ตอนที่ 420 ไล่ผู้หญิงคนนั้นออกจากตระกูลเผย
เมื่อไปถึงห้องดูแลผู้ป่วยหนัก ไป๋เสว่เอ๋อร์มองผ่านกระจกใส เห็นชายชราที่นอนอยู่บนเตียงหันหัวเล็กน้อยด้วยร่างกายที่อ่อนแอ
มือที่ถูกเผยลี่เชินกำไว้แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอรีบก้าวอย่างรวดเร็วตามเขาเข้าไปข้างใน
เผยลี่เชินเดินไปข้างหน้าถามด้วยเสียงเข้ม “พ่อ ดีขึ้นหรือยัง?”
ริมฝีปากของชายชราแห้งแตก ขาวซีด ดวงตาสั่นไหว ค่อยพยักหน้าอย่างช้าๆ
เผยลี่เชินกล่าวต่อ “พ่อนอนพักผ่อนเยอะๆ อย่าคิดมากเรื่องอื่น มอบหมายให้ผมรับผิดชอบ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ดึงมือออกจากชายหนุ่ม เดินไปอีกด้านหยิบแก้วน้ำเติมน้ำอุ่น จากนั้นหยิบสำลีชุบน้ำเช็ดที่ริมฝีปากชายชรา
คุณท่านเผยมองไป๋เสว่เอ๋อร์ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย เขาพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย
“คุณลุง สุขภาพสำคัญที่สุด คุณลุงเชื่อลี่เชินนะคะ อย่าคิดมาก พักผ่อนมากๆ”
คำพูดของไป๋เสว่เอ๋อร์ทำให้สีหน้าของคุณท่านเผยเปลี่ยนไป รีบพยักหน้ารับรู้
ทันใดนั้นประตูถูกผลักออก ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินก้าวเข้ามาด้วยความรีบร้อน
เผยอี้เดินก้าวมาข้างหน้า เห็นสายตาของชายชรา ใบหน้าของเขาก็แสดงให้เห็นถึงความสุข “พ่อ! พ่อฟื้นแล้ว!”
เห็นเผยอี้ สายตาชายชรานิ่งไป สีหน้าดูเศร้าหมองลงอีกครั้ง ดูเหมือนจะนึกถึงเรื่องที่ทำให้ทุกข์ใจจนต้องเบือนหน้าหนีไม่อยากเห็นเขา
เผยอี้ตะลึง จากนั้นก็เข้าใจความหมายของชายชรา เขาขมวดคิ้ว สีหน้าดูเย็นชามืดมน
“พ่อ อย่าโกรธเลย นี่….”
เขายังพูดไม่จบ ชายชราเหมือนได้รับแรงกระตุ้นบางอย่างจนต้องหันหน้ามาจ้องมองเขาด้วยสายตาเล็กแหลม มองจนเขาไม่กล้าพูดคำพูดที่เหลือออกมา
“แก….” ชายชรายกมือที่สั่นเทาชี้ไปที่เผยอี้ “หย่ากับ….เธอซะ!”
ทันทีที่พูด เขาก็ไออย่างรุนแรง
ไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ยืนอยู่ข้าง อดขมวดคิ้วไม่ได้
ตอนนี้ชายชราพึ่งฟื้นหลังจากการผ่าตัด เป็นช่วงเวลาที่ร่างกายอ่อนแอที่สุด เผยอี้ยังมาพูดถึงเรื่องนี้ในเวลานี้จนเป็นเหตุทำให้เขาโกรธขึ้นมาอีกครั้ง
เธอกำลังจะพูดเตือนเผยอี้ว่าไม่ควรพูดเรื่องอะไรในเวลานี้ แต่ใครจะรู้เผยอี้ฟังที่ชายชราพูด สีหน้าเศร้าหมอง พูดอย่างจริงจัง “พ่อ ตอนนี้เรื่องอะไรๆ มันยังไม่ชัดเจน ผมจะยังไม่หย่ากับเธอเด็ดขาด! พ่อรู้ไหม จินจิงจิงพูดกับผมว่าครั้งนี้เธอถูกคนใส่ร้าย!”
