ตอนที่ 388 มีสิทธิ์อะไรมาลักพาตัวคนอื่น
ทันใดนั้น เด็กน้อยก็หันหน้าไปทางผู้ชายด้านข้าง ถามขึ้นด้วยเสียงออดอ้อน “พ่อครับ อะไรคือกองทุนครับ?”
เผยลี่เชินได้ยินเช่นนั้น ก้มหน้าลงมากเล็กน้อย ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงอธิบายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและใจดี “กองทุนเงิน กองทุนก็คือ…..”
“ไป๋ห้าวเจ๋อ!”
เผยลี่เชินยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกเสียงใครบางคนพูดแทรกขึ้น
เมื่อห้าวเจ๋อน้อยได้ยินเสียงนั้น รีบหันหลังกลับมา เห็นไป๋เสว่เอ๋อยืนอยู่ด้านข้าง สีหน้านิ่งเฉย เขาตกตะลึง ค่อยๆพูดขึ้น “คุณแม่…”
ไป๋เสว่เอ๋ออดกลั้นความโกรธไว้ไม่ไหว เธอรีบเดินเข้าไป อุ้มห้าวเจ๋อน้อยขึ้นมา “เมื่อครู่ลูกเรียกเขาว่าอะไรนะ?”
“เขา….” ห้าวเจ๋อน้อยหันไปมองเผยลี่เชิน เห็นสีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อผิดปกติไป เขาพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ “แม่อย่าโกรธไปเลยนะ”
ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวภายในตัวด้วยอารมณ์โมโห เธอเลี้ยงดูลูกชายอย่างยากลำบากมาตลอดหกปี แต่มาวันนี้ที่เพิ่งจะได้เจอหน้าเผยลี่เชินก็เรียกเขาว่าพ่อ จะไม่ทำให้โกรธได้อย่างไร?
เธอมองไปที่ป้าจาง อดกลั้นความโกรธไว้ “ป้าจางคะ รบกวนพาเจ๋อน้อยไปทานข้าวเช้าให้เสร็จที่ห้องด้วยค่ะ”
ป้าจางตอบรับทันที รีบรับห้าวเจ๋อน้อยออกไป
ในตอนนั้น ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่จึงเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคน
เผยลี่เชินยกมือขึ้นกดหยุดคลิปข่าว พูดขึ้น “จะดื่มอะไรครับ นมหรือน้ำเต้าหู้?”
สีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อนิ่งเรียบ รีบเดินเข้าไปใกล้เผยลี่เชิน จับมือที่เขากำลังยกแก้วดื่ม พูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งเรียบ “เผยลี่เชิน คุณคิดจะทำอะไรกันแน่!”
เผยลี่เชินค่อยๆหันหน้ากลับมา เห็นสายตาของหญิงสาวที่ดูโกรธเคือง พูดขึ้น “คุณคิดว่าผมจะทำอะไรล่ะ?”
ไป๋เสว่เอ๋อหายใจกระหืดกระหอบด้วยความโกรธ “คุณคิดว่าคุณให้เจ๋อน้อยยอมรับคุณแล้วฉันจะยอมใจอ่อนงั้นเหรอ? ไม่มีทาง เขาไม่ใช่ลูกชายของคุณ เขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณ!”
เมื่อได้ยินไป๋เสว่เอ๋อพูดขึ้นเช่นนั้น สายตาของเผยลี่เชินนิ่งขรึมทันที “ร่างกายของเขามีเลือดเนื้อของผมครึ่งหนึ่ง นั่นคือเรื่องจริง”
คำพูดประโยคเดียวทำให้ไป๋เสว่เอ๋อโมโหขึ้นมา ไป๋เสว่เอ๋อกัดฟัน จ้องหน้าเผยลี่เชินอยู่นานไม่พูดอะไร
“เมื่อวานคุณบอกให้ฉันลองคิดดูดีๆไม่ใช่เหรอ ฉันคิดดีแล้ว ฉันจะพาเจ๋อน้อยออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้!” เมื่อพูดจบ เธอหันหลังกลับเดินตรงไปที่ห้องเด็กน้อยทันที
เผยลี่เชินมองดูแผ่นหลังของผู้หญิงที่ดื้อรั้น ทันใดนั้นพูดขึ้น “คุณคิดว่าคุณจะไปไหนได้งั้นเหรอ?”
เขาทุ่มเทพยายามตามหาเธอมาตลอดหกปี กว่าจะมีวันนี้วันที่เธอกลับมาอยู่เคียงข้างกายมันไม่ง่ายเลย เขาจะยอมปล่อยเธอไปง่ายได้อย่างไรกัน?
