ตอนที่ 443 อย่าทำให้เธอผิดหวัง
ทันใดนั้นมือที่ตกลงถูกบล็อก เผยอี้ยกมือขึ้นผลักจินจิงจิงไปอีกด้านหนึ่ง
จินจิงจิงเซถอยหลังจนเกือบล้มลงกับพื้น
เธอทั้งโกรธทั้งโมโหยึดกำแพงค่อยๆ พยุงตัว พูดด้วยความโกรธโมโห “เผยอี้ คุณมันไม่ใช่ผู้ชาย! เมื่อก่อนฉันช่วยคุณด้วยแรงกายแรงใจ! คุณยังไม่ได้ตอบแทนฉันสักนิด! คุณมันชั่วช้า!”
จากนั้นเธอสบถหลายครั้ง สายตาเผยอี้หม่นหมอง เขาก้าวเท้าไปข้างหน้า ผลักเธอไปชนกำแพง บีบรัดคอเธอจนแน่น “จินจิงจิง เธอเสียสติไปแล้วหรือไง? เรื่องดีๆ ที่ตัวเองทำไว้ลืมเร็วจังนะ? ต่อหน้าคนตั้งมากมายเธอยังสวมเขาให้ฉัน ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอ เธอควรขอบคุณสวรรค์ในความเมตตา!”
ฝ่ามือเผยอี้ทั้งใหญ่ ทั้งรวดเร็ว ใบหน้าของจินจิงจิงเป็นสีแดงก่ำ เธอหายใจหอบแรง กัดฟันอย่างหนัก “คุณ….สมน้ำหน้า! หย่าเหรอ ฉันไม่หย่า!”
เผยอี้ได้ยินเช่นนั้น ความโหดร้ายเข้าปกคลุมทั่วทั้งร่าง ความแข็งแรงของมือเพิ่มขึ้นโดยไม่รู้ตัว “จินจิงจิง เธอจะหย่าหรือไม่หย่า ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ”
จินจิงจิงรู้สึกติดขัดในลำคอ หายใจลำบากมากขึ้น เธอใช้แรงที่มียกมือขึ้นผลักมือของเผยอี้ออกไป แต่กลับไม่มีประโยชน์
ทันใดนั้นที่ประตูห้องพิเศษซึ่งอยู่ไม่ไกลมีคนผลักเข้ามา จากนั้นมีเสียงพูดคุยพึมพำดังเข้ามา เผยอี้ขมวดคิ้ว คลายมือออกตามจิตสำนึกของตัวเอง จึงได้ปล่อยจินจิงจิง
ร่างกายของจินจิงจิงอ่อนแอจนเกือบล้มลงกับพื้น เผยอี้กวาดตามองไปทางห้องพิเศษจากนั้นคว้าตัวจินจิงจิงลากเธอเข้าไปในห้องพิเศษด้านข้างที่ยังว่างอยู่
จินจิงจิงอยากจะส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เสียงมาถึงที่ปากแล้วแต่ถูกคนปิดปากไว้ “อู้….อู้!”
“หุบปาก!” เผยอี้ขมวดคิ้วหน้าผากเป็นสีเขียวคล้ำ
เมื่อสักครู่ที่ห้องพิเศษถูกผลักประตูเป็นห้องพิเศษที่เขาจองไว้ ไม่ว่าคนที่ออกมาจะเป็นใคร ถ้าหากเห็นเขากับจินจิงจิงอยู่ด้วยกัน คำพูดที่เขาพูดเมื่อสักครู่ก็เหมือนแหเน่าจับปลา ไม่มีประโยชน์อะไรสักอย่าง
ตอนนี้เขาร่วมมือกับเวินซิวหวี ทุกอย่างกำลังไปได้สวย เขาจะไม่ยอมให้จินจิงจิงมาทำลายเรื่องดีๆ ของเขาแน่นอน!
เสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยบริเวณทางเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น หัวใจเผยอี้อัดแน่อยู่ในลำคอ
จินจิงจิงถูกเขาปิดปากไว้ ไม่สามารถแกะออกหรือต่อต้าน ได้แต่ใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธขุ่นเคืองจ้องมอง
เขา
รอจนคนเดินผ่านไปไกลแล้ว เผยอี้ถึงได้โล่งอกรู้สึกผ่อนคลาย เขาก้มศีรษะมองจินจิงจิง พูดด้วยเสียงเย็นชา “จินจิงจิง เธอจำเป็นต้องหย่ากับฉัน ส่วนชีวิตของเธอหลังจากนี้จะเป็นอย่างไรไม่เกี่ยวข้องกับฉันอีก แต่ถ้าหากยังคงตามตื้อฉัน อย่ามาโทษฉันที่ฉันไม่เกรงใจเธอนะ!”