ขณะพูดเขาเงยหน้าจ้องมองไป๋เสว่เอ๋อร์ด้วยสายตาแน่วแน่
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึง เกือบจะเข้าใจแล้วถึงความหมายที่เขาพูดในขณะนั้น ความหมายของเขาชี้เฉพาะและคนนั้นที่เขาหมายถึงก็คือเธอ!
เมื่อสักครู่ตอนที่อยู่ด้านนอกเธออธิบายให้เขาฟังอย่างละเอียด เขาไม่เชื่อ เผยลี่เชินเองก็บอกถึงตอนนั้นให้ไปถามเวินซิวหวี เขาก็ยังไม่เชื่อ เขาปักใจมั่นว่าเรื่องที่เกิดกับจินจิงจิงมีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ ตอนนี้แม้เธอจะพูดปากฉีกถึงหูเกรงว่ามันจะไม่ชัดเจน
ชายชราฟังเผยอี้พูด ยิ่งทำให้โกรธมากขึ้น เขาจ้องมองเผยอี้ นิ้วมือชี้ไปที่ประตู พูดอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ “….ออกไป!”
เผยอี้ขมวดคิ้ว “พ่อ พ่อไม่เชื่อผม?”
เห็นชายชราตัวสั่นด้วยความโกรธ ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นลมครั้งที่สอง แต่เผยอี้ก็ยังคงไม่ยอมถอยออกจากห้องไป
ทันใดนั้นมีฝ่ามือขนาดใหญ่เอื้อมมาจับที่ไหล่ของเผยอี้ไว้ ลากเขาออกไป เผยอี้ยังไม่มีการตอบโต้ใดๆ จึงถูกลากตัวออกไปทางประตู
“ปล่อยมือ!”
เมื่อเห็นคนที่โยนเขาออกมาชัดเจนว่าเป็นเผยลี่เชิน เผยอี้ยิ่งโกรธมากขึ้น ตอนนี้เย่ซิวหรงที่อยู่ข้างๆ ไม่พูดอะไรเดินก้าวมาข้างหน้าทันที ยื่นมือคว้าแขนของเผยอี้ไว้ “พอแล้วเผยอี้ พวกเรากลับกันก่อนเถอะ มีเรื่องอะไรค่อยพูดกันวันหลัง”
เผยอี้ผู้ซึ่งเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เย่ซิวหรงผู้ซึ่งเป็นแม่เอ่ยปากออกมา เขาจำใจต้องถอยกลับไป
เผยอี้สะบัดมือออกจากมือของเผยลี่เชิน เขากวาดตามองเผยลี่เชินด้วยสายตาเย็นชาดุจน้ำแข็ง หันกลับเดินไปทางประตูทางออก
สีหน้าเย่ซิวหรงอึดอัดใจมองชายชราที่อยู่บนเตียง พูดเบาๆ “ฉันไปเตือนเขา เพื่อไม่ให้เขาทำเรื่องโง่ๆ”
พูดจบ เธอก้าวเท้าเดินไล่ตามเขาออกไป
ห้องวอร์ดที่เมื่อสักครู่เสียงดังหนวกหูกลับเงียบลงทันทีทันใด ไป๋เสว่เอ๋อร์หันไปมองชายที่อยู่บนเตียง พูดเบาๆ ว่า “คุณลุงคะ พักผ่อนมากๆ นะคะ พวกเราจะเฝ้าอยู่ข้างๆ คุณลุงต้องการอะไรบอกได้เลยนะคะ”
คุณท่านเผยได้ยินถึงกับน้ำตาคลอ เขาโบกมือมองไปทางด้านลุงเฝิง พูดเบาๆ “พยุงฉันขึ้นมาที”
ลุงเฝิงตอบรับและรีบผลักเตียงขึ้นทันที ไป๋เสว่เอ๋อร์หยิบหมอนแล้ววางไว้ด้านหลังของเขา
เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ชายชรามองหน้าไป๋เสว่เอ๋อร์ พูดเบาๆ “สาวน้อยไป๋ วันนี้ลำบากเธอแล้ว ดึกแล้ว ยังต้องให้เธอมาเฝ้าฉันที่นี่อีก….”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดเบาๆ “คุณลุงเกรงใจเกินไปแล้ว คุณลุงเป็นผู้อาวุโส เกิดเรื่องขึ้นทำไมหนูจะไม่มาดูแลคุณลุงล่ะคะ?”
