ตอนที่ 308 วางแผนขอหล่อนแต่งงาน
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไงขึ้นมา ตอนนี้พ่อคงยังไม่รู้เรื่องของแม่กับเฝิงเจิ้นปาง
หล่อนจินตนาการไม่ออกเลยว่าการที่พ่อต้องใช้ชีวิตยากลำบากอยู่ในคุก เมื่อได้ยินเรื่องนี้จะเสียใจและผิดหวังมากขนาดไหน
หล่อนอดกลั้นไว้ในใจ ยอมที่จะต้องช่วยแม่ปิดบัง แต่ยังไงก็จะไม่ยอมบอกความจริงกับพ่อเด็ดขาด
ไป๋เสว่เอ๋อพูดขึ้นด้วยเสียงตื่นกลัว “แม่กลัวว่าจะมาที่นี่แล้วจะอดกลั้นความเสียใจไว้ไม่ได้ จึงให้ฉันมาหาคนเดียว ในบ้านก็ต้องมีคนใจเย็นอยู่สักคน ถูกไหมคะ?”
ไป๋เจิ้งตงได้ยินเช่นนั้น กลับไม่ได้มีท่าทีสงสัยอะไร กลับพยักหน้าพลางพูดขึ้น “ลำบากพวกเธอแม่ลูกแล้ว รอให้พอออกจากคุก พ่อจะทดแทนให้ทั้งสองคนอย่างดี”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อสะอื้น น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
“เสว่เอ๋อ ทำไมลูกร้องไห้อีกแล้วล่ะ?”
เสว่เอ๋อส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ พ่อ พวกเรา…จะรอให้พ่อออกมานะคะ”
“ปั้งๆ!” ตำรวจที่ยืนอยู่หน้าประตู พูดเตือน “หมดเวลาแล้ว”
ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกปวดใจ มองดูพ่อที่แก่ลงฝั่งตรงข้าม หล่อนยิ่งรู้สึกเจ็บปวดใจ เวลาที่ได้เจอกันกลับมีจำกัดเสมอ…
น้ำตาของไป๋เจิ้งตงไหลปริ่มออกมา “เสว่เอ๋อ ลูกต้องดูแลตัวเองดีๆนะ แม่ลูกด้วย”
ไป๋เสว่เอ๋อพยักหน้าเต็มแรง “พ่อก็ด้วยนะคะ เดี๋ยวหนูมาหาพ่ออีก พ่อสบายใจได้นะ”
“พ่อรู้นะ เรื่องที่พ่อพูดเมื่อครู่ ลูกก็คิดดูให้ดี พ่อแค่หวังว่าลูกจะมีชีวิตที่มีความสุขเรียบง่าย เข้าใจไหม?”
“หนูเข้าใจแล้วค่ะ”
หลังจากพูดจบ หล่อนลุกขึ้นยื่น เดินไปตามที่กั้น มองดูพ่อถูกตำรวจคุมตัวเดินออกไป รู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที เมื่อเดินออกมาจากห้องเยี่ยม ตาของไป๋เสว่เอ๋อทั้งบวมทั้งแดง เผยลี่เชินไม่พูดอะไร เพียงแต่ยื่นมือออกมาดึงหล่อนมากอดไว้ในอ้อมอก ยกมือขึ้นมาลูบที่หลังมือของหล่อน
ผ่านไปสักพักใหญ่ อารมณ์ของไป๋เสว่เอ๋อจึงจะดีขึ้น เผยลี่เชินดึงมือหล่อนมา พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “พวกเราไปกันเถอะ?”
