณนายไป๋”
คุณแม่ไป๋ขมวดคิ้ว เอ่ยปากถามขึ้นมาว่า “เธอปกป้องลูกสาวของฉันอย่างนี้น่ะหรอ?”
ได้ยินการซักถามแบบนี้จากคุณแม่ไป๋ เผยลี่เชินก็แอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ดูเหมือน ไป๋เสว่เอ๋อร์จะยังไม่ได้เปิดเผยเรื่องนั้นออกมา
เขาเอ่ยปากขึ้นเบาๆว่า “ขอโทษครับ คราวนี้คือความประมาทเลินเล่อของผมเอง”
คุณแม่ไป๋ได้ยินดังนั้น ความโกรธดูเหมือนจะไม่ได้หายไปเลยแม้แต่น้อย “ขอโทษคำเดียวก็ได้แล้วหรอ? หากในมือของคนๆนั้นไม่ใช่ท่อนไม้แต่เป็นมีดเล่มหนึ่ง เธอเคยคิดถึงผลลัพธ์ที่ตามมาในภายหลังบ้างหรือเปล่า！”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ที่นั่งอยู่บนเตียงเอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “แม่คะ พอได้แล้ว”
คุณแม่ไป๋ปิดปากลง ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แต่สีหน้ายังคงไม่สู้ดีนัก เธอหมุนตัวเดินกลับไปยังข้างเตียง มองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อร์พลางเอ่ยปากว่า “เสว่เอ๋อร์ สองสามวันนี้แม่จะมาอยู่ดูแลลูกทุกวัน ลูกอยากทานอะไรบอกแม่มาได้เลย”
ในใจของไป๋เสว่เอ๋อร์ปรากฏความรู้สึกที่ซับซ้อนขึ้นมาระลอกหนึ่ง ด้านหนึ่งเธอรู้สึกถือโทษคุณแม่ที่ทรยศหักหลังเธอกับพ่อ แต่กลับรู้สึกซาบซึ้งเพราะความห่วงใยของท่าน
ความรู้สึกของไป๋เสว่เอ๋อร์พัวพันกันจนกลายเป็นความขัดแย้ง เธอสูดหายใจเข้าเต็มปอด เอ่ยปากออกมานิ่งๆว่า “แม่คะ แม่ไม่ต้องมาหรอก หนูดูแลตัวเองได้ แผลบนศีรษะของหนูไม่มีอะไร พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว”
“แบบนี้จะได้ยังไงกัน เสว่เอ๋อร์ บาดแผลบนศีรษะไม่ใช่เรื่องเล็กๆ…”
“แม่ หนูเหนื่อยแล้วค่ะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตัดบทของท่านอย่างใจร้าย จากนั้นหันศีรษะไปทางอีกด้านหนึ่งแล้วเอนตัวลง
คุณแม่ไป๋เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีก เธอจึงถอนหายใจออกมาแล้วเอ่ยปากขึ้นว่า “ได้ งั้นลูกก็พักผ่อนเยอะๆ”
คุณแม่ไป๋หยุดชะงักลงไปครู่หนึ่ง จากนั้นหันตัว ก้าวขาเดินออกจากห้องไปในทันที
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยไกลออกไปเรื่อยๆ ปลายหางตาก็เปียกชื้นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
ประตูห้องปิดลง ใจของเธอก็ “ตึกๆ” กระตุกขึ้น รู้สึกเศร้าใจขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด
ถึงแม้คุณแม่จะทำดีกับเธอ แต่เธอก็ยังไม่สามารถที่จะให้อภัยกับสิ่งที่ท่านทรยศหักหลังพวกเธอได้
ไป๋เสว่เอ๋อร์ซุกหน้าลงไปกับหมอน น้ำตาทะลักออกมาอย่างหยุดเอาไว้ไม่ไหว
อยู่ๆ หัวไหล่ของเธอก็รู้สึกอุ่นขึ้นมา ข้างใบหูดังสะท้อนเสียงที่คุ้นเคยขึ้น “ผมยังอยู่ข้างๆคุณ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินดังนั้น ก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอเงยหน้าขึ้นมา ก็สบเข้ากับดวงตาที่มีอารมณ์ซับซ้อนคู่นั้นของเผยลี่เชิน เกราะป้องกันทั้งหมดอยู่ๆก็พังทลายลงภายในชั่วพริบตา
