ตอนที่ 455 แบ่งมรดก
เมื่อครู่หล่อนไปหาในห้องทำงานของคุณท่านเผยแต่กลับไม่เห็นตู้นิรภัยเลย คิดไม่ถึงเลยว่าจะมาอยู่ในตู้ภายในห้องหนังสือที่ลับตาเช่นนี้
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกไม่สบายใจ จู่ๆก็นึกถึงคำบางคำขึ้นมา-แสงสว่างใต้เงามืด ยิ่งที่ที่ลับตาคนมากเท่าไหร่ อาจจะเป็นที่ซ่อนสิ่งล้ำค่าที่สุดก็เป็นได้
หล่อนโน้มตัวลง ลองเปิดตู้นิรภัยที่มีขนาดไม่ใหญ่มาก ตู้แบบนี้ หากจะมีเงินอยู่ข้างในก็คงมีไม่เยอะเท่าไหร่ ดังนั้นสิ่งที่อยู่ในนี้อาจจะเป็นของอย่างอื่นก็ได้
ไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งคุกเข่า ดูที่ล็อกรหัส ที่ปุ่มกดรหัสไม่ใช่ตัวเลขแต่กลับเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษ 26 ตัว
ตู้นิรภัยเช่นนี้หาได้ยากนัก
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจเข้าลึก ถ่ายรูปส่งไปให้เผยลี่เชิน อยากจะลองถามเขาดูว่าพอจะเดารหัสได้หรือเปล่า ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นแถบรหัสด้านบน รู้สึกคุ้นเคย รวมทั้งตัวอักษรบนแป้นพิมพ์ มีบางตัวที่รู้สึกคุ้นตา
ทันใดนั้น ความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัวของหล่อน สร้อยจี้กุญแจเงินของห้าวเจ๋อน้อยมีตัวอักษรอยู่หกตัว บางทีอาจจะ…..
ความคิดอันฉาบฉวยนี้แวบเข้ามาในหัวหล่อนทันที ตัวอักษรแปลกประหลาดหกตัวบนจี้กุญแจเงินนั่น ตัวอักษร “เจ๋อ” บนโต๊ะอ่านหนังสือ อีกทั้งห้าวเจ๋อน้อยบอกว่าคุณท่านเคยบอกว่าจี้กุญแจเงินนี้สำคัญมาก….
เรื่องราวเหล่านี้กลับถูกนำมาปะติดปะต่อกันขึ้นมา ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจเข้าลึก พยายามนึกตัวอักษรหกตัวนั้น จากนั้นลองกดใส่รหัสเข้าไป
ตอนที่กดตัวอักษรตัวแรก มือของหล่อนสั่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นหล่อนก็คิดอะไรออก รีบหยิบมือถือขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะตรงข้าม เปิดอัดวิดีโอ
ถ้าตู้นิรภัยเปิดได้จริงๆ ถ้าในนั้นมีพินัยกรรมของคุณท่านอยู่ หล่อนจะต้องหาวิธีพิสูจน์ให้ได้ว่าพินัยกรรมฉบับนี้เป็นของจริง จึงเลือกที่จะบันทึกวิดิโอไว้เพื่อความชัดเจนที่สุด
เมื่อเตรียมการทุกอย่างเสร็จ ไป๋เสว่เอ๋อร์ค่อยๆเดินไปที่ตู้ สูดหายใจเข้าลึก ค่อยๆใส่ตัวอักษรทั้งหกตัว
หลังจากใส่รหัสครบ หล่อนบิดด้ามจับตู้นิรภัย “แกร๊ก” เสียงดังขึ้น ตู้นิรภัยถูกเปิดออกแล้วจริงๆ!
หัวใจของหล่อนเต้นเร็วขึ้นอย่างมาก มือของไป๋เสว่เอ๋อร์สั่นระริก ค่อยๆเปิดประตูตู้ออกช้าๆ
ในตู้มีกล่องเล็กๆวางไว้อยู่หนึ่งใบ หล่อนหยิบกล่องใบนั้นออกมา เปิดฝาออก ในนั้นมีเอกสารอยู่หนึ่งฉบับ
เมื่อเห็นตัวอักษรบนซองเอกสาร หล่อนใจเต้นขึ้นมาทันที นั่นคือพินัยกรรม!
