ตอนที่ 354 เด็กคนนี้ เอาออกเถอะ
ความดื้อรั้นในสายตาของหญิงสาวราวกับปลายมีดที่แหลมคมเล่มหนึ่ง ทิ่มแทงเข้ามาข้างในหัวใจของเผยลี่เชินอย่างตรงๆ
มองดูดวงตาคู่นั้นของไป๋เสว่เอ๋อร์ เขาไม่อาจจะแข็งใจได้ ไม่อยากไปฝืนบังคับถามเธออีก แต่พอคิดถึงเด็กที่อยู่ในท้องของเธอ เขาก็รู้สึกว่าศักดิ์ศรีของตนเองถูกขว้างแตกลงไปกับพื้น แล้วขยี้ทับอย่างรุนแรง
เขาให้ความสำคัญกับไป๋เสว่เอ๋อร์มากมายเหลือเกิน ดังนั้นถึงได้แคร์ทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่เรื่องที่เล็กน้อยมากของเธอ เกี่ยวเนื่องไปถึงความซื่อสัตย์ที่อยู่ในใจ และก็รวมไปถึงร่างกายของเธอด้วยเช่นกัน
พยายามสะกดความโมโหที่อยู่ในใจนั้นลงไปอย่างแข็งกร้าว เผยลี่เชินเบนสายตาไปทางอื่น คิดจะให้ตนเองใจเย็นลงไปก่อน
บรรยากาศที่ยังตึงเครียดในวินาทีก่อนเวลานี้เหลือไว้เพียงแค่ความเยือกเย็น คนขับรถที่นั่งอยู่แถวหน้าต่างไม่กล้าที่จะหายใจแรง พยายามอย่างสุดชีวิตเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าไปด้วยความรวดเร็ว
ไม่ถึงยี่สิบนาที รถยนต์ก็จอดสนิทลงด้านหน้าประตูใหญ่ของโรงแรมที่เผยลี่เชินและไป๋เสว่เอ๋อร์พักอยู่ เผยลี่เชินดันประตูเดินลงจากรถอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย เขาอ้อมไปทางด้านหลังของรถ เดินมาถึงฝั่งที่ไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งอยู่จากนั้นดึงประตูให้เปิดออก
ไป๋เสว่เอ๋อร์โน้มสายตาลงต่ำ ไม่ต้องการที่จะสบสายตากับเขา หลังจากก้าวขาลงไปจากรถ อยู่ๆข้อมือก็ตึงขึ้นถูกคนจับเอาไว้อย่างแน่นหนา
ฝ่ามือของชายหนุ่มราวกับหัวแร้ง จับข้อมือของเธอเอาไว้แน่น ดึงเธอเดินไปทางประตูใหญ่ของโรงแรม
ในใจของไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกไม่สงบมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เธอคิดที่จะขัดขืน แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลยแม้แต่น้อย ความขุ่นเคืองและความอับอายกลายเป็นความโกรธ เธอเอ่ยปากออกมาว่า “เผยลี่เชิน คุณปล่อยมือ！”
เผยลี่เชินราวกับไม่ได้ยินแม้แต่คำเดียวก็ไม่ปาน ไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยมือ ฝีเท้าที่ก้าวไปข้างหน้ากลับเปลี่ยนเป็นกว้างมากยิ่งขึ้น
กึ่งดึงกึ่งลาก ไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกจับเอาไว้ตลอดทางกลับมายังห้องที่พักของโรงแรม
พอเข้าประตูมา เผยลี่เชินก็ปิดประตูลงภายในทันที บังคับเธอมาถึงในห้องอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย เอ่ยปากด้วยสีหน้าที่มืดมนว่า “เด็กในท้องเป็นของใครกันแน่?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดฟันแน่น รู้สึกเพียงแค่กลิ่นคาวเลือดตลบอบอวลอยู่ภายในช่องปาก หลังจากนั้นไม่กี่วินาที มุมริมฝีปากของเธอก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เยือกเย็น “ทำไมคุณจะต้องถามฉันให้ได้คะ? ในเมื่อในใจของคุณมีคำตอบอยู่ตั้งนานแล้ว”
