ตอนที่ 340 ฉันเข้าใจคุณแน่นอน
คำพูดนี้เป็นความจริง
เรื่องการถูกพักงานชั่วคราว นอกจากไป๋เสว่เอ๋อร์จะรู้สึกผิดหวังตั้งแต่แรกและไม่เข้าใจแล้ว แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไร
เธอโกรธเรื่องอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับพ่อของเธอ โกรธเรื่องที่เขาทำลับหลังเองแต่ยังปิดบังเธอ
เพียงแต่ไม่คิดว่า เพื่อให้เธอหายโกรธ เผยลี่เชินถึงกับต้องไหว้วานคุณท่านเผย
วิธีการไม่เลว แต่คิดผิดทาง
“เธอไม่โกรธก็ดี ฉันอยากบอกว่าพวกเธอทั้งสองเป็นคนดี ฉันเองก็ไม่ต้องคิดหนัก สาวน้อยไป๋เป็นคนเข้าใจอะไรไม่ยาก ไม่ต้องให้ฉันพูดมาก” คุณท่านเผยพยักหน้า มองเห็นทั้งสองนั่งห่างกันแล้วพูดว่า “ถ้าลี่เชินมันกล้ารังแกหนู หนูบอกฉันได้ทันทีเลย ฉันจะสั่งสอนมันเอง!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มมุมปาก พยักหน้ารับแต่ไม่ตอบ
ในที่สุดก็มาถึงร้านอาหารที่จองไว้ล่วงหน้า คุณท่านเผยจงใจลงจากรถก่อน แล้วให้ผู้ช่วยเดินนำหน้า ส่วนเผยลี่เชินและไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกทิ้งให้เดินตามหลัง
ร่างกายของไป๋เสว่เอ๋อร์สั่นไหวเล็กน้อย ไม่ได้อยากคืนดีกับชายหนุ่มอย่างง่ายดายนัก แต่แล้วจู่ๆ แขนของเธอถูกคนดึงไว้
ถูกคนดึงเข้าไปไว้อยู่ในอ้อมอก ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึกๆ เงยหน้ามองสายตาดำขลับของฝ่ายชาย “บอกว่าไม่โกรธแล้ว แล้วทำไมยังหน้าบึ้งอยู่อีกล่ะ?”
ใบหน้าที่มีเส้นเรียบเหมือนมีด และปกติดวงตาที่เฉียบคมตอนที่จ้องมองไป๋เสว่เอ๋อร์มักจะมีความอ่อนโยนและหมดหนทาง จนปัญญา
แต่ผู้ชายคนนี้เกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุของพ่อตั้งแต่ต้นจนจบ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ค่อยๆ ดึงมือของชายหนุ่มออกหลังจากใจอ่อนแต่แรกกลับมาใจแข็งเหมือนเดิม ก้มหน้าพูดด้วยเสียงเย็นดุจน้ำแข็ง “ความสัมพันธ์ระหว่างเรา มีแต่ปัญหามาตลอดตั้งแต่แรก”
ประโยคนี้เพียงพอที่จะทำร้ายคนให้เจ็บปวดใจได้
พูดจบไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รีบก้าวเท้าเดินไปพร้อมกับคุณท่านเผย เขาซึ่งอยู่ด้านหลังยังคงเย็นชาปราศจากความรู้สึก ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
ใบหน้าของเผยลี่เชินเคร่งเครียดขึ้นมาทันที ใจที่อยากจะคาดเดาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโดยไม่ลังเล โทรศัพท์หากู้หลี่เหลียง “เรื่องอุบัติเหตุของไป๋เจิ้งตง ช่วงนี้มีอะไรผิดปกติบ้างไหม?”
