ตอนที่ 379 เด็กผู้ชายคนนั้น
แม่โทรมาในเวลานี้ คงมีแต่เรื่องที่จะให้เธอช่วย
ก่อนหน้านี้ที่บ้านล้มละลาย แม่มีสมบัติที่ดินอยู่ในมือแต่ไม่พูดอะไร แต่มาวันนี้แม่จะให้เธอช่วยโกหกเฝิงเจิ้นปาง เธอทำไม่ได้จริงๆ
หลังจากเก็บมือถือ ไป๋เสว่เอ๋อหันไปมองห้าวเจ๋อน้อยที่เล่นซุกซนอยู่ ใจของเธอรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา
ช่วงไม่กี่ปีมานี้เธอใช้ชีวิตกับห้าวเจ๋อน้อยอยู่ที่เซียงหนานอย่างมีความสุข ไม่มีความทุกข์หรือความกังวลใดๆ เธอทำงานแปลแบบฟรีแลนซ์ มีธุระส่วนตัวบ้าง รายรับแต่ละเดือนไม่ถือว่าน้อยเลย เพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายประจำวันของเธอกับห้าวเจ๋อน้อย และที่สำคัญที่นั่นไม่มีสิ่งวุ่นวายหรือสิ่งที่ต้องกังวลมากมาย ทั้งสองจึงสามารถใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายมีความสุข
แต่ไห่เฉิงกลับตรงข้าม ที่นี่เต็มไปด้วยความทรงจำและอดีตมากมายของเธอ แม้ว่าเธออยู่เฉยๆไม่คิดอะไร แต่กลับถูกแวดล้อมบังคับให้ย้อนคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ไม่อาจหลุดพ้นไปได้
เมื่อได้สติ ไป๋เสว่เอ๋อเดินขึ้นไปด้านหน้า อุ้มห้าวเจ๋อน้อยขึ้น มองไปที่เจียงหวั่นหวั่น “หวั่นหวั่น นี่ก็เย็นแล้ว เราไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“โอเค วันนี้ฉันจะพาพวกเธอไปร้านเนื้อย่างญี่ปุ่นที่อร่อยมาก ห้าวเจ๋อน้อยต้องชอบมากแน่นอน!”
ทั้งสามเดินไปด้วยกัน หัวเราะคิกคักกันไม่หยุด
ตั้งแต่เช้าจนค่ำตลอดทั้งวันเจียงหวั่นหวั่นมีกิจกรรมให้ทำอย่างไม่ขาดสาย ตอนบ่ายพวกเขายังไปร้านของหวาน หลังจากกินข้าวเย็นด้วยกัน เจ้าตัวน้อยเหนื่อยจนหลับคาร้านอาหาร
ไป๋เสว่เอ๋ออุ้มห้าวเจ๋อน้อยมาไว้ในอ้อมอก เธอจึงมีเวลาพูดคุยกับเจียงหวั่นหวั่น “หวั่นหวั่น ให้ฉันพูดนะ เธอไม่ต้องมาห่วงฉันกับเจ๋อน้อยมากหรอก ฉันยังรอที่จะไปดื่มชามงคลสมรสของเธออยู่นะ ครั้งที่แล้วที่เธอเคยบอกว่าไปเจอกับผู้ชายที่แม่หาให้มา มีคนที่ถูกใจรึเปล่า?”
เมื่อได้ยินเธอพูดถึงเรื่องนี้ เจียงหวั่นหวั่นเบ้ปากทันที รินเหล้าญี่ปุ่นลงในแก้วยกขึ้นดื่ม “มีแต่ไม่สมประกอบทั้งนั้น บางคนฐานะรูปร่างดี แต่หัวล้าน บางคนหน้าตาดีแต่นิสัยเหมือนผู้หญิง”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋ออดขำไม่ได้ “เอาจริงๆฉันว่า เธอมีครบทุกด้าน ทำไมยังต้องไปหาผู้ชายตามที่แม่หาให้อีก?”
“เธอคิดว่าฉันอยากไปงั้นเหรอ ฉันเคยมีประสบการณ์เรื่องความรักเพียงนิดเดียวตอนสมัยเรียน ขนาดจูบยังไม่เคยเลย…”
เจียงหวั่นหวั่นหยุดพูดไป จู่ๆคิดอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที
หากให้พูดอย่างจริงจัง จูบแรกของเธอไม่หลงเหลืออยู่แล้ว ตอนที่เธอจมน้ำครั้งนั้น กู้หลี่เหลียงเคยผายปอดช่วยชีวิต….
