ตอนที่ 262 หญิงสาวกำลังมีความรัก
ฟังเสิ่นหรูเฟิงพูดมาเยอะ จนจิตใจเผยอี้เริ่มสั่นไหว แต่ก็ยังคงลังเลคิดใคร่ครวญอยู่ในใจ คนอื่นอาจไม่เข้าใจเผยลี่เชิน แต่เขาเข้าใจดี
เขาเข้าใจชัดเจนดี ถ้าเผยลี่เชินต้องการจะชนะการประมูลนี้ อย่าว่าแต่เขากับเสิ่นหรูเฟิงร่วมมือกันเลย ต่อให้มีบุคคลที่สามมาร่วมมือด้วย เกรงว่าจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา
ดูเหมือนเสิ่นหรูเฟิงจะดูออกว่าเขาลังเล จึงพูดต่อ “คุณชายอี้ พวกเราต่างก็เคยร่วมมือกันมาก่อน มีประสบการณ์ร่วมกัน ยังต้องคิดอะไรอีก?”
เผยอี้วางแก้วไวน์ไว้บนโต๊ะ “แต่หรูเฟิง คุณรู้ไหม โครงการวิศวกรรมของรัฐบาลครั้งนี้ต้องมีความสัมพันธ์กับคนหลายระดับ ถ้าหากคุณไม่รู้จักคนในองค์กรของรัฐที่จะเป็นสะพานเชื่อมโยงให้ได้ พวกเราก็เหมือนจับมือวิ่งเข้ากองไฟ”
เสิ่นหรูเฟิงหัวเราะ “แน่นอนฉันรู้อยู่แล้ว ฉันไปที่สำนักงานประมูลมาแล้ว บังเอิญมากได้ไปรู้จักกับเพื่อนเก่าของฉันคนหนึ่ง ซึ่งสามารถช่วยพวกเราได้ ถ้าวันไหนคุณว่างพวกเราก็ไปด้วยกัน”
เห็นเสิ่นหรูเฟิงมั่นใจ เผยอี้พิจารณาสักครู่ จากนั้นเงยหน้ามองเขา พร้อมพูดติดตลก “ดูเหมือนว่าคุณจะมีอคติต่อเผยลี่เชินไม่น้อยไปกว่าฉัน”
เสิ่นหรูเฟิงยกแก้วขึ้นดื่มพร้อมกับรอยยิ้ม “พอๆ กัน”
เผยอี้ลังเลสักพัก ในที่สุดก็หยิบแก้วบนโต๊ะ ชนกับแก้วของเสิ่นหรูเฟิง หัวเราะเบาๆ “ฉันยอมร่วมมือกับเสิ่นซื่อ วันหลังถ้ามีโอกาสพวกเราค่อยมาคุยเรื่องรายละเอียดกันต่อ”
เมื่อได้ยินเขาตอบรับ เสิ่นหรูเฟิงก็หัวเราะด้วยความพอใจในการตอบรับ “คุณชายอี้ เชื่อฉัน การร่วมมือกันครั้งนี้ไม่ทำให้คุณเดือดร้อนแน่”
เผยอี้ก้มหน้ามองดูเอกสารที่ถูกขย้ำเป็นก้อน ด้วยสายตาเย็นชา
นับตั้งแต่เขาและแม่เข้ามาในบ้านตระกูลเผย ความคับข้องใจของเขาและเผยลี่เชินก็สิ้นสุดลง ตอนนี้ก็ถึงเวลาสิ้นสุดด้วยเช่นกัน
เช้าวันต่อมา
ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังฝัน ในหมอกจางๆ กลับรู้สึกอบอุ่นบนหน้าผากของเธอ เธอลืมตาสะลึมสะลือ เห็นใบหน้าอันหล่อเหล่าเหมือนอยู่ในความฝัน
เธอยื่นแขนไปจับคอชายหนุ่มโดยไม่ลังเล บ่นพึมพำ “ง่วงนอน ขอนอนอีกหน่อย”
เผยลี่เชินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จึงยื่นมือไปจับแขนทั้งสองข้างของเธอ พูดเตือนเบาๆ “ฉันไปแล้วนะ สองวันนี้ทำตัวดีๆ ล่ะ แล้วจะซื้อของขวัญมาฝาก”
ขณะพูด เขาก็ยกมือเสยผมของเธอตรงหน้าผากทัดไว้ที่หู ดูใบหน้าที่ยังไม่ตื่นนอน ค่อยๆ เดินออกไปจากห้องเบาๆ
ลงไปชั้นล่าง เห็นป้าจางยืนรออยู่ “คุณผู้ชายจะไปแล้วหรือคะ?”