เธอยื่นมือออกไป โอบรอบคอของเผยลี่เชินเอาไว้เบาๆ
เผยลี่เชินนั่งลงบนเตียง โอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนอย่างเบามือ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ร้องไห้จนไม่มีเสียงอยู่บนหน้าอกของเขา “ฉันตอนนี้…ต่างไม่รู้ว่าควรจะไปเผชิญหน้ากับท่านอย่างไร”
เผยลี่เชินเอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “คุณรู้ไหมว่าทำไมในตอนแรกผมถึงต้องปิดบังเรื่องนี้กับคุณ? เพราะว่าในตอนแรกที่คุณแม่ของผมเสียชีวิต ผ่านไปไม่นาน พ่อก็พาผู้หญิงอีกคนนึงเข้ามาในบ้าน ยังพาเผยอี้มาด้วย ในตอนนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองถูกหักหลังเข้าให้แล้ว ผมเข้าใจความรู้สึกแบบนั้นดี ดังนั้นผมยอมที่จะปิดบังคุณ แต่ไม่อยากให้คุณผ่านประสบการณ์ในเรื่องแบบนี้”
ได้ยินดังนั้น น้ำตาของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ยิ่งทะลักพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ยอมรับการควบคุม ที่แท้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอเข้าใจเผยลี่เชินผิดมาโดยตลอด
เผยลี่เชินโน้มน้าวเธออยู่สองสามประโยค จากนั้นยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าของเธอ สายตากวาดไปเห็นกล่องอาหารที่เพิ่งทานไปเพียงไม่กี่คำ จึงได้เอ่ยปากถามขึ้นมาว่า “ไม่ร้องแล้ว ทานข้าวก่อน หืม?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจเข้าเต็มปอด หยุดชะงักลงไปสักพัก จากนั้นพยักหน้าเบาๆ
เผยลี่เชินหยิบกล่องอาหารส่งให้กับเธอ ไป๋เสว่เอ๋อร์ยื่นมือออกไปรับ ทานไปสองคำ อยู่ๆเธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ จึงหันศีรษะมองไปทางเขาแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “เมื่อวานคนเหล่านั้นที่ก่อเรื่อง จัดการไปถึงไหนแล้วคะ?”
เผยลี่เชินขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “ถูกคนของสถานีตำรวจนำตัวไปแล้ว น่าจะมีคนอยู่เบื้องหลังคอยปกป้องพวกเขาอยู่”
การเคลื่อนไหวของไป๋เสว่เอ๋อร์หยุดชะงักไป แล้วเอ่ยปากขึ้นมาว่า “ใช่แล้วค่ะ วันนี้ตอนช่วงเช้า มีนักข่าวมา วิ่งมาถึงด้านหน้าเคาะประตูอย่างกับรังผึ้งแตก สุดท้ายถูกเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลไล่ออกไปแล้ว”
“อะไรนะ?” สีหน้าของเผยลี่เชินเคร่งขรึมขึ้นมาหลายระดับในทันที รีบเอ่ยปากถามขึ้นว่า “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์โบกไม้โบกมือ “ไม่ได้เปิดประตูแม้แต่นิดเดียวค่ะ ฉันไม่เป็นไร”
เผยลี่เชินถึงได้วางใจลงเล็กน้อย
“ฉันรู้สึกว่าไม่ค่อยจะปกติ คล้ายกับมีคนจงใจนำเรื่องที่ฉันเข้าโรงพยาบาลป่าวประกาศออกไป ดังนั้นนักข่าวจึงได้ข่าวในเวลาที่พร้อมกัน เพียงครู่เดียวก็มาถึงที่นี่กันหมด”
เผยลี่เชินได้ยินดังนั้น เงียบขรึมไม่พูดอะไรอยู่นาน ผ่านไปนานมาก เขาถึงเอ่ยปากขึ้นมาอย่างสบายๆว่า “เข้ามาประชิดอย่างแน่นหนา ไม่ยอมรามือแม้แต่น้อย เหมือนสไตล์การทำงานของเขา”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจ “ใครคะ?”