หลังจากพูดคำพูดที่รุนแรงออกไป เผยอี้ก็ปล่อยมือมองเธอด้วยสายตาเย็นชา ก้าวเท้าเดินออกไปนอกห้อง
จินจิงจิงเบิกตากว้างมองชายหนุ่มที่เดินออกไปจากห้อง เสียงประตูปิดดัง “ปั้ง” ขณะนั้น ความโกรธโมโหและความเคียดแค้นยังคงปะทุอย่างยืดเยื้อ
เธอกำหมัดแน่น ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างรุนแรง “เผยอี้ สักวันฉันต้องทำให้คุณเสียใจให้ได้!”
เธอสวมผ้าปิดปากอีกครั้งหลังจากที่ร่วงหล่นขณะที่เธอต่อสู้ดิ้นรน จินจิงจิงผลักประตูออกไป กวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวัง รีบเดินไปที่บันไดอย่างรวดเร็ว
ถ้าเผยอี้ไม่ช่วยเธอ เธอคนเดียวจึงคิดหาวิธีออกจากไห่เฉิงให้เร็วที่สุด!
จินจิงจิงก้มหน้าเดินออกจากโรงแรมไป ขณะที่กำลังโบกรถอยู่ที่ถนน ไม่รู้ใครมาจับไหล่ไว้พร้อมเสียงดังจากด้านหลัง “คุณผู้หญิง ของคุณตกแล้วครับ”
หัวใจจินจิงจิงดูเหมือนจะหวาดกลัวขึ้นมาทันที ไม่หันกลับไปมองแต่กลับจะก้าวเท้าวิ่งหนี ขณะที่กำลังก้าวเท้า ขาข้างหนึ่งถูกกระแทกอย่างแรงจนขาอ่อน จากนั้นถูกคนกดตัวเอาไว้
เธอร้องเสียงแหลม “คุณเป็นใคร! ปล่อยฉันนะ!”
เข่าข้างหนึ่งของโจ๋วฝันกดทับบริเวณหลังของเธอ ใช้มือข้างหนึ่งจับข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้ แล้วส่งยิ้มให้ “ดาราผู้โด่งดัง คราวนี้คุณหนีไม่รอดแล้ว”
จากนั้นมีชายอีกสองคนวิ่งมาอย่างรวดเร็ว จับจินจิงจิงทั้งซ้ายและขวา จากนั้นจับเธอยัดใส่รถที่จอดอยู่ด้านข้าง
โจ๋วฝันปัดมือไปมา เมื่อเห็นประตูรถปิดสนิทแล้วจึงรู้สึกโล่งอกอย่างเงียบๆ จากนั้นรีบหยิบโทรศัพท์มือถือโทรศัพท์หาเผยลี่เชินทันที
โทรศัพท์ดังอยู่หลายครั้ง อีกฝั่งถึงจะมีคนรับโทรศัพท์
“ประธานเผย ข่าวดีครับ พวกเราจับจินจิงจิงได้แล้วครับ!”
อีกด้านเผยลี่เชินนั่งอยู่ที่หน้าเตียงคนไข้ สายตาหยุดอยู่ที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ที่นอนอยู่บนเตียง ได้ยินข่าวนี้ไม่ได้รู้สึกดีใจมากมาย ได้แต่สั่งกำชับด้วยเสียงเข้ม “ดูเฝ้าเธอให้ดี อย่าให้หนีไปได้อีก”
“ครับ!”
ได้ฟังคำตอบรับจากโจ๋วฝัน เผยลี่เชินไม่พูดอะไรมากอีก จึงวางสายโทรศัพท์ลง
ไป๋เสว่เอ๋อร์มีไข้สูงตลอดเวลา หมอให้ยาแล้วแต่ไข้ของเธอก็ยังไม่ลดลง ตอนนี้จิตใจของเขาฝากไว้อยู่ที่ร่างกายของเธอจนไม่มีเวลาไปนั่งดูแลคนอื่น
ทันใดนั้นเธอซึ่งอยู่บนเตียงเริ่มขยับตัว หน้าผากถูกปกคลุมด้วยเม็ดเหงื่อจำนวนมาก คิ้วขมวดเข้ม “อย่า….ส่งเสี่ยวเจ๋อมาให้ฉัน เอาคืนมาให้ฉัน!”
