ตอนที่ 344 ใช้สิทธิ์อะไรมาพาเธอไป
ลู่เหยาพูดด้วยเสียงเรียบๆ “ก็ไม่ได้พูดอะไร ดื่มน้ำก่อนเถอะ ทำอะไรให้เรียบร้อย ฉันจะส่งเธอกลับเอง”
เมื่อได้ฟังลู่เหยาพูดเช่นนี้ แม้ว่าไป๋เสว่เอ๋อร์จะยังคงสงสัย แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก รีบลุกขึ้นจากเตียงเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้า
เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่รอช้ารีบตามลู่เหยาลงลิฟต์ไปชั้นล่าง
เมื่อมาถึงแผนกต้อนรับ ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกว่าพนักงานต้อนรับมองพวกเขาทั้งสองคนด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก เธอถึงได้มานึกย้อนหลังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
เธอเป็นคนโดดเด่น อีกทั้งยืนคู่กับลู่เหยายิ่งทำให้มีเสน่ห์มากขึ้น จึงเป็นที่จับตามองของพนักงานโรงแรม
ไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกมองจนรู้สึกอึดอัด เธอละสายตา รอเช็คเอาท์อย่างเงียบๆ
ระหว่างรอพนักงานลงทะเบียน ลู่เหยาหันมามองไป๋เสว่เอ๋อร์พร้อมคำถาม “ระหว่างรออยากอะไร?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่สนใจและตอบกลับอย่างตั้งใจ “ได้หมด”
ในขณะเดียวกัน ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เดินออกมาจากลิฟต์ เดินไปทางประตูใหญ่โดยไม่สนใจมองอะไรทั้งสิ้น
ขณะเดินไปที่ประตูโรงแรม เผยลี่เชินสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง จึงหันกลับไปมองบริเวณแผนกต้อนรับโดยไม่ตั้งใจ ช่วงเวลานั้นเองเขามองเห็นด้านหลังของหญิงสาวถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ
นั่นเป็นด้านหลังที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี ทำไมเขาจะไม่รู้จักล่ะ?
เขาหยุดยืนมองดูชายที่ยืนอยู่ข้างหญิงสาว ขณะนั้นเผยลี่เชินรู้สึกโกรธเหมือนถูกกระสุนปืนใหญ่ยิงเข้าใส่อย่างจัง เสียงดังสนั่นหวั่นไหว จนควบคุมไม่ได้
ร่างกายทุกส่วนถูกความโกรธเข้าครอบงำ กลไกความโกรธกำลังทำงานอย่างเต็มที่ ทำให้เขาไม่คิดถึงเรื่องอื่น เขาคิดแต่เพียงอยากฉีกชายคนนั้นออกเป็นชิ้น
เดินเข้าไปใกล้พวกเขา จนเผยลี่เชินได้ยินลู่เหยาพูดอย่างชัดเจน “ฉันรู้จักร้านอาหารกวางตุ้งรสชาติไม่เลวอยู่บนถนนเส้น ฉันจะพาเธอไปชิมนะ”
“อืม” ไป๋เสว่เอ๋อร์รับปาก รู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ เธอหันกลับมา เห็นเผยลี่เชินอยู่ไม่ห่างจากพวกเขา สีหน้าของเธอจึงเปลี่ยนเป็นตกตะลึง
“เผย….”
แม้แต่ชื่อของเขาเธอยังพูดไม่จบ ก็เห็นชายหนุ่มด้านหลังยกกำปั้นขึ้นมาชกหน้าลู่เหยาอย่างรุนแรง
เสียง “โช๊ก” ร่างของไป๋เสว่เอ๋อร์แข็งทื่อ รอจนเธอมีสติตอบสนองเดินไปห้าม ลู่เหยาก็ถูกชกไปแล้วสองสามหมัดโดยไม่ทันตั้งตัว
ผู้คนในโรงแรมต่างอึ้งไปตามๆ กัน จนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยวิ่งเข้ามาลากทั้งสองคนให้ห่างจากกัน ใบหน้าของลู่เหยาเต็มไปด้วยเลือดสีแดง ใบหน้าของเผยลี่เชินมีรอยช้ำ
เห็นเผยลี่เชินสีหน้าเย็นชา และสามารถสลัดหลุดออกจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้ทุกเมื่อ ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงเอ่ยปากอธิบาย “เผยลี่เชิน! พวกเราไม่ได้….ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด!”
