บทที่ 145 บ่อลึก2
ทำไมข้ารับใช้ที่น้อยเนื้อต่ำใจ ต้องเอาชีวิตแสนต่ำต้อยไปประจบคนอื่นด้วยล่ะ? หรือว่าชั่วชีวิตของข้ารับใช้ เมื่อตายไปก้ยังเป็นขี้ข้างั้นหรือ?
แต่ยิ่งฟังก็ยิ่งสมเหตุสมผล!
คำพูดนี้มีเหตุผลมาก!
แต่เมื่อได้ฟังแล้ว กลับรู้สึกว่าน่ากลัว!
ไทเฮาคิดในใจ “ในวังหลังอันกว้างใหญ่แห่งนี้ไม่มีใครกล้าบังอาจเช่นนี้! เจ้าโจว๋ซินเหยาคนนี้เป็นคนแบบไหนกัน?”
โจว๋ซินเหยา! ข้ารับรองว่าจะทำให้เจ้าตายอย่างทรมานแสนสาหัส! เจ้าจะรับโทษรุนแรงมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว!
ไทเฮากำลังเปลี่ยนความคิดซินเหยา
แต่เปลี่ยนความคิดยังไง ความตายก็มาเยือนนางอยู่ดี!
ซินเหยา……
ต้องตาย!
ความโกรธแค้นในใจนางไม่มีทางจะลดลงมาได้!
เหมือนซินเหยาไม่สนใจที่ไทเฮาโกรธเป็นไฟ และไม่มีท่าทีรู้สึกผิดร้องขอชีวิตอีกด้วย
นางมองใบหน้าอันอัปลักษณ์ที่ผู้คนต่างผวาของไทเฮา จู่ๆก็คิดข้อเสนอหนึ่งออก
“ไทเฮา!”
“ข้าชื่อโจว๋ซินเหยา!”
“จำไว้!”
“ข้าชื่อว่าซินเหยา!”
“และไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอคอยหึงหวงฟาดฟันกันในวังหลวง!”
“ข้ารู้ว่าไทเฮากลัวสุดขีดแล้ว!”
“แต่ไทเฮาอยากจะสังหารข้า!มันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น!”
“เกรงว่าในวังหลังแห่งนี้ ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของข้า!”
“อีกอย่าง!หวังว่าไทเฮาจะทราบแล้ว!”
“ข้าได้รับพระราชทานยศจากฝ่าบาทแต่งตั้งเป็นฮองเฮา!”
“อีกอย่าง หม่อมฉันเป็นคนแรกที่เปิดกล่องเซิ้นได้!”
“เป็นผู้รับใช้ของเทพเจ้า!”
“ไทเฮา พระองค์ทรงคิดให้ดี!เจ้าอยาจะฆ่าข้า!”
“ฝ่าบาททรงเห็นด้วยหรือไม่?”
“ตำหนักอ๋องโจว๋ยอมหรือไม่?”
“ประชาชนและเหล่าทหารในแผ่นดินจะยอมหรือไม่!”
ซินเหยาโกรธจนพูดทุกอย่างออกมา โกรธจนไทเฮาตรัสไม่ออก
ซินเหยามองอ้านซินที่อยู่ด้านข้าง หลังจากนั้นพูดว่า “ที่จริง หม่อมฉันมีทางเลือกให้พระองค์สามทาง”
ไทเฮากำลังโกรธถึงขีดสุดตรัส “รีบว่ามา!”
ซินเหยาพูด “ประการแรก!”
“พระองค์สามารถสั่งให้อ้านซินพาหม่อมฉันโยนลงบ่อลึกหรือทุบตีก็ได้!”
“แต่หม่อมฉันจะบอกอะไรให้”
“หญิงรับใช้คนสนิทมีวรยุทธแกร่งกล้าคนนี้ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหม่อมฉัน!”
“ไม่ว่าจะโยนลงบ่อหรือทุบตีหรืออะไรก็ตาม!”
“ฆ่าหม่อมฉันไม่ได้หรอก!”
ไทเฮาแค้นเคือง “เจ้าคิดว่าวรยุทธของตัวเองแกร่งกล้า สามารถก่อความวุ่นวายในวังหลังได้งั้นหรือ?”
“ซินเหยาตอบ “ใช่!”
“ข้าฆ่าไทเฮาได้ ฆ่าอ้านซินได้!”