ไป๋เสว่เอ๋อพยักหน้า เดินตามเขาออกจากเรือนจำไป เมื่อขึ้นรถ หล่อนก็เริ่มซึมเศร้าลง
ผ่านไปครู่ใหญ่ เผยลี่เชินจึงตัดสินใจพูดขึ้น “อย่าเสียใจไปเลย เดี๋ยวก็ได้มาอีกนะ”
ไป๋เสว่เอ๋อพยักหน้า แต่เป็นเพราะคำพูดที่พ่อพูดออกมาเมื่อครู่ทำให้ใจของหล่อนไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
หล่อนคิดไม่ถึงเลยว่า พ่อจะไม่ยอมให้หล่อนเป็นแฟนกับเผยลี่เชิน ตอนแรกหล่อนคิดว่าอย่างน้อยน่าจะได้รับคำอวยพรจากผู้เป็นพ่อ แต่มาวันนี้เรื่องทั้งหมดกลับไม่ไปอย่างที่หล่อนคิดไว้เลย
“คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”
จู่ๆเสียงผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆดังขึ้น ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกสบายใจ กระวนกระวาย หล่อนพูดตอบกลับ “ไม่มีอะไรค่ะ”
แต่หล่อนอยู่กับเผยลี่เชินมาเป็นเวลานานแล้ว ไม่ว่าท่าทางหรืออารมณ์ไหนจะเล็ดลอดสายตาเขาไปได้ยังไง
เผยลี่เชินเขยิบเข้าไปใกล้หล่อน พูดขึ้นด้วยท่าทีจริงจัง “ก่อนหน้านี้พวกเราตกลงกันไว้แล้วไม่ใช่เหรอ มีเรื่องอะไรก็ต้องบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ คุณเป็นแบบนี้ผมจะสบายใจได้ยังไงล่ะ?”
เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกปวดใจเพิ่มมากขึ้น ลังเลอยู่สักพัก จนในสุดท้ายยอมเอ่ยปากพูดขึ้น “เมื่อครู่พ่อบอกฉันว่า เขาไม่ยินยอมให้เราคบกัน”
ไป๋เสว่เอ๋อเหลือบตามองดูท่าทีของเผยลี่เชิน
เผยลี่เชินขมวดคิ้วถาม“ทำไมล่ะ?”
ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกชาไปหมด พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “เขาหวังที่จะให้ฉันมีชีวิตที่เรียบง่าย สงบสุข อาจจะเป็นเพราะก่อนหน้านี้ แม่ของฉันโทรหาเขา เล่าเรื่องบางเรื่องจึงทำให้เขามีความเห็นต่างขนาดนี้”
เขากุมมือไป๋เสว่เอ๋อแน่น สีหน้าของเผยลี่เชินดูซีดไป แต่ต่อมา เขาพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังตั้งใจมาก “คุณเป็นแฟนกับผม ผมรับประกันว่าคุณจะใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและสงบสุข”
“ฉันเชื่อใจคุณ” ไป๋เสว่เอ๋อจับมือเขาไว้แน่น พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ฉันก็เชื่อว่าจะทำให้พ่อยอมรับคุณได้ เพียงแต่ยังไม่มีเวลาที่เหมาะสม”
เงียบไปครู่ใหญ่ เผยลี่เชินค่อยๆพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “สบายใจได้นะ ถึงแม้ว่าเขาไม่ยอมรับ ผมก็มีวิธีที่จะทำให้เขายอมรับได้”
ไป๋เสว่เอ๋อไม่ได้คิดอะไรมากมาย ยื่นมืออกมากอดแขนเขาไว้ เอนพิงไหล่ของเขา “ฉันง่วงนิดหน่อย ของีบสักพักนะ”
“นอนเถอะ ถึงบริษัทแล้วผมจะปลุกคุณ”
เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อจึงปิดตาลงด้วยความสบายใจ เป็นเพราะเพิ่งร้องไห้ ตาทั้งสองข้างของหล่อนทั้งปวดทั้งบวม อีกทั้งเส้นทางที่กลับไปบริษัทค่อนข้างไกล ผ่านไปไม่นานนัก หล่อนก็ผล็อยหลับไป
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ทันใดนั้นไป๋เสว่เอ๋อก็ถูกปลุกขึ้น หล่อนลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงีย “ถึงบริษัทแล้วหรอคะ?”