เผยลี่เชินพยักหน้า พร้อมกับกำชับเพิ่มเติม “ดูแลเธอให้ดี”
ป้าจางรีบพยักหน้า “อ้อ…คุณผู้ชาย คุณไป๋บอกกับป้าไว้ว่า เธอจะไปค้างบ้านเพื่อนคืนนี้กับคืนพรุ่งนี้ รู้สึกจะชื่อหวั่นหวั่น คุณผู้ชายทราบไหมคะ?”
เผยลี่เชินพยักหน้าเบา “ฉันรู้แล้ว ให้เธอไปได้”
ป้าจางพยักหน้าพร้อมหยิบถุงกระดาษจากตู้ข้างๆ ส่งให้เผยลี่เชิน “นี่เป็นอาหารเช้าที่ป้าเตรียมให้กินระหว่างทาง”
เผยลี่เชินยิ้มที่มุมปาก แล้วพูดเบาๆ “ขอบใจป้าจาง”
พูดจบเขาก็เดินออกไปประตูใหญ่ ทิ้งให้ป้าจางยืนอยู่ที่เดิม
รอจนเงาของชายหนุ่มหายลับไป ป้าจางจึงมีสติกลับมา หันไปทางคนใช้ที่อยู่ถัดไปด้วยความรู้สึกประหลายใจและดีใจ “เมื่อกี้คุณผู้ชายพูดขอบใจกับฉันใช่ไหม?”
ในอดีตเผยลี่เชินเป็นคนเย็นชาเข้าถึงยาก ตามปกติเขาปฏิบัติกับคนใช้ในบ้านด้วยท่าทางเย็นชา พูดคุยไม่แค่กี่คำ แต่เมื่อสักครู่เขาพูดขอบคุณเธอเป็นสิ่งที่พบเห็นได้ยาก
แน่นอนเลยว่าคนที่กำลังตกหลุมรัก ก็มักจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่การเปลี่ยนแปลงของเผยลี่เชินต้องยกความดีนี้ให้ไป๋เสว่เอ๋อร์
แปดโมงเช้าแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์กดนาฬิกาปลุกและลืมตาแบบสะลึมสะลือพลิกตัวใช้มือกวาดบนที่นอนด้วยความเคยชิน
ทันใดนั้นเธอลืมตาตื่นหันมาที่ข้างเตียงที่ว่างเปล่า แม้แต่ไออุ่นก็ไม่มี ดูเหมือนคนจะไปแล้ว
ทันใดนั้นหัวใจเธอก็ว่างเปล่า ไป๋เสว่เอ๋อร์ลงจากเตียงล้างหน้าไปก็งงงวยไป ตอนลงมากินข้าเช้า ป้าจางอดไม่ได้ที่จะเตือนเธอ “คุณไป๋ เป็นอะไรไปคะ? ตอนนี้ใกล้แปดโมงครึ่งแล้ว วันนี้จะไปทำงานไหม?”
ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้าก็พบว่าเวลาผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้ว เธอจึงรีบกินแซนวิสในมือ พยักหน้ารับ “ไปคะ วันนี้มีงานทำเยอะแยะ ฉันต้องไปแล้วคะ”
วันนี้เป็นวันที่เธอและอสังหาริมทรัพย์หลินวู่นัดพบกับทีมวางแผน ซึ่งยังคงมีปัญหาที่รอการแก้ไข ตอนค่ำไปกินบาร์บีคิวกับเจียงหวั่นหวั่น เธอจึงไม่สามารถชะลอเรื่องไหนได้เลย
ตอนเช้าไป๋เสว่เอ๋อร์ที่อยู่กับทีมวางแผนที่เผยซื่อจัดทีมไว้ จัดการเรื่องสถานที่และการต้อนรับ รอแค่เวลานัดที่นัดไว้กับลู่เหยา
ช่วงเช้ายุ่งมาก รอให้เรื่องต่างๆ จัดการให้เรียบร้อย ในที่สุดไป๋เสว่เอ๋อร์ก็มีเวลาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
ได้รับข้อความที่ส่งมาจากเผยลี่เชิน เธอจึงเปิดอ่าน : “ในบริษัทมีเรื่องอะไรไหม?”