หล่อนเปิดพินัยกรรมออกดู กวาดสายตามองเนื้อหา มือที่จับพินัยกรรมไว้กำแน่นขึ้นมาทันที
มรดกของคุณท่านเผยแบ่งเป็นสามส่วน ห้าสิบเปอร์เซ็นต์เป็นของเผยลี่เชิน อีกห้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือเป็นของเผยอี้กับห้าวเจ๋อน้อยคนละครึ่ง และในส่วนของเจ๋อน้อย คุณท่านได้เขียนกำชับไว้ก่อนที่เจ๋อน้อยจะบรรลุนิติภาวะเขาจะเป็นคนดูแลเอง ทรัพย์สมบัตินี้มีไว้เพื่อเป็นทุนการศึกษาและค่าใช้จ่ายต่างๆ
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกสับสนจนทำอะไรไม่ถูก คิดไม่ถึงเลยว่าก่อนที่คุณท่านเผยจะจากไปเขายังนึกถึงห้าวเจ๋อน้อยกับหล่อน หากว่าเขาไม่แบ่งสักบาทให้หล่อนกับห้าวเจ๋อน้อย หล่อนก็คงพูดอะไรไม่ออก แต่นี่คิดไม่ถึงเลย…..
ยิ่งไปว่านั้นคุณท่านเผยแบ่งมรดกให้เผยอี้กับเจ๋อน้อยกลับมีมูลค่าเท่ากัน เรื่องนี้คงทำให้เผยอี้กับเย่หรงชิวรับไม่ได้แน่นอน
นอกจากจะมีเอกสารพินัยกรรมหนึ่งฉบับแล้ว ยังมีจดหมายอีกหนึ่งฉบับ บนนั้นมีตัวอักษรเขียนอยู่สองตัว ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจเข้าลึก ไม่ได้เปิดออกอ่าน
เรื่องมาถึงตอนนี้ เมื่อหาพินัยกรรมเจอแล้ว ถ้าเอาข้อมูลนี้ประกาศให้ทุกคนได้ทราบ แม้ว่าพวกผู้ถือหุ้นและผู้บริหารระดับสูงจะเห็นต่างยังไง ก็คงไม่กล้าพูดอะไร เพราะเผยลี่เชินเป็นผู้สืบทอดมรดกหลักของตระกูลเผย
เมื่อได้ของเหล่านี้มาแล้ว หล่อนมีความหวังและความมั่นใจที่พอจะช่วยเผยลี่เชินได้มากขึ้นแล้ว!
ไป๋เสว่เอ๋อร์สงบสติอารมณ์ให้ใจเย็นลง จากนั้นปิดตู้นิรภัย ปิดตู้ เมื่อกำลังจะออกไปจากห้อง จู่ๆเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงย่องเท้า
“ใครน่ะ?” ไป๋เสว่เอ๋อร์ถามขึ้นอย่างระมัดระวัง หลังจากที่หล่อนพูดจบ ประตูก็ถูกใครผลักเปิดเข้ามา
เมื่อเห็นใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู หล่อนตกใจสะดุ้งขึ้นมาทันที มือที่ถือพินัยกรรมอยู่กำแน่นขึ้นมา
เย่หรงชิว! หล่อนยังจะกล้ากลับมาอีกงั้นเหรอ?
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดหายใจเฮือกใหญ่ ย้อนนึกถึงเรื่องที่หล่อนทำกับคุณท่านเผย โกรธจนกำหมัดแน่น “คุณเองเหรอ?”
สายตาของเย่หรองชิวมองมาด้วยความเย็นชา กระแอมขึ้น เดินปรี่เข้ามา ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “เธอมาทำอะไรที่นี่?”
“คำถามนี้ควรจะเป็นฉันที่ถามรึเปล่า” ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินเข้าไปใกล้ สายตาจ้องมองไปที่เย่หรงชิว
เผยลี่เชินให้ลูกน้องพลิกเมืองหนานเฉิงตามหาเย่หรงชิวทุกซอกทุกมุม คาดไม่ถึงเลยว่าหล่อนยังจะกล้ากลับมาที่นี่เพื่อติดกับซะเอง!
สายตาของหล่อนจดจ้องไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เสียงของไป๋เสว่เอ๋อร์สั่นคลอน “เย่หรงชิว คุณทำให้คุณท่านต้องตาย คุณคิดว่าตัวเองจะหนีไปไหนพ้นงั้นเหรอ?”
