ตอนที่ 381 หรือจะเป็นลูกนอกสมรส
ตอนนั้นเอง ผู้คนบนเวทีและหน้าเวทีต่างพากันตกตะลึง
เผยลี่เชินยักคิ้วขึ้น เมื่อก้มหน้าลงมองดูเด็กน้อยที่กอดขาตัวเองไว้แน่นไม่ยอมปล่อย สายตาของเขาตลึงขึ้นมาทันที
ใบหน้าขาวผ่องเหมือนแป้งข้าวเจ้า ตาเป็นประกายเหมือนเมล็ดองุ่นจ้องมองมาที่ตน จมูกเล็กๆ ตาดวงโต มองดูแล้วคุ้นเคยยิ่งนัก
เผยลี่เชินย้อนถามขึ้น “หนูชื่ออะไร?”
“คุณพ่อ” น้ำเสียงของห้าวเจ๋อน้อยหนักแน่น แฝงไปด้วยความออดอ้อนของเด็กน้อยใครได้ยินต้องใจละลาย
ตอนนั้นเอง ในใจของเผยลี่เชินไม่ได้มีความรู้สึกรำคาญหรือเบื่อหน่าย แต่กลับอดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้น
โดยปกติแล้วเผยลี่เชินปฏิบัติกับผู้หญิงกับเด็กในท่าทีที่ค่อนข้างเย็นชา แต่มาวันนี้ถูกเด็กน้อยกอดขาเรียกว่าพ่อ เขากลับรู้สึกอิ่มใจขึ้นมา
นักข่าวที่อยู่ด้านล่างเวทีรู้สึกได้ว่ามีข่าวใหม่เกิดขึ้น พวกเขารีบถ่ายรูปอย่างบ้าคลั่ง ขนาดหน้าเว็บที่กำลังถ่ายทอดสดบนอินเตอร์เน็ตยังค้างเพราะคนเข้ามาดูเป็นจำนวนมาก
ทุกคนมักจะให้ความสนใจและวิพากษ์วิจารณ์กับเรื่องอะไรที่ไม่ชัดเจนเช่นนี้ ทุกคนกำลังสงสัยว่าเขาทำแบรนด์สินค้าอัญมณีนี้ขึ้นมาเพื่อใคร และที่น่าสงสัยมากไปกว่านั้นคือ “เด็กผู้ชาย” ที่ขึ้นมาบนเวทีอย่างกะทันหันแบบนี้
งานหยุดชะงักไป พิธีกรเดินเข้ามาอย่างทำตัวไม่ถูก หัวเราะกลบเกลื่อน “ลูกของใครเนี่ย น่ารักจังเลย เจอใครก็เรียกคุณพ่อ….มานี่มา ลุงมีลูกอมนะ หนูลงไปกับลุงดีไหมจ้ะ?”
มองดูมือที่พิธีกรยื่นมาให้ ห้าวเจ๋อน้อยขมวดคิ้ว เบี่ยงหน้าไปอีกด้านหนึ่ง “ลุงไม่ใช่พ่อของผม ผมไม่ไปกับลุง!”
ในตัวของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ และความดื้อรั้นมากเกินวัย
เผยลี่เชินก้มหน้ามองเด็กน้อยที่เกาะขาอยู่ เขาใจอ่อนขึ้นมาทันที
ในความรู้สึกของเขา ไป๋เสว่เอ๋อก็เป็นคนดื้อรั้นเช่นนี้ เรื่องไหนที่แน่ใจแล้วจะไม่มีทางเปลี่ยนใจ
เขาค่อยๆโน้มตัวลง อุ้มห้าวเจ๋อน้อยขึ้นมา ถามขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “ไหนบอกลุงมาซิ แม่ของหนูอยู่ไหน?”
ห้าวเจ๋อน้อยส่ายหน้า “คุณไม่ใช่คุณลุง คุณคือคุณพ่อ!”
สุดท้ายก็พ่ายให้เด็กดื้อที่อุ้มอยู่ในอ้อมอก เผยลี่เชินหัวเราะ พูดขึ้น “โอเค งั้นบอกลุงมาสิ ว่าแม่หนูอยู่ไหน?”
“คุณยังไม่ผ่านการทดสอบของผม ยังเจอแม่ของผมไม่ได้!”
ฟังเด็กน้อยพูดแต่ละอย่าง เผยลี่เชินอดขำไม่ได้ ขณะเดียวกันผู้คนด้านล่างเวทีต่างพากันพูดต่างๆนานา นักข่าวแต่ละสำนักคิดว่าเรื่องนี้เป็นข่าวใหญ่ ต่างพากันเบียดขึ้นมาด้านหน้า
“คุณเผย ขออนุญาตถามค่ะ เด็กคนนี้เป็นลูกของคุณใช่ไหมคะ?”
“เป็นลูกนอกสมรสหรอคะ?”