ดวงตาเผยลี่เชินเย็นเหมือนน้ำแข็ง “ไม่ใช่อย่างนั้น? แล้วมันอย่างไหน?”
เขากลับถามด้วยความเย็นชา ซึ่งมันแสดงให้เห็นว่าเขาไม่เชื่อใจเธอตั้งแต่แรก
ที่จริงแล้ว ชายหนึ่งหญิงหนึ่งออกมาจากโรงแรมด้วยกัน จะทำอะไรกันระหว่างชายหนุ่มหญิงสาวไม่ต้องพูดก็เห็นอยู่ชัดเจน
ขณะนั้นไป๋เสว่เอ๋อร์เข้าใจชัดเจน หลังจากที่นอนค้างกับลู่เหยามาหนึ่งคืน เธอไม่สามารถอธิบายใดๆ ให้ชัดเจนได้
พนักงานโรงแรมเรียกรถพยาบาล ไม่นานมีเสียงเตือนดังมาจากประตู จากนั้นพวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพยุงลู่เหยาไปส่งที่รถพยาบาล
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนอยู่ที่ประตู ไม่รู้ว่าจะตามไปดีหรือว่าจะอยู่ที่นี่ดี มองสายตาของชายหนุ่มที่เย็นดุจน้ำแข็ง ไป๋เสว่เอ๋อร์รวบรวมความกล้า พยายามดึงมือเขา “ฉันจะอธิบายให้คุณฟัง ตอนนี้ไปโรงพยาบาลทำแผลก่อน…”
พูดยังไม่ทันจบ เผยลี่เชินสะบัดมือของเขาออก ถามเธอกลับด้วยสีหน้าเย็นชา “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันแบบนี้? เธอเป็นแฟนฉัน? หรือเป็นแฟนลู่เหยาล่ะ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เสียงทั้งหมดล้วนจุกอยู่ในลำคอ ไม่พูดอะไรออกมาสักคำอีกเลย
เธอคิดไม่ถึง…เผยลี่เชินจะพูดแบบนี้
ชายหนุ่มหันกลับไป หลังมือยังคงมีคราบเลือดติดอยู่ ซึ่งไม่รู้เป็นของใคร เขาจากไปอย่างไม่มีเยื่อใย
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม มองดูเงาของชายหนุ่มที่เดินจากไป อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดใจ
ทำไมเขาถึงไม่ให้โอกาสเธอได้อธิบายสักนิด?
เธอสะอื้นไห้ มองดูประตูรถพยาบาลที่กำลังปิด เธอหายใจลึก ก้าวขึ้นรถไป
ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ครั้งนี้ลู่เหยาถูกทำร้ายก็เพราะเธอ เธอไม่อาจทิ้งเขาโดยไม่สนใจใยดีได้
นั่งรถพยาบาลไปจนถึงโรงพยาบาล ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังง่วนจัดการเรื่องทำแผลของลู่เหยา
หนึ่งชั่วโมงกว่าๆ ผ่านไป ในที่สุดก็ทำแผลบนใบหน้าของลู่เหยาเสร็จสิ้น
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยืนมองดูเหตุการณ์ในห้องทำแผลผ่านกระจกใส ตาซ้ายของลู่เหยาโดนเข้าหนึ่งหมัด ตอนนี้จึงบวมตุ่ย ทั้งแก้มทั้งปากเป็นสีเขียวม่วง ทั้งหน้ามีทั้งแผลเล็กแผลใหญ่
ไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งอยู่ข้างๆ รู้สึกละอายใจ ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้สะอื้น
ทันใดนั้นประตูห้องทำแผลถูกเปิด เป็นลู่เหยาที่เปิดประตูเดินออกมา ไป๋เสว่เอ๋อร์ยกมือปาดน้ำตาบนใบหน้า
แม้ว่าการกระทำเธอจะรวดเร็วปานใด แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของลู่เหยาไปได้
ลู่เหยาขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงที่มีรอยยิ้ม “ร้องไห้ทำไม?”