เมื่อเห็นสีหน้าของเจียงหวั่นหวั่นผิดปกติไป ไป๋เสว่เอ๋อรีบยิ้มถามขึ้น “จูบอะไรเหรอ? หรือว่าเธอ….”
ยังไม่ทันพูดจบ มือถือที่ตั้งอยู่บนโต๊ะก็สั่นขึ้น
ยังคงเป็นแม่ไป๋ที่โทรมา ไป๋เสว่เอ๋อลังเลครู่หนึ่ง ยื่นมือกดรับ “ฮัลโหล?”
คู่สายมีเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้น “คุณไป๋รึเปล่าคะ?”
ไป๋เสว่เอ๋อสูดหายใจเข้าลึก “มีอะไรรึเปล่าคะ?”
เสียงของคู่สายฟังดูร้อนใจและกระวนกระวายอย่างมาก “ฉันเป็นคนใช้ของบ้านตระกูลเฝิง คอยรับใช้คุณนายมาตลอด วันนี้ตอนบ่ายคุณนายบอกว่ามีธุระต้องไปข้างนอก มือถือก็ไม่ได้เอาไป นี่ใกล้สามทุ่มแล้ว คุณนายยังไม่กลับมาเลย…”
ไป๋เสว่เอ๋อขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่าแม่ของฉันหายไปงั้นเหรอ?”
เสียงของคนใช้สั่นคลอน “ใช่ค่ะ…ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี และไม่กล้าโทรหาคุณท่าน เห็นว่าคุณมาหาคุณนายเมื่อเช้า ก็เลยโทรหาคุณค่ะ…”
ไป๋เสว่เอ๋อไม่สบายใจขึ้นมาทันที รีบถามขึ้น “หรือแม่จะไปบ้านเพื่อนที่ชอบไปอยู่บ่อยๆ”
“ฉันลองถามดูหมดแล้วค่ะ ไม่มีเลย และปกติถ้าคุณนายจะกลับบ้านดึก จะต้องบอกฉันก่อนทุกครั้ง…”
ได้ยินเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อนึกถึงเหตุการณ์ตอนไปเจอแม่ในตอนเช้า เธอมีลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา
“เดี๋ยวฉันจะไปหา ถ้าแม่กลับบ้านแล้ว รีบโทรมาหาฉันนะ”
หลังจากพูดจบ ไป๋เสว่เอ๋อก็วางสายลง ค่อยๆอุ้มห้าวเจ๋อน้อยให้เจียงหวั่นหวั่นอุ้มต่อ พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “จู่ๆแม่ฉันก็หายไป ฉันต้องไปหาแม่ก่อน เธอช่วยดูแลเจ๋อน้อยให้ก่อนได้ไหม?”
“ได้สิ” เห็นสีหน้าของไป๋เสว่เอ๋อจริงจัง เจียงหวั่นหวั่นรีบพยักหน้าลง “เธอไปเถอะ ฉันอยู่ดูแลเจ๋อน้อยเอง พรุ่งนี้ฉันก็ไม่ต้องไปทำงาน เธอเอาบัตรห้องมาให้ฉัน ฉันพาเขากลับโรงแรมก่อน เธอรีบไปหาแม่เถอะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋เสว่เอ๋อถอนหายใจเฮือกใหญ่ นำบัตรห้องตั้งไว้บนโต๊ะ “รบกวนเธอดูเจ๋อน้อยด้วยนะ”
หลังจากพูดจบ เธอไม่รีรออะไร รีบเดินออกไปจากร้านอาหารทันที
วันนี้ตอนเช้าเธอเพิ่งจะทะเลาะกับแม่ ตอนบ่ายแม่ออกไปข้างนอก ตอนนี้ก็ยังไม่กลับ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เธอไม่อยากจะคิดถึงผลที่ตามมาเลย…
แม้ว่าเธอจะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่แม่ทำ แต่ไม่ว่าจะยังไง เธอก็เป็นลูกในสายเลือดของแม่แท้ๆ! ถ้าเกิดเรื่องอะไรกับแม่ขึ้นมา เธอคงไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้!