เมื่อได้ยินหล่อนพูดเช่นนี้ เย่หรงชิวยิ้มเยาะ “เธอจะมาสนใจว่าฉันจะหนีพ้นหรือไม่ทำไมกัน แต่ทว่าเธอ มาทำอะไรที่นี่?”
หล่อนพูดพลาง เหลือบสายตาลงไปมองมือด้านหลังของหล่อน สังเกตเห็นบางอย่าง หล่อนรีบเดินอ้อมไปแย่งเอกสารฉบับนั้นมา
ไป๋เสว่เอ๋อร์หลบไปที่ด้านหลังของตู้ด้านข้าง ถามเย่หรงชิวขึ้น “คุณจะทำอะไร!”
“สิ่งที่เธอถืออยู่ในมือคือพินัยกรรมใช่ไหม?” สีหน้าของเย่หรงชิวดุดันมากขึ้น “ใช่หรือไม่!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกอึดอัดใจ ปิดบังต่อไปไม่ไหวแล้ว หล่อนสูดหายใจเข้า ทำใจให้เย็นลง “มันเกี่ยวข้องอะไรกับคุณงั้นเหรอ คุณจองเวรจองกรรมกับฉัน แต่ใจคุณไม่ได้คิดถึงเผยอี้กับคุณท่านเผยเลยใช่ไหม? เย่หรงชิว คุณไม่รู้สึกผิดสักนิดเลยเหรอ?”
เมื่อได้ยินไป๋เสว่เอ๋อร์พูดขึ้นเช่นนี้ สีหน้าของเย่หรงชิวเปลี่ยนไปทันที หล่อนถามขึ้นด้วยเสียงสั่นคลอน “เธอว่าไงนะ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดริมฝีปากแน่น ค่อยพูดขึ้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เย่หรงชิว ไม่ว่าคุณจะทำอะไร ของที่ไม่คู่ควรกับคุณ คุณก็จะไม่มีวันได้ครบครองมัน และคุณก็จะต้องชดเชยเวรรกรรมเรื่องราวทั้งหมดที่คุณได้ทำไว้!”
เย่หรงชิวโกรธจนหน้าแดงก่ำ ความแคลงใจกลับมีมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้หล่อนยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ
“เอาพินัยกรรมมาให้ฉัน!” เย่หรงชิวพูดกัดฟันพลางเดินเข้ามา ดึงแขนไป๋เสว่เอ๋อร์ไว้เต็มแรง
ไป๋เสว่เอ๋อร์สะบัดมือหล่อนออก “เย่หรงชิว ฉันขอเตือนคุณให้รีบวางมือซะ!”
เย่หรงชิวยิ้มเยาะ สีหน้าดุดัน “เรื่องมาถึงขันนี้แล้ว ถ้าฉันวางมือยอมแพ้คิดว่าเรื่องทั้งหมดจะจบงั้นเหรอ!”
หล่อนพูดพลาง ฉวยโอกาสตอนที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ไม่ทันระวัง ดึงหล่อนผมด้วยแรงมหาศาล
ไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกดึงผม เจ็บจนน้ำตาไหลนองออกมา ตัวของหล่อนก็ถูกเย่หรงชิวลากไปอีกข้างหนึ่ง จนขาสะดุดเกือบล้มลงไป
เมื่อเย่หรงชิวเห็นเอกสารในมือหล่อน สายตาเป็นประกายขึ้นมาทันที จากนั้นยื่นมือเข้าไปยื้อแย่ง
ไป๋เสว่เอ๋อร์ฝืนความเจ็บหันหลบมือหล่อนออก ปกป้องพินัยกรรมสุดชีวิต
หล่อนสูดหายใจเฮือกใหญ่ พูดต่อหน้าเย่หรงชิว “ฉันให้คุณแล้วจะไปมีประโยชน์อะไร พินัยกรรมของคุณท่านแบ่งมรดกให้เผยลี่เชินครึ่งหนึ่ง ส่วนที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งแบ่งให้เผยอี้กับเจ๋อน้อยเท่ากัน คุณคิดว่าที่คุณพยายามทำไปทั้งหมด ผลที่ได้สุดท้ายเป็นเหมือนที่คุณหวังไว้ไหมล่ะ!”
เย่หรงชิวได้ยินเช่นนั้น ตัวเกร็งไปทั้งหมด หยุดยืนอยู่ที่เดิม สีหน้ามองไปที่หล่อนด้วยความตื่นตกใจ “ที่เธอพูดมา…คือเรื่องจริงเหรอ?”
