บทที่ 51 ใบหน้าที่งดงาม(2）
นายท่านโจ๋วก้มศีรษะไปมองศพนายท่านช่าย เห็นรอยดาบที่ตรงคอ ก็ยิ้มเล็ก ๆ “ลงดาบได้รวดเร็ว ใช้ดาบได้แม่นยำ ลึกล้ำ! คิดไม่ถึงว่าที่คนเขาล่ำลือกันว่าเป็นนักลงดาบผู้ลึกลับจะเป็นเจ้าที่ลงมือ”
ซินเหยาไม่แสดงอะไร: “นายท่านโจ๋วมีสายตาเฉียบคมจริง ๆ เพียงแค่มองรอยบาดแผลก็รู้ได้ถึงวรยุทธ์ และไม่รู้ว่านายท่านโจ๋วเดาว่าข้าน้อยนี้ใช้เพลงดาบอะไร”
นี่คือการยั่วยุหรือเปล่า!
หนุ่มน้อยพูดอย่างเย่อหยิ่งและภูมิใจ
นายท่านโจ๋วสงบเงียบไม่ตกใจ พูดเสียงเบา ๆ “เพียงแค่ลองก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ!”
ซินเหยา “แล้วอาวุธของท่านหล่ะ”
นายท่านโว: “ ข้านายโจ๋วฝึกเพลงดาบมาสามสิบปี เพื่อเปิดทางให้ จะละทิ้งดาบ ให้มือเปล่าเป็นอาวุธ ลงมือเถอะ!”
เพื่อเปิดทางให้หรือ
เพียงแต่ว่าฝีมือดาบจะได้มาถึงจุดสูงสุดแล้วหรือยัง
ซินเหยาไม่กี่เดือนมานี่ผ่านการรบมาแล้วกับฝีมือสูงมาแล้วนับไม่ถ้วน ในใจมีความกระตือรือร้นที่จะสู้กับศิษย์อาจารย์จงอย่างนายท่านโจ๋ว เพื่อประจักษร์ดาบกระบี่หลีฮัว
ทันทีทันใดนั้น…..
นางก็ทั้งตื่นเต้นทั้งเครียด
นายท่านโจ๋วเป็นตัวแทนของการฝึกวรยุทธ์ชั้นสูงสุด ต้องสู้กับเขา ถึงว่าเป็นเกียรติอย่างหาที่สุดไม่ได้!
ซินเหยาให้ความเคารพและนับถือคุณปู่ผู้นี้อย่างเต็มหัวใจ แต่ว่าเวลานี้อยากจะประมือกับเขา คงมีเพียงแค่แบบนี้ถึงจะได้รบกับศิษย์อาจารย์จงที่มีฝีมือสูง ถึงจะได้รู้ชัดว่าฝีมือวรยุทธ์ของนางนั้นจริง ๆ แล้วอยู่ขั้นไหน
“นายท่านโจ๋ว! รับมือ!”
ซินเหยารู้ว่าเขาเป็นคนมีฝีมือสูงขนาดนี้ไม่มีทางที่จะออกมือก่อนเพื่อเอาเปรียบคนอื่น ซินเหยาเพียงแค่ต้องการสู้อย่ายุติธรรม และก็ไม่ได้อยากเอาเปรียบ เลยออกมัดไป ถือว่าเป็นการออกหมัดที่ดี
ถึงแม้ว่าจะเป็นการออหมัดที่ไม่ได้เอาเปรียบ แต่ว่าซินเหยาก็ใช้พลังที่เต็มไปด้วยความน่าทึ่งปลดปล่อยพลังออกมา มีเสียงฟ้าร้องคำรามอยู่บนฟ้าเป็นเวลานาน
“เป็นพละกำลังที่แข็งแกร่งดี!”
เพียงแค่ลงมือ ก็รู้ว่าดีไม่ดี
นายท่านตระกูลโจ๋วรู้ว่าคู่ต่อสู้ตั้งใจจะเสียสละ แต่มันก็ทำให้ความสามารถของนักฆ่าเลือดเย็นที่สวมหน้ากากนั้นเป็นเรื่องที่แปลกมาก เหมือนกับว่าตอนเป็นหนุ่มเขาได้พบเจอกับผู้มีฝีมือสูงแต่ไม่มีทางจะชนะได้
“ฟี้ว!”
นายท่านโจ๋วคำรามเหมือนสิงโต ให้ฝ่ามือทะเลทั้งสองกดทับ
ซินเหยามีความกลัวเล็กน้อย รู้ว่านายท่านโจ๋วให้พละกำลังทั้งหมดตอบกลับมา
ศึกใหญ่ เพียงแค่ยิ่งธนู…..
“หวือ!”
ซินเหยามือส่องสว่างไปด้วยสีแดงเข้ม ก่อนอื่นม้วนดาบดอกไม้เหมือนกับมังกรกับหงส์ที่เต้นรำ
นายท่านโจ๋วด้านหนึ่ง ก้าวมั่นคง หมุนตัวพร้อมกำหมัด เป็นท่าที่ดี
หลบได้อย่างรวดเร็ว โจมตีอย่างหนัก!