“แต่เกรงว่าตระกูลโจว๋คงไม่พ้นถูกลงโทษผิดกฎหมาย”
“ฉะนั้นนี่ไม่ใช่วิธีที่ดี!”
“ไม่ว่าจะเป็นหม่อมฉัน”
“หรือไทเฮา”
“วิธีนี้ไม่ใช่วิธีที่ดี!”
“ไทเฮา พระองค์ทรงเห็นด้วยกับหม่อมฉันหรือไม่?”
ซินเหยาวิเคราะห์เงียบๆ
ไทเฮาเงียบไปพักหนึ่ง พยักหน้าอย่างจำใจ
แม้พระนางไม่เต็มใจยอมรับ แต่ที่ซินเหยาพูดก็เป็นความจริง
ถ้าหากนางบีบบังคับให้ซินเหยาตาย คนอย่างซินเหยาไม่ยอมจบง่ายๆแน่นอน
ผลสุดท้าย จะพ่ายแพ้ทั้งสองฝ่าย
ต่างคนต่างไม่ได้ประโยชน์
ไทเฮาพูดอย่างเย็นชา “แล้วทางเลือกที่สองล่ะ?”
ซินเหยาพูด “ทางเลือกที่สอง! เหอะๆ เกรงว่าทรงจะไม่เห็นด้วย!”
ไทเฮาตรัส “ว่ามา!”
ซินเหยาพูด “ทางเลือกที่สองคือไทเฮาอย่าได้ทรงโกรธเคือง เป็นไทเฮาต่อไป ส่วนหม่อมฉันจะเข้ามาอยู่ที่นี่ด้วยความปิติยินดี ตั้งแต่นี้ไปทุกคนจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข!”
“เจ้าคิดเป็นภาพงดงามนัก!” ไทเฮาหัวเราะเหยียดหยาม
ซินเหยาพูด “หม่อมฉันบอกแล้วทางเลือกนี้พระองค์ทรงไม่ยอมรับ! ดูท่า คงจะเลือกได้แค่ทางเลือกที่สาม!”
ไทเฮาตรัส “เจ้ารีบว่ามา ข้าเริ่มหมดความอดทนแล้ว!”
“ทางเลือกที่สาม ไทเฮาต้องทรงโปรดแน่นอน!”
ซินเหยามั่นใจและดูลึกลับซับซ้อน ชักมุมปากยิ้มเล็กน้อย ดูยากจะคาดการณ์ …….
โจว๋ชิงหยี่เป็นสตรีจิตใจดี ซินเหยารู้ดีว่าตัวเองแย่งตำแหน่งที่นางควรจะได้ แต่นางไม่มีความเกลียดชังแม้แต่น้อย
ตอนนี้ นางห่วงแต่ความปลอดภัยของซินเหยา
ถูกไทเฮาเรียกเข้าไปในตำหนัก ไม่มีใครรอดออกมา!
ไทเฮาเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย นิสัยโหดร้าย
เรื่องฆ่าคนเหมือนเป็นแค่เรื่องรับประทานอาหาร แต่ที่แน่ๆ ไม่มีรอดออกมาแน่นอน!”
“ไม่ได้!”
“จะมานั่งรอความตายแบบนี้ไม่ได้!”
“จะให้ซินเหยาตายเปล่าแบบนี้ไม่ได้!”
“แต่ จะทำยังไงดีล่ะ?”
“จะกลับไปตำหนักอ๋องโจว๋ช่วยซินเหยาในตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว”
“อีกอย่างซิ่วหนู่จะออกจากวังหลวง ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย!”
“แม้ต้องออกจากวัง ก็ต้องผ่านพระราชอนุญาตจากไทเฮา แล้วต้องผ่านการตรวจสอบอย่างเคร่งครัด ถึงจะออกจากวังได้!”
“แต่ว่า นอกจากตำหนักอ๋องโจว๋ ยังมีใครจะช่วยซินเหยาได้อีกล่ะ?”
โจว๋ชิงหยี่ร้อนใจจะแย่แล้ว
ปกติไทเฮาทรงโปรดปรานนาง แต่ไม่ได้หมายความว่าสถานการณ์แบบนี้พระนางจะฟังนาง!
ถ้านางเข้าไปในตำหนัก กลัวว่าจะช่วยซินเหยาไม่ได้ ซ้ำตัวเองก็คงไม่ได้รอดกลับมา!
