ตอนที่ 228 การเข้าใจผิดต้องได้รับการแก้ไข
เน็คไทเส้นนี้ดูเหมือนถูกออกแบบมาเป็นพิเศษสำหรับเผยลี่เชิน
พื้นเป็นสีน้ำเงิน ด้านบนเป็นเส้นประสีขาว ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย ให้ความรู้สึกสบายตาเมื่อได้พบเห็น
ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้าวเข้าไปโดยไม่ตั้งใจ จ้องมองเน็คไทเป็นเวลานาน จนคนขายออกมาแนะนำเน็คไทเส้นนี้
“สวัสดีคะคุณลูกค้า สนใจเน็คไทเส้นนี้ เดี๋ยวดิฉันจะหยิบให้ดูนะคะ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เรียกสติกลับมาอยากจะปฏิเสธ แต่แล้วก็พยักหน้าตอบรับโดยไม่รู้ตัว
เน็คไทเส้นนี้ถักทอด้วยความประณีตเป็นเงางาม แม้ว่าจะไม่สะดุดตามากเท่าไร แต่ก็ทำให้คนไม่อาจละสายตาได้
คนขายพูดต่อ “เน็คไทลายแบบนี้มีจำนวนจำกัด ผลิตแค่สองร้อยเส้นเท่านั้น แล้วตอนนี้ก็เหลืออยู่เพียงเส้นนี้เส้นสุดท้ายคะ”
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมากจากข้างๆ “พี่เสว่เอ๋อร์ พี่อยากซื้อเน็คไทใช่ไหม?”
เสี่ยวจางท่าทางกระตือรือร้น มองไปที่สายตาของไป๋เสว่เอ๋อร์
สีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์ดูแปลกๆ เธอปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว “เปล่า แค่ดูเฉยๆ”
เสี่ยวจางไม่เชื่อ จึงแกล้งชนไหล่ไป๋เสว่เอ๋อร์เบาๆ ด้วยรอยยิ้มคลุมเครือ “พี่เสว่เอ๋อร์ อย่ามาหลอกกันเลย พี่ตั้งใจซื้อให้ประธานเผยใช่ไหมคะ?”
“ซื้อให้ที่ไหนกัน” ไป๋เสว่เอ๋อร์ปฏิเสธ แต่ใบหน้ากับรู้สึกร้อนผ่าว
ทำไมเธอต้องซื้อให้เขาด้วย เขาไม่เชื่อใจเธอสักนิด ทำไมเธอต้องคิดถึงเขาด้วย
ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินออกจากร้านไป เสี่ยวจางเดินตามพร้อมรอยยิ้ม “โอเค! พี่เสว่เอ๋อร์ ในเมื่อไม่ซื้อ งั้นพวกเราไปกันเถอะ”
เสี่ยวจางพูดต่อพร้อมยื่นมือดึงแขนของไป๋เสว่เอ๋อร์ จงใจพูดต่อ “พรุ่งนี้พวกเราคงไม่มีเวลามาเดิน…”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่สบายใจเมื่อได้ยินแบบนี้ ยังคงก้าวไปข้าวหน้า แต่ในใจกลับนึกเสียดาย
สายตายังคงมองไปที่ร้านที่เพิ่งเดินออกมา ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดฟัน สักพักก็หันหลังรีบเดินกลับไปที่ร้านเสื้อบุรุษที่เพิ่งออกมา บอกกับคนขายโดยไม่ลังเล “ช่วยห่อเน็คไทเส้นนั้นให้ฉันที”
หลังจากอออกมาจากร้านเสื้อผ้าบุรุษ ใบหน้าเสี่ยวจางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่พูดอะไร แต่ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังคงสงบนิ่ง ใกล้จะเดินถึงทางออกประตู โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น
หยิบขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นอักษรจีนสามตัว “เผยลี่เชิน” ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลจากนั้นก็ตัดสายทิ้งแล้วก็เก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม
เสี่ยวจางที่อยู่ข้างๆ สังเกตอากัปกิริยาของเธอทุกย่าวก้าว อดไม่ได้ที่จะถาม “พี่เสว่เอ๋อร์ ทำไมพี่ถึงไม่รับโทรศัพท์ประธานเผยคะ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เงียบไม่ตอบ
เสี่ยวจางพอจะเข้าใจว่าเพราะอะไร จึงเงียบไม่พูดอะไรอีก
ระหว่างทางกลับโรงแรม บรรยากาศค่อนข้างแปลกไปถึงประตูโรงแรม เสี่ยวจางจึงพูดคุยกับเธอ “พี่เสว่เอ๋อร์ ฉันอิจฉาพี่กับประธานเผยมากเลย รู้สึกว่าพวกพี่เหมาะสมกันมาก เรื่องที่ประธานเผยลงโทษพี่ ฉันว่าเขาเองก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น ถ้าหากมีโอกาส ก็ควรจะปรับความเข้าใจกัน ไม่เช่นนั้นความเข้าใจผิดก็จะมากขึ้นเรื่อยๆ”
เสี่ยวจางอายุน้อยกว่าไป๋เสว่เอ๋อร์แค่สองสามปี แต่เวลาพูด คำพูดของเธอเหมือนผู้ใหญ่มาก
ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลสักครู่ก่อนจะพยักหน้ารับ เห็นเสี่ยวจางเดินเข้าไปในโรงแรม เธอก็กลับมามีสติ
กลับถึงห้องพักไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งนิ่งที่เตียง คิดว่าระหว่างเธอกับเผยลี่เชินเป็นแค่ความเข้าใจผิดใช่ไหม?”
อีกด้านหนึ่ง เผยลี่เชินที่กำลังนั่งรถกลับคฤหาสน์ มองดูโทรศัพท์ที่ไม่มีคนรับสาย เขาขมวดคิ้วแน่น
เขาแทบอยากจะบินไปสิงคโปร์ตอนนี้ แต่งานช่วงนี้ทำให้เขาไม่อาจละทิ้งได้
เดิมทีเขาคิดว่าการส่งไป๋เสว่เอ๋อร์ไปทำงานนอกสถานที่ เธอจะเข้าใจว่าเขาเองก็ลำบากใจที่ทำ แต่กลับกลายเป็นว่ามันทำให้พวกเขาทั้งสองคนเข้าใจผิดกันมากขึ้น
จู่ๆ โทรศัพท์ในมือก็สั่น เผยลี่เชินรับโทรศัพท์ด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย ใครจะไปรู้พอดูหน้าจอโทรศัพท์ให้ชัดเจนกลับเป็นคุณท่านเผยโทรมา
“ฮัลโหล? ลี่เชิน ตอนนี้อยู่ที่ไหน?”
เผยลี่เชินตอบเสียงเบาๆ “อยู่บนถนน กำลังจะกลับบ้าน”
คุณท่านเผยสั่งเสียงเบาๆ “กับมาหาพ่อก่อน ภายในครึ่งชั่วโมงพ่อต้องได้เห็นหน้าแก”
เขาพูดจบก็วางสายทันทีไม่รอคำตอบใดๆ ของเผยลี่เชิน
คนที่กล้าวางสายใส่เผยลี่เชินก่อนในไห่เฉิงก็คงมีเพียงคุณท่านเผยเท่านั้น
เมื่อเก็บโทรศัพท์เสร็จก็สั่งให้เจิงหงกลับรถ “กลับรถ กลับบ้านเก่า”
ภายในครึ่งชั่วโมง เผยลี่เชินกลับมาถึงบ้านเก่า พอเข้าไปก็พบคุณท่านเผยนั่งอยู่บนโซฟา เห็นได้ชัดว่ากำลังรอเขาอยู่
เขาก้าวไปข้างหน้า “พ่อ มีอะไรครับ ดึงแล้วยังไม่นอน?”
“ฉันจะนอนหลับได้ยังไงกัน? ฉันได้ยินถานปินพูดว่าแกตัดสินใจที่จะจัดสรรพื้นที่ร้านค้าให้กับเจ้าของเดิมใช่ไหม?”