นักข่าวที่มีความกล้ามาก เดินหน้าเขาไปถามตรงๆ
ฉีเฟิงที่ยืนอยู่ด้านข้างทนไม่ไหวจนเหลือบตามองบน คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีนักข่าวเปลี่ยนงานกิจกรรมให้เป็นงานแถลงข่าวได้ และยังจะถามคำถามปัญญาอ่อนแบบนี้อีก
เขาเดินเข้าไปกันนักข่าวแถวหน้าออก พูดขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉย “ขอโทษนะครับ ห้ามเข้ามาใกล้นะครับ งานกำลังดำเนินต่ออยู่ กรุณาดูระเบียบของงานด้วยนะครับ”
นักข่าวคนนั้นยังไม่ยอมถอยง่ายๆยังเบียดขึ้นไปด้านหน้าต่อ “ฉันถามแค่คำถามเดียว”
“คำถามเดียวก็ได้ค่ะ” สีหน้าของเผยลี่เชินนิ่งขรึมขึ้น “คำถามไร้เหตุผลแบบนี้ยังจะกล้าถามออกมา คุณเคยเห็นใครแวบเดียวก็มีลูกโตแบบนี้ไหม?”
นักข่าวถูกฉีเฟิงต่อว่าไปขนาดนั้นหงุดหงิดขึ้นมาทันที บ่นพึมพำเดินถอยหลังกลับไป “สองคนนี้ดูคล้ายกันชัดๆ! นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นไปไม่ได้ซะหน่อย….”
เมื่อได้ยินนักข่าวคนนั้นพูดขึ้น ฉีเฟิงเงยหน้ามองไปบนเวที เมื่อเห็นผู้ใหญ่กับเด็กทั้งสอง สีหน้าของเขาตกตะลึงทันที
เมื่อครู่ห้าวเจ๋อน้อยหันหลังให้เขา เขาก็เลยเห็นหน้าไม่ชัด ตอนนี้เมื่อเห็นหน้าอย่างชัดเจน เขากลับตกใจขึ้นมาเช่นกัน เหมือนกับที่นักข่าวคนนั้นพูดไว้จริงๆ เผยลี่เชินกับเด็กผู้ชายคนนั้นเหมือนกันจริงๆด้วย!
หน้าตาของผู้ใหญ่กับเด็กน้อยช่างเหมือนกันราวกับออกมาจากบล็อคเดียวกัน เพียงแต่หน้าของเด็กน้อยดูกลม น่ารัก และแบ๊วมาก
เมื่อเห็นนักข่าวถูกกันออก เผยลี่เชินจึงถอนหายใจโล่งอก หยิบไมโครโฟนขึ้นมา “ขออภัยทุกคนด้วยครับ ผมขอตัวก่อน งานยังดำเนินการต่อครับ”
เมื่อพูดจบ เขารีบอุ้มห้าวเจ๋อน้อยลงจากเวที
เสียงของผู้คนด้านล่างเวทีดังกระหึ่ม เสียงพูดคุยของผู้คนค่อยๆดังขึ้น
“จะเป็นลูกเขาได้ยังไงกัน! เด็กผู้ชายคนนั้นดูท่าทางก็สี่ห้าขวบแล้ว!”
“ฉันรู้สึกว่าหน้าตาคล้ายกันมาก! ไม่แน่อาจจะจริงก็ได้! ไม่อย่างนั้นเด็กคนนั้นจะเรียกเขาว่าพอได้ยังไง?”
“นั่นสิ! อีกอย่างเขามีลูกหรือไม่ พวกเราก็ไม่รู้ซะหน่อย! ตอนนี้คนดังหลายคนชอบแอบแต่งงานกันเงียบๆ!”
“จะแอบแต่งไม่แอบแต่ง ไม่แน่อาจจะเป็นลูกนอกสมรสก็ได้นะ….”
“……”
สีหน้าขอเหอหย่าหานที่นั่งอยู่ที่นั่งวีไอพีแถวหน้าสีหน้าเจื่อนมาตั้งแต่แรก งานดีๆกลับถูกขัดจังหวะ แถมยังมีเด็กผู้ชายโผล่มาจากไหนไม่รู้ ทั้งยังมาเรียกเผยลี่เชินว่าพ่อ มากไปกว่านั้นทำให้ทุกคนต่างพากันวิจารณ์ต่างๆนานา!
เธอลุกขึ้นยืน รีบเดินตามเขาไป “ลี่เชิน!”