ตั้งแต่เริ่มแรก เขาก็ไม่เคยเชื่อเธอ ทำไมยังจะต้องบีบบังคับให้เธอเอ่ยปาก? เธอไม่ใช่ไม่เคยอธิบาย ทว่าคำอธิบายของเธอเขาไม่เคยที่จะเชื่อเลย！
ทุกอย่างล้วนไร้ประโยชน์
เส้นเลือดบนหน้าผากตรงกลางระหว่างคิ้วของเผยลี่เชินเต้นตุบๆขึ้น ข่มความโกรธเอาไว้ “ผมต้องการฟังคุณพูดออกมาจากปากของตัวเอง”
หัวใจของไป๋เสว่เอ๋อร์ราวกับได้ตายด้านไปแล้ว ในวินาทีนั้น เธอจ้องมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า รู้สึกว่าเขาแปลกหน้าผิดไปจากปกติ ไม่ใช่คนรักที่ร่วมเรียงเคียงหมอน ใกล้ชิดสนิทสนมกับเธอคนนั้นอีกต่อไป
“คุณคิดว่าใช่ งั้นก็ใช่” ไป๋เสว่เอ๋อร์กำหมัดแน่น พูดประโยคนี้จบ ก็หมุนตัวเตรียมคิดจะเดินจากไป
วินาทีต่อมา แขนก็ถูกดึงเอาไว้ เธอถูกกระชากจนหันกลับไปทั้งตัว ทั้งสองคนสบสายตากัน ไป๋เสว่เอ๋อร์มองเห็นไฟโกรธที่พุ่งสูงขึ้นภายในดวงตาของเขาอย่างชัดเจน
“เป็นของลู่เหยาจริงๆ?”
เผชิญหน้ากับคำถามของชายหนุ่ม ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกเพียงแค่หัวใจของตนเองค่อยๆแตกสลายกลายเป็นเสี่ยงๆ เธอสูดหายใจเข้าเต็มปอด หัวใจตายด้านแต่กลับยังแฝงความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่เกาะแน่น เธอเอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นว่า “ใช่ เป็นของเขา！”
ประโยคนี้ได้จุดความโกรธที่มีอยู่ทั้งหมดของเผยลี่เชินให้ลุกลามขึ้นภายในทันที มือที่กุมหัวไหล่ของไป๋เสว่เอ๋อร์เอาไว้อยู่ๆก็กำเข้าหากันแน่น เพียงชั่วพริบตา สีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็เปลี่ยนไปเพราะความเจ็บปวด
“ไป๋เสว่เอ๋อร์ คุณ…”
คำพูดมากมายที่อยากจะพูด ทะลักขึ้นมาจนถึงคอหอยในวินาทีนั้น สุดท้ายก็ถูกกลืนกลับลงไป
เผยลี่เชินคลายเธอออก ถอยหลังออกไปสองสามก้าว ค่อยๆนั่งลงบนโซฟาที่อยู่ด้านข้าง
นิ่งเงียบอยู่นาน ในที่สุดชายหนุ่มก็เอ่ยปากขึ้น น้ำเสียงเทียบกับเมื่อสักครู่นี้แล้วใจเย็นลงไปหลายเท่า “เด็กคนนี้ เอาออกเถอะ”
ไม่ใช่การปรึกษาหารือ แต่เป็นคำสั่ง
หัวใจของไป๋เสว่เอ๋อร์หนักอึ้ง มองไปทางเผยลี่เชินด้วยความตกตะลึง จากนั้นก็มีการตอบสนองกลับมาอย่างกะทันหัน เธอส่ายศีรษะ ปฏิเสธอย่างเด็ดขาดว่า “เป็นไปไม่ได้！”
เด็กคนนี้สำหรับเธอแล้วเป็นสิ่งที่นอกเหนือความคาดหมายจริงๆ แต่เธอกลับไม่เคยคิดที่จะเอาเด็กคนนี้ออก แม้ว่าเขาจะมาได้ไม่ถูกเวลา เธอก็ไม่มีทางที่จะจบชีวิตน้อยๆนี้ลงโดยเด็ดขาด
เผยลี่เชินกำหมัดแน่น เงยหน้ามองไปยังไป๋เสว่เอ๋อร์ นัยน์ดาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยสีแดงสด “หรือว่าคุณยังจะคิดให้กำเนิดออกมา?”