เผยลี่เชินตื่นตกใจรีบลุกขึ้น กุมมือเธอไว้พูดปลอบโยนเธอ “เสี่ยวเจ๋ออยู่นี่ ไม่ต้องห่วง เสี่ยวเจ๋อปลอดภัยดี”
หลังจากปลอบโยน ไป๋เสว่เอ๋อร์ที่อยู่บนเตียงถึงได้สงบลงอีกครั้ง เผยลี่เชินเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอด้วยความเจ็บปวดใจ จิตใจสับสน
ถ้าเธอยินยอม เขาคิดจะพาเธอและเสี่ยวเจ๋อไปอยู่ในสถานที่แปลกใหม่ เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ห่างไกลจากเรื่องวุ่นวายทั้งหลาย
ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูดังขึ้น เผยลี่เชินขมวดคิ้ว คิดว่าเป็นพยาบาลเข้ามาตรวจตามปกติ เขาจึงกลับไปนั่งอีกครั้งพูดว่า “เข้ามาได้”
ประตูห้องวอร์ดเปิดออก แต่ไม่ได้ยินเสียงพยาบาลแต่กลับเป็นเสียงต่ำๆ “แกยังคิดจะปิดบังฉัน?”
เผยลี่เชินตกใจ รีบหันกลับไปมองคุณท่านเผยที่นั่งอยู่บนรถเข็นด้วยสายตาประหลาดใจ “พ่อ พ่อมาได้….”
คุณท่านเผยขมวดคิ้วด้วยความโกรธ “เกิดเรื่องขนาดนี้กับสาวน้อยไป๋ มีรึที่ฉันจะไม่มาเยี่ยมได้อย่างไรกัน?ไ
“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น” เผยลี่เชินลุกขึ้นเดินไปข้างหน้า มองลุงเฝิงที่ยืนอยู่หลังรถเข็น เขาก็พอเข้าใจแล้ว
เขาสั่งกำชับฉีเฟิงให้ปิดเรื่องที่ไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่โรงพยาบาลไม่ให้คุณท่านเผยรู้ แต่คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายเขาก็รู้จนได้ อาจเป็นเพราะลุงเฝิงมาเห็นเข้า ดังนั้นจึงได้บอกชายชรา
“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ชายชรามองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง “ทำไมสาวน้อยไป๋….”
สายตาเผยลี่เชินเศร้าหมอง เข็นรถเข็นออกไปข้างนอก “พ่อ พวกเราออกไปคุยข้างนอกกัน”
ถึงด้านนอกเขาปิดประตูห้องวอร์ด เข็นชายชราไปในที่ที่มีคนน้อย หายใจลึกๆ “พ่อ ผมมีเรื่องที่ปิดบังเธอไว้ ปิดไว้ถึงหกปี….”
หลังจากฟังที่เผยลี่เชินพูดจนจบ ในที่สุดใบหน้าชายชราเริ่มผ่อนคลาย “สิ่งที่แกควรทำคือสารภาพ”
“แต่เรื่องนี้จะกระทบกระเทือนจิตใจเธอไม่น้อย อีกทั้ง……” เผยลี่เชินนิ่งไป สีหน้าเคร่งขรึม “หมอบอกว่าเธอไม่สามารถรับเรื่องหนักกว่านี้ได้อีกแล้ว”
สีหน้าคุณท่านเผยเคร่งเครียดตามเมื่อได้ยิน รีบถามทันที “หมายความว่าอย่างไร?”
เขานิ่งเงียบไปสักครู่แล้วตอบว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นหลายต่อหลายเรื่องในช่วงนี้ทำร้ายจิตใจเธออย่างมาก หมอบอกว่าต้องดูแลอารมณ์เธอให้ดี”
“เคอเคอ!” ชายชราขมวดคิ้วไอสองสามที ยกมือตีที่แขนของเผยลี่เชิน กำชับว่า “เธอเป็นคนดี อย่าทำให้เธอผิดหวัง”
ขณะที่ชายชรากำลังพูด มีเสียงดังมาจากด้านข้าง เผยลี่เชินหันไปมองเห็นเจียงหวั่นหวั่นจูงเสี่ยวเจ๋อเดินมาแต่ไกลๆ เข้ามาทางนี้
ดวงตาของเสี่ยวเจ๋อบวมแดง ดูเหมือนจะร้องไห้มา
