ตอนที่ 407 ทำไมถึงไม่มีความรู้สึก
สีหน้าสวี่เยว่หรูที่ตื่นเต้นเปลี่ยนเป็นตกตะลึงทันทีทันใด จากนั้นสองสามวินาที เธอจึงตอบโต้กลับ “หรูเฟิง….”
เสิ่นหรูเฟิงยกมือ แสดงสัญญาณให้เธอหยุดพูด “คุณผู้หญิงฉันไม่รู้นะว่าคุณรู้จักฉันได้อย่างไร แต่พวกเราดูไม่คุ้นกันเลย? ถ้าไม่มีเรื่องอื่นแล้ว ฉันไปทำงานก่อนนะ”
ขณะพูดเขาโค้งคำนับเล็กน้อยให้สวี่เยว่หรู จากนั้นจึงก้าวเข้าไปในประตูเผยซื่อ
“เสิ่นหรูเฟิง คุณพูดอะไร!” สวี่เยว่หรูหายใจลึก “คุณรับปากฉันแล้วไม่ใช่หรือ! ถ้าฉันถูกจับได้ จะช่วยฉัน! เมื่อกี้คุณยังรับปากฉันอยู่เลยตอนอยู่ในรถ!”
สีหน้าของเสิ่นหรูเฟิงเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดมากขึ้น เห็นผู้คนโดยรอบกำลังจ้องมองเขาอยู่ ความรู้สึกรำคาญเกิดขึ้นในใจของเขา “ขอโทษที ฉันไม่รู้จักคุณ!”
ความจริงที่ดังขึ้นมากระทบใบหูทำให้สวี่เยว่หรูมีสติตื่นขึ้นมาทันทีเธอกัดริมฝีปาก ความผิดหวังอยากที่จะกล่าวและความเจ็บปวดใจผุดขึ้นมาในจิตใจของเธอ “เสิ่นหรูเฟิง….คุณ! เห็นชัดเจนว่าคุณให้ฉันช่วยลูกน้องคุณแฮกข้อมูลคอมพิวเตอร์ของเผยซื่อแล้วยังมีเรื่องก่อนหน้านี้อีกที่คุณทำ มันไม่ใช่เอกสารลับที่ฉันเอามาจากเผยซื่อ”
สายตาของเสิ่นหรูเฟิงลุกเป็นไฟ ไม่รอให้สวี่เยว่หรูพูดจนจบ เขารีบก้าวเท้าไปข้างหน้าข่มขู่สวี่เยว่หรู พูดอย่างเอาเป็นเอาตาย “ฉันขอเตือนเธอไว้ก่อน ข้าวจะกินมูมมามยังไงก็ได้ แต่คำพูดห้ามพูดซีซั้ว! ตัวเองเป็นคนทำเรื่องชั่วร้ายเอง แล้วยังคิดจะมาโยนความผิดให้ฉัน? ฉันไม่ใช่ลูกพลับที่จะให้ใครมาลูบคลำได้ง่ายๆ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลได้เห็นฉากนี้ รู้สึกหดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก
คิดไม่ถึงว่าสวี่เยว่หรูที่ติดตามเสิ่นหรูเฟิงมาหลายปี พอเกิดเรื่องร้ายแรงขนาดนี้เสิ่นหรูเฟิงกลับทำเป็นไม่รู้จักเธอ พูดปฏิเสธหน้าตาเฉย
ทันใดนั้นเผยลี่เชินเดินก้าวเข้ามาข้างหน้า กวาดตามองเสิ่นหรูเฟิง ถามด้วยน้ำเสียงเข้ม “ประธานเสิ่น ช่วงนี้บริษัทเผยซื่อกับบริษัทคุณไม่มีเรื่องติดต่อทางธุรกิจใดๆ ที่คุณมาเนี่ยมีเรื่องอะไรไม่ทราบ? คงไม่ใช่เพราะมีจุดประสงค์อื่นหรอกนะ?”