“นายท่านโจ๋วแข็งแกร่ง พละกำลังไม่ย่อถอย ไม่ได้เก่งแต่ชื่อ!”
ซินเหยาถึงแม้ว่าจะมีการประลองที่ยุติธรรมแต่ก็ไม่ได้ใช้กลอุบายโหดเหี้ยมร้ายแรง แต่ก็ไม่ได้ไม่รู้จัก นางเป็นนักฆ่าล่ารางวัลมาตั้งนาน ได้ประมือกับผู้มีฝีมือชั้นสูงมากมาย แต่ว่าแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเจอพละกำลังลึกดั่งพื้นทะเลเป็นคู่ต่อสู้ที่ขั้นสูงสุด!
“เพล้ง! เพล้ง!”
ซินเหยาใช้ดาบสองข้าง ทั้งซ้ายทั้งขวา ความเร็วเร็วมาก ทำให้คนตาลายสับสน
“เพลงดาบเจ้านี่คืออะไร”
นายท่านโจ๋วรู้สึกตกใจ!
ตำนานเล่าว่าดาบสามารถทะลวงได้พร้อมกันสองข้าง……
เพลงดาบแบบนี้ ตอนเขาเด็ก ๆ เหมือนเคยได้พบเห็น….
“นายท่านโจ๋วนึกขึ้นได้ว่าเป็นอาจารย์จง กระบวนเพลงดาบชื่อเสียงทั่วหล้าไม่มีใครเทียบ เหตุใดถึงไม่ดูกระบวนเพลงดาบของเจ้าเด็กนี้ให้ดี”
ซินเหยาเจตนาลดความเร็วลง แต่ว่าเส้นทางดาบนั้นยังดุเดือดและแปลกที่ดาบนั้นไม่เปลี่ยนแปลง
ระหว่างหินไฟส่องแสง นายท่านโจ๋ว นายท่านโจ๋วกำลังเผชิญกับเพลงดาบซินเหยาในสมองรู้อยู่เต็มอกว่ากำลังสู้กับคนสำนักเดียวกัน
หนึ่งกระบวน…..
สิบกระบวน…..
ร้อยกระบวน…..
ดาบอ้านฉาวในมือซินเหยาบิดเบี้ยวไปคล้ายงูที่มีชีวิต เคลื่อนไหวอย่างสง่างาม ทันใดนั้นก็มีพลังดึงดูด เทคนิคยอดเยี่ยม การเปลี่ยนแปลงรวดเร็ว จนทำให้คนมองเวียนหัว สิ่งที่ยากยิ่งกว่าคือดาบนี้มีทั้งความไม่พอใจและการป้องกันที่สมบูรณ์ โดยไม่มีที่ติ
ในใจนายท่านโจ๋วยิงเห็นยิ่งตกใจ…..
เพล้งเสียงกระทบกัน อย่างไม่มีลดละ!
ที่นั่งนี้ได้กลายเป็นสนามรบของเศษซากไปแล้ว แขกและเจ้าของร้านชั้นล่างกลัวที่จะหนีไปแล้ว
ร่างและวิญญาณของฮ่องเต้อำมหิต เงียบสงบจนเหมือนรวมกับความมืดเป็นหนึ่งเดียว ไม่ขยับเขยื่อน เหมือนสัตย์ร้ายที่หมอบอยู่
นายท่านโจ๋วยิ่งสู้ยิ่งไม่กล้ามองข้ามกุหลาบดำ ความสามารถนั้นเต็มกำลัง เบาและมั่นคง สองร้อยกว่ากระบวน
แม้ว่าเขาจะถูกโจมตีจากซินเหยา และตั้งรับทุกกระบวนท่า แต่ด้วยประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมและทักษะการใช้งานที่ยอดเยี่ยมของเขา เขาได้ปกป้องทักษะดาบที่รุนแรงและงดงามอย่างมั่นคง
“สองร้อยกระบวนผ่านไป! นายท่านโจ๋วได้ไขปริศนาบางอย่างออกแล้ว “ ซินเหยายิ้มเรียบ ๆ
“น่าละอาย น่าละอาย! ข้านายโจ๋วถือว่าฝีมือดาบเป็นที่หนึ่งในหล้า มีความเชี่ยวชาญมาแต่โบราณ มีความภาคภูมิใจ นอกจากตระกูลโจ๋วจะมีกระบี่หลีฮัว กระบวนดาบทั่วหล้าเป็นหนึ่งไม่มีซ้ำ และไม่มีใครรู้ ตัวข้าเพิ่งได้รู้วันนี้ว่าตัวเองโง่เขลา เป็นกบที่อยู่ก้นบ่อ เพื่อเงยหน้าดูฟ้า และถูกปิดฝา น่าละอายใจ น่าละอายใจจริง ๆ !”
“นายท่านโจ๋ว ถ้าไม่อย่างนั้นมาใช้กำลังภายในสู้กัน ท่านว่าอย่างไร”
ซินเหยาเสนอ
นางเจตนาใช้ความเร็วให้ช้าลง ใช้พละกำลังเพียงเจ็ดส่วน ถึงแม้ว่านายท่านโจ๋วจะไม่แพ้ แต่ทว่าใช้กำลังทั้งหมด
สูงต่ำแยกออกได้