เผยลี่เชินหันหน้ากลับมาอย่างช้าๆ สายตาที่มองเธอเคร่งขรึมและจริงจังเป็นอย่างยิ่ง “เสิ่นหรูเฟิง”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกใจอย่างแรง ไม่พูดอะไรออกมาอยู่เป็นเวลานาน
ก่อนหน้านี้เธอเคยประมือกับเสิ่นหรูเฟิง รู้ว่าเขารับมือยาก ตอนนี้มาได้ยินเผยลี่เชินพูดเช่นนี้แล้ว อยู่ๆเธอถึงคิดเรื่องการแข่งขันประมูลราคาขึ้นมาได้
“คุณจะบอกว่า เขาก็เพื่อเรื่องการแข่งขันประมูลราคาที่ดินปินหูเขตหนานตงผืนนั้น?”
“อื้ม” เผยลี่เชินพยักหน้า
แบบนี้มาคิดดูแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างก็ต่างดูเมคเซ้นส์ไปหมด เสิ่นซื่อและเผยซื่อเปิดสองบริษัทที่มีโอกาสชนะการประมูลมากที่สุดในกิจกรรมการแข่งขันประมูลในครั้งนี้ และก็หมายความว่า คู่แข่งที่ใหญ่ที่สุดของเสิ่นซื่อก็คือเผยซื่อนั่นเอง
ดังนั้น เพื่อที่จะกระจายจุดสนใจของเผยลี่เชิน เสิ่นหรูเฟิงจงใจแอบก่อเรื่องมากมายขนาดนี้ นี่ไม่เพียงแต่สามารถทำให้เผยลี่เชินตกอยู่ในสถานการณ์ที่ปั่นป่วน ไร้กำลังที่จะต้านทานไหว ในขณะเดียวกันยังสามารถป้ายสีภาพลักษณ์ของเผยซื่อ ดึงคะแนนความประทับใจของเผยซื่อที่อยู่ในใจของหัวจั๋วให้ต่ำลง
การเดินหมากที่ล้ำลึก นำชื่อผู้กระทำความผิดโยนให้กับเผยซื่อ เขากลับดูไฟชายฝั่ง มีความสุขอยู่ข้างในนั้น
ในชั่วขณะ แม้แต่อารมณ์ที่จะทานอาหารของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็หายไปหมดแล้ว เธอเอ่ยปากถามขึ้นมาว่า “งั้นตอนนี้พวกเราต้องทำยังไงคะ?”
เผยลี่เชินไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำว่า “เห็นโอกาสที่เหมาะ ก็ลงมือได้ในทันที”
ที่ดินปินหูในครั้งนี้ถึงจะไม่เลว ทว่ากลับไม่ใช่วัตถุประสงค์สุดท้ายของเผยลี่เชิน สามารถเอามาได้ก็ถือว่าดีที่สุด แต่ถ้าหากเอามาไม่ได้จริงๆ สำหรับเผยซื่อแล้ว ก็ไม่ถือว่าเป็นความเสียหายอะไร
อย่างไรก็ตาม ต่อให้เสิ่นหรูเฟิงวางแผนทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ แต่ตั้งแต่ต้นจนจบก็คาดไม่ถึงอยู่ดีว่า ที่ดินปินหูผืนนี้ กลับไม่ใช่วัตถุประสงค์สุดท้ายของเผยลี่เชิน
อาศัยการประมือกันในครั้งนี้ สามารถดึงดูดให้เสิ่นหรูเฟิงเผยให้เห็นหางจิ้งจอกออกมาก็มากเพียงพอแล้ว
เผยลี่เชินดึงสติกลับคืนมา สายตาหยุดอยู่ที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ เห็นเธอมีใบหน้าที่เศร้าหมอง แม้แต่ข้าวยังกินไม่ลง เผยลี่เชินก็อดไม่ได้ที่จะยกมุมริมฝีปากขึ้น ยื่นมือออกไปเชยคางของเธอขึ้นมาเบาๆ “ผมยังไม่กังวล คุณจะกังวลอะไร?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นไป กำลังจะเอ่ยปาก อยู่ๆก็รู้สึกได้ถึงเงามืดที่บดบังลงมา ตามติดมาด้วย จูบเบาๆบนไรผมที่หน้าผาก
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกตะลึงไปชั่วขณะ แหงนหน้ามองไปยังเผยลี่เชินอย่างประหลาดใจ สบเข้ากับสายตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเขา
“ยังไม่ทานข้าวอีก ให้ผมป้อนคุณ?”