น้ำเสียงฟังดูแข็งๆ เหมือนเจ้านายถามเลขาโดยไม่มีอารมณ์ใดๆ เพิ่มเติม
ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ค่อยพอใจ ขมวดคิ้ว ตั้งใจจะถามกลับ “คุณไม่คิดถึงฉันบ้างรึไง?”
ปกติก็จะเป็นเผยลี่เชินหยอกล้อไป๋เสว่เอ๋อร์ มาวันนี้ที่ทั้งสองแยกจากกัน ต้องสื่อสารผ่านจอ เธอจึงหาโอกาสหยอกล้อเขาบ้าง
ความคิดที่ชั่วร้ายมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ไป๋เสว่เอ๋อร์ช่างอาจหาญส่งอีโมติคอนรูปจูบแบบต่างๆแสดงความรู้สึกอยากกอด
ผ่านไปสองนาที ชายหนุ่มส่งข้อความกลับมา มีเพียงแค่สองคำ “คิดถึง”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หน้าแดง เกือบจะแสดงอารมณ์ออกมาเมื่อเห็นสองคำนั้นที่เผยลี่เชินส่งมา
ตอนที่เธอดูโทรศัพท์มือถือก็อมยิ้มไว้ พอได้ยินเสียงเปิดประตู เธอรีบเงยหน้าเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงประตูคือเจียงหวั่นหวั่น “หวั่นหวั่น เธอมาทำไม?”
เจียงหวั่นหวั่นยิ้มอย่างคลุมเครือ เดินมาที่โต๊ะทำงาน “ส่งข้อความถึงใครกัน? ถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่”
ได้ฟังเธอพูดไป๋เสว่เอ๋อร์หน้าร้อนผ่าว รีบปฏิเสธทันควัน “อะไรกัน เธออย่าพูดเพ้อเจ้อ ฉันก็แค่อ่านเรื่องตลกๆ”
เจียงหวั่นหวั่นเห็นเธอหน้าแดง จึงตั้งใจหยอกล้อแกล้งพูดซ้ำแล้วซ้ำอีก “ฉันไม่เชื่อหรอก เห็นท่าทางแบบนี้ น่าอิจฉา หญิงสาวกำลังตกหลุมรัก”
“ติ๊งต๊ง” มีข้อความเข้า ไป๋เสว่เอ๋อร์หยิบขึ้นมาดู เห็นข้อความของเผยลี่เชิน “คุณคิดยังไงกับฉัน?”
ประโยคนี้ทำให้ไป๋เสวเอ๋อร์หน้าแดง ก่อนที่เจียงหวั่นหวั่นชะโงกหัวมาดู เธอรีบเก็บโทรศัพท์ ไม่ตอบกลับ
เดิมทีคิดจะใช้โอกาสนี้หยอกล้อเผยลี่เชิน แต่คาดไม่ถึงกลับเป็นเธอซะเองที่ถูกเขาหยอกล้อ!
“พอแล้ว อย่าแซวฉันอีกเลย” เจียงหวั่นหวั่นหัวเราะ “ฉันขอเตือนไว้ก่อนนะ อย่าลืมนะว่าวันนี้รีบทำงานให้เสร็จเร็วๆ ไม่งั้นต้องไปต่อคิวที่ร้านบาร์บีคิว!”
“โอเค!” ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มรับ
ในเวลานี้เสี่ยวจางมาปรากฏตัวที่หน้าประตู เคาะประตู “พี่ แผนกต้อนรับโทรแจ้งว่าบริษัทอสังหาริมทรัพย์หลินวู่มาถึงแล้ว”
ไป๋เสว่เอ๋อร์สีหน้าเปลี่ยนทันที พยักหน้ารับ “ฉันรู้แล้ว จะรีบไปเดี๋ยวนี้”
