บทที่ 39 น่ารักจริง(2)
ดื่มหมดถ้วย เสียวป๋ายทำปากจุ๊บจิ๊บอย่างพอใจ หลังจากนั้นก็ไม่หยุดที่จะพูดกับซินเหยาว่า จีจี!จีจี!
ซินเหยาหัวเราะ:“พอแล้ว ดื่มเสร็จแล้วเราก็กลับโต๊ะกันเถอะ”
“จีจี จีจี! อยู่ดี ๆ เสี่ยวป๋านก็ดุขึ้นมา
ซินเหยาถลึงตาทีหนึ่ง แล้วก็สั่ง: “เสี่ยวเอ๋อ เหล้าไหหนึ่ง!”
“จีจี! จีจี!“ เสี่ยวป๋านดีใจใหญ่ ทำแลบลิ้นออกมาให้ซินเหยา
“ฮะฮ่า……..” ทุกคนที่ล้อมดูอยู่เห็นความทะเล้นของมันก็หัวเราะกันยกใหญ่
ซินเหยาคิดในใจว่าถ้าเสี่ยวป๋านยังอาละวาทอยู่แบบนี้ เกรงว่าจะมีคนส่วนมากมาเห็นเข้า ก็เลยเรียกเด็กโรงเตี้ยมให้เปิดห้องสะอาดไว้ห้องหนึ่ง ให้นำกับข้าวขึ้นไปส่งที่ห้อง ไม่ให้เอิกกะเริก
เสี่ยวป๋านกอดไหเหล้าที่รูปร่างคล้ายกับตัวเองไว้ ยืนอยู่ที่ข้างไหลของซินเหยา ดื่มไปอึกหนึ่ง แล้วก็ยิ้มแบบทะเล้นๆ ที
ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นเด็กติดเหล้า!!
ซินเหยาก็ดื่มไปเองบ้างเล็กน้อย ดื่มด่ำกับอาหาร
หลังจากลมพัดเมฆผ่านไป ท้องของเสี่ยวป๋านก็ยื่นสูงขึ้นมา เหมือนกับลูกบอล อุ้งเท้าทั้งสี่แผ่ออกนอนอยู่บนโต๊ะ นอนไปนอนมาก็ละเมอร้องว่าจีจีจีจี
ไอเจ้านี่ เป็นเด็กติดเหล้าดีๆ นี่เอง!
กินจุ ขี้เกียจ ชอบนอน ทะลึ่ง……….
ตอนนี้ก็มาติดเหล้าอีก!
ซินเหลาเหมือนรู้สึกว่าตัวเองโดนหลอก นางโดนเสี่ยป๋ายเอาความน่ารักน่าเอ็นดูมาหลอกนางโดยสมบูรณ์ กระดูกของมัน มองดูไปแล้วก็…..เห้ยเห้ย. ข้างในกระดูกก็น่ารักดี!
ซินเหยาโดนหนุ่มน้อยหลอกให้ตกหลุมรัก
เพียงแต่นางไม่เข้าใจ ว่าอ้วนๆ อย่างเสี่ยวป๋านอย่างนี้ ทำไมถึงวิ่งได้ไวอย่างกับฟ้าแล๊ปแบบนั้น
บนร่างของเสี่ยวป๋าน อาจจะเต็มไปด้วยความลับมากมาย
สัญชาตญาณของซินเหยาบอกว่าเสี่ยวป๋านมีอะไรที่ไม่ปกติ แต่ว่าก็ไม่แน่ใจว่าผิดปกติยังไง นางก็ไม่ชัดเจน
เสี่ยวป๋านนอนเหมือนหมู ซินเหยามองท้องฟ้ายังดูเช้า ก็เลยออกไปเดินเล่น ให้คุณเคยกับผู้คนและวัฒนธรรมที่นี่มากขึ้น นางกำชับเด็กที่โรงเตี้ยมไว้ว่าไม่ให้รบกวนเสี่ยวป๋าน ก่อนออกมาลงกอนประตูเรียบร้อยก็เบาใจ
ซินเหยาเดินไปสองซอย ทันใดนั้นก็ได้เจอกับเงาที่คุ้นเคย……..
โจว๋หยุนถิง !
โจว๋หยุนถิงแต่ตัวเหมือนคนธรรมดาทั่วไป เรียกลูกค้าให้มาซื้อหนังสือ
คุณชายสี่ของจวนอ๋องโจ๋ว ก็ตกลงมาเปิดแพงขายของอยู่ข้างทางได้หรือ
ซินเหยาเห็นอยู่ไกล ๆ แต่ไม่ได้เดินเข้าไป โจว๋หยุนถิงไม่เห็นนาง ขยันขายหนังสือให้คนอย่างแข็งขัน
เขาทำไมต้องมาลำบากขนาดนี้
โจว๋เส้าฉีไม่ใช่ว่าให้เงินเขาบ่อย ๆ หรือ และยังไงเขาก็เป็นคุณชายสี่ของตระกูลโจ๋ว ด้วยสายเลือดไปพึ่งคนได้มากมาย ทำไมถึงได้ตกละกรรมลำบากถึงขั้นนี้
ซินเหยาไม่เข้าใจจริง ๆ
นางพูดคนเดียวในใจ: “ เขาโดนไล่ออกมาจากจวนอ๋องโจ๋วในความจริงแล้วมีครึ่งหนึ่งที่ข้าเป็นคนเรื่องไม่ดีไปใส่เขา เขาต้องใช้ชีวิตยากลำบาก คล้ายกับว่าเป็นเพราะนางที่ทำให้เขาลำบาก ต้องไปช่วยเขาหน่อยไหม ดูไปก่อนค่อยว่ากันแล้วกัน”
ทันใดนั้น ก็มีชายฉกรรจ์ดุร้ายหลายสิบคนวิ่งมาจากไกล ๆ แล้ว มาที่แผงขายหนังสือแล้วพลักออกเตะคว่ำหมด แหกปากออกมาเสียงดัง เอาออกมา!”