“เปล่า” ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้ามองเขา ถามเบาๆ “พี่เป็นยังไงบ้าง?”
ลู่เหยาหัวเรา สีหน้าผ่อนคลายด “มันแค่ภายนอกเท่านั้น ไม่นานก็หาย”
“ขอโทษคะ ที่ผ่านมาเป็นเพราะฉันทำให้พี่ลำบาก เดือดร้อนถึงพี่ทุกครั้ง รุ่นพี่ลู่ ขอโทษจริงๆ คะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์สงบสติอารมณ์ กล่าวขอโทษต่อลู่เหยา แล้วโค้งคำนับให้เขา
ใจของลู่เหยาเหมือนถูกบีบ รีบโอบไหล่เธอไว้ พูดเบาๆ “นี่ไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย อย่าคิดมาก”
เป็นเรื่องความไม่พอใจระหว่างเขากับเผยลี่เชิน
แม้วันนี้ไม่ลงมือ ครั้งหน้า หรือในอนาคตพวกเขาก็ต้องถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน
แต่วันนี้โดนหมัดพวกนี้เข้าไป เขาต้องเอาคืนไม่ช้าก็เร็ว ไม่ใช่เพราะการแก้แค้นส่วนตัว แต่เป็นเพราะไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ไม่ได้รับความยุติธรรม
ลู่เหยาหายใจลึกเมื่อเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่พูด ในที่สุดก็อดถามไม่ได้ “เสว่เอ๋อร์ เธออยู่กับเขามีความสุขจริงหรือ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยังคงนิ่งไม่พูด แต่ในใจรู้สึกสับสนยุ่งเหยิง
แน่นอนเธอมีความสุข แต่นอกจากความสุขแล้ว ยังมีความสับสน ความเสียใจ หรือแม้กระทั่งเจ็บปวดใจ…
ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึกก่อนเปลี่ยนหัวข้อคุย “รุ่นพี่ ฉันไปส่งพี่นะ พี่ขับรถแบบนี้กลับไม่ไหวหรอก”
ในที่สุดลู่เหยาไม่ได้ถามคำถามต่ออีก ได้พยักหน้าตอบรับ
ขณะที่ทั้งสองออกจากโรงพยาบาลมาถึงประตู ไป๋เสว่เอ๋อร์คิดจะเรียกรถแท็กซี่ แต่ใครจะไปรู้ จู่ๆ ก็เห็นประตูรถมายบัคที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีเปิดออก เป็นเผยลี่เชินที่ลงมาจากรถด้วยสีหน้าบึ้งตึง เดินมาทางพวกเขา
เมื่อมองเห็นเขามาแต่ไกล ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกตะลึง ยืนนิ่งไม่พูดอะไร
เขาออกจากโรงแรมไปแล้วไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมจู่ๆ ตอนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้?
เผยลี่เชินเดินเข้ามาหาเธอ ไม่รอให้เธอเข้าใจอะไรทั้งสิ้น เขาคว้าข้อมือของเธอไว้ แล้วลากเธอมาอยู่ข้างๆ
ลู่เหยาเห็นเช่นนี้จึงรีบเดินขวางเขาไว้ “ปล่อยมือ!”
สายตาของเผยลี่เชินเต็มไปด้วยไฟแห่งความโกรธ แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่พอใจชายที่อยู่ตรงหน้า “อย่ามายุ่ง”
แม้ว่าจะถูกต่อยมา แต่ลู่เหยาก็ไม่คิดจะอ่อนข้อให้ เขายืนนิ่งอยู่ที่นั้น เผชิญหน้ากับเผยลี่เชิน เขาถามกลับด้วยเสียงเย็นชา “นายใช้สิทธิอะไรมาพาตัวเธอไป ใช้ฐานะแฟนที่ไม่คู่ควร
