บทที่ 92 เป็นคนร้ายกาจจริงๆ（1）
นางเป็นสายลับที่มีพรสวรรค์ และเป็นนักบู๊ขั้นปรมาจารย์
แต่มีรักแค่เสี่ยวป๋านเท่านั้น
ซินเหยาไม่อยากมองร่างกายอันเปลือยเปล่าของฮ่องเต้อำมหิต แต่พอหันไปมองแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมาแล้วแอบมองอีก……
นางทนมองไม่ได้
คนๆนี้ช่างเป็นคนร้ายกาจเสียจริง!
หน้าทรงรูปไข่หล่อเหลาทำคนหลงใหลจนตายได้ก็มันมากพอแล้ว
ร่างกายแกร่งทรงพลังนั้น มันกระตุ้นนางได้จริงๆ
ซินเหยาจ้องมองชายรูปงามที่นอนสงบนิ่ง ใบหน้ารูปไข่แดงร้อนผ่าวเป็นระยะ ในใจก็เริ่มคิดไปไกล…….
“โถ่เอ๊ย พาคนหล่อเข้าห้องนี่คิดผิดจริงๆ”
ซินเหยาแอบสำนึกผิด
ชายร่างเปลือยลืมตาในทันที…..
เขาเห็นซินเหยา
หลังจากนั้นก็เห็นตัวเองร่างเปลือยเปล่า
เขาบังคับตัวเองลุกขึ้นมาจากเตียง รีบปกปิดร่างกาย
ซินเหยาเห็นเขากระวนกระวายเช่นนี้ นางกลับผ่อนคลายลง ยิ้มพูดว่า “ยังไงก็ถูกเห็นหมดแล้ว!ยังจะปกปิดอะไรอีก?”
ฮ่องเต้ทรราชย์พูด “เจ้าทำอะไรน่ะ? ที่นี่ที่ไหน?”
ซินเหยาถาม “พระองค์จำไม่ได้สักนิดเลยหรือเพคะ?”
ฮ่องเต้อำมหิตคิดถี่ถ้วน พูดว่า “พวกเราไม่ได้อยู่ที่บ้านตระกูลมู่หรือ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ เจ้าทำอะไรกับข้า?”
ซินเหยายิ้มพราวเสน่ห์ “เฮ้ๆ เรื่องทำอะไรกับพระองค์น่ะมีเยอะนัก พระองค์ทรงอยากฟังเรื่องใดก่อนล่ะเพคะ?”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดด้วยความโกรธ “รีบบอกมา! อย่าทำมาเป็นไขสือ!”
ซินเหยาจำใจพูด “เอาล่ะ ในเมื่อพระองค์ทรงร้อนใจนัก ข้าจะพูดสั้นๆก็แล้วกัน! มีเรื่องร้ายจะบอกพระองค์ พระองค์ถูกพี่สาวข่มขืนไปรอบหนึ่งแล้ว!”
ฮ่องเต้อำมหิตกัดฟันพูด “ว่าไงนะ! เจ้า! นางผู้หญิงแพศยา!”
ซินเหยาแสร้งทำท่าพอใจ “ไม่ใช่นี่นา! ไม่ใช่ครั้งเดียว เหมือนจะสามครั้งเชียวนะ หรือว่าสี่ครั้งกันนะ!พระองค์ยังกลัวอยู่อีกสินะ พึ่งต้องยาพิษ เสียเลือดมากขนาดนั้น ร่างกายยังแข็งแกร่ง คงจะไปชูป้ายที่โรงเตี๊ยมหัวเทียนได้แล้ว!อื้ม แล้วก็พาไปขายตัวด้วย! คนขายตัวของโรงเตี๊ยมหัวเทียนเป็นคนขายตัวมีระดับเชียวนะ!
“บังอาจ!”
“ไร้ยางอาย!”
ฮ่องเต้อำมหิตโกรธแค้นจนไม่อาจควบคุมอารมณ์ได้ ยกมือขึ้น พลังในร่างกายอันพลุ่งพล่านพุ่งตรงไปทางซินเหยา
ซินเหยาหลบได้สบาย พูดว่า “นี่ๆ เจ้านี่เป็นคนยังไงกัน? ผู้หญิงบอกว่าร่างกายแข็งแกร่งมากก็ถือว่าเป็นคำชมนะ เจ้ายังจะโกรธอีก? เสียมารยาทจริงๆนะเจ้าเนี่ย”
ฮ่องเต้อำมหิตพูดทีละคำด้วยความโกรธแค้น “เจ้า……กับ……ข้า……อยู่ร่วมกันไม่ได้เสียแล้ว”
ซินเหยายิ้มเล่ห์ร้าย “อย่าโกรธสิ! เจ้าวางใจเถิด ต่อไปคงได้อยู่สุขสบายกับท่านชาย ท่านชายรับผิดชอบได้อยู่แล้ว
หน้าฮ่องเต้อำมหิตโกรธเลือดขึ้นหน้า จ้องซินเหยาเหมือนศัตรูคู่แค้น “มา สาวน้อย คนสวย มาปรนนิบัติให้ข้ามีความสุขก่อน!”