รีบย่ำเดินตามเผยลี่เชินไป เหอหย่าหานเหลือบมองดูห้าวเจ๋อน้อยในอ้อมออก สีหน้าดูแย่มากกว่าเดิม เมื่อครู่ตอนอยู่ด้านหน้าเวทีเธอก็รู้สึกว่าห้าวเจ๋อน้อยกับเผยลี่เชินคล้ายกันมาก แต่เมื่อได้เห็นใกล้ๆ กลับรู้สึกคล้ายกันขึ้นไปอีก
“ลี่เชิน! คุณจะไปไหนไม่ได้!” น้ำเสียงของเหอหย่าหานหอบกระหืด “วันนี้จัดงานวันสุดท้าย เราต้องไปถ่ายรูปรวมช่วงท้ายงาน”
สีหน้าของเผยลี่เชินนิ่งเฉยพูดขึ้น “เดี๋ยวผมกลับมา ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ไม่ได้!” เหอหย่าหานจับมือเผยลี่เชินเอาไว้ “งั้นเอางี้ คุณเอาเด็กมาให้ฉัน ฉันจะให้พนักงานช่วยไปหาครอบครัวของเขา พวกเรากลับกันไปก่อน”
“หย่าหาน เดี๋ยวผมกลับมา เรื่องที่งานคุณช่วยผมจัดการไปก่อน”
เผยลี่เชินพูดพลาง สะบัดมือออกจากมือของเธอ
ห้าวเจ๋อน้อยใช้มือน้อยๆโอบคอของเผยลี่เชินที่อุ้มไว้อยู่ ทันใดนั้นพูดขึ้น “คุณพ่อห้ามเอามือไปโดนมือของคุณน้าคนอื่นนะ ไม่อย่างนั้นคุณแม่ต้องไม่พอใจแน่นอน…”
เขาพูดอย่างจริงจัง ราวกับยังมีเรื่องอื่นซ่อนไว้อยู่
เหอหย่าหานที่ถูกเรียกว่า “คุณน้าคนอื่น” สีหน้าขรึมทันที ความโกรธที่อดกลั้นอยู่ในใจต้องเก็บไว้ต่อหน้าเผยลลี่เชิน
เผยลี่เชินได้ยินเช่นนั้น ไม่เพียงแต่ไม่พูดอะไรแต่กลับก้มหน้าลงมองห้าวเจ๋อน้อย ยิ้มให้เขา “วางใจได้ ไม่ทำแบบนั้นหรอก”
เมื่อพูดจบ เขาก็อุ้มเด็กน้อยขึ้น ไม่หันกลับไปมองอะไร เดินหน้าต่อ ทิ้งไว้เพียงแต่เหอหย่าหานที่สีหน้าโกรธจนแดงก่ำ
อีกด้านหนึ่ง เจียงหวั่นหวั่นที่แอบอยู่หลังเวทีเห็นห้าวเจ๋อน้อยถูกเผยลี่เชินอุ้มเดินออกไป เธอโกรธจนกระทืบเท้า
ต้องโทษเธอ! ถ้าครั้งนี้เผยลี่เชินรู้ความจริงทั้งหมดของห้าวเจ๋อน้อยขึ้นมา ไป๋เสว่เอ๋อคงไม่ให้อภัยเธอแน่นอน!
กัดฟันไปมา เจียงหวั่นหวั่นกระวนกระวายใจจนนั่งไม่ติด ในที่สุด เธอกำหมัดตัดสินใจเดินตามเผยลี่เชินไป
ทันใดนั้น บ่าของเธอก็นักขึ้น จู่ก็มีแขนยื่นออกมาจากด้านหลัง จับไหล่ของเธอเอาไว้
เมื่อหันหลังกลับไป เจียงหวั่นหวั่นเห็นคนด้านหลังอย่างชัดเจน สีหน้าตกใจตอนแรกกลับโกรธโมโหขึ้น “ต้องโทษนาย! กู้หลี่เหลียง! ต้องโทษนาย!”
เธอรู้สึกว่าเมื่อครู่เธอตบเขาแรงไป แต่เมื่อคิดดูอีกที ไม่ต้องพูดถึงตบเมื่อครู่ ถ้าให่ตบกู้หลี่เหลียงสักสิบรอบก็คงไม่สามารถทำให้เธอหายโกรธได้
เจียงหวั่นหวั่นอายจนโมโห “นายยังคิดจะทำอะไรอีก!”
กู้หลี่เหลียงเชิดคางขึ้น น้ำเสียงกวนโอ๊ย “ถ้าตอนนี้เธอวิ่งไปหาเด็กคนนั้น นั่นก็หมายความว่าเธอกำลังบอกสถานะของเด็กกับเผยลี่เชินอยู่ไม่ใช่เหรอ? โง่รึเปล่าเนี่ย?”
เจียงหวั่นหวั่นตะลึง เพิ่งจะคิดขึ้นมาได้
แม้ว่าตอนนี้เผยลี่เชินกำลังอุ้มห้าวเจ๋อน้อยอยู่ แต่เขาก็อาจจะไม่รู้สถานะของเด็กคนนั้น แต่ถ้าเธอวิ่งเข้าไปหาเด็กคนนั้น เผยลี่เชินต้องสงสัยแน่นอน ถึงตอนนั้นเรื่องทุกอย่างก็จะยุ่งยากมากขึ้น!
“’งั้น…” เจียงหวั่นหวั่นร้อนใจจนร้องไห้ “ฉันควรทำยังไงดี!”