เขาจะยอมให้ผู้หญิงของตนเองคลอดลูกให้กับผู้ชายคนอื่นได้อย่างไรกัน！
“ฉันจะไม่เอาออกโดยเด็ดขาด” ไป๋เสว่เอ๋อร์พลางก้าวขาถอยไปข้างหลังพลางส่ายศีรษะ แต่น้ำเสียงกลับแน่วแน่ผิดไปจากปกติ
ยังไงเธอก็ไม่มีทางที่จะเลือดเย็นไร้เมตตาแบบนี้เหมือนกับเผยลี่เชินได้ ยิ่งไปกว่านั้นในใจของเธอชัดเจนเป็นอย่างมากว่า เด็กคนนี้เป็นผลผลิตร่วมกันระหว่างเธอกับเผยลี่เชิน
คิ้วของเผยลี่เชินขมวดเข้าหากันแน่น จ้องมองเธออยู่นาน ในที่สุดก็ลุกยืนขึ้น
เขาเอ่ยปากออกมาเบาๆว่า “เสว่เอ๋อร์ พวกเรามาคุยกันดีๆ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ส่ายหน้า “ฉันไม่อยากคุย ฉันได้ทำการตัดสินใจแล้ว เด็กคนนี้ฉันไม่อาจจะเอาออกได้โดยเด็ดขาด ฉันจะให้กำเนิดเขาออกมา”
สีหน้าของเผยลี่เชินเยือกเย็นราวกับเกล็ดน้ำแข็ง “หากผมบอกว่า ไม่ได้อย่างเด็ดขาดล่ะ！”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เหลือบตาขึ้นมองเผยลี่เชิน ปลายจมูกรู้สึกแสบร้อนขึ้น เอ่ยประโยคที่มีไม่กี่คำนั้นออกมาอย่างยากลำบาก “งั้นพวกเราก็เลิกกันเถอะ”
ตั้งแต่คบกันจนมาถึงตอนนี้ พวกเขาไม่เคยเอ่ยถึงเลิกกันสองคำนี้มาก่อน แม้ว่าจะเป็นตอนนี้ถูกคุณแม่ไป๋เข้าใจผิดคัดค้านก็ยังไม่มี แต่ตอนนี้…
นัยน์ตาของเผยลี่เชินสะท้อนความตกใจอย่างยากที่จะเชื่อออกมา จากนั้น สายตาก็เปลี่ยนเป็นโมโห “เพื่อลูกของผู้ชายคนอื่น คุณจะเลิกกับผม?”
รวมรวบความกล้า ไป๋เสว่เอ๋อร์เอ่ยออกมาทีละคำทีละประโยคว่า “เด็กคนนี้ฉันไม่อาจจะเอาออกได้โดยเด็ดขาด ฉันจะต้องให้กำเนิดเขาออกมา”
ทั้งสองคนสบสายตากัน แต่ในวินาทีนั้น กลับราวกับถูกคั่นด้วยระยะห่างที่ยากจะก้าวผ่านพ้นไปได้
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ในที่สุดเผยลี่เชินก็เอ่ยปากออกมา “ผมให้เวลาคุณคิดไตร่ตรองให้ดี”
ทิ้งประโยคนี้เอาไว้ เผยลี่เชินหมุนตัว เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ในวินาทีที่ประตูห้องถูกปิดลงนั้น ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รู้สึกขาอ่อน ล้มนั่งลงไปบนเตียงที่อยู่ด้านข้างในทันที
เธอรู้ดีเป็นอย่างยิ่งว่า ด้วยนิสัยของเผยลี่เชินแล้ว เขาไม่อาจจะเก็บเด็กคนนี้เอาไว้โดยเด็ดขาด…
ไม่ใช่ว่าเธออยากจะจงใจปิดบังเขา เพียงแต่สำหรับความไม่ไว้เนื้อเชื่อใจของเผยลี่เชินแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์ผิดหวังจนถึงขีดสุด ยิ่งไปกว่านั้น ระหว่างพวกเขาสองคนก็เกิดระยะห่างที่ไม่สามารถก้าวข้ามไปได้มาตั้งนานแล้ว เช่นเดียวกันกับเรื่องเหตุผลการเสียชีวิตของคุณพ่อ เช่นเดียวกันกับความลับส่วนตัวของทั้งสองคน…
เธอกัดริมฝีปากเล็กน้อย ไป๋เสว่เอ๋อร์พยายามค้นหาวิธีอยู่ในสมองด้วยความรวดเร็ว