คุณท่านเผยส่งยิ้ม สายตาเหลือบไปเห็นบาดแผลบนหน้าผาก จึงถามว่า “บนหน้าผากเธอ…เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตอบสนองและรู้สึกสับสนเล็กน้อย ยังไม่รู้ว่าจะตอบอย่างดี เผยลี่เชินเดินก้าวมาข้างหน้า พูดเบาๆ “เมื่อสักครู่เธอไม่ระวังไปเดินชน ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พ่อ ไม่ต้องเป็นห่วง”
ได้ฟังที่เผยลี่เชินพูด ชายชราไม่คิดอะไรมาก จึงพยักหน้าเฉย
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้ชัดเจนอยู่ในใจดี ถ้าบอกเรื่องนี้ทั้งหมดแก่ชายชรา เกรงว่าเมื่อได้ฟังแล้วคงจะยิ่งโกรธมากขึ้น งั้นก็สู้ปิดไว้ก่อนดีกว่า
ชายชราถอนหายใจหลังจากนิ่งเงียบไปสักครู่ สีหน้ามืดมนจนปัญญา จากนั้นเขาเงยหน้ามองเผยลี่เชิน พูดว่า “ลี่เชิน ฉันมีเรื่องอยากพูดกับแก…”
เผยลี่เชินพยักหน้าเล็กน้อย “พ่อ พูดมาได้เลย”
“ไล่ผู้หญิงคนนั้นออกจากตระกูลเผยไปซะ! ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตาม ให้เธอกับเผยอี้หย่ากันให้ได้!”
ได้ยินชายชราพูดเช่นนี้ สีหน้าของเผยลี่เชินเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แม้แต่ไป๋เสว่เอ๋อร์เองก็ยังตะลึง
ตอนแรกที่ให้จินจิงจิงเข้ามาอยู่ในตระกูลเผย ก็เป็นเพราะชายชราอนุญาต ตอนนี้เขาอยากให้เผยอี้หย่ากับเธอ อีกทั้งยังให้เผยลี่เชินเป็นคนไปจัดการ นี่ยังไม่ชัดเจนที่จะทำให้ปัญหาพี่น้องเพิ่มมากขึ้นไปอีกใช่ไหม?
เดิมทีความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเกิดจากความเข้าใจผิดซึ่งยังไม่ได้รับการแก้ไข ถ้าตอนนี้เขายังยื่นมือเข้าไปจัดการ เกรงว่าเผยอี้จะยิ่งเข้าใจเขาผิดมากขึ้นไปอีก
เมื่อเห็นเผยลี่เชินซึ่งมีสีหน้ามัวหมองไม่พูดอะไร คุณท่านเผยก็เข้าใจในทันที เขาถอนหายใจยาว “ตระกูลเราโชคไม่ดี! ให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาอยู่ในตระกูล ทำให้อายุฉันสั้นลง…เฮ้อ!”
ขณะพูดเขาเงยหน้ามองเผยลี่เชิน พูดเบาๆ “ลี่เชิน บอกมาซิถ้าแกไม่จัดการเรื่องนี้ เรื่องตระกูลเผยของพวกเรามีใครจะจัดการได้?”
เผยลี่เชินขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไรอยู่นาน
เขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลเผย เรื่องที่ต้องใช้กำลัง เรื่องไม่ดีล้วนแล้วแต่ต้องตกอยู่บนบ่าของเขาเป็นธรรมดา ถ้าเขาไม่ออกหน้า ตระกูลเผยได้กลายเป็นขี้ปากของคนเมืองไห่เฉิง แม้แต่เผยซื่อเองก็จะได้รับผลกระทบไปด้วย
เขาอยู่ในตำแหน่งนี้ มีหลายเรื่องที่ไม่สามารถทำได้ตามอำเภอใจ เรื่องที่อยากทำ เรื่องที่ไม่อยากทำ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเขา เขาต้องมองจากสถานการณ์โดยรวม มองจากมุมมองของทุกคน
แม้ว่าในใจเขาจะไม่ยินยอม แต่เผยลี่เชินยังรับปาก เขาหันไปทางคุณท่านเผย พูดเบาๆ “ผมจะลองดู”