เผยลี่เชินใช้คำพูดทดลองใจ จนเสิ่นหรูเฟิงหน้าดำคร่ำเครียด เขายิ้มมุมปาก “ประธานเผย ฟังจากที่คุณพูด หากไม่มีธุระอะไร ผมก็มาที่นี่ไม่ได้ใช่ไหม? ฉันก็เป็นเหมือนพี่น้องของเผยอี้ เมื่อวานฉันได้เหล้าดีมาจากเพื่อนเก่าคนหนึ่ง วันนี้ก็เลยมาที่นี่ เพื่อเอาเหล้ามาให้เผยอี้สักสองขวด”
เผยลี่เชินเงยหน้ามอง เห็นผู้ช่วยของเสิ่นหรูเฟิงในมือถือกล่องเหล้าไวน์สองกล่อง
ดูท่าเขามาที่นี่อย่างมีจุดประสงค์
สวี่เยว่หรูที่อยู่ข้างๆ ดูเหตุการณ์นี้ ใจที่เต็มไปด้วยความผิดหวังขณะนั้นเริ่มมีความหวัง เธอคิดไม่ถึงว่าเสิ่นหรูเฟิงขนาดตัวเองจะมาที่เผยซื่อยังต้องหาเหตุผลในการมา แต่กลับไม่สนใจเรื่องของเธอ
เดิมที….ไม่มีความจริงใจตั้งแต่แรก ไม่มีข้อผูกพัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงสิ่งที่เสิ่นหรูเฟิงเล่นละครขึ้นมาเอง!
เริ่มแรกเขามีจุดประสงค์ในการมาใกล้ชิด พอมีเรื่องน่าสะเทือนใจเกิดขึ้น ก็ใช้เงินหลอกล่อทำให้เธอประทับใจ! หลอกใช้ประโยชน์จากเธอ! ทุกอย่างเป็นการวางแผนในระยะยาว!
สวี่เยว่หรูเข้าใจเหตุผลสุดท้ายเธอตะโกนใส่เสิ่นหรูเฟิงอย่างบ้าคลั่ง “เสิ่นหรูเฟิง! แกมันเป็นสัตว์ร้าย!”
เธออยากเข้าไปทุบตี แต่ไม่สามารถดิ้นหลุดจากชายสองคนได้ เสิ่นหรูเฟิงมองเธออย่างเย็นชาจากนั้นค่อยๆ ละสายตาไปจากเธอ
เสิ่นหรูเฟิงมองไปยังเผยลี่เชิน พร้อมหัวเราะเบาๆ “ประธานเผย เกิดอะไรขึ้นในบริษัทของพวกคุณ ถึงได้มีหมาบ้าเที่ยวกัดคนไปทั่ว?”
เผยลี่เชินมองดูชายที่อยู่ตรงหน้าเขา ด้วยสายตาเย็นชาดุจน้ำแข็ง
คาดไม่ถึงว่าเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เสิ่นหรูเฟิงยังคงแสร้งทำเป็นหน้าตาเฉยไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย
เมื่อรู้แน่ชัดแล้วว่าถึงให้สวี่เยว่หรูอยู่ตรงนี้ต่อไปคงไม่เกิดประโยชน์อะไร เผยลี่เชินจึงส่งสายตาไปทางฉีเฟิงพร้อมกับพูดเสียงเข้ม “พาเธอไปได้แล้ว”
ฉีเฟิงรับคำสั่งรีบพาเธอออกไป
เสิ่นหรูเฟิงสีหน้ายังคงเดิม พูดพร้อมรอยยิ้ม “บริษัทนี้เวลาจะรับสมัครงานต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ จริงไหมประธานเผย?
เผยลี่เชินกวาดตามองเขาด้วยสายตาเย็นชาโดยไม่พูดอะไร หันกลับไปจูงมือไป๋เสว่เอ๋อร์เดินจากไป
เมื่อขึ้นลิฟต์ไป๋เสว่เอ๋อร์ทนไม่ไหว กำมือแน่น พูดด้วยความโกรธโมโห “เสิ่นหรูเฟิง คนเลวจริงๆ!”
ตอนนี้เรื่องมาถึงขนาดนี้ พวกเขาเข้าใจซึ่งกันและกันโดยไม่ต้องพูดออกมา สวี่เยว่หรูมีความสัมพันธ์กับเสิ่นหรูเฟิง แต่พวกเขาไม่มีหลักฐานแน่ชัดที่จะใช้พิสูจน์ จะใช้แค่สิ่งที่สวี่เยว่หรูอ้างเพื่อเอาผิดเขาคงเป็นเรื่องที่ยากมาก
แต่สิ่งที่ยิ่งทำให้เธอรู้สึกอนาถใจก็คือท่าทางการปฏิเสธของเขา ปฏิเสธหน้าตาเฉย ไม่ลังเลสักนิดที่จะปฏิเสธเรื่องที่เกิดขึ้น ปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย
เผยลี่เชินซึ่งอยู่ข้างๆ ไป๋เสว่เอ๋อร์ เห็นลักษณะท่าทางแบบนี้ อดยกมุมปากไม่ได้ ถามกลับเบาๆ “เธอยากจะพูดแทนสวี่เยว่หรูใช่ไหม?”