กู้หลี่เหลียงอ้าปากค้าง “ผิดปกติ? ไม่มีนะ ทำไมเหรอ? นายกำชับนักหนาให้ฉันทำทุกอย่างให้สะอาดไร้ร่องรอย ฉันก็ทำตามที่บอก”
ฟังคำตอบของกู้หลี่เหลียง เผยลี่เชินรู้สึกโล่งอก “ไม่มีอะไร ฉันแค่รู้สึกว่าไป๋เสว่เอ๋อร์จะรู้เรื่องแล้ว”
“เป็นไปได้ยังไง?” กู้หลี่เหลียงรับประกันหนักหนา “วางใจเถอะ สิ่งที่ฉันควรทำฉันก็ทำแล้ว”
เผยลี่เชินขมวดคิ้วหลังจากวางสายโทรศัพท์ ถือโทรศัพท์มือถือรีบเดินไปห้องพิเศษ
เมื่อเข้าไปในห้องพิเศษพบว่าไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังคุยเรื่องตลกกับคุณท่านเผย
เมื่อเขาเดินเข้ามาบรรยากาศก็เย็นวาบลงทันที
คุณท่านเผยกระแอม แล้วพูดเบาๆ “ลี่เชิน กำลังรอเธออยู่ สั่งอาหารเถอะ”
บรรยากาศดูไม่ค่อยกลมกลืนสักเท่าไร เมื่ออาหารมาถึง เผยลี่เชินคีบอาหารให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ ปกติคนที่ไม่ค่อยสังเกตคนอื่น แต่กับสีหน้าการกระทำกับไป๋เสว่เอ๋อร์ต้องระวังเป็นพิเศษ
คุณท่านเผยเห็นทุกอย่าง แม้ว่าเขาจะไม่พูด ได้แต่ยิ้มๆ แต่ในใจกลับมีแผนการบางอย่างอยู่
ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ปฏิเสธที่เผยลี่เชินคีบอาหารให้ด้วยความใส่ใจ แต่ไม่ได้แสดงความกระตือรือร้นใดๆ ออกมา
สรุปแล้วเพราะเห็นแก่หน้าคุณท่านเผย แต่ระหว่างเผยลี่เชินแล้วเหมือนมีกำแพงมาขวางกั้นไว้
ในช่วงท้ายของอาหารค่ำ ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มให้กับคุณท่านเผย พูดเบาๆ “คุณลุงคะ นี่ก็ดึกมาแล้ว หนูนัดกับเพื่อนไว้ แล้วก็ใกล้ถึงเวลานัดแล้วด้วย หนูขอตัวก่อนนะคะ”
“ให้ลี่เชินไปส่งนะ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ปฏิเสธอย่างสุภาพว่า “ไม่ต้องคะ เธออยู่ใกล้ๆ แค่นี้ ไม่กี่นาทีก็ถึงคะ”
คุณท่านเผยไม่กล้ารั้งเธอไว้หลังจากได้ยินเช่นนี้ จึงพยักหน้า “ได้ หนูไปเถอะ จำไว้นะมีเรื่องอะไรให้ติดต่อฉัน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้ารับทราบ จากนั้นหยิบกระเป๋าแล้วออกจากห้องพิเศษไป
รอจนเธอไปแล้ว สีหน้าคุณท่านเผยดูเย็นชา เงยหน้ามองเผยลี่เชิน ถามอย่างเย็นชา “ไม่ตามไปล่ะ?”
เผยลี่เชินวางแก้วลงหลังจากดื่มไวน์แดงขึ้นไปหนึ่งอึก ในใจยังคงอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ผ่านไปสองสามวินาที เขาไม่สามารถต้านทานแรงกระตุ้นในหัวใจได้ จึงรีบลุกขึ้นก้าวเท้าออกจากห้องพิเศษไป
เดินมาถึงลิฟต์ซึ่งประตูกำลังจะปิด ชายหนุ่มจึงยื่นมือมาขวางไว้ประตูลิฟต์โดยไม่คำถึงอันตราย
ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้มหน้ากำลังคิดหนักก็เงยหน้าขึ้นมองแขนชายหนุ่มที่มาขวางประตูลิฟต์ไว้ ตอนที่ประตูลิฟต์ค่อยเปิดออก จึงเห็นร่างของเผยลี่เชินชัดเจน
เขาก้มหัวเล็กน้อย ดวงตาปกคลุมด้วยความเย็นชา แต่เนื่องจากการเคลื่อนไหวนี้ ดวงตาของเขา ร่างกายทั้งหมดจึงเหนื่อยหอบ
เขาเงยหน้ากวาดตามองคนอื่นที่อยู่ในลิฟต์อย่างไม่สะทกสะท้าน จนคนเหล่านั้นพอเห็นสถานการณ์นี้จึงค่อยตอบสนองเพราะความตกใจ โดยทยอยกับออกจากลิฟต์
ขณะนั้นในลิฟต์จึงเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น
สีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์เคร่งขรึม ถามตรงๆ “คุณคิดจะทำอะไร?”