ได้ยินเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อหยุดชะงักไป เธอหันหลังกลับมา สายตามองตรงไปที่เผยลี่เชิน “ดังนั้น คุณก็เลยจะขังฉันกับเจ๋อน้อยไว้กับคุณที่นี่?”
สายตาของเผยลี่เชินเต็มไปด้วยความโศกเศร้า จากนั้นเขาก็เริ่มใจเย็นลง “ผมก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้ เรามานั่งคุยกันดีๆได้ไหม ทำไมคุณถึงไม่ให้อากาสผมเลย?”
เขาไม่เข้าใจว่าพวกเขาจากกันมาหกปีแล้ว ทำไมไป๋เสว่เอ๋อจึงไม่ยอมให้เวลาหรืออดทนกับเขาเลย
ไป๋เสว่เอ๋อกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในฝ่ามือ คำถามที่เธออยากจะถามออกมาเมื่อหกปีก่อนกลับถูกกลืนกลับไป ไม่ว่ายังไงก็พูดออกมาไม่ออก
สำหรับเรื่องการตายของพ่อ เป็นหนามที่ทิ่มแทงจิตใจเธอจนยากที่จะเอาออก
จู่ๆทุกอย่างก็เงียบสงบลง ไป๋เสว่เอ๋อสูดหายใจเข้าลึก ผ่านไปสักพัก เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด “เผยลี่เชิน ไม่ว่าคุณจะผูกมัดฉันกับลูกไว้นานเท่าไหร่ ฉันก็จะไม่มีวันยอมคุณ”
เมื่อพูดจบ เธอหันหลังเดินกลับไปที่ห้องลูก
มองดูเงาของหญิงสาวเดินจากไป เผยลี่เชินสูดหายใจเข้าลึก แววตาของเขาสื่อได้ถึงความเศร้าเสียใจที่ใครก็ไม่อาจเข้าใจได้
เขาคิดไม่ถึงเลยว่า ตัวเองทุ่มเทพยายามตามหาเธอกลับมา เมื่อเจอหน้ากันกลับกลายเป็นเช่นนี้
ทันใดนั้น มือถือที่ตั้งอยู่บนโต๊ะก็สั่นขึ้น เผยลี่เชินจึงรีบตั้งสติขึ้นมา สายตาหยุดมองไปที่หน้าจอ เขายกมือกดรับสาย
ฉีเฟิงพูดขึ้นด้วยความร้อนใจ “ประธานเผย ลู่เหยามาหาที่บริษัทแล้วครับ”
เมื่อได้ยินชื่อนั้น สีหน้าเผยลี่เชินเย็นชาขึ้นทันที เขานิ่งไปสักพัก “โอเค นายรับรองเข้าไปก่อน เดี๋ยวผมจะตามไปเดี๋ยวนี้”
ลู่เหยามาหาเขาที่บริษัท เพียงเพื่อเรื่องเดียวเท่านั้น เขาต้องการใครบางคน
เมื่อวานเข้าให้ลูกน้องแต่งตังปลอมเป็นคนขับรถของลู่เหยาที่ไป๋เสว่เอ๋อคุ้นเคย เช่นนี้จึงจะมีโอกาสพาเธอออกมา การที่ลู่เหยามาหาเธอ เป็นสิ่งที่เขาคาดคิดไว้ล่วงหน้าแล้ว
ออกมาจากบ้านจงหลวี่ฉวนมุ่งหน้าไปยังบริษัทใช้เวลาเพียงยี่สิบนาที เมื่อเผยลี่เชินถึงบริษัท เขารีบไปที่ล็อบบี้รับรองแขกทันที
ผลักประตูเข้าไป ลู่เหยานั่งอยู่บนโซฟา สีหน้าไม่สบอารมณ์มากนัก มีผู้ช่วยสองคนนั่งขนาบเขาอยู่ บรรยากาศค่อนข้างเยือกเย็น
เผยลี่เชินยิ้มเยาะ หันไปมองเลขาที่อยู่หน้าประตู “รู้เรื่องบ้างรึเปล่า? ประธานลู่มาไม่บริการชาให้เขาหน่อยเหรอ?”