“หลบไปหลบไป!”
“หนังสือทั้งหมดนี้เป็นของพวกเราแล้ว!”
“ไว ๆ เขา! หา! ค้นหนังสือทุกเล่ม”
“ใครกล้าที่จะซ้อนคัมภีร์เทพบู๊ต้องตายแน่นอน!”
ชายฉกรรจ์สิบกว่าคนทุบและค้นหนังสืออย่างเละเทะ หนังสือห้าหกเล่มทั้งหมดโดนรื้อค้นเละเทะ หนังสือในลังหล่นร่วงลงพื้น คนขายหนังสือโดนทำร้าย คัมภีร์เทพบู๊ก็เป็นหนึ่งในนั้น คัมภีร์เทพบู๊ไม่มีวรยุทธ์ ตอนนี้ก็ไม่มีจวนอ๋องโจ๋วปกป้อง แน่นอนว่าคงหลบได้อย่างเดียว
เขาวิ่งไปไม่กี่ก้าว เห็นว่ามีพี่น้องคู่นึงโดนล้อมไปด้วยชายฉกรรจ์!
พี่น้องคู่นั้น. พี่สาวดูเอื้ออาทรมีน้ำใจ น้องชายสูงกำยำ แต่ทำอะไรไม่ถูกไม่มีวรยุทธ์ โดยชายฉกรรจ์ตีจนร่างเต็มไปด้วยบาดแผล พี่สาวมีความสวย โดนชายฉกรรจ์หยอกล้อ ก็ตื่นตระหนก
โจว๋หยุนถิงส่งเสียงดังรีบขึ้นไป
เขาใช้แรงดึงชายฉกรรจ์ออกมา เบียดเข้าไปช่วยเหลือสองพี่น้อง แต่สุดกำลังด้วยตัวเองก็ไม่มีวรยุทธ์ คิดไม่ออกว่าต้องทำยังไงก็รีบร้อยเข้าไป
“เฮ้ยเฮ้ย! นึกว่าใครที่ไหนจะเป็นสุภาพบุรุษมาช่วยสาวงาม ที่แท้ก็เป็นคุณชายสี่ของพวกเรา!ไม่ได้เจอกันนาน คุณชายสี่! ฮ่ะฮ่า!”
เสียงที่น่ากลัวและเย่อหยิ่งดังขึ้น. คุณชายหน้าตาดุดันเบียดเข้ามาจากผู้ชายทั้งสองคน
คนนี้เป็นคนของตระกูลหล่าวเยียน ชื่อเสียงด้านความโหดร้ายเป็นที่เรื่องลือในเมือง——-ถางเปิ่นเป้า
โจว๋หยุนถิงพูด: “ถางเปิ่นเป้า! เป็นเจ้านี่เองที่เอาคนมาทำวุ่นวาย! ทำไมเจ้าต้องมาหาเรื่องพวกข้ากับร้านลายทางพวกนี้”
ถางเปิ่นเป้า: “ข้าได้ยินมาว่าคัมภีร์เทพบู๊ออกมาจากยุทธภพ ได้ยินมาว่าข้างในซ่อนความลับยิ่งใหญ่ไว้ ข้าอยากจะรู้ว่าความลับนั้นมันคืออะไร ว่าคัมภีร์เทพบู๊ก็เป็นเพียงหนังสือเล่มหนึ่ง สิ่งที่พวกเจ้าขายไม่ใช่หนังสือหรือไง”
โจว๋หยุนถิงพูดอย่างโมโห: “ทำไมเจ้าถึงได้มาทำร้ายชาวบ้านอย่างนี้ โลกนี้ไม่มีอะไรที่ชื่อคัมภีร์เทพบู๊ !”
ถางเปิ่นเป้ามองด้วยมุทะลุ “ไร้สาระ! คัมภีร์เทพบู๊เป็นหนังสือของบรรพบุรุษตระกูลโจ๋ว โจ๋วอี๋เฉิน เป็นของล้ำค่า! เจ้าคิดจะหลอกข้าหรือ ให้ตระกูลโจ๋วเก็บสมบัติล้ำค่าอย่างคัมภีร์เทพบู๊ไว้หรือ ฝันไปเถอะ!”
โจ๋วหยุนถิงโกรธจนหน้าเปลี่ยนเป็นสีคล้ำ: “ข้าพูดไปแล้วเจ้าจะเชื่อไม่เชื่อเรื่องของเจ้า! จะหาหวู่ชื้อมี่ชูนั้นเป็นธุระของเจ้า หรือว่าเจ้าคิดว่าหนังสือคัมภีร์เทพบู๊จะอยู่ที่ร้านโกโรโกโสของพวกข้างั้นหรือ ถ้าหากว่าในมือพวกเรามีคัมภีร์เทพบู๊ ยังจะมาอยู่ตรงนี้ให้พวกเจ้าดูถูกหรือ”