ตอนนี้เกิดเรื่องนี้ขึ้น เกรงว่าไปทำงานต่อก็คงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว ตอนนี้เธอจำเป็นต้องคิดหาวิธีกลับไปยังเมืองไห่เฉิงก่อน หลังจากนั้นถึงจะสามารถไตร่ตรองเรื่องเด็กที่อยู่ในท้องอย่างระมัดระวังได้
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็จัดการกับกระเป๋าเดินทางของตนเองเล็กน้อยแบบง่ายๆ เดินมาถึงหน้าประตูเพิ่งจะดึงประตูห้องให้เปิดออก ทันใดนั้นก็พบกับผู้ชายที่สวมชุดเครื่องแบบบอดี้การ์ดคนหนึ่งยื่นอยู่ด้านนอก
พอมองเห็นเธอ คนๆนั้นก็ทักทายเธออย่างนอบน้อมว่า “สวัสดีครับคุณเลขาไป๋”
คิ้วขมวดเข้าหากัน ไป๋เสว่เอ๋อร์ระวังตัวขึ้นมาในทันที “คุณเป็นใคร?”
“ผมเป็นคนที่ท่านประธานเผยตั้งใจส่งมา เพื่อคุ้มกันความปลอดภัยของคุณเลขาไป๋โดยเฉพาะครับ”
ได้ยินดังนั้น ใบหูของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ร้อนระอุขึ้น ความโกรธพุ่งขึ้นมาข้างในจิตใจ
นี่เป็นการคุ้มกันความปลอดภัยอะไรที่ไหนกัน คือการส่งคนมาสอดแนมเธอชัดๆ！
“ปึ้ง” ปิดประตูห้องลง ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้มศีรษะมองดูกระเป๋าเดินทางที่เก็บเรียบร้อยบริเวณข้างปลายเท้าของตนเอง ในใจพรั่งพรูความเหลืออดออกมาเป็นจำนวนมาก
คราวนี้ เห็นได้ชัดว่าเผยลี่เชินต้องการที่จะบีบบังคับให้เธอประนีประนอมยอมอ่อนข้อให้ได้！
ในใจเกิดความรู้สึกต่อต้านอย่างรุนแรงแผ่ขยายไปทั่ว ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดฟันแน่น เจ็บปวดกลัดกลุ้มอย่างไม่หยุดหย่อน
ตอนนี้เธอถูกขังเอาไว้ภายในโรงแรม จำกัดอิสระทางกาย ต่อให้เผยลี่เชินไม่มาจับตาดูเธอด้วยตนเอง เธอก็ไม่มีที่จะหนีได้ ฝนความอดทนของเธอให้หมดไป ถ่วงความกล้าหาญของเธอจนหมดสิ้น สุดท้ายต้องมีสักวันที่เธอจะต้องยอมอ่อนข้อ
ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่คือเมืองปินเฉิง เธอตัวคนเดียวไร้คนคอยช่วยเหลือ ยากที่จะคุ้มครองตนเองได้
คิดจนเข้าใจทุกอย่างนี้ ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ยิ่งร้อนรนกลัดกลุ้มและโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ
เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า วันหนึ่งเผยลี่เชินจะนำลูกไม้ที่ปฏิบัติต่อคนอื่นมาใช้กับตัวเธอได้
ในที่สุดก็ทนต่อไปไม่ไหว ไป๋เสว่เอ๋อร์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดโทรหาเผยลี่เชินในทันที
ดังเพียงไม่กี่ที ทางนั้นก็กดรับสาย เสียงที่ทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังสะท้อนเข้ามาผ่านทางลำโพงของโทรศัพท์ “คิดเสร็จแล้วหรอ?”