สีหน้าเธอยังคงสงบนิ่ง แต่ในใจกลับเต้นแรง
เผยลี่เชินใช้มือข้างหนึ่งยันกำแพง ก้มหัวลงมามองเธอ พูดเสียงเข้ม “ปัญหาระหว่างเราสองคนสามารถแก้ไขได้ ไป๋เสว่เอ๋อร์ ไม่ว่าเธอจะโกรธเพราะอะไรก็ตาม ฉันก็เข้าใจเธอเสมอ”
คำพูดเหตุผลที่เอาแต่ใจ แม้จะมีการตัดสินใจที่ไม่อาจย้อนกลับได้ซ่อนอยู่ภายในสายตา ตอนที่เขาไม่รอให้หญิงสาวหันหลังให้กับคำสารภาพของเขา เผยลี่เชินก้มหัวเงยคางของเธอพร้อมกับสัมผัสริมฝีปากของเธอด้วยริมฝีปากของเขา
ฟันสัมผัสกับริมฝีปากเธอ เขาจึงรีบไขว่คว้าโอกาสรสชาติความหวานอันดูดดื่ม เขาไม่ปล่อยมันไปง่ายๆ ก่อนที่ลิฟต์จะปิดจึงรีบก้าวเท้าออกมา
ไป๋เสว่เอ๋อร์โง่อยู่นาน จนเงาของชายหนุ่มหายลับไปแล้ว เธอก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ได้แต่รู้สึกถึงความร้อนแรงบนริมฝีปาก ที่เป็นจริงและลึกซึ้ง
หลังจากลมหนาวจากด้านนอกพัดมาปะทะกับเธอ ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงได้รู้สึกตัว
เธอรู้ว่า แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเหมือนเผยลี่เชินที่ทำให้จิตใจของเธอว้าวุ่นจนแทบเป็นบ้า แต่สิ่งนี้ก็ไม่สามารถปิดบังความจริงได้
อารมณ์ความรู้สึกนี้ยังคงมีอยู่จนกระทั่งพบเจียงหวั่นหวั่น
“เสว่เอ๋อร์! เธอมาแล้ว! มีข่าวดีจะบอกเธอ!” ใบหน้าเจียงหวั่นหวั่นแสดงความดีใจ “ฉันตั้งใจลาหยุดครึ่งวัน เพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ประหลาดใจ “จริงเหรอ?”
เจียงหวั่นหวั่นขมวดคิ้ว “จริงซิ! ฉันดูเป็นคนไม่มีสัจจะหรือไง?”
ความสุขสามารถติดต่อกันได้จริงด้วย เพราะอยู่กับเจียงหวั่นหวั่นไม่นาน อารมณ์ของไป๋เสว่เอ๋อร์ดีขึ้นมากโดยไม่รู้ตัว ช่วงเวลาที่หญิงสาวทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมันช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เดินซื้อของ ดื่มกาแฟ ใช้เวลาเกือบทั้งบ่าย
เจียงหวั่นหวั่นดื่มกาแฟ พูดจากฉะฉาน “เสว่เอ๋อร์ ฉันจะบอกเธอว่า คนเราความสุขสำคัญที่สุด เธอลองคิดดูเมื่อไม่กี่วันก่อนดาราสาวที่เกิดอุบัติเหตุจนเสียชีวิต อายุแค่ยี่สิบห้าเอง ทั้งสวยทั้งยังมีอนาคต ใครจะไปคิดเนอะ?”