“ไม่ต้อง” ลู่เหยาพูดปฏิเสธทันที เมื่อพูดจบ เขาลุกขึ้นยืน เดินตรงมาที่เผยลี่เชิน “ฉันมาที่นี่เพื่อมาหานาย”
“ประธานลู่ ตั้งแต่โครงการที่เราทำด้วยกันจบลง นายก็ไม่ได้มาที่บริษัทตระกูลเผยอีกเลย วันนี้มาพบฉันคงมีเรื่องที่ต้องคุยกันสินะ…”
ลู่เหยาขมวดคิ้ว ไม่ว่าเผยลี่เชินจะพูดอะไร เขาก็ไม่สน กลับพูดออกมาตรงๆ “ไป๋เสว่เอ๋ออยู่ไหน?”
สีหน้าของเผยลี่เชินเคร่งขรึมขึ้นทันที พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “ที่นี่ไม่ใช่สำนักข่าว ประธานลู่คงไม่ได้ผิดที่ใช่ไหมครับ?”
สีหน้าของลู่เหยาแดงก่ำ ทันใดนั้นเขาก็ตะคอกเสียงดังขึ้น “เผยลี่เชิน นายคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ไป๋เสว่เอ๋อกับเจ๋อน้อยอยู่ในกำมือนาย! นายมีสิทธิ์อะไรมากักขังคนอื่น!”
จ้องมองเขาอยู่สักพัก เผยลี่เชินตอบกลับอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เพราะฉันมีสิทธิ์”
“นายมีสิทธิ์อะไร! นายมีสิทธิ์อะไร!” ลู่เหยาเดินเข้าไป ขู่เผยลี่เชิน “ปล่อยพวกเขาเดี๋ยวนี้!”
เผยลี่เชินถามขึ้นอย่างไม่สนใจ “มีสิทธิ์ที่ฉันเป็นพ่อของเจ๋อน้อยยังละ”
เมื่อพูดออกมาเช่นนั้น สีหน้าของเผยลี่เชินเจื่อนทันที เขาขมวดคิ้วขึ้น แต่ไม่ว่าจะโกรธยังไง ก็พูดอะไรไม่ออก
เพราะ เรื่องจริงเป็นเช่นนี้
เขามองไปที่ลู่เหยา เผยลี่เชินมองไปที่เลขาที่อยู่ด้านข้าง “ส่งแขก”
พูดพลาง หันหลังเดินออกไปทันที
สีหน้าของลู่เหยานิ่งเรียบ ดึงเผยลี่เชินเอาไว้ กำหมัดชกไปที่หน้าของเขาอย่างจัง “นายไม่มีสิทธิ์! หกปีมานี้นายไม่ทำหน้าที่พ่อเลยแม้แต่ครึ่งหนึ่ง นายจะมาทำแบบนี้ได้ยังไง!”
ตอนที่เผยลี่เชินหันหน้ามา ใบหน้าของเขาถูกชกเข้าอย่างจัง เมื่อเหล่าเลขาและผู้ช่วยเห็นเช่นนั้นต่างเข้ามาแยกทั้งสองออกจากกัน
ดวงตาทั้งสองข้างของลู่เหยาแดง ไม่ว่าคนรอบข้างจะห้ามปรามยังไง เขาก็ยังกำหมัดจะชกไปที่หน้าของเผยลี่เชิน
เผยลี่เชินขมวดคิ้วขึ้น เดินถอยหลังไป เมื่อเห็นคนกั้นลู่เหยาเอาไว้ เขาไม่เพียงแค่ไม่โกรธ แต่กลับยิ้มขึ้น “ลู่เหยา หกปีมาแล้ว นายพรากพวกเขาไปจากฉัน นายจะชดใช้เรื่องที่ทำกับฉันแบบนี้ยังไง?”
ไม่รีรอให้ลู่เหยาตอบอะไร เผยลี่เชินพูดต่อ “หรือว่าจะให้อสังหาริมทรัพย์หลินวู่ช่วยนายชดใช้!”
เมื่อพูดจบ เขาเดินตรงออกไปจากล็อบบี้รับรองแขก
ส่วนลู่เหยาถูกคนกันเอาไว้ มองดูเผยลี่เชินเดินออกไป สีหน้าของเขาย่ำแย่ และยังเสียใจอย่างมาก ถ้าเมื่อวานเขาไปรับไป๋เสว่เอ๋อด้วยตัวเอง อาจจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
เรื่องมาถึงทุกวันนี้ ดูไปแล้วเผยลี่เชินคงไม่ปล่อยพวกเขาง่ายๆ เขาเหลือเพียงแค่วิธีเดียวที่จะใช้ไม้แข็งกับเผยลี่เชิน!
ลู่เหยาเดินออกจากประตูบริษัท รีบเดินตรงไปที่รถ เมื่อกำลังจะขึ้นรถ จู่ๆก็มีใครบางคนเดินมา มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น “ประธานลู่ หยุดก่อน!”