“ผมพาคุณมาที่ร้านของSaraลองชุด งานเลี้ยงวันศุกร์นี้ต้องใส่ชุดเป็นทางการหน่อย”
เมื่อได้ยินเผยลี่เชินพูดเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อจึงตื่นตัวขึ้นมาทันที หล่อนพยักหน้าลง “โอเคค่ะ”
เมื่อเปิดประตูลงจากรถ ลมเย็นพัดผ่านเข้ามา หล่อนรู้สึกตื่นและสดชื่นมากขึ้น
เมื่อถึงห้องออกแบบชุดของSaraที่ตึกชั้นหก Saraกำลังออกแบบชุดให้คู่แต่งงานใหม่คู่หนึ่ง เมื่อเห็นพวกเขาเดินเข้ามา หล่อนยิ้มทักทายให้ จากนั้นหล่อนพูดอธิบายเรื่องรูปแบบชุดให้ลูกค้าต่อ
พวกเขานั่งรออยู่ที่โซฟา กระทั่งSaraคุยกับลูกค้าเสร็จจึงรีบเข้ามาหา ยิ้มให้พวกเขา กระพริบตาสื่อความหมายคลุมเครือ “ช่วงสองสามวันนี้ออกแบบชุดให้คู่บ่าวสาวหลายแบบเลย พวกเขาพอใจมาก พวกเธออยากลองดูแบบไหม?”
เผยลี่เชินได้ยินเช่นนั้น หันไปยิ้มให้ไป๋เสว่เอ๋อและหันไปมองSara “วันอื่นดีกว่า เอาชุดราตรีชุดนั้นที่เตรียมไว้ให้หล่อนลองดูก่อน”
Saraยิ้มให้ไป๋เสว่เอ๋อพร้อมกวักมือเรียก “โอเค เสว่เอ๋อ ตามฉันมา”
พวกเขาเดินไปหยุดหน้าตู้โชว์ขนาดใหญ่ Saraเอื้อมมือไปเปิดผ้าม่านออก จึงเห็นตู้โชว์กระจกโปร่งใส กระโปรงราตรีสีเหลืองไข่เป็ดตระหง่านอยู่ตรงหน้าพวกเขา
Saraยิ้มพลางพูดขึ้น “กลัวว่าเธอจะหนาว ฉันก็เลยออกแบบเสื้อคลุมขนกระต่ายให้เป็นพิเศษ ชั้นในของกระโปรงเพิ่มซับในด้วยผ้าบาง ทำให้อบอุ่นเพิ่มขึ้น ถึงเป็นอากาศข้างนอกในตอนนี้ก็ไม่มีทางหนาวได้ ”
ไป๋เสว่เอ๋อมองดูชุดราตรีชุดนี้อย่างไม่ละสายตา สีสันฉูดฉาด มีชีวิตชีวา พร้อมเพิ่มด้วยผ้าพลิ้วทำให้ดูอ่อนช้อยมากขึ้น
หล่อนพยักหน้า พูดขึ้นเบาๆ “ฉันชอบมาก”
“รอคำนี้ของเธออยู่เลยเนี่ย” Sara ดีดนิ้วเรียกผู้ช่วย จากนั้นหยิบชุดลงมาให้ไป๋เสว่เอ๋อไปลองที่ห้องลองชุด
ไป๋เสว่เอ๋อเพิ่งจะเดินเข้าไปในห้องลอง เผยลี่เชินรีบเดินเข้ามาทันที ถามขึ้น “เป็นยังไงบ้าง? หล่อนชอบไหม?”
Sara พยักหน้า “คิดไม่ถึงเลยว่าสีที่คุณเลือกจะถูกใจหล่อนได้ขนาดนี้”
“หล่อนชอบก็ดีแล้ว” เผยลี่เชินยิ้ม มองไปที่Sara พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “นี่Saraผมมีเรื่องอยากขอให้คุณช่วยสักหน่อย”
Saraยิ้มกวน “ช่วย? คุณเผยขอให้ฉันช่วย? คำพูดแบบนี้ช่างเลอค่าจริงๆ!”
สีหน้าของเผยลี่เชินจริงจังมากขึ้น พูดด้วยเสียงนิ่งขรึม “ผมจะขอไป๋เสว่เอ๋อแต่งงาน”
“อะไรนะ?” Saraตกใจมาก “จริงหรือนี่!”
เผยลี่เชินยักคิ้วขึ้น ยิ้มและย้อนถาม “ผมเคยพูดโกหกเสียที่ไหน?”