มองดูไป๋เสว่เอ๋อออกไปนอกประตู เจียงหวั่นหวั่นถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอก้มหน้าลงไปมองห้าวเจ๋อน้อยที่หลับอย่างสบายในอ้อมอก รู้สึกเอ็นดูสงสารขึ้นมา
เจียงหวั่นหวั่นอุ้มเด็กน้อยกลับบ้าน เดินออกจากร้านอาหาร ระหว่างทางเดินกลับไปที่โรงแรม เพิ่งจะเดินได้ครึ่งทาง ห้าวเจ๋อน้อยก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“คุณน้าหวั่นหวั่น…แม่ล่ะครับ?” กำมือเจียงหวั่นหวั่นไว้แน่น เสียงของห้าวเจ๋อน้อยทั้งเบาทั้งอ่อนโยน
เจียงหวั่นหวั่นพูดปลอบ “แม่มีธุระนิดหน่อย พวกเรากลับโรงแรมกันก่อน เดี๋ยวแม่ก็กลับมาแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง”
ห้าวเจ๋อน้อยพยักหน้าลง พิงไปที่อ้อมอกของเจียงหวั่นหวั่น จากนั้นค่อยๆหลับตาลงผล็อยหลับไป
เมื่อกลับไปถึงโรงแรม เจียงหวั่นหวั่นคิดว่าไป๋เสว่เอ๋อคงไปไม่นาน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเธอลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เช้าของวันรุ่งขึ้นแล้ว
“หวั่นหวั่น คงต้องให้เธอดูแลเจ๋อน้อยก่อน ตอนนี้ฉันยังกลับไปไม่ได้”
เมื่อเห็นข้อความของไป๋เสว่เอ๋อ เจียงหวั่นหวั่นบิดขี้เกียจ ค่อยๆหรี่ตาพิมพ์ตอบกลับ จากนั้นเดินไปที่ห้องน้ำล้างหน้า แปรงฟัน แต่เมื่อแปรงไปได้สักพัก จู่ๆมือถือก็ดังขึ้น เธอไม่ได้ดูว่าใครโทรมา คิดว่าเป็นไป๋เสว่เอ๋อ จึงกดรับทันที “ฮัลโหล เสว่เอ๋อ ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง?”
คู่สายเงียบไปครู่หนึ่ง ต่อมามีเสียงหัวเราะดังขึ้น เสียงของผู้ชายที่ฟังดูขี้เกียจ “เดาไม่ผิดเลยจริงๆ”
เมื่อได้ยินเสียงนั้น เจียงหวั่นหวั่นชะงักตกใจ ตื่นขึ้นมาทันที เธอหยิบมือถือออกมาดูหน้าจอ เป็นเบอร์แปลกโทรเข้ามา เขียนว่า จากเมืองไห่เฉิง
“คุณ…คุณเป็นใคร?”
เสียงของกู้หลี่เหลียงดังขึ้น “เธอว่ามาสิฉันเป็นใคร? ไอ้เจ้าโง่?”
เจียงหวั่นหวั่นตื่นขึ้นมาอย่างเต็มที่ ตกใจจนกระโดด “นาย! นี่นายมี…มีเบอร์ฉันได้ยังไง! ”
“สำหรับผมแล้ว อยากจะรู้เบอร์ของใครเป็นเรื่องง่ายมากคุยก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ?” กู้หลี่เหลียงหัวเราะและพูดต่อ “คุณอย่าตื่นตกใจไป วันนี้ผมโทรหาคุณเพราะมีธุระจริงๆ”
“ธุระอะไร?”
“ดูเหมือนว่าเมื่อวานคุณยังไม่ได้จ่ายเงินแล้วรีบวิ่งหนีไป เจียงหวั่นหวั่น เธอนี่กำเริบเสิบสานจริงๆเลย!”
เมื่อเขาพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เจียงหวั่นหวั่นจึงจะนึกขึ้นได้ เมื่อวานตอนเช้าเธออุ้มห้าวเจ๋อน้อยวิ่งหนี จนลืมจ่ายค่าขนมและกาแฟ!
เธอพูดขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิด “งั้น….ทั้งหมดเท่าไหร่? ฉันโอนให้นาย…”
กู้หลี่เหลียงหัวเราะ “ผมอยากได้เงินสด เธอเอามาให้สิ แล้วก็ต้องการคำขอโทษจากเธอด้วยนะ เพียงแค่นี้เรื่องทุกอย่างก็จบ”
เจียงหวั่นหวั่นได้ยินเช่นนั้นโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถามโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น “เงินสด? คำขอโทษ? กู้หลี่เหลียง นายบ้าไปแล้วหรือไง…”
“เธอรู้หรือเปล่าว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน?” ฝ่ายชายรีบพูดตัดบทเธอทันที “ตอนนี้ผมอยู่ที่ตึกออฟฟิศตระกูลเผย ถ้าเธอไม่มา เดี๋ยวฉันจะต้องไปหาเผยลี่เชิน อาจจะหลุดพูดบางอย่างกับเขาก็ได้นะ อย่าลืมล่ะ เมื่อวานฉันเห็นเด็กผู้ชายคนนั้น….”
ได้ยินเช่นนั้น เจียงหวั่นหวั่นขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัว
หรือว่า กู้หลี่เหลียงจะดูออกแล้ว!