ซินเหยาไม่กลัวเขา ยังคงพูดด้วยความสนุกสนาน “อย่าทำแบบนั้น ต่อไปท่านชายจะเลี้ยงเจ้า ได้หนึ่งร้อยตำลึง……..ทุกเดือน เป็นไง? ดีไหม ข้าพิจารณาถึงฐานะฮ่องเต้ของเจ้า ถึงเพิ่มราคาให้ห้าตำลึง เป็นหนึ่งร้อยห้าตำลึง! มากกว่านี้ไม่เจรจาแล้ว!”
สถานะฮ่องเต้มีค่าแค่ห้าตำลึง?”
นางจะเอาข้าไปเป็นคนขายตัวจริงหรือ?
นางบังอาจมากไปแล้ว!
กำลังท้าทายให้เขาระเบิดชัดๆ
แม้เขาจะคิดถึงนางมา ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน….
ไม่มีสตรีคนใดทำเรื่องอัปยศกับผู้เป็นฮ่องเต้อย่างเขาเช่นนี้มาก่อน!
นัยต์ตาฮ่องเต้อำมหิตราวกับภูเขาเพลิง พร้อมจะระเบิดในทันที!
“ปั้งๆๆๆ”
ทันใดนั้น มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากข้างนอก
“ใคร?”
ซินเหยาถามด้วยความตกใจ
“อาจารย์ นี่ข้าเอง”
“เจ้ารอก่อนค่อยเข้ามา”
ซินเหยาไม่อยากให้ส้งชิงพบว่าตัวเองแอบซ่อนชายเปลือยไว้ในห้องของตัวเอง เพราะนี่เป็นความร้ายแรงใหญ่หลวงที่ทำให้เสียภาพพจน์ของอาจารย์
“อื้ม บุรุษรูปงาม เจ้าลงไปซ่อนใต้เตียงเถิด!”
“ฮี! ข้าเป็นถึงฮ่องเต้ของประเทศ จะทำเช่นนั้นได้…..”
เขายังพูดไม่ทันจบ ซินเหยาก็เข้าไปกดจุดทำให้เขาไม่สามารถพูดได้ ทั้งร่างแข็งไม่สามารถขยับเขยื้อนได้………
“ขอโทษทีนะ บุรุษงาม!”
ซินเหยาดันเขาเข้าไปในใต้เตียง แต่ลืมไปว่าใต้เตียงของนางกำลังซ่อนความลับใหญ่หลวงอย่างหนึ่งเอาไว้…….
หลังจากนั้น ซินเหยาพึ่งจะจัดการห้องขนานใหญ่ ทั้งห้องดูเรียบร้อยขึ้นมาก
“เข้ามาเถิด”
ซินเหยาถึงจะให้ส้งชิงเข้ามา ส้งชิงเข้ามาก็ถาม “เอ๋! ท่านอาจารย์ เสี่ยวป๋านล่ะ?”
ซินเหยาตกใจทันที
ไม่เห็นเสี่ยวป๋านแล้ว
มันหายไปตั้งแต่เมื่อใดกัน?
ซินเหยาไม่ทันสนใจ
หรือเป็นเพราะว่าดื่มจนเมาแล้วเดินออกจากบ้านไป?
“คงจะออกไปเล่น” ซินเหยาตอบไม่ใส่ใจ
“อาจารย์ พวกลั่วเสียงหู่ปลอดภัยแล้ว พวกเขาทราบว่าอาจารย์เป็นคนช่วยชีวิตพวกเขา ให้ข้ามาขอบคุณท่านเป็นพิเศษ”
“ต่อไปเจ้าจงฝึกฝนอย่างตั้งใจ อย่าให้ใครมาเอาเปรียบเจ้า!”
“วางใจเถิดขอรับอาจารย์ ผ่านเรื่องราวครั้งนี้มา พวกข้ามีเป้าหมายจะต่อสู้ต่อไปจะ ไม่ให้คนอื่นเอาเปรียบเป็นอันขาด! พวกเราจะมุ่งมานะบากบั่นไม่ท้อถอย!”
“อื้ม งั้นก็ดี นี่สิถึงจะเรียกว่าชายชาตรีเด็ดเดี่ยวกล้าหาญ เอาล่ะ เจ้ารีบกลับไปเถิด บอกพวกลั่วเสียงหู่ ตั้งใจฝึกฝนก็เพียงพอแล้ว ตั้งใจฝึกวรยุทธเป็นเรื่องเร่งด่วน”
“เข้าใจแล้วขอรับอาจารย์”
ส้งชิงเดินจากไปแล้ว
ซินเหยาลากฮ่องเต้อำมหิตออกมาจากใต้เตียง กดจุดเขา
ฮ่องเต้อำมหิตใช้ผ้าปูที่นอนปกปิดตัวเอาไว้ ใส่เสื้อผ้าตัวเองเสร็จ ถึงจะพบว่าเสื้อผ้าตัวเองฉีกขาดไปหลายจุด
ซินเหยาเห็นผู้เป็นฮ่องเต้ ใสเสื้อผ้าราวกับขอทาน ก็อดหัวเราะไม่ได้ “ถ้าเจ้าต้องการจะสังหารข้าจริงๆ ให้ดีก็ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อนแล้วค่อยมาทำร้ายข้า ไม่งั้นเกรงว่า ข้าจะไม่ถูกเจ้าฆ่าตาย แต่หัวเราะจนตาย”
ฮ่องเต้โกรธแค้นสุดจะพรรณนาแล้ว พูดเสียงเฉียบเย็น “ข้าจะฆ่าเจ้า!”