เผยลี่เชินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ครับ ข่าวของเขาช่างรวดเร็วดีจริง”
สีหน้าของคุณท่านเผยเปลี่ยนไปพร้อมตะโกนเสียงดัง “ไอ้ลูกนอกคอก! แกทำแบบนี้ ทำให้บริษัทเราขาดทุนไปเท่าไร?”
เผยลี่เชินขมวดคิ้วเสียงสูงเล็กน้อย “แน่นอนผมรู้อยู่แล้วครับ ผมก้าวมาถึงขนาดนี้แล้ว มีเรื่องมากมายที่ถูกบังคับให้ทำ คนอื่นไม่เข้าใจ พ่อเองก็ไม่เข้าใจด้วยใช่ไหมครับ?”
คุณท่านเผยนิ่งพูดอะไรไม่ออก
หลังจากนั้น เขาถอนหายใจพูดด้วยเสียงอบอุ่นขึ้น “ช่างเถอะ อีกสามวันก็จะเป็นงานแต่งงานของเผยอี้กับจินจิงจิงแล้ว ฉันไม่อยากจัดงานใหญ่โต เชิญแค่ญาติคนสนิททั้งสองฝ่าย งานแต่งงานเล็กๆ ในไห่เฉิง แกไปเตรียมตัวให้พร้อม ถึงตอนนั้นก็พาไป๋เสว่เอ๋อร์ไปด้วย”
“ผมไม่ไป” เผยลี่เชินปฏิเสธโดยไม่ลังเล
“ลี่เชิน!” คุณท่านเผยขมวดคิ้ว “งานแต่งงานน้องชายแก ทำไมแกถึงไม่ไป?”
เผยลี่เชินหัวเราะแบบเย็นๆ ดวงตาดูเย็นชา “งานศพแม่ผม เขามาไหม?”
คุณท่านเผยยืนนิ่งเป็นรูปปั้นเมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าดูเครียดมาก ไม่นานริมฝีปากของเขาสั่นก่อนจะพูดออกมา “ลี่เชิน มันเป็นคนละเรื่องกัน”
“ผมมีงานยุ่ง ไม่มีเวลาไป” ท่าทางเผยลี่เชินแน่วแน่ พูดจบเขาก็ยืดตัวขึ้น “พ่ออย่าลืมพักผ่อนด้วยครับ”
คุณท่านเผยลุกตามพร้อมกับเตือน “ลี่เชิน เห็นแก่หน้าฉัน ไปสักครั้งเถอะ”
เผยลี่เชินหยุดก้าวหันกลับมาด้วยสายตาเย็นชา มองไปที่คุณท่านเผยพร้อมกับคำพูด “พ่อ ตั้งแต่เผยอี้เข้ามาในบริษัท มีครั้งไหนที่ไม่เห็นแก่หน้าพ่อ คอยเก็บกวาดเรื่องที่เขาทำยุ่งเหยิง? แต่ไม่ว่าผมจะจัดการอย่างไร สุดท้ายพ่อก็ไม่เคยพอใจ พ่อลืมไปแล้วมั้งว่าคนที่ทำเรื่องวุ่นวายก็คือเผยอี้ แล้วพ่อใช้สิทธิ์อะไรมาขอร้องผม”
คำพูดพวกนี้อัดแน่นอยู่ในใจของเผยลี่เชิน ซึ่งเขาไม่เคยระบายออกมาให้ใครฟัง แต่วันนี้เขาไม่อยากเก็บไว้ในอีกต่อไป
พูดจบ เผยลี่เชินก็รีบเดินออกจากประตูไป
คุณท่านเผยยังคงยืนอยู่ที่เดิม มองดูเงาของเผยลี่เชินที่คอยๆ ลับหายไป จากนั้นก็ถอนหายใจยาว
เขาเรียกร้องมากกว่าเผยอี้ แต่เขาคือคนสำคัญที่สุดและมันเป็นเขาตั้งแต่ต้นจนจบ