“ก็ไม่ถึงกับพูดแทนใคร เสิ่นหรูเฟิงคนชั่ว! น่าขยะแขยง! ไม่ว่ายังไง สวี่เยวหรูก็อยู่กับเขามาตั้งหลายปี….”
พูดยังไม่ทันจบ ไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกกดจนไหล่ทรุดลงแต่ไม่ได้ตอบโต้ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ ฉันรักเธอมาหลายปี แต่ทำไมเธอถึงได้โหดร้ายทิ้งฉันไปอยู่เรื่อย?”
ในสมองของไป๋เสว่เอ๋อร์มีเสียง “เหอะ” จากนั้นสมองก็ว่างเปล่า
เห็นเธอไม่ตอบอะไรอยู่นาน เผยลี่เชินจึงย่อตัวลงต่ำ “หืม?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจลึกกลับมามีสติอีกครั้ง พยายามระงับลมหายใจที่ไม่ปกติ เธอถามกลับไปเบาๆ “แล้วคุณไม่โหดร้ายหรือไง?”
เรื่องเกี่ยวกับการตายของพ่อเธอ ซึ่งเขาปิดบังเธออยู่นานถึงหกปี!
เมื่อเห็นสายตาของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นเย็นชาดุจน้ำแข็ง เผยลี่เชินจึงตะลึง เขาขยับปากกำลังจะพูด “ติ๊ง—-“ เสียงประตูลิฟต์เปิด
ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบผลักเผยลี่เชินออกไป ทำให้ทั้งสองแยกออกจากกัน จากนั้นเดินออกจากลิฟต์ไป
เผยลี่เชินขมวดคิ้วเล็กน้อย กำลังจะเดินตามเธอออกไป ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู คิดไม่ถึงว่าจะเป็นที่บ้านโทรศัพท์มา
“ฮัลโหล?”
“คุณผู้ชาย…” ป้าจางพูดไม่หยุด
“ว่าไงนะ?”
“ตอนนี้คุณท่านมาที่บ้าน กำลังรออยู่ในห้องนั่งเล่นคะ”
เผยลี่เชินหยุดก้าว “อะไรนะ?”
“คุณท่านมาถึงเมื่อประมาณยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้ ตอนนี้กำลังอยู่กับเสี่ยวเจ๋อ คุณรีบกลับมาด่วนเลยนะคะ”
“ได้ ฉันรู้แล้ว” เผยลี่เชินวางโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาเงยหน้ามองหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างหน้าแล้วร้องเรียก “ไป๋เสว่เอ๋อร์”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หันกลับมามองเขา “ทำไมคะ?”
เผยลี่เชินก้าวไปข้างหน้าคว้าข้อมือเธอไว้แล้วลากเธอออกไป “พวกเราต้องกลับบ้านตอนนี้ คุณท่านมาที่บ้าน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกตะลึง “อะไรนะ? งั้นเสี่ยวเจ๋อ….”
เดิมทีเธอคิดจะบอกเผยลี่เชินโดยเฉพาะว่าเรื่องของเสี่ยวเจ๋อว่าอย่าเพิ่งบอกคุณท่านเผย แต่คิดไม่ถึง….
สีหน้าฝ่ายชายดูเคร่งขรำ “กลับบ้านก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
หัวใจจุกติดอยู่ที่ลำคอ ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกตึงเครียด ถ้าให้คุณท่านเผยรู้สถานะที่แท้จริงของเสี่ยวเจ๋อ กลัวว่าหลังจากสามสิบวันพวกเขาคงแยกกันไม่ออก!
เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์ด้วยความร้อนรน ไป๋เสว่เอ๋อร์ลงจากรถ รีบก้าวเท้าเข้าไปในคฤหาสน์ ขณะที่กำลังจะเข้าไปข้างใน เธอได้ยินเสียงหัวเราะหลายครั้งจากชายชรา
“ดีดีดี! ฉันแพ้แล้ว เสี่ยวเจ๋อเก่งจริง!”
ในห้องนั่งเล่น คุณท่านเผยกับเสี่ยวเจ๋อนั่งอยู่โซฟา บนโต๊ะมีตัวต่อบล็อคเต็มไปหมด ที่แท้พวกเขากำลังเล่นเกมต่อบล็อคกันอยู่
เมื่อเห็นใบหน้าของชายชราที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้าวเข้ามา เธอทนไม่ได้ที่จะก้าวไปข้างหน้าและขัดจังหวะพวกเขาไว้
